Neil Young - American Stars 'n Bars (1977)

Niet twijfelen harm 1985, play it loud en omhoog met die sterren .

Een rare plaat, met op kant 1 veelal melige country waar ik ondanks regels als "All I need is your love and the stars above" toch best met plezier naar luister, en op kant 2 een knallend hoogtepunt dat de hele plaat opeens naar een hoger niveau trekt. Merkwaardig genoeg (of niet) is mijn andere favoriet het slotnummer, qua compositie misschien geen hoogvlieger maar qua sound werkelijk heerlijk met in elk oor een andere "vette" gitaar.
        Overigens zal ik de laatste zijn om te zagen aan de stoelpoten van Like a hurricane (bij de Favorieten met 123 vinkjes bovenaan, met op de tweede plaats Will to love met 39 vinkjes), maar af en toe zit ik me wel te ergeren aan dat suffe drumwerk dat bijna op de rem lijkt te trappen (met als dieptepunt die vervelende drie klappen van Molina op zijn snare aan het einde van sommige tweede regels). Ik weet het, het hoort allemaal bij de charme van Crazy Horse, maar hier zou ik toch wel een iets spannender begeleiding willen horen.

IK VIND DEZE LP TOCH EEN BEETJE ONDERSCHAT . ZELFS VAN DE MELIGE NUMMERS MAAKT NEIL YOUNG
IETS MOOIS .IK LUISTER TROUWENS NOOIT NAAR DE TECHNISCHE KANT VAN EEN NUMMER (zelfs een valse noot tussendoor valt mij niet op) .HOOGTEPUNTEN VAN DEZE LP : ALLEMAAL
DE IETS MINDERE NUMMERS HOMEGROWN BITE THE BULLET

Fijn dat je zo enthousiast bent over deze plaat, maar wil je alsjeblieft niet SCHREEUWEN?

OK

Zo nu en dan probeer ik eens wat van Neil Young. Zijn eigengereidheid heeft mij altijd wel aangetrokken.
Neil heeft in een hoop gevallen wel een streepje voor bij mij, zonder een echte fan te zijn trouwens.
Zo mag hij als één van de weinigen best wel een beetje vals zingen, soms wil ik 'm horen in een acoustische setting en soms mag ie van mij best wat herrie produceren.
Zuma vind ik fantastisch en Live Rust is nog altijd één van mijn favoriete liveplaten.
Deze zit er betreft release ergens tussen in en wat een vermakelijke plaat is dit.
Het spelplezier is er vanaf te horen, Neil houdt het puur en niet te ingewikkeld en stoeit hier zo nu en dan met c&w.
Maar het rockt ook gewoon ongedwongen, met het vinnige Bite the Bullet bijvoorbeeld.
De 2e helft is trouwens helemaal voorbeeldig, want Star of Bethlehem, het machtige Will to Love, de klassieker Like a Hurricane en Homegrown (had best wat langer gemogen), zijn nummers die blijven hangen en zal het mij niet verbazen als dit echte 'fan nummers' zijn.
Okay, het eerste gedeelte is wat minder boeiend dan vanaf Bite the Bullet, maar zijn uiteindelijk ook best aardige nummers.
Fijn en puur, dat is kort gesteld wat deze plaat is.
Hij is hier nog heel goed bezig.