The Last Dinner Party - From the Pyre (2025)

Interessant wat je opwerpt, aERodynamIC! Anders dan in 1978, toen de eerste twee van Kate Bush verschenen, is er nu continu een enorme stroom van nieuw werk, dankzij streaming en andere mogelijkheden van internet. Bush met TLDP vergelijken betekent ook bijna 50 jaar tijdsverschil naast elkaar leggen. Onmogelijk.
Toch denk ik dat TLDP ook in 1978 indruk had gemaakt. Als Bush in deze tijd zou debuteren, zou het moeilijker zijn. Dat komt dus niet door de kwaliteit van haar muziek, maar door het enorme aanbod van (nieuwe) muziek.

Dat is dus exact wat ik bedoelde met mijn reactie

Als ik Kate vergelijk met deze band is mijn keuze snel gemaakt, maar mijn kennismkaing met Kate is dan ook toen ik een ventje van 8 was in 1978, onmogelijk te vergelijken met The Last Dinner Party nu. Laten we het eens omdraaien: als 8 jarig ventje kennismaken met The Last Dinner Party in 1978 en Kate in 2024. Ik zou het niet weten......

Ook ik ben nu van de snel, snel en ga anders met nieuwe releases om dan toen ik pakweg 16 was. Maar goed, dat is een andere discussie. We leven in het nu en ik vind de twee albums van The Last Dinner Party interessant. Albums van het jaar? Nee, maar ook dat moet bekeken worden in hoe ik nu tegen muziek aankijk en er mee omga

Roxy6 een beetje een manke vergelijking om het grote oeuvre van Siouxsie als argument aan te halen bij een beginnende band die slechts 2 platen heeft uitgebracht. Kom dan met een ander argument om mij te overtuigen.

deric raven en Roxy6, mag ik mij ermee bemoeien? Allereerst begrijp ik Derics bezwaar om de twee albums van TLDP te vergelijken met het hele oeuvre van Siouxsie. Maar als ik me beperk tot de eerste twee albums van Siouxsie, The Scream uit '78 en Join Hands van het jaar erna, dan wordt het overzichtelijker.

The Last Dinner Party is een groep muzikanten die als een blender diverse stijlen en invloeden tot de hare maakt en daarbij onder meer het leven vanuit vrouwelijk perspectief bezingt. Siouxsie was ten tijde van haar eerste twee elpees onmiddelijk dé punkkoningin en daarmee eveneens een inspiratiebron voor de vrouwenemancipatie. (Debbie Harry was overigens de andere koningin, maar die was wave).

TLDP doet op hun manier (met onder meer uitbundige rococojurken) en in hun tijd wat Siouxsie bijna 50 jaar eerder deed, waarbij de laatste spoedig één van de grondleggers van de gothic (muziek en kledingstijl) bleek. Van wie leende Robert Smith voor het eerst lippenstift? Juist!

En dan komt het probleem van het tijdperken vergelijken, zoals hierboven door aERodynamIC werd aangekaart. 1978 en '79 versus 2024 en '25? Het analoge versus het digitale tijdperk? Glimmend vinyl versus streaming (en gelukkig ook nog cd en nog meer vinyl)? De punk- en waverevolte in het Engeland van eind jaren '70 vol (jeugd)werklozen versus het heden met onder meer een klimaatcrisis, nepnieuws en meer verontrustende verhalen die ons via de traditionele en digitale media bereiken?

TLDP is eigenlijk slechts een klein visje, dat is zeker. Ik heb de Amerikaanse Hot 100 erbij gepakt. Acht van de tien liedjes in de top 10 zijn van Taylor Swift, afkomstig van haar twaalfde album. Zie hier. In de Britse single top 10 driemaal Taylor Swift en even vaak Olivia Dean, zie daar. (Waarschijnlijk zijn deze links over zes dagen alweer verouderd, het zij zo, het zijn slechts tussenstanden). Indrukwekkende getallen waarbij de successen van zowel TLDP als van Siouxsie onbeduidend lijken.

Mijn punt is: periodes vergelijken is moeilijk. Ik hoop dat TLDP een blijvertje zal blijken zoals Siouxsie dat ook werd; al is het de laatste jaren vrij stil rond de inmiddels 68-jarige. Laten we hier niet om gaan kibbelen en aandachtig TLDP blijven volgen. Ik waardeer beide namen.

RonaldjK, ik noem bij een nummer (Riffle) Siouxsie Sioux. Roxy6 haalt het een beetje verkeerd uit de context en heeft de plaat zoals hij aangeeft 1x geluisterd. Ik baseer mijn stukken op minimaal 5 luisterbeurten. Qua geluid ligt het eerder in het verlengde van Arctic Monkeys. De eerste twee platen van Siouxsie werden ook niet gelijk goed ontvangen. Het geluid was zwaarder dan de eerste Hong Kong Garden single, die ook nog eens vaak verkeerd begrepen werd.

Ik denk dat dat hier vooral komt omdat het allemaal vrij kitscherig is. Musical-achtig. Bombastisch. Dat is niet iets dat altijd heel breed aanslaat. Dus ik kan de lage waardering best wel begrijpen op dat vlak (dat ik er zelf geen enkele moeite mee heb is weer een ander verhaal).

Roxy6 haalt niets uit de verkeerde context, jij schrijft letterlijk:

"Agnus Dei, de wedergeboorte van de koning, of mag Abigail Morris zich in de gothic-folk van Rifle de rechtvaardige opvolger van ijskoningin Siouxsie Sioux noemen?"

Wellicht had ik het uitgebreide oeuvre van Siouxsie er niet bij moeten halen, maar ik weet wel -aangezien ik al decennia meeloop- dat Siouxsies verschijning direct breed werd opgemerkt en zij ook direct grote navolging kreeg en zoals RJ al schreef direct tot De Punk koningin werd uitgeroepen en een heel grote Ghotic rage heeft ontketent die nog vele jaren heeft standgehouden. Dat zie ik in deze tijd bij TLDP niet snel gebeuren, mede aangezien de Ghotic rage geen schim meer is van wat het in de hoogtij jaren was.

En, by the way ik heb echt geen 5 luisterbeurten nodig om tot een afgewogen oordeel te komen.

Dan nog even over Kate Bush: die verkocht in 2014, na 35 jaar niet te hebben opgetreden, 22 (twee-en-twintig) concerten elk binnen 15 minuten uit in Londen. Met een even indrukwekkende gastenlijst waarop veel grote namen (Bowie-Bono a.o.) stonden die het niet wilde missen. Ik weet zeker dat haar dat nu weer zou lukken, haar internationale following is groot en trouw.

Jaarlijk siert zij een cover van hetzij Mojo of Uncut met paginalange artikelen, dit plaatst haar naar mijn bescheiden mening in de rij Grand Cru van de moderne muziek.

En last but not least Kate begon in een tijdperk waarin we 1 uurtje TopPop en op de BBC 1 uurtje Top of the Pops hadden op de BBC, zelfs MTV was nog 'toekomstmuziek'. Des te knapper dat zij met een toch niet eenvoudige muzieksoort zo'n status heeft weten te bereiken.

TLDP vind ik leuk, onderhoudend en ze bieden kwaliteit, maar het is niet zo dat ze met iets enorm unieks voor de dag komen. Dat lijkt mij in dit tijdsgewricht ook steeds moeilijker, het wiel is al vele malen uitgevonden en het is meer een samenvoegen van sferen en stijlen, goed rondshoppen en daar op een originele manier een draai aan te geven. En dat doen ze goed!
Maar of dit een stijl die je meerdere albums actueel kunt houden? ik kan het antwoord daarop niet geven.

Ik denk dat je het nog steeds niet goed gelezen hebt Roxy6, ik haal een nummer aan......

ja nummer 5

Roxy6, ik bedoel dat je mijn recensie terugbrengt naar een zin, en niet eens een essentiele zin. The Last Dinner Party voegt meerdere invloeden samen om tot een eigen geluid te komen. Elke generatie heeft zijn eigen helden. In de eerste helft van de jaren tachtig liep half alternatief er als Siouxsie Sioux en Robert Smith bij, andere tijden. Buiten het feit dat ze geweldige muziek maakten, waren ze ook door hun uiterlijk echte stijliconen. Mooi dat hedendaagse bands daar naar toe grijpen.

Het succes van de shows van Kate Bush heeft met meerdere factoren te maken. De shows kosten veel energie en ik denk dat het feit dat een van haar vloermedewerkers door een ongeval om het leven komt, zeker meespeelt dat ze weinig opgetreden heeft. Zo heeft ze van haar Hounds Of Love succesalbum weinig live gespeelt. Men verwachtte ook niet meer dat ze zou optreden. Voeg daarbij de nodige nostalgie aan toe. Ook dicht bij huis kopen acts als K3 en The Gathering in hun meest succesvolle samenstelling in een korte tijd heel veel zalen uit.

Maar nogmaals, dit staat los van het succes van The Last Dinner Party, die met hun mix van theater, glam, pop, postpunk en vrouwelijke zelfbewustwording weldegelijk iets toevoegen. Voor mij zijn het geen 5 sterren albums, maar het is een aangename verfrissing in het muziekklimaat.

Een aantal van jouw zienswijzen deel ik in mijn bericht, wat betreft het succes van TLDP (zie mijn laatste alinea). En het is zonder meer bewonderenswaardig om in dit tijdperk waarin we bijna letterlijk overspoeld worden met nieuwe acts van diverse pluimage en met diverse soorten van muziek op te vallen. Dat deden ze vorig jaar zeker, ik heb nota bene het derde bericht geschreven bij Prelude to Ecstasy, waarin ik aangaf dat de groep misschien wel The Next Big Thing zou kunnen zijn. Uiteindelijk is dat niet gebeurd. Althans ze hebben niet een storm veroorzaakt als bijvoorbeeld Billie Eilish of Lady Gaga destijds of nog langer geleden Madonna in de jaren '80. Maar het zou goed kunnen dat ze een lange houdbaarheid hebben.

wat betreft het begin van onze interactie: Ik ging enkel in op die ene zin waarin jij een vraag stelt mbt Abigail > Siouxsie, dat mag toch?
Met als uitkomst dat ik een opvolging (en uitdragen van het gimmick) van een stijlicoon a la Siouxsie op basis van één song wel wat mager vind.

Het stukje over Kate Bush was meer een aanvulling op een bericht op de vorige pagina in dit topic.
De lichttechnicus van de eerste Kate Bush toernee kwam in 1979 om het leven. Dat zal in die eerste periode zeker meegespeeld hebben in de beslissing om al dan niet live op te treden.
Maar niet meer in 2022, aangezien 22 shows een grote mate van inspanning vragen. Ze was absoluut nerveus, zeker bij de eerste show zei ze achteraf, maar nadat snel duidelijk werd dat vrijwel iedereen lyrisch was over het gebodene nam dat snel af en heeft ze er ook zelf enorm van kunnen genieten.

Roxy6, nogmaals goed lezen. Ik haal een nummer aan waar ik de vergelijking met Siouxsie noem, waar jij dan een groot gedeelte aan wijdt, niet andersom. Je probeert het nu andersom te brengen. Zelf krijg ik hierdoor steeds meer de indruk dat je muziek net zo vluchtig luistert als hoe je berichten leest......

Nogmaals: ik heb het goed gelezen, gaf al aan nummer 5, Rifle, en ja ik ging dus in op wat je daarna opmerkte in diezelfde zin over dat nummer. Wie leest hier dus niet goed?

Maar op deze agressieve toon en sneren (...andersom brengen /..vluchtig luisteren) zit ik niet te wachten, daar doe ik niet aan mee en ik laat het hier dus bij.

Whaha, "temu-last dinner party" mooi.
Uhm, ik dacht oprecht dat dit bekend was geworden door het liedjesfestijn. Ik zal het voortaan wat subtieler brengen.

Ook na de nodige luisterbeurten krijg ik toch niet zo'n goede klik met deze plaat. Qua sfeer en instrumentatie klinkt het allemaal weer prima; zelfs nog wat atmotsferischer dan het debuut. Bonuspunten voor het stukje Frans in 'Rifle', natuurlijk. Soms krijg ik het idee dat ze een plaat als The Woods van Sleater-Kinney hadden willen maken en dan komen ze toch al best een eind in die richting, althans, qua geluid. Qua líédjes wil het namelijk niet zo.

The Last Dinner Party klinkt nu erg rock- in plaats van popgerichter en daardoor ook wat conservatiever, alsof ze een behoudend progrockpubliek proberen aan te spreken. Hoeveel progrockliefhebbers zouden eigenlijk op conservatieve partijen stemmen? Veel, denk ik, ironisch genoeg. Afijn, The Last Dinner Party lijkt zichzelf hier iets te serieus te nemen en het plezier ontbreekt een beetje. Waar zijn de slimme hooks? Waar zijn de refreintjes? Dan bedoel ik niet het 'aaah-aah-aah' roepen op verschillende nummers, want dat trucje verveelt al snel.

The Last Dinner Party en hun tweede album From the Pyre: het wennen is voorbij, het genieten zeker niet. Eerst de wiegende 6/8-maat van opener Agnus Dei: de ode aan countryzanger Lee Hazlewood die wordt gekoppeld aan het Lam Gods, bekend bij gelovigen, kunstliefhebbers en Gentenaren.
Bij het debuut klonken vergelijkingen over kruisbestuivingen van pakkumbeet Abba tot Queen. Pop en rock. Die vergelijkingen kun je hier opnieuw doen en al ligt de balans wat meer op rock, met zang en soms uitbundige arrangementen is dit herkenbaar The Last Dinner Party.
Hoe liefde omsloeg in haat vertelt het eveneens popachtige Count the Ways, Second Best heeft iets van Roxy Music en is met het daarop volgende Rifle mijn favoriet. Op kant 2 een rustpuntje met Sail Away, gevolgd door volle radiopop van The Skythe. Meer religieuze verwijzingen in het fladderende slot Inferno.

Ik waag me niet aan vergelijkingen met hetgeen Kate Bush en Siouxsie Sioux eind jaren '70 deden via hun eerste twee albums, die eveneens succesvol waren: Bush haalde de Britse #3 en 6, Siouxsie #12 en 13. Maar dat was een heel ander, analoog tijdsgewricht en alleen daarom is hen naast TLDP leggen als appels met peren vergelijken.
Of moet ik TLDP met het nu vergelijken? In dat geval zie ik dat ze zich qua verkoop- en streamingcijfers en fanschare (nog?) niet kunnen meten met popkoningin Taylor Swift. Of is een vergelijking met Billie Eilish passender? Opnieuw 'appels met peren', al is het maar de muziekstijlen.
Ik vergelijk maar niet. Laat de muziek het werk doen. From the Pyre blaast me weliswaar niet omver maar brengt wél een eigen geluid. Creatief en fris met meestal sterke liedjes. Een krappe vier sterren.

RonaldjK, ik twijfelde ook tussen 3,5 of 4 sterren. Voor mij dus ook het voordeel van de twijfel