Neil Young - Comes a Time (1978)

Zodra Neil Young niet gekweld is, zoals op On the Beach, of zodra hij Crazy Horse op stal laat staan en ontspannen schommelstoelmuziek begint te maken, wordt het voor mij al snel minder interessant (een enkele uitzondering daargelaten). Op Comes a Time komen daar nog eens countryinvloeden bij die er wel heel dik bovenop liggen. Dat maakt het album er voor mij nog een beetje minder.
Toch weet het album me aanvankelijk nog best te boeien. Nummers als Goin’ Back, Comes a Time en ook Look Out For My Love vind ik eigenlijk best goed. Daarna vind ik het album steeds minder worden, totdat op Already One en Field of Opportunity het dieptepunt is bereikt. Het eerstgenoemde nummer doet mij nogal kitscherig aan, terwijl op Field of Opportunity alle landbouwmetaforen mij snel teveel worden.
De laatste twee nummers op het album zijn dan weer iets beter, maar kunnen er niet voor zorgen dat Comes a Time een positieve indruk op me achterlaat.

Kortom, een degelijke A-kant, en een B-kant die naar mijn mening onder de maat is. Ik twijfel tussen drie sterren, of een half sterretje minder. Ik houd het toch maar bij die tweede optie. Het zijn de twee zwakke nummers die de balans daarnaartoe doen omslaan.

2.5*

Dit blijft gewoon een fantastisch album.

Met going back als favoriet uiteraard

Eens, een van Neils mooiste melodieën!

In z'n geheel vind ik dit z'n beste.

Het album opent erg sterk met Goin’ Back, Comes a Time. Daarna is het zeker niet verkeerd, maar ook niet echt heel speciaal. Vermakelijk dat wel.

Vele albums van Neil ken ik, maar vele ook niet, de beste man heeft er gewoon (te) veel op zijn naam staan.

Albums waarvan ik vermoedde dat ze genres bevatten die me minder liggen, zoals Country, heb ik dan ook vaak overgeslagen. Zo ook deze, maar ten onrechte want deze is zeer goed te pruimen. Naast Comes a Time en Look Out for My Love, bevallen ook Peace of Mind en Goin' Back (met name de intro) bij de eerste beluistering.

Zijn Motocycle Mama had wat mij betreft niet gehoeven. Zeker omdat er een geweldig nummer (en hit in de VS) met dezelfde titel van Sailcat - Motorcycle Mama (1972) bestond.

Heus wel mooie liedjes; inmiddels ben ik toch een beetje NY kenner geworden. Dit is het allemaal net niet ofzo. Het zit wel goed in elkaar, maar iets te goed ofzo.

Nicolette zingt thans in het hiernamaals. Neil zou natuurlijk eens een visje kunnen uitwerpen bij Emmylou.

Prachtige opener (Goin back) en afsluiter (Four strong winds) en daar tussen zeer acceptabele songs rechtvaardigen deze 4 sterren.

Een heel fijn album van Neil Young met prachtige tweede stem van Nicolette Larsson. Goin' Back en Comes A Time zijn zo goed dat het haast niet anders kan dat de volgende nummers ietsje minder zijn. Onder de streep een meer dan prima album die ik naast Harvest en Unplugged het meeste draai. Alhoewel Live At Massey Hall en Decade hier ook regelmatig te horen zijn.

Grappig, ik las het verhaal van Wizard en ik kan zijn hele betoog spiegelen. Ik vind Comes a Time een van zijn laatste goede lp's. Met Crazy Horse heb ik nooit veel opgehad en wat meer country invloeden vind ik heerlijk. Enige domper is Motorcycle Mama.