The Veils - Asphodels (2025)

Concrete After Rain is wel errug mooi, hoor

Prachtige klein gehouden popsongs, subtiel gearrangeerd.
Wat jammer nu toch dat ik er niets bij voel, terwijl dat vermoedelijk wel de bedoeling is geweest.
Vraag me af of meer luister-tijd er in steken, iets gaat opleveren..

Prachtig concert in Doornroosje gisteravond! Leuk om Finn Andrews nog even kort te kunnen spreken na afloop. Ze zijn dus alweer bezig met een nieuw album! Deze plaat zit 30 minuten lang in 1 stijl; iets wat ze nog niet eerder deden. Het levert een mooi luisteralbum af. Misschien niet hun meest interessante, maar een welkome toevoeging aan een indrukwekkend oeuvre.

Ze staan één keer in België, en maar liefst vier(!) keer in Nederland. Beetje overdreven en disproportioneel, niet?

Zegt meer over België dan over Nederland volgens mij...

Wtf...

Is een grapje. Neem het niet te serieus, dat is niet goed voor je hart.

Ik nam het ook niet serieus, die 'Wtf...' was ook een grapje. Je kent me nog niet goed, zeker?

Tsja dat is het nadeel van internet en digitale communicatie: dat soort connotaties worden makkelijk over het hoofd gezien.

Dat is waar. Wanneer meet tho?

Moet er snel eens van komen ergens dit jaar, count me in.

Nee, wederom is dit hem niet echt.

Was de voorganger al dusdanig mager, dan is Asphodels zó uitgekleed dat ik de ribben kan tellen. Onder 'The Veils' schuilt al tijden weinig vlees meer. De lakens zijn ontdaan van tierenlantijntjes en omvatten een steeds dunner wordend geheel. De botten die zich zichtbaar uittekenen zijn Finn's handgeschreven mijmeringen. Er zit nog dusdanig weinig vet op de botten dat het simpelweg te snel verteerd is om impact te maken.

Na dit album heb ik nog steeds honger, en grijp ik veel sneller terug op het zware hart dat in Total Depravity wél klopt. Asphodels is wat overblijft als alle poespas verdwijnt, maar is tegelijkertijd daarin ook als het verklappen van een goocheltruc, het script van de film, de clown zonder schmink. Je voelt je toch een beetje bestolen van de dramatiek en opschmuk. Het voelt als de louteringsberg na Inferno, waarin je weet dat de gekte achter je ligt en een Paradiso aannemelijker is als koers dan een terugkeer. In die zin heeft Finn Andrews zich afgeschminkt. De groteske pauwenveren geknipt en geschoren, de eyeliner nog aan de rand van de hoed.

Met natte haartjes in een verstilde kleedkamer leunend op slechts zijn talent lijkt Finn Andrews volwassen geworden. Er zal altijd wel publiek zijn voor uitgeklede ontboezemingen, maar of dit genoeg is? He was first of his kind, now the sole survivor.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: The Veils - Asphodels - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: The Veils - Asphodels
Het vorige album van The Veils was meer een soloalbum van voorman Finn Andrews dan een echt bandalbum en dat geldt ook weer voor het ingetogen maar echt bijzonder mooie en sfeervolle Asphodels

Het is bijna niet te geloven dat het al weer meer dan twintig jaar geleden is dat de Nieuw-Zeelandse band The Veils opdook. Dat deed de band rond Finn Andrews met twee verpletterend mooie albums, die werden gevolgd door een aantal prima albums. Twee jaar geleden keerde Finn Andrews na een lange stilte en een soloalbum terug met een nieuw album van The Veils, maar het klonk meer als een volgend soloalbum. Het geldt ook weer voor Asphodels, waarop de prachtige stem van Finn Andrews vooral wordt gecombineerd met sfeervolle maar ook behoorlijk ingetogen klanken. De songs op het album zijn ook dit keer van hoog niveau, waardoor ook Asphodels me uitstekend bevalt.

Bij de Nieuw-Zeelandse band The Veils denk ik nog altijd in eerste instantie aan de eerste twee albums van de band. Zowel The Runaway Found uit 2004 als Nux Vomica uit 2006 lieten een grootse band horen, die uiteindelijk terecht de jaarlijstjes bestormde. Voorman Finn Andrews, zoon van voormalig XTC en Shriekback toetsenist Barry Andrews, maakte diepe indruk met zijn gepassioneerde zang en ook de songs van de band overstegen het gemiddelde niveau van een beginnende band op alle fronten ruimschoots.

Sun Gangs (2009) en Time Stays, We Go (2013) vond ik net wat minder imponerend dan de eerste twee albums, maar het waren nog altijd uitstekende albums, waarna Total Depravity (2016) weer een stap omhoog was. Hierna was het een flinke tijd stil rond de band, tot in het prille voorjaar van 2023 het buitengewoon stemmige ..And Out Of The Void Came Love verscheen.

Het door piano en strijkers gedomineerde album deed me qua zang en ook qua sfeer afwisselend aan Nick Cave en Bryan Ferry denken en was meer een soloalbum van Finn Andrews dan een bandalbum. Dat was aan de ene kant jammer, maar ..And Out Of The Void Came Love was wat mij betreft een mooi en interessant album.

Ook het deze week verschenen Asphodels klinkt meer als een soloalbum van Finn Andrews dan als een bandalbum, maar ik vind het wederom een heel mooi album. Vergeleken met ..And Out Of The Void Came Love neemt Finn Andrews op Asphodels nog wat meer gas terug. In de openingstrack en titeltrack is de muziek fraai maar uiterst zacht en ook de stem van Finn Andrews klinkt zacht en breekbaar.

Het zet de toon voor de rest van het album, dat grotendeels in het verlengde ligt van zijn voorganger, maar nog wat minder uitbundig is ingekleurd. De vooral door piano, strijkers en wat subtiele klanken op de achtergrond ingekleurde songs klinken sober en melancholisch en het zijn klanken die veel vragen van de zang van Finn Andrews. Ik heb de Britse muzikant, die opgroeide in Nieuw-Zeeland, altijd hoog aangeslagen als zanger en op Asphodels vind ik de zang nog wat mooier en intenser dan op het vorige album van The Veils.

Op dat album schoof Finn Andrews af en toe wel erg dicht tegen Nick Cave aan en dat is op het nieuwe album minder het geval. Asphodels bevat een aantal songs die ook in het oeuvre van Nick Cave niet zouden hebben misstaan, maar waar ik de zang en de muziek van Nick Cave vaak wat teveel van alles vind, is het nieuwe album van The Veils wat mij betreft meer in balans en spreekt de zang van Finn Andrews mij persoonlijk meer aan.

Het heeft niet zoveel meer te maken met de geweldige muziek die de band twintig jaar geleden maakte, want het intense bandgeluid van destijds heeft plaatsgemaakt voor ingehouden songs met hier en daar klassiek aandoende arrangementen en slechts een enkele uitbarsting.

Door de mooie klanken, de wat mij betreft zeer aangename en emotievolle stem van Finn Andrews en de intieme en intense songs op het album doet Asphodels het hier uitstekend, zeker wanneer de zon onder is. En als ik het bandgeluid van The Veils wil horen, pak ik gewoon de memorabele albums uit het verleden erbij. De meningen over het nieuwe album van The Veils lijken wat verdeeld, maar ik vind Asphodels prachtig. Erwin Zijleman

Afgelopen week mooie shows gezien in Doornroosje en met name Paradiso.
6 nummers werden gespeeld van dit album. ´Asphodels´ vond ik goed uit de verf komen en met name ´Concrete After Rain´ ontpopt zich toch als een onderschat hoogtepunt van deze plaat. Gelukkig ook een aantal uptempo nummers in de set, want de Asphodels nummers zijn toch echt de luisternummers en juist het ene uptempo nummer ('Melancholy Moon') werd niet gespeeld. Wat rustiger allemaal vergeleken met de jaren '00, maar het blijft een geweldige live band.

Gisteren gezien in de VERA en afgelopen dagen draaide mijn vriendin het album meermaals over de boombox. Absoluut niet ‘mijn’ Veils (ik ben van nux vomica en vooral total derpravity) maar wel goed gedaan en live deed hij het prima. Ik geef het voor nu een 3 en zal het nog eens proberen later, voor nu echt wat te braaf.

Ik vind zijn nieuwste band wel ietsie minder en de uitstraling hebben van een afdelingsuitje, hoogtepunten van de set waren de good old toptracks (not yet, birds, crocodiles, nux vomica etc), titelnummer van deze plaat wel een heel bijzonder nummer, jesus for the juggular trok ie net niet (meer).

Mortal Wound de track van het jaar tot nu.
Het album is sowieso mijn favoriete van 2025. Genieten.

net te laat op zoek gegaan naar concerten, ik heb ze gemist. En zo geraakt door dit album!
Dream of Life, Mortal Wound en Land Beyond mijn favorieten.
Hoop dat ze toch nog langskomen zo...

Helaas dit is geen plaat voor mij. Saai is voor mij het key word.

Voor mij het eerste mooie album van 2025, bijna net zo mooi als een van mijn grote favorieten: The Boatman's Call van Nick Cave.

Je zou het kunnen zien als een Talk Talk-achtige beweging die de band hier maakt. Minimalistischer, maar met behoud van het eigene.

Ben er nog niet uit

Talk Talk is niet de referentie die bij mij naar boven komt; David Sylvian's - Secrets of the Beehive denk ik dan eerder aan. Het is herfstige pop teruggebracht tot de essentie, waarbij de details dynamiek moeten bieden. Concrete After Rain en het titelnummer zijn i.i.g overtuigend. De rest van het album leeft nog niet: de muziek komt saai op mij over. Wellicht is het een album waarbij herbeluistering op een grijzer moment uitkomst biedt.

Gewoon een hoog Nick Cave gehalte

Ik had in elk geval bij Nick Cave’s laatste plaat een hoog Asphodels-gevoel ja

Teleurstellend album! The Veils kunnen beter… Ik vind de nummers ietwat te zouteloos. En een half uur totale speelduur is ook wel wat zuinig voor wat vroeger een langspeelplaat zou heten.

Wat een verschil met ´the runaway found´ of ´nux vomica´. Een andere band die ik daarna uit het oog ben verloren.

Ik weet niet waar jullie Nick Cave horen.
Ik hoor Blaudzun er wel door.
Ik hoor ook een prima plaat.

En de tweede op rij in bijna 10 jaar(!). Ik begrijp wat Finn Andrews probeert te doen, maar het lukt niet.

Lukt perfect hoor!

Was de band na Runaway, Nux en Sun uit het oor verloren, tot ik vorige week deze hoorde. Ik hoorde een nieuwe leadzanger, maar dat blijkt vooral een andere manier van zingen. En bevalt me prima! Erg mooi hoor. O Fortune Teller is werkelijk fenomenaal.

Best okay qua geheel en fijn om naar te luisteren. Geen nummertje waarvan ik denk: wow. Maar dat kan na slechts twee luisterbeurten natuurlijk ook aan mij liggen. Over een paar weekjes nog eens proberen.

Toch nog één ster eraf. Voor mij de grootste teleurstelling van dit jaar.

Ik vind het wel een goede plaat, maar het is geen band meer. Dit is een Finn Andrews soloproject. De dynamische spanning (want die was er weldegelijk op positief en negatief vlak binnen The Veils) ontbreekt. Dezelfde spanning die een concert van The Veils geweldig of juist teleurstellend maakt. Dat mis ik ook, al ontroert Finn Andrews mij weer wel. De laatste tijd staat hij wel stukken ontspannender op het podium. Heel raar, maar bij mijn eerste luisterbeurt wist ik ook nog niet in welk kamp ik mijzelf moet plaatsen. Geen bandgevoel, maar wel die gemeende ontroering dus, lastig, lastig.

Hier kan ik mij wel in vinden. Het maakt Asphodels een middenmoter in het oeuvre van the Veils.
Overigens morgen bij 2metersessies op NPO2, zal ook wel werk van deze plaat voorbij komen.