Hendrix - Band of Gypsys (1970)

Dus je snakt naar Electric Ladyland met ook deze lange 'jamnummers':
Voodoo Chile (15:00)
1983... (A Merman I Should Turn to Be) (13:39)

Maar het enige echte 'jamnummer' dat op Band of Gypsys te vinden is: Machine Gun (12:33).

Dat klinkt mij niet helemaal logisch in de oren. En een deel van het 'gerammel' is het nabootsen van een mitrailleur.

Ik zat nog op de lagere school toen Jimmy Hendrix overleed. En hoewel ik toen de top 40 wel uitploos en en later ook altijd naar Top Pop keek was dit geen bericht waar ik me nog iets van herinner. Tijdens de middelbare schooltijd ontdekte ik de groten der popmuziek en zo dus ook Jimi Hendrix. In de top 100 allertijden (op hemelvaartdag) stond Hey Joe altijd bijzonder hoog. En sommige andere nummers (The Wind Cries Mary, All along The watchower) waren ook niet te versmaden. Maar één ding snapte ik niet, waarom stak hij zijn gitaar op het podium in brand..
Ik wilde in die tijd graag van alle artiesten/groepen die er toe deden een plaat hebben. Als eerste kocht ik een dubbel lp van Jimmy Hendrix (LIve in New York) , één van de vele obscure uitgaven na zijn dood. k had geen idee waar ik naar zat te luisteren, maar dit was toch wel anders dan wat ik verwachtte. Van sommige nummers 2 of 3 versies, rommelig en slechte kwaliteit.
Daarna kon ik Band of Gypsys tweedehands op de kop tikken. Het vinyl was wel slecht, veel tikken en ruis. En dit was ook heel anders dan Hey Joe, maar ik voelde aan alles dat dit echte klasse was. Vooral Machine Gun kwam binnen !k heb de plaat heel veel gedraaid, vooral kant 1. En vaak stukken ervan aan mijn vrienden laten luisteren , die deze 'herrie' toch minder konden waarderen. Ik was ten slotte zo gehecht aan mijn oude exemplaar dat ik weigerde een cd hiervan te kopen. Tot vandaag, toen ik de cd voor 5 euro zag liggen. Toch even wennen , want waar zijn de tikken en het overslaan van de naald gebleven ???
En hoewel ik bijna elke noot van de plaat ken, word ik toch weer meegenomen. Eigenlijk wel vreemd, ben geen verstokte Hendrix fan, maar hoor wel één van de beste gitaristen. Een prachtige plaat, maar ook een mooi tijdsdocument. Wat zou er van hem zijn geworden, hoe zou zijn muziek zijn geëvolueerd. We zullen het nooit weten.

Dat van die gitaar in brand steken. Daar schijnt achter de zitten dat hij het deed om afstand te kunnen doen van hetgeen waar hij het meest van hield. Die gitaar had hij die dag zelfs beschilderd. Best diepzinnig dus, al was de publiciteit die het opleverde ook vast erg goed

Mozes kriebel... ik was toe aan een nieuwe uitgave wegens volkomen grijs gedraaid..dus de 50th anniversary edition op mooi rood marbled vinyl aangeschaft...

En wat klinkt dat weer fraai!!.. dit is een live album zoals een live album moet klinken ...dit is emotie..dit is porno voor de oortjes dit is Hendrix op zijn best (qua live album dan)...

Tsja, deze ouwe rocker kan hier echt van genieten..
En ook nog eens verpakt in fraaie klaphoes..

Vijf sterren dus...

Een van mijn eerste albums was een Jimi Hendrix dubbel album 'Pop History', ik meen deel 2, een serie van het Polydor label. Veel werk, bleek later, van 'Electric Ladyland' en 'Band Of Gypsys' te komen, aangevuld met een paar andere tracks, maar niet de singles, op 'Foxy Lady' na. Kant a was een combinatie van 'Who Knows' en een speciale 'Voodoo Child' edit. Dat was nogal een ervaring naar deze twee nummers luisteren voor een 14 jarige.

Band Of Gypsys zelf kwam pas heel veel jaren later, misschien wel 25, op cd in huis. Waarschijnlijk heel weinig gespeeld, want op 'Machine Gun' na, waar ik niet veel aan vond, was de muziek al volledig geïnternaliseerd. De rest is echt geweldig. Ik speel al een aantal dagen met het idee de plaat weer eens te spelen. Het is er nog niet van gekomen. Het maakt niet echt uit want ik hoef alleen maar te denken aan het ge-toe-doe uit 'Who Knows' en het nummer speelt zich al af in mijn hoofd.

Als ik bedenk dat de wereld zonder het zakelijke en juridische onvermogen van Hendrix (twee contracten en tegen ieder advies in iets onderhands regelen) we deze plaat nooit zouden hebben gehoord, dan mogen we de heer Hendrix dankbaar zijn voor dat onvermogen.

Ik geloof zo dat de vier concerten alles bij elkaar opgeteld, integraal een rommelig geheel vormen. Zonder al te veel voorbereiding een podium op is zelfs voor goede muzikanten teveel gevraagd (zie ook Lennon in Toronto bv). Hetgeen op Band Of Gypsys terecht gekomen is, heeft de tand des tijds glorieus doorstaan.

Jezus man, dit is echt te goed gewoon. Euro is hier bijzonder hard aan't vallen vandaag.
Toch altijd een fijne ervaring, oprecht verliefd worden op een album.

Is eigenlijk een beetje Funkadelic avant-la-lettre. Maar dan nog een portie rauwer. De funk zit er al in, maar is nog niet 100% uitgekristalliseerd ofzo.

Een van de betere Hendrix albums. Ik vind Hendrix live vaak een stuk fijner dan op een studio-album. Hij gaat dan helemaal los en het is genieten en verbazen. Vooral Who Knows? , Machine Gun en het slot We Gotta Live Together zijn geweldig.
Terecht op een 25e plaats in de 100 Greatest Albums of 1970 en op 26 in de Best Ever Albums over dat jaar.
4* (minimaal)

Hendrix zonder vangnet, met niets anders dan een kale ritmesectie om hem gezelschap te houden. Maar Buddy Miles' drums en subtiele bekkenwerk houden de muziek steeds swingend, Billy Cox' gortdroge baslijnen vormen een perfect fundament, Hendrix zelf is in topvorm, en zijn afwisselend donkere en snijdende gitaargeluid behoort tot de beste "geluidsbeelden" die ik ooit heb gehoord. Ik heb vaak problemen met gitaristen die proberen te soleren tegen een achtergrond van één akkoord of zelfs maar één riff, want ik heb het idee dat een gevarieerd of in ieder geval uit meerdere akkoorden bestaand akkoordenpatroon juist de ideale voedingsbodem vormt voor een solo vanwege de pakkende contrasten die de solo kan creëren met de akkoordenreeks, maar Hendrix is in staat om zelfs tegen een minimale achtergrond te soleren zonder saai of oninteressant te worden – ik ken eigenlijk niemand die hem dat nadoet.
        Kant 1 gaat voorbij als in een droom, kant 2 is wat taaier omdat de nummers mijn aandacht niet steeds vast weten te houden; het is mij niet helemaal duidelijk waarom dat zo is – misschien ligt het aan de minder sterke melodieën, misschien aan het beperktere canvas of aan het feit dat de jam-insteek van kant 1 Hendrix meer inspireerde dan de wat gestructureerde kant 2, maar hoe dan ook gaat kant 2 aanzienlijk minder vaak op de draaitafel dan kant 1 (hoewel de gitaar die op Power to love na circa 19 invalt mij nog altijd de adem afsnijdt). Vandaar niet het maximum aantal sterren, maar dat is dan ook de énige reden, want kant 1 is echt fenomenaal.

Fijne live-plaat van Jimi Hendrix met een nieuw trio na de Experience, waar de plaat ook naar vernoemd is. Buddy Miles (drums) en Billy Cox (bas) vormen een solide ritmesectie waarover Hendrix zijn gitaarspektakel in volle glorie kan uitspelen. Dit zijn songs die ook op een nieuwe studioplaat moesten komen, heb ik begrepen, maar door de vroegtijdige dood van Hendrix kwam daar niks van in huis. Kant A bevat twee lange tracks met een behoorlijk jamgehalte, maar wel op een fijne manier. Vooral Machine Gun is een bijtende, flitsende song die flonkert en glanst als een briljant.

Kant B kan me helaas wat minder bekoren, ik heb het (en als ik het hier zo lees, ben ik toch niet de enige) wat lastig om mijn aandacht er echt bij te houden. Maar dan nog doet de plaat het meer dan prima op de achtergrond, en laat Hendrix horen dat ie eigenlijk nog lang niet uitgeblust was en we nog wel wat hadden mogen verwachten. Bijzonder jammer dat ie het niet lang heeft getrokken, maar gelukkig hebben we toch nog steeds dit soort uitgaves om naar terug te grijpen.

3,5 sterren

Deze nu op lp (Franse persing op Barclay) met een totaal andere (meer psychedelische) voor- en achterkant.

De combi Hendrix en Miles is echt goud. Samen met Cox toch wel ern powertrio van niveau.

Misschien wel één van de beste platen van Hendrix (langere song en meer solo's), sterk (zelf geschreven) songmateriaal. Elementen uit de funk, soul, r&b, bluesrock en psychrock. Een fantastische, ongeëvenaarde plaat.

Er is een periode geweest dat ik volledig idolaat was van Jimi Hendrix. Ik dweepte met de man en toch kon ik eigenlijk vrij weinig met deze Band of Gypsys. Ik was meer fan van de "gecontroleerde" Hendrix (ter illustratie, lange tijd vond ik If 6 Was 9 uit Axis: Bold as Love het slechtste nummer op heel de plaat) en als er nu één ding is dat Hendrix op dit album niet is... Fast forward naar vele jaren later en ik met een collega over Hendrix bezig ben en hoe hij de opening van Who Knows zo vintage Hendrix vind. Ik kon me met de beste wil ter wereld niet meer voorstellen hoe die eerste tonen klonken, maar een korte zoektocht op YouTube bewees het: ja, dat is inderdaad Hendrix ten voeten uit en het maakte iets in me los dat ik al lang vergeten was. Een soort van dierlijke vibe die zich in je buik nestelt en die je er enkel maar uitkrijgt door als een idioot mee te staan wiegen op de muziek. Met maar 6 nummers is Band of Gypsys qua setlist geen al te uitgebreid concert, de songs komen bovendien dan ook nog eens van grotendeels verschillende shows, maar wat maakt dat uit als je eerste twee nummers tezamen al bijna 20 minuten coveren. Band of Gypsys is dan ook het bewijs dat Hendrix zelf een fabelachtig potje gitaar kon spelen, maar dat hij vooral met de juiste mensen rond hem naar een hoger niveau gestuwd kon worden. De samenwerking met Buddy Miles (op de drums) en Billy Cox (op de bas) is goud waard en het is vooral indrukwekkend hoe een chaotisch en tegelijkertijd toch retestrak geheel de songs worden. Hendrix soleert er op los dat het geen naam heeft, maar Miles en Cox houden hem op het juiste pad. Die combinatie van gitaar die om je aandacht schreeuwt en de machine gun-achtige drums gevolgd door die sireneachtige zang in Machine Gun. Ik ga eens terug wat meer Hendrix beginnen draaien!

Heerlijke plaat, wat een gejam en gesoleer. Mooi drumwerk en - geluid ook (waarmee ik de bas niet tekort wil doen). Volgens mij is een stukje 'Machine Gun' gebruikt in een seizoen (3?) van 'Fargo', of tenminste iets dat er sterk op lijkt.

En als je toch gaat luisteren, vergeet de bonustracks dan niet!