The Traveling Wilburys - Traveling Wilburys, Vol. 1 (1988)

Ik vermoed dat nlkink Del Shannon bedoeld.

Klopt, dazzler en bikkel2. Op het moment dat ik het schreef wilde de naam me niet te binnen schieten. Heb het alsnog aangevuld.

The traveling Wilbury's zijn per toeval ontstaan. George was bij Jeff thuis in LA, toen hij zijn nummer handle with care wilde afmaken, maar hij had geen gitaar bij zich van een bepaald type, Jeff had dat type ook niet in huis. Toen belde Jeff met Tom, die in de buurt woonde, of George een gitaar van hem kon lenen. Bij Tom thuis was toevallig Bob, die samen net een tour hadden afgerond. Bob die een goede vriend van George was wilde George graag zien, dus ging Bob met Tom mee om de gitaar naar George te brengen.
Eenmaal samen in de tuin speelde George Handle with care, wat een B kant moest worden voor zijn single This is love, maar door Bob, Tom en Jeff veel te sterk voor een B kant werd bevonden. Oké, zei George toen, dan doen we het nummer met zijn alle. Ondertussen kwam Roy de tuin in gewandeld die een afspraak met Jeff had over de productie van zijn comeback album.
Zo is het volgens Harrison gegaan in een interview wat hij begin jaren 90 gaf, maar of het waar is?
En de rest is geschiedenis.

Het toevalsgehalte in het verhaal is wel erg hoog en het is allemaal bijna te mooi om waar te zijn, maar toch geloof ik best dat deze bijzondere ontmoeting tot het idee heeft geleid en niet andersom. Ik bedoel maar: de platenmaatschappij heeft dit niet bedacht. Het was een vriendenproject en helemaal niet zo serieus bedoeld.

Voor allen die nog geïnteresseerd zijn in één van de vele onofficiële pogingen om een Vol. Two te creëren, hier is mijn exemplaar. Gekocht op de zwarte markt in Beverwijk:
The Traveling Wilburys* - Volume 2 (CD, Album) at Discogs
Voor wat betreft het toevalsverhaal ga ik er vooral in mee omdat ik er wel degelijk in geloof. Zoals devel-hunt het verteld kende ik het verhaal nog niet maar brengt mij niet aan het twijfelen.
En in al die jaren is er nog nooit iemand opgestaan die het verhaal onderuit haalde. Dat mag toch ook wel wat zeggen?
Een paar maanden verdween verdween er een Deense journaliste. Laatst gezien terwijl ze vanuit de toren van een door een zonderlinge Deense miljonair zelfgemaakte onderzeeër zwaaide naar mensen die aan de kant stonden. De miljonair werd opgepikt vanuit zee en de man verklaarde dat de onderzeeboot na het aan land zetten van de journaliste averij had opgelopen en dat hij zich ternauwernood had kunnen redden. Een paar dagen werden lichaamsdelen van de journaliste op de kuststrook aangetroffen en de miljonair opgepakt door de politie op verdenking van het doden en in stukken zagen van de journaliste. En dat allemaal aan boord van zijn onderzeeboot. Als iemand de fantasie had gehad om met dit verhaal bij elkaar te verzinnen voor een serie als The Bridge, Arne Dahl of Wallander twijfel ik er geen moment aan dat de schrijver zou worden gevraagd zijn huiswerk over te doen omdat het allemaal wel wat al te vergezocht was.

Ik kon op het web ook een downloadversie van Volume 2 vinden, maar het lijkt me een enge site, dus niet doen. De meeste nummers kende ik al wel. Het is een verzameling outtakes en demo's die best aardig zijn, maar ook niet veel meer dan dat. Full Moon Fever van Tom Petty wordt ook wel genoemd als Traveling Wilburys Volume Two. En dat album klinkt inderdaad wel erg in lijn met deel 1.

Ik heb een CD, die Vol. 2 / Vol. 4 1/2 heet. Deze bestaat uit Full Moon Fever van Tom Petty en een verzameling out takes van de heren als groep en individueel, vooral Roy Orbison nummers, geproduceerd door Lynne, zoals You Got it en ook wat Dylan nummers uit die jaren.

Leuk geheel en hebbedingetje, maar Full Moon Fever had ik al.

Dit is een mooie combi van muzikale grootheden. Geen twijfel mogelijk.

Wat mijn persoonlijke voorkeur betreft blijft deze plaat overeind door Harrison, Orbison en Petty.
De eeuwig herkenbare, en vaak dodelijke saaie Lynne sound wordt soms vergeten door deze 3.
En ja, cloud nine en Flaming pie zijn erg goede platen, maar meer vanwege de artiesten die t uitvoeren, dan vanwege de producer. Zijn sound irriteert me na een paar songs.

Maar Dylan... ook hier trek ik m niet. Een nummer als Congratulations... zoals hij m uit zijn strot duwt, klinkt bijna niet serieus... wat is dat lelijk zeg.

Maar gelukkig zingt Dylan niet een hele plaat vol en staat er een gouden strot van Roy naast die dat compenseert..iets wat het 2e album dus ontbeert.

Al met al een lekkere plaat, maar niet een met een hoge rotatie... want Lynne moet je niet te veel horen....en Dylan al helemaal niet...

Vind zelf dat Petty en idd Lynne het geheel wat ontsieren. Ben geen fan van post-Desire Dylan, maar Tweeter is een knap staaltje songwriting.

Op het album wordt geen bassist vermeldt. Is dit een basloos album?

Jeff Lynne speelt de baspartijen.

Merci, nu ik het album ettelijke malen beluisterd heb, valt me ook de mondharmonica op in het openingsnummer. Ook één van de Wilbury's zeker?

Lucky Wilbury ....oftewel Zimmerman... oftewel Vriend Dylan

Vreemd dat die instrumenten op de hoes niet aan mensen gekoppeld worden itt gitaren.

Op wiki staat het wel. Normaal gesproken is die info ook wel in het boekje of in de hoes te vinden.

Deze 5 giganten had ik het liefst op een kruk met een akoestische gitaar een album vol horen zingen en spelen. Ik geloof direct dat ze het nu heel gezellig hebben gehad, maar ze hadden beter hun best mogen doen op het songmateriaal.
Het pakt me eigenlijk niet en het zijn voor mij Harrison en Orbison die deze plaat overeind houden.

Ergens wel aangrijpend hoe je bij die video van End of the Line bij Roy zijn deel een foto in een lijstje en een gitaar op een schommelstoel te zien krijgt.

Roy Orbison, de absolute hogepriester van het verduren en de onverbeterlijke doorgang.

Kwam muzikaal juist net een beetje op zijn hoogtepunt zo'n beetje.

Ergens wel volkomen logisch dat het zo moest lopen.

Deze mannen straks allemaal weg.

Is niet erg.

Een nuchtere constatering. Drie van de vijf ‘Wilburys’ zijn al niet meer onder ons. En heel erg is dat niet, want een normale natuurlijke gang van zaken, al gingen ze te vroeg.
Nog een decennium of twee en we kennen deze muziekgeneratie alleen nog van het nagelaten werk. De hoesfoto loopt alvast vooruit op die vergane glorie. Dat zagen ze toen al aankomen. Het bladdert wat af hier en daar. Ooit wordt het stil. Het boek gaat dicht.

Dylan is inmiddels 78 en Lynne 72 jaar.
Ook deze heren zitten inmiddels in de reserve tijd.
Al is het verbazingwekkend soms hoe lang een artiest tegenwoordig nog door kan gaan.
Kijk naar Charles Aznavour bijvoorbeeld.
McCartney doet net of er niets aan de hand is en The Stones denderen ook maar door.
We worden allemaal steeds ouder zover is duidelijk.

Maar onfortuinlijk was dat bij The Big O, George en Tom helaas niet zo. Té vroeg weggenomen. Maar ook dat is het leven.

Kon ook nooit heel lang goed gaan zo'n aantal knalharde knakkers in dezelfde kamer.

Het waren kostbare momenten, blijkbaar. Mooi dat Roy hier na een moeilijk leven nog zo van kon genieten.

'Tongue-in-cheek', zoals het hele album. Niet een album om al te serieus te nemen. Dan schat je het op de juiste waarde.

Vandaag een vinyl versie op de kop getikt. Blijft een heerlijk album, vooral omdat ze zichzelf overduidelijk niet al te serieus nemen als "superband"

Ik zou er toch goud voor geven om een vlieg op de muur te zijn bij albums zoals deze Traveling Wilburys, Vol 1. Een supergroep met onder andere Bob Dylan, Tom Petty en Roy Orbison (en eigenlijk moeten George Harrison en Jeff Lynne ook vermeld worden, want dat zijn toch ook niet van de minsten) die besloten om samen eens een plaatje op te nemen. De geschiedenis hoe de groep zich vormde, is ondertussen al vele malen verteld en is in al zijn eenvoud juist zo geweldig te noemen. Dat kan ook van de nummers gezegd worden: in al hun eenvoud zijn ze juist geweldig goed en hier staan toch een aantal heuse kleppers op. Als groot Dylan-fan neig ik het meest naar zijn nummers (met Tweeter and the Monkey Man voorop, wat een geweldig nummer blijft dat toch), maar dat betekent niet dat de rest van de nummers daarvoor moeten onderdoen. Iedereen krijgt zijn eigen tijd om te shinen en dat resulteert dan in nummers zoals Handle with Care. Die stem van Roy Orbison daarbij... Het klinkt gewoon geweldig. Als ik dan toch één minpunt zou moeten noemen, dan zou ik voor Margerita gaan. Het is een nummer dat me niet zo heel veel doet en dat kan ook wel gezegd worden van Congratulations. Al is daar wel het kwartje gevallen eenmaal ik wat aandachtiger naar de tekst luisterde. Dit eerste volume staat al een aantal jaren regelmatig te draaien, ik zou eigenlijk is een fysieke release op de kop moeten tikken, maar Volume 3 heb ik vooralsnog aan mij voorbij laten gaan. Daar ga ik ook is achteraan gaan, al lijkt die The Traveling Wilburys Collection me interessanter te zijn als fysieke release voor iemand die nog niets in huis heeft.

Als je de originele CD's van Vol. 1 en Vol. 3 te pakken kunt krijgen zijn die verre te prefereren boven de latere remasters en de The Traveling Wilburys Collection, metalfist. De heruitgaves klinken na de remaster-klus merkwaardig genoeg zachter. Ik heb gistermiddag nog mijn CD versie van Vol. 3 van 1990 gedraaid en die knalt werkelijk uit de speakers. Dan maar geen bonus tracks deze keer...eigenlijk is van de bonus tracks alleen Nobody's Child echt de moeite waard, en die is ook te vinden op Nobody's Child (1990) - MusicMeter.nl.

Nadat ik in 1988 de vinyl uitgave heb aangeschaft is het me vorige week tijdens mijn rondreis door Engeland en Schotland in het plaatsje Durham een exemplaar op CD aan te schaffen voor een zeer vriendelijk prijsje. Nu kan eindelijk mijn CD-R kopie de kliko in. Zojuist het verweerde doosje vervangen voor een nieuw exemplaar en ziedaar, een perfect ogende CD alsof ie gisteren nieuw uit de winkel is gehaald! Zonder bonus tracks, dat natuurlijk wel, maar met volgens kenners een betere geluidskwaliteit dan de remasters.

Heerlijk niks aan de hand album van 5 gerespecteerde grootheden. De kracht zit in de eenvoud en de plaat is wars van moeilijkdoenerij. Iedereen brengt zijn kracht in met als gevolg een mooi geheel waarbij iedereen elkaar aanvult en elkaar nergens in de weg zit. Destijds vond ik het ouwelullenmuziek. Nu ik zelf daar ben aanbeland , waardeer ik het. Het kan raar lopen. 4 sterren

Vandaag gekocht in een achteraf tweedehands platenzaak. Ik kende deze al van Qobuz en Spotify maar de mooie albums wil ik ook graag op cd. Bij deze dus. Een heerlijk ongedwongen sfeervolle cd van een paar oude rotten die er zin in hebben en het allemaal niet al te serieus nemen. Heerlijk plaatje.