menu

Elvis Costello - My Aim Is True (1977)

mijn stem
3,95 (266)
266 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Stiff

  1. Welcome to the Working Week (1:22)
  2. Miracle Man (3:31)
  3. No Dancing (2:39)
  4. Blame It on Cain (2:49)
  5. Alison (3:21)
  6. Sneaky Feelings (2:09)
  7. (The Angels Wanna Wear My) Red Shoes (2:47)
  8. Less Than Zero (3:15)
  9. Mystery Dance (1:38)
  10. Pay It Back (2:33)
  11. I'm Not Angry (2:57)
  12. Waiting for the End of the World (3:22)
  13. Watching the Detectives * (3:45)
  14. No Action * (2:16)
  15. Living in Paradise * (3:00)
  16. Radio Sweetheart * (2:32)
  17. Stranger in the House * (3:04)
  18. I Just Don't Know What to Do with Myself [Live] * (2:28)
  19. Less Than Zero * (4:19)
  20. Imagination (Is a Powerful Deceiver) * (3:39)
  21. Mystery Dance [Demo] * (2:16)
  22. Cheap Reward [Demo] * (2:18)
  23. Jump Up [Demo] * (2:10)
  24. Wave a White Flag [Demo] * (1:59)
  25. Blame It on Cain [Demo] * (3:34)
  26. Poison Moon [Demo] * (1:53)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 32:23 (1:11:36)
zoeken in:
avatar van musician
4,5
Zeer de moeite waard.

Album lijkt, qua stijl, opmaak, diversiteit, ja zelfs stemgeluid, sterk op Look sharp van Joe Jackson. Zoals ook al eerder hier werd geschreven.

Maar in dit vergelijk kan dus worden geconstateerd dat Elvis Costello eigenlijk de eerste was met deze ideëen, uitvoeringen. Maar ik vind het niet erg, dat Jackson bij z'n eerste twee cd's van tevoren goed had geluisterd naar Elvis Costello.

Ik moet zeggen dat Costello's platenmaatschappij mij veel plezier heeft gedaan met de serie Costello Originals uit 2007: gewoon een recht-toe-recht aan cd met openklappende hoes en digitaal geremasterde originele nummers, zonder uitbreidingen of wat dan ook.

Het voelt haast vertrouwd aan als de oude LP, behalve dan uiteraard in zakformaat.

Er klinkt vooral zelfvertrouwen en bravoure door in dit sterke debuut. Stekelige tekstvondsten maar nergens over de schreef.

Ik vind niet, wat ik elders lees, dat de cd gedateerd zou klinken. Wel een beetje braver dan dat de tijdsgeest van toen (punk, new wave) zou doen vermoeden.

Prima singles geweest, Watching the detectives en Alison, mij hoor je er niet over klagen. Ik heb nog een lichte voorkeur voor I'm not angry.

avatar van Droombolus
3,5
musician schreef:
Prima singles geweest, Watching the detectives en Alison, mij hoor je er niet over klagen. Ik heb nog een lichte voorkeur voor I'm not angry.


Maar Watching The Detectives staat dan weer niet op de orginele LP ....... Ik kreeg het singletje er wel als bonus bij damaals ......

avatar van musician
4,5
Ja, je hebt uiteraard helemaal gelijk!

Watching the detectives is natuurlijk overbekend, hoort ook helemaal thuis in de tijd van My aim is true.

Hoewel het ceedeetje prima blijft, is er dus óók sprake van een kleine onwaarheid, door deze serie Elvis Costello Originals te noemen. Maar ach, het extra toevoegen van Watching the detectives vind ik een acceptabel leugentje om bestwil!

avatar van Leeds
4,0
Genietbaar album van Costello. Hoewel niet alles even sterk aanvoelt.

avatar van deric raven
4,0
Afgelopen Zaterdag was het weer zover.
KRO Detectivenacht 2010.
Zak chips en een wijntje voor de televisie.
Britse landschappen.
Een mooie toeloop naar de moordzaak.
Spanningen die tot het plot werken.
Denkend alleen thuis te zijn.
Ondertussen afvragend of het werkelijk zo is.
Geluiden die je niet kunt plaatsen.
Te angstig om naar het toilet te gaan.
Radio aan om jezelf af te leiden.
Aankondiging van het volgende nummer.
Elvis Costello – Watching The Detectives.

Hoorbare raakvlakken met Joe Jackson.
Twee artiesten die het puntige van de Wave verweven met hun liefde voor Reggae.
Al snel wetend dat ze meer in hun mars hebben.
Toch steeds willen terug grijpen naar hun vroegere albums.
Met Alison, Less Than Zero en Watching The Detectives een aangename kennismaking.
Vervolgens met die geweldige begeleidingsband The Attractions aan de slag.
Maar met My Aim Is True zette hij zichzelf op de kaart.

Passend op het Stiff label.
Samen met tijdsgenoten als Madness en Ian Dury & The Blockheads.
Het zou me niet verbasen dat hij daar later nog eens op de koffie kwam.
Pratend over het succes van zijn debuutalbum.
Waarmee het allemaal begon.
Terwijl daar ergens in een repetitieruimte een schuchtere bassiste verlegen haar bas stemt.
Spelend in een nog onbekend folkbandje met punkinvloeden.
Caitlin O'Riordan van The Pogues zou zijn latere echtgenoot worden.

Ton Willekes
T'is al eerder gezegd maar inderdaad: Costello bezit de gave cynische teksten te schrijven zonder dat hij over de schreef gaat. Hij kan z'n boodschap overbrengen zonder bot te worden.
Daarom heb ik nooit zo goed begrepen waarom Elvis hier als een soort Buddy Holly staat afgebeeld. Was toch niet echt nodig geweest. Past toch eigenlijk ook niet bij de "angry young man" die hij wel degelijk is.

Heb deze plaat gekocht nadat ik zijn meesterwerk This Years Model had grijsgedraaid.
Dit is wel een stukje minder moet ik zeggen. Ik ben ook een productie freak en wie mijn andere meningen over Costello's platen leest weet dat ik een hekel heb aan Nick Lowe's producties met This Years Model als uitzondering. Zo ook hier. Misschien hadden ze een klein opnamebudget maar echt goed klinkt het allemaal niet en er spreekt ook geen karakter uit de productie.

Desondanks bevat de plaat een paar nummers die bij mij niet stuk kunnen:
The Angels Wanna Wear My Red Shoes
Less Then Zero
en absoluut hoogtepunt:
Waiting For The End Of The World
Zelden een zanglijn zo overtuigend en los van de begeleiding horen inzetten !

avatar van Cor
4,0
Cor
Uit de afdeling jeugdsentiment, maar nog lang niet versleten. Costello maakt op zijn debuutalbum puntige en krachtige songs. Scherp zonder verbeten te worden, dus met een juiste touch en timing. En er zou nog veel moois volgen.

avatar van Rudi S
5,0
Ach, dit geweldige debuut van Costello werd in 1977 door de verzamelde nl popcritici (muziekkrant Oor) (helemaal terecht ) verkozen tot het beste album van 1977.

avatar van Cor
4,0
Cor
Yep, en de opvolger 'This Year's Model' slaagde daar ook in. Tot Arctic Monkeys in 2006 en 2007 was Costello de enige artiest die het presteerde om twee keer opeenvolgend de plaat van het jaar van de critici in Nederland te fabriceren.

avatar van kaztor
5,0
Na vorig jaar de Rykodisc-verzamelaar The Best Of... gekocht te hebben vond ik de originele Columbia-cd van deze plaat in de zgn. 'bargain bins' van FYE alhier (met de foto in 't geel ipv. grijs) en ik transformeer momenteel in een heuse Costello-fan! Z'n albums schaf ik min of meer chronologisch aan, afhankelijk van de prijs. Dat ik dit niet eerder heb aangeschaft...

Enfin... de man levert hier, begeleidt door de band Clover (Huey Lewis' News!), eigenlijk gewoon een volkomen smetteloze plaat af.
Ik heb dan Watching The Detectives als bonus in het midden zitten (track #7) want het is de Amerikaanse tracklist.

avatar van heartofsoul
4,5
Het eerste album dat ik ooit van Elvis Costello kocht nadat ik er iets van op de radio had gehoord.
Wekenlang was ik in de ban, en nog steeds behoort het voor mij tot de beste debuten die ik ken. De buitengewone liedjes, die zich onmiddellijk in mij vasthaakten, die ruwe, felle en volkomen geloofwaardige stem tillen My Aim Is True nog steeds naar een zeer hoog niveau. Jammer alleen dat de overigens zeer competente begeleiders van Clover naar mijn mening niet geheel passen bij het stemgeluid van Costello, wat een halve ster scheelt.

avatar van bawimeko
4,0
heartofsoul schreef:
Het eerste album dat ik ooit van Elvis Costello kocht nadat ik er iets van op de radio had gehoord.
Wekenlang was ik in de ban, en nog steeds behoort het voor mij tot de beste debuten die ik ken. De buitengewone liedjes, die zich onmiddellijk in mij vasthaakten, die ruwe, felle en volkomen geloofwaardige stem tillen My Aim Is True nog steeds naar een zeer hoog niveau. Jammer alleen dat de overigens zeer competente begeleiders van Clover naar mijn mening niet geheel passen bij het stemgeluid van Costello, wat een halve ster scheelt.

Ik vind dit juist het één van de meest genietbare Costello-albums wegens Clover! Op de albums hierna had Costello de New Wave-smaak te pakken, maar in dit album leunt hij nog op de pubrock-sound van zijn begeleiders en invloeden als Brinsley Schwarz (Nick Lowe, Dave Edmunds). Dus hier en daar een tinkelend pianootje, een boogie-ritme en een country-achtige ballad.

avatar van Minneapolis
4,0
kaztor schreef:
met de foto in 't geel ipv. grijs

En zo is die ook het mooist vind ik! Net als This Year's Model (waar ook variatie grapjes in zitten) prachtige hoes + album.

avatar van kaztor
5,0
Minneapolis schreef:
(quote)

En zo is die ook het mooist vind ik! Net als This Year's Model (waar ook variatie grapjes in zitten) prachtige hoes + album.

Eerste Engelse persing van This Years Model, waar een single bij zat: "Free album with this single!"

Zo is er ook het omgekeerde single-hoesje bij Accidents Will Happen. Ontwerper Barney Bubbles was een meester in dat soort fratsen.

avatar van frolunda
3,0
Ik heb nooit zoveel met Elvis Costello gehad hoewel ik hem best een ambachtelijke songsmid en aangename zanger vind.Op één of andere manier doet het mij gewoon niet zoveel.
Allison en Less than zero zijn wel mooie nummers.

avatar van Ernie
4,5
Wow, ik heb nog nooit iets bij deze schijf van Elvis Costello geschreven.

Waarom dat verbazend is? Omdat de jonge Ernie deze My Aim is True behoorlijk grijsgedraaid heeft in de periode 2008/2009. Afgestudeerd, eerste werk, eerste liefje, muziek maken met de vrienden en constant optredens, festivals en bier en wiet. Rond deze tijd was zowat alles rock en hiphop gericht bij me. Langzaamaan kwamen daar ook oudere artiesten /bands bij. Ik weet nog dat Neil Young, Van Morrison, The Doors en zeker JJ Cale in die periode bij mij voor het eerst in het muzikale vizier voorkwamen. Ook veel alternatieve stromingen. Mogwai, Boards of Canada, Dinosaur Jr en Wu-Tang Clan waren andere geliefde keuzes op de vele benevelde avonden met vrienden.

En ook deze Elvis Costello dus
Geen idee meer hoe, waar en wanneer precies, maar vanaf de eerste tonen van the Angels wanna wear my red shoes was ik verkocht. Prachtig nummer.
Welcome to the working week : Heel vaak opgelegd in de auto op maandagochtend. Kort maar krachtig en even goed als een kop koffie.

Allison is een nummer voor de top 100 aller tijden. Komaan, beter kan je dat verlangen en het spel van aantrekken en afstoten naar een vrouw toch niet verwoorden.
Mystery dance is Costello in the Presley way en het is schitterend.
Blame it on Cain, daar kun je niet op stilstaan. Die fijne gitaarriffjes erdoor zijn geniaal. Dat geldt ook voor Pay it Back.

Heel sterke plaat, die 4,5* staat er al lang en gaat niet verdwijnen. Combinatie van schitterende muziek en leuke herrineringen maken die rating eenvoudig te verklaren.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Voor Elvis Costello heb ik nooit compleet warm kunnen lopen. Ik heb het vier elpees lang geprobeerd, en ik kan zijn belang als song- en tekstschrijver helemaal begrijpen, maar voor mij persoonlijk vormen zijn penetrante stemgeluid en de soms te volle arrangementen van de Attractions ernstige hobbels. Zijn debuutplaat vormde en vormt daarop nog altijd een uitzondering, en dan vooral vanwege de sound: een helder geluid met een slaggitaar met slimme patroontjes die klinken als solo's, een bonkende bas en gortdroge drums – dit klinkt tegelijk perfect en rommelig, lekker stoffig en toch ideaal voor de sterke songs die Costello hier paraat heeft, met naast Clover natuurlijk ook veel dank aan Nick Lowe. Dat ik toch niet hoger kom dan deze score van 3½* komt omdat er naast een aantal briljante nummers toch ook wel wat nietszeggend materiaal op deze plaat staat. Het openingstrio is wat mij betreft qua puntigheid boven elke kritiek verheven, Alison zal wel van bijna iedereen de favoriete track zijn en Red shoes is onweerstaanbaar poppy-swingend, maar dingen als Sneaky feelings, Mystery dance en Pay it back zijn in muzikaal opzicht in vergelijking met de rest nogal onbenullig en doen naar mijn smaak behoorlijk afbreuk aan de impact van de plaat als geheel.

avatar van Droombolus
3,5
Mystery Dance is meer een geweldig live nummer dan dat je er lekker naar gaat zitten luisteren. Ik heb het jaren met verschillende bands gespeeld en je krijgt het publiek er bijna altijd de dansvloer mee op ....

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
De dansvloer op voor nog geen 100 seconden! (Althans in déze versie, ik weet niet of jullie dit nummer tot Cream-achtige proporties opbliezen... )

avatar van Droombolus
3,5
Neuh geen Cream freak-out, meer een soort Nine Below Zero bewerking met ruimte voor een mondharmonica- en gitaarsolo ....... dan zit je toch al snel op 2'19"

avatar van jorro
3,0
Nummer ÉÉN op de jaarlijst Oor 1977. Bij MuMe liefhebbers heeft dit album een lager gemiddelde dan een aantal andere albums uit de top 10. Ook het aantal berichten is hier (veel) minder.
En ik zelf ben ook verbaasd dat dit album zo hoog scoort. Ik ben zeker geen fan van de muziek van Elvis Costello. Dit album krijgt 3*. En dat met de hakken over de sloot.. Alleen Mystery Dance en I'm Not Angry scoren wat hoger dan de te tamme rest van het album.

En ik ga door met een ander lijstje. Het brengt me langs allerlei voor mij nog onbekende albums en bezorgt mij een plezierige afleiding in de coronatijd.

avatar van Droombolus
3,5
jorro schreef:
Nummer ÉÉN op de jaarlijst Oor 1977..


Oor hypte deze plaat tegen de klippen op en ging daarmee ver over mijn irritatiegrenzen. Een van de redenen waarom ik, niet lang daarna, gestopt ben met het lezen van dat krantje.

avatar van Kronos
4,0
jorro schreef:
Bij MuMe liefhebbers heeft dit album een lager gemiddelde dan een aantal andere albums uit de top 10. Ook het aantal berichten is hier (veel) minder. En ik zelf ben ook verbaasd dat dit album zo hoog scoort.

Dat zegt meer over jou en MusicMeter dan over My Aim Is True. Op Allmusic heeft het een gemiddelde van 5* (1809 stemmen). Dat zal niet zijn omdat OOR het gehypet heeft.

avatar van RonaldjK
3,5
‘De nieuwe Elvis heet Costello’ kopte de poppagina van de NCRV-gids, die wekelijks in mijn ouderlijk huis op de mat viel. Dat was in 1977 denk ik, na het verschijnen van zijn debuutplaat My Aim Is True. Of misschien nadat opvolger This Year’s Model uit was, een jaar later. Voor de Oelewapperpagina was ik sinds kort te oud, de poppagina had mijn aandacht. De kop maakte kennelijk zoveel indruk, dat ik ‘m nu nog weet.
Non-albumsingle Watching The Detectives was regelmatig op Hilversum 3 te horen, ook al werd het in Nederland geen hit. Dit alles leidde ertoe dat Costello tot op de dag van vandaag in mijn geheugen staat geprent onder het kopje ‘In de gaten houden!’

De poppagina van de allesbehalve progressieve NCRV werd geredigeerd door Skip Voogd. Op Hilversum 3 kondigde hij met keurige presentatiestem plaatjes aan en af. Te rustig. Hij was niet “Je bent jong en je wilt wat!!!”, zoals Veronica ons sinds kort luid voorhield. Maar met zijn overlijden in deze decembermaand moest ik onmiddellijk aan de titel van dat artikel denken.
In podcast Dit was de radio en het dikke boek 50 jaar 3FM komt hij langs. De bedaarde stem was opgegroeid met bigbandjazz, omarmde als jongvolwassene showorkesten met hun zingende stersolisten, daarna rock ‘n’ roll met de volgende generatie tieneridolen en had in 1965 aan de wieg van Hilversum 3 gestaan. Wat bewoog een keurige meneer, nog ouder dan mijn vader, om op 45-jarige leeftijd zo ronkend over Costello te schrijven?

De beste manier om dat uit te zoeken, is het draaien van die eerste twee albums. Vooraf: ik claim niet een grote kenner van Costello te zijn. Pas in juli 1995 hoorde ik voor het eerst een volledig album van Costello, nota bene een verzamel-cd, omdat een vriend die voor mij had gekopieerd op cassettebandje (het waren de laatste dagen van dat medium). Mijn oudste dochter was net geboren; naar en van het ziekenhuis zong Costello mij in de auto toe. Een herontdekking, al die singles bij elkaar te horen.

De week voor Kerst 2021 zet ik My Aim Is True op. Voor het eerst, dit dankzij streaming. In gedachten ga ik terug naar ’77 en ’78, toen new wave nieuw en opwindend was. Op de cover in jaren '50-stijl knipoogt Costello naar de gelijkenis met Buddy Holly. Het album is opgenomen met een deel van de band Clover, kort daarvoor op tournee met Graham Parker & The Rumour en headliner Thin Lizzy, zoals ik van hun Live and Dangerous weet.

Een paar draaibeurten later snap ik helemaal waarom “oude man” Voogd de loftrompet blies, nota bene voor een plaat die op dat ruige Stifflabel was verschenen. Twaalf korte, frisse liedjes, soms met een knipoog naar de eerste rock ‘n’ roll, zoals op No Dancing, Blame It On Cain en Mystery Dance. Ook een stickertje als pubrock is bruikbaar: op Sneaky Feelings, Pay It Back en Waiting for the End of the World. Allemaal fijne composities, vooral de laatste.
Via die compilatie-cd kende ik al de ballad Alison (bij het aanschouwen van het gelijknamige brood neurie ik nog altijd dat liedje). Mijn favorieten zijn die met venijnige wave: Welcome to the Working Week, Miracle Man en I’m not Angry.
Op streaming krijg je als bonus het met andere muzikanten opgenomen Watching The Detectives, waarop zijn wavestijl sterker werd. Die dreunende toms in het intro alleen al; één van mijn favoriete liedjes aller tijden. Costello was in die dagen een oude ziel in een nieuw jasje, met een neus voor goede liedjes. Later bleek hij nog veel meer in zijn mars te hebben.

Zo zie je maar, zelfs een orenschijnlijk saaie radiostem kan je op het goede spoor zetten. Dank u wel, meneer Voogd, voor het voorbeeld van iemand die met frisse oren blijft zoeken naar nieuwe muziek. Hopelijk kom ik uw ene artikel uit de gids ooit weer tegen.

avatar van heartofsoul
4,5
Skip Voogd - onlangs moest ik weer aan hem denken toen hij overleed - was helemaal geen liefhebber van popmuziek of rock 'n' roll, maar een broodschrijver, die op de radio het liefst swing, cocktail jazz en amusementsmuziek draaide (dat waren trouwens zijn eigen woorden). Toevallig zijn dat genres waar ik nog steeds graag naar luister (en met het ouderworden steeds meer eigenlijk), maar het is misschien toch wel goed om te weten. Met je oordeel over het album stem ik zeker in (mijn waardering mondt echter uit in een hoger aantal sterretjes) en je anekdotische bericht vond ik weer eens fijn om te lezen!

avatar van Droombolus
3,5
RonaldjK schreef:
Alison (bij het aanschouwen van het gelijknamige brood neurie ik nog altijd dat liedje.


Hoewel het al lang geleden is dat ik heb desbetreffende brood ( wat overigens Allinson heet ) nog in de schappen heb zie staan, ben ik blij dat ik niet de enige idioot ben die daar last van heeft ............

avatar van RonaldjK
3,5
Inderdaad Droombolus, als er ooit een site BroodMeter komt, ga ik daar de vraag neerleggen wat er met die broodsoort is gebeurd!

avatar van Queebus
4,5
Vandaag 45 jaar geleden kwam ie uit. My Aim Is True. Pas laat leren kennen maar een briljante plaat van een geweldige songsmid waar we nog veel van zijn gaan horen. Declan Patrick MacManus, aka Elvis Costello.

++ Alison, Red Shoes, Less Than Zero, Watching The Detectives

+ de rest

Gast
geplaatst: vandaag om 01:23 uur

geplaatst: vandaag om 01:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.