Underworld - Dubnobasswithmyheadman (1994)

Ik vind Dubnobasswithmyheadman duidelijk het beste Underworld-album, omdat het Underworld's enige werk is waar voor mij échte toppers op staan, maar toch blijf ik bij dit album altijd een erg dubbel gevoel overhouden.

Enerzijds staan er geweldige nummers op als Dark & Long, Dirty Epic en Cowgirl, waarbij Underworld een heerlijk soort typisch (plat-)Brits sfeertje creëert. Echt nummers die duidelijk tot de top van de wat commerciëlere dance horen. Lekker vuile vocalen, niet qua stem maar meer op de manier van zingen/praten, en daarnaast fijne ritmes en melodieën met precies genoeg variatie. Ik vind deze nummers alsnog plat, maar wel echt lekker plat.
Hoewel dit idee goed werkt op bijvoorbeeld Dark & Long en Dirty Epic vind ik Mmm Skyscraper I Love You maar matig. Verveelde vocalen, die bovendien echt niet goed aansluiten bij de muziek. Het nummer duurt bovendien te lang en de beatjes zijn verre van speciaal en inmiddels nogal achterhaald.

Naast het uptempo-deel bevat het album enkele wat loungy nummers. Waar Tongue net nog wel goed en ontspannend is, slaat Underworld de plank wel heel extreem mis met River of Bass en vooral M.E. Laatstgenoemde vind ik ontzettend slecht, en lijkt rechtstreeks van een derderangs loungeverzamelaar gehaald te zijn. Flauwe samples die willekeurig gesampled lijken te zijn en door de track heen gesmeerd en ontzettend zoetsappige zanglijntjes.

Ik vraag me nu ook werkelijk af of de mensen, die in dit album een klassieker zien, kunnen genieten van nummers als M.E. of River of Bass. Mij geven ze in ieder geval een hele vervelende nasmaak aan dit album.

Toch nog wel 3,5* omdat ik de toppers van het album blijf draaien en elke keer geweldig vind, maar er had wel veeeeeel meer ingezeten.

Laat ik voorop stellen dat dit niet echt mijn muziek is. Maar "Dubnobasswithmyheadman" van Underworld weet me toch te boeien. Ik pretendeer geen verstand te hebben van dit type muziek maar ik hoor diepe stuwende swingende drum n' bass geluiden. De nummers zijn aanzienlijk van lengte en worden zorgvuldig opgebouwd qua spanning en sfeer. Ik vind niet alle nummers even geslaagd, maar over de gehele linie van deze plaat met bijzondere titel weet Underworld mijn aandacht vast te houden. Intrigerende plaat met spannende en gevarieerde muziektripjes.

Na meerdere malen dit album in zijn geheel te hebben geluisterd, kan ik dit eerlijk gezegd beschouwen als een van de beste dance-albums allertijden (in ieder geval ruimschoots goed genoeg om hier 4,5* aan uit te delen). Er staan alleen maar goede nummers op. Buiten de door het in het bovenstaande bericht van mij opgenoemde tracks zijn ook 'Dark & long, Spoonman en 'Dirty epic' ontzettend mooie danceplaten (Mogelijk is The Grid die in 1994 wel succes had, door dit album geïnspireerd).

Dit is nou echt een prachtig album waarbij het ontzettend jammer is dat ik (en ik denk dat meerdere users daar ook zo over denken) maar twee nummers als favoriete tracks kan aanvinken. En dit heeft ook nog twee andere gevolgen; dit album waarvan ik enkel de downloadversie heb, schrijf ik nu maar eens op mijn lijst van mijn meest gewenste albums (zo mooi is het!). En ik vind het toch wel erg (jammer) dat ik dit album jarenlang niet in de Top-500-lijst heb staan van de beste albums, die ik ieder jaar op papier uitwerk. (Wellicht is het pas in 1996 doorbreken met de hit 'Born slippy' en hun doorbraakalbum 'Second toughest in the infants' daar de oorzaak van. Naar vroeger werk van vele artiesten wordt vaak pas na hun doorbraak door luisteraars gezocht).

Derde album van het britse Underworld. Ik ken de albums hiervoor niet, maar die schijnen nogal dubieuze electropop te bevatten, heel iets anders dan de stemmige dance en techno die we hier aantreffen. Het is allemaal sfeervol en verzorgd in elkaar gezet en de songs luisteren ook na ruim twintig jaar nog prettig weg, al wil het nergens echt boeiend worden. Maar goed, dat is een probleem dat ik met alle albums van Underworld heb. Lekker voor op de achtergrond dus.

Het verbaast me dat ik bij dit baanbrekende album pas het tachtigste bericht schrijf, want niet alleen opende deze plaat volgens mij voor veel andere artiesten een (artistieke èn commerciële) deur, maar het was ook voor veel "oudere" luisteraars de ingang tot een "jong" muziekgenre (bij het optreden van Underworld in 013 op 20 maart 1999 liep de leeftijd van het publiek in ieder geval van 16 tot 60 jaar uiteen).
        Moeilijk om hier wat over te zeggen omdat er zoveel gedachten en gevoelens omhoogkomen bij die unieke mix van diepe beats, warme bassen, geluidseffecten, abstracte teksten, suggestieve ritmes, rare stemmetjes, gevarieerde tempi, onderstromen van bijgeluidjes en last but not least natuurlijk die tekstflarden die zich als oorwurmen in mijn geheugen hebben vastgezet: "And I see Elvis!", "Here comes Christ on crutches", "I get my kicks on Channel 6", "Everything everything", "An eraser of love" – als Karl Hyde wat commerciëler gezind was zou hij sommige van zijn vondsten ongetwijfeld als slagzinnen voor commercials kunnen slijten.
        Apart beoordeeld vind ik niet alles even sterk (Surfboy, Tongue), maar zulke iets mindere nummers zorgen wel voor een mooie afwisseling tussen het "gewone" werk en de hoogtepunten (met name Dark & long, Spoonman en Dirty epic) en geven het album zo een knappe flow. Als ik er met frisse oren naar luister heeft dit album eigenlijk weer (of nog altijd) dezelfde impact als indertijd (ook al leerde ik het pas ná Second toughest kennen).