menu

The Traveling Wilburys - Traveling Wilburys, Vol. 1 (1988)

mijn stem
3,92 (298)
298 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Wilbury

  1. Handle with Care (3:19)
  2. Dirty World (3:29)
  3. Rattled (2:59)
  4. Last Night (3:51)
  5. Not Alone Any More (3:25)
  6. Congratulations (3:29)
  7. Heading for the Light (3:36)
  8. Margarita (3:16)
  9. Tweeter and the Monkey Man (5:28)
  10. End of the Line (3:25)
  11. Maxine * (2:49)
  12. Like a Ship * (3:30)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 36:17 (42:36)
zoeken in:
avatar van VictorJan
Tweeter and the Monkey Man is geniaal, en de andere nummers zijn zeer genietbaar. Van Orbisons utihalen in Handle With Care en Not Alone Anymore krijg ik ook wel kippevel

avatar van herman
Heb wat berichten verwijderd, waaronder wat overtrokken reacties. Wat Floater zegt lijkt me volkomen legitiem.

avatar van George
Floater schreef:
Tweeter And The Monkey Man is natuurlijk een geweldige Springsteen-pastiche, doorspekt met woorden die vaak in songs van Springsteen opduiken: Vietnam, nobody gives a damn, freedom, Jersey, highways, young marriages, car crash, surrender, gun, prison en run out of gas.

Tweeter en Monkey Man zijn ook typische namen van peronages die in albums van The Boss zouden kunnen figureren.

Verder zijn er minstens 6 titels van Springsteen-songs in "Tweeter" terug te vinden: "Mansion On The Hill", "Stolen Car", "Thunder Road", "State Trooper", "Factory" en "The River", aangevuld met de bekende Tom Waits-cover: "Jersey Girl".

Bruce kon deze pastiche wel waarderen want hij heeft nadat dit album uitkwam namen uit "Tweeter" gebruikt als titels voor twee van zijn songs: "Lion's Den" en "Paradise"....


Goh , dacht ik vanochtend bij het opendoen van de gordijnen om wederom geen zon te ontdekken ; laat ik de Wilbury's ter opluistering draaien. Luchtige popmuziek van hoge kwaliteit door een aantal wereldberoemde artiesten , die zich vrijwillig opsloten in een buitenhuis en in korte tijd en met veel hoorbaar plezier deze muziek creëerden.

Dankzij Floater besef ik hoe leuk het kan zijn om ook de tekst van de Wilbury's goed te beluisteren. Iets wat ik de voorbijgaande jaren verzuimd heb te doen.
Ome Bob moet in een humorvolle bui hebben verkeerd tijdens het schrijven van Tweeter and the monkey man. Veel Springsteen clichés vliegen ons op vermakelijke wijze om de oren. Geweldige tekst en een prachtige hommage. Bruce zal monkeytrots zijn geweest , getuige ook de maar liefst 2 liedjes waarmee hij hierop reageerde.
Kortom , Tweeter and the monkey man is voor mij nog een leuker lied geworden dan het al was.
Waarvoor dank , Floater !

avatar van Ducoz
3,5
Jep, nu zie ik dat ook in.
Ondanks mijn waardeloze reactie, Floater bedankt voor de bijdrage!

Maar als ik de DVD bekijk van de Willbury's dan hoor ik dat Dylan tijdens het recorden wat teksten en woorden veranderd, hij oogt nors maar is toch vrolijk gestemd

avatar van Lennonlover
4,5
Hoe héééérlijk is Last Night wel niet! Ik word er zo ongelofelijk vrolijk van. Vooral als je de avond ervoor écht wel een subliem nachtje achter de rug hebt Hemels album gewoon...

avatar van Oldfart
4,0
Ergens gezien op You Tube:

Justin Beeber: "God told me to sing "

Roy Orbison: "No, I didn't "


avatar van Madjack71
4,0
Vlot, afwisselend en fris album dat natuurlijk een unieke bezetting kent en ook nu nog heerlijk is om naar te luisteren.

Hendrik68
Dit eerste album van deze zogenaamde supergroep is wat mij betreft aardig geslaagd. Handle with care is terecht een groot succes geworden. Orbison komt in dit nummer nog prima tot zijn recht. Ik ben totaal geen liefhebber van Orbison's stemgeluid en daarom ook vind ik Vol. 3 net iets genietbaarder. Na Handle with care blijft het vermakelijk, maar de echte knallers komen wat mij betreft in het tweede gedeelte met Congratulations en Heading for the Light.. Dan volgt even een kort intermezzo met het poepvervelende Margarita. Is er niemand die daar iets van zegt op zo'n moment, vraag je je af. Maar goed, misschien is het wel om even gas terug te nemen voor het beste nummer van de plaat: Tweeter and tthe Monkey Man. Subliem. Met het bekende niemendalletje End of the line is de plaat alweer afgelopen. Het is duidelijk dat Dylan het niveau bepaalt op dit album. Ik vrees dat het zonder hem aanmerkelijk minder succesvol zou zijn geweest. Maar goed, hij is er dus wel bij en dus is het gewoon een goed album. Klaar.

avatar van dazzler
5,0
Hendrik68 schreef:
Dan volgt even een kort intermezzo met het poepvervelende Margarita.
Is er niemand die daar iets van zegt op zo'n moment, vraag je je af.

Ik stel voor dat ik er dan maar iets over zeg.

Margarita biedt even een forum aan Jeff Lynn, de productionele lijm binnen deze supergroep.
Dat hij hier toch even wat elektronische toetsen mag toevoegen geeft het album een extra dimensie.
Het nummer doorbreekt tevens de wat nadrukkelijke aanwezigheid van Dylan op kant 2 van deze plaat.

En het gitaargeluid komt erg fraai tot zijn recht. Margarita, misschien wel bij elkaar gejamd
tijdens een pizza pauze, klinkt als een demo die Lynn naderhand in de studio heeft afgewerkt.

Over de stem van Roy Orbison. Ik hou erg veel van de dramatiek in zijn stem.
Zo'n nummer als Not Alone Any More kan door niemand anders gezongen worden.

Maar dat is natuurlijk allemaal een kwestie van smaken.

Hendrik68
Klopt helemaal wat je zegt. Dylan is inderdaad nadrukkelijk aanwezig. Voor mij is dat zo ongeveer de reden dat de plaat voor mij van een mager zesje een dikke 7 is geworden. Ja, Orbison, je houdt ervan of je houdt er niet van. Ik hou sowieso over het algemeen niet van hoge stemmetjes, dan luister ik liever naar een zangeres. Op dit album is zijn aanwezigheid niet al te nadrukkelijk en is juist daarom zelfs een toegevoegde waarde geworden. In Handle with care komt het zelfs perfect uit. Ja en dan heb jij het ook nog over "electronische toetsen" en een "extra dimensie". Dat zijn 2 uitdrukkingen die je bij mij zelden in 1 zin zult tegenkomen. Ook dat is een kwestie van smaak. Ik vind akoestische muziek vrijwel per definitie beter.

avatar van pmac
4,5
Een bijna achteloos snel in elkaar gezet verzameling liedjes die aanvoelen alsof het oude klassieke rock n rollnummers zijn. "Wat goed is komt snel". En zo is het ook bij dit heerlijke plaatje. De samenstelling van grootheden die bij toeval en spontaan ontstond werkt. Sterker nog; Dylan bloeit op, Roy Orbison was net begonnen aan zijn tweede leven en ook Harrison had zichzelf hervonden. Petty was al in vorm en Jeff Lynne doet hier goede zaken door het ratjetoe zeer toegankelijk te laten klinken.

Fedde
Het is voorjaar 1988. Jeff Lynne is bezig met de productie van platen van George Harrison, Roy Orbison en Tom Petty. Voor Harrison’s single This Is Love wordt nog gezocht naar een B-kantje. Het idee ontstaat om bij Bob Dylan langs te gaan, in Malibu om de hoek, om zijn 8-sporen thuisstudio hiervoor te gebruiken. Dylan is meteen enthousiast, volgens het verhaal en er wordt na een paar sessies begonnen met de opnames. In de garage van Dylan staat een doos met de sticker ‘handle with care’. Prachtige titel, vinden de heren en het nummer voor het B-kantje is daar.

Het verhaal van de Traveling Wilburys leest als een jongensboek. En het klinkt zo onwaarschijnlijk dat het wel waar moet zijn. Deze jongens hadden zin in een verkleedpartijtje. Nelson, Otis, Lefty, Charlie T. en Lucky Wilbury, noemden ze zich. Stijl: lekker vette rockabilly, skiffle, met een vleug country en ELO!

Het bleef niet bij het B-kantje. Warner zag er wel brood in en er werd een volledig album van gemaakt. Te mooi om waar te zijn? Een commerciële truc? Wie zal het zeggen. Mijn gevoel zegt me dat die jongens dat helemaal niet nodig hadden en het plezier waarmee de plaat werd gemaakt bewijst wel dat het een hobbyproject werd van muziekvrienden onder elkaar.

Bob Dylan met het Electric Light Orchestra? Het moet voor puristen een zware slag geweest zijn. Zijn gospeluitstapje kon hem nog vergeven worden, maar dit ….?! Dylan had een paar jaar achter de rug die we niet kennen als de meest vruchtbare. Zijn recent uitgekomen album Down In The Groove kwam moeizaam tot stand en bevatte slechts matige covers en leftovers. Kon het nog goedkomen?

En hier was hij dan weer, vol in de schijnwerpers van het grote publiek. Tot hoog in de hitlijsten. Ontspannen, humoristisch, coöperatief en goed bij stem. Lynne had een grote vangst gedaan. Met Dylan erbij kon het niet stuk. Orbison en Dylan, een groot contrast, maar wat paste het alles goed in elkaar. Daarbij gevoegd het vakmanschap van Harrison en Petty en de vette productie van Lynne, duidelijk aanwezig, maar zonder alles naar zijn hand te zetten.

Hoewel alle nummers genoteerd staan als composities van de alias-broertjes, is wel duidelijk waar de mosterd gehaald wordt. Dylan tekende voor Dirty World, Congratulations, Tweeter and the Monkey Man en de bonus Like a Ship. Prima nieuwe nummers van een man die als songwriter al afgeschreven leek.

Not Alone Anymore, dramatisch gezongen door Orbison, is heel duidelijk een werkje van Jeff Lynne. De hand van George Harrison is heel herkenbaar in Handle with Care, Heading for the Light, End of the Line en het bonusnummer Maxine.

Beste nummer is naar mijn mening Congratulations. Lucky Wilbury (Bob Dylan) klinkt hier erg goed samen met Lynne’s zuigende productie en Harrison’s subtiele gitaarspel. Prachtig hoe Harrison aan het eind nog een paar nootjes neerzet, en dan dat koortje! Tekstueel is Dylan hier ook meesterlijk bezig. Het liefdesverdriet wordt hier op een heerlijke ‘tongue in cheek’-wijze gebracht. Dylan kan er diep serieus en stoïcijns bij kijken, maar als je goed oplet zie je hoe hij de boel in de maling neemt. Bij Dirty World en Tweeter and the Monkey Man ligt de zwarte humor er nog iets dikker bovenop en neemt hilarische vormen aan, zoals hierboven al eerder werd opgemerkt.

De bonustracks zijn heel aardig en hoorde ik pas onlangs voor het eerst bij de aanschaf van de remaster uit 2007. Als ik die remaster vergelijk met de originele CD valt me op hoe de remaster ongelooflijk hard is aangestuurd. Het volume tikt regelmatig de kritische grens van 0 dB aan. Ik hoor hier nog net geen vervorming, maar mijn speler hapt bijna naar lucht. Minpuntje, want ik had liever wat meer dynamiek en een wat vloeibaarder en zachter geluid gehad.

Mooi album. Grote namen met kleine pretenties. Heerlijke muziek voor in de auto. Heel diepgaand en artistiek is het niet misschien. In de Traveling Wilburys konden de heren hun eigen gewicht aan sterrendom even wegleggen en gewoon lekker muziek maken. Met een knipoog naar het verleden en een gooi naar de hitparade. Echte mannenmuziek. Waarom ook niet.

Deze maand al weer 25 jaar geleden uitgebracht!

avatar van devel-hunt
4,5
Goed stuk Feddie.
Uiterlijk onbewogen, onverschillig en altijd een stuk chagrijn uitstralend zijn the Traveling Wilburys voor Dylan zijn muzikale opstanding geweest. Dylan heeft in jaren niet zo scherp en gelukkig geklonken. Het is zijn opmars geweest naar het briljante Oh Mercy en alles wat daarna zal komen. .
Ook voor Dylans beste vriend uit de muziek industrie, George Harrison, zijn the traveling Wilburys belangrijk geweest. Hoewel behoorlijk succesvol als solo artiest vond hij weer een soort groepkick terug die hij sinds the Beatles niet meer had ervaren. En last but not least. Roy Orbinson, een heel tragisch leven en in de vergetelheid geraakt krijgt hier weer een podium zoals hij sinds 1965 niet meer had gehad.
Het plezier én het geluk spat ervan af.

avatar van Boenga
5,0
devel-hunt schreef:
. En last but not least. Roy Orbinson, een heel tragisch leven en in de vergetelheid geraakt krijgt hier weer een podium zoals hij sinds 1965 niet meer had gehad.
Het plezier én het geluk spat ervan af.

Een tragisch leven, en een om vele redenen tragische dood, maar zeker ook omwille van deze band. Ik heb het gevoel dat er, met hem erbij, nog heel veel had ingezeten.

avatar van Bollieblauw
Not Alone Any More is wat mij betreft een van de mooiste nummers ooit gemaakt en wordt op zijn eigen karakteristieke manier prachtig gezongen door de Big O. De wanhoop die doorklinkt in zijn stem omdat hij weer een grote liefde is kwijtgeraakt raakt mij iedere keer weer. Zou Jeff Lynne dit nummer geschreven hebben met Roy in zijn achterhoofd? Iemand die het weet?

avatar van dazzler
5,0
Volgens mij heeft Orbison zelf een grote hand in Not Alone Anymore.

Je moet eens op de A-kant van het album letten, de 5 artiesten stellen zichzelf voor.

Handle with Care: George Harrison
Dirty World: Bob Dylan
Rattled: Jeff Lynn
Last Night: Tom Petty
Not Alone Any More: Roy Orbison

avatar van dazzler
5,0
Volgens mij heeft Orbison zelf een grote hand in Not Alone Anymore.

Je moet eens op de a-kant van het album letten, de 5 artiesten stellen zichzelf voor.

dazzler schreef:
Kant 1 van het album is een van de beste vinyl sides ooit.
De vijf Wilburys treden er één voor één voor het voetlicht.

Handle with Care is puike Harrison pop.
Met zorg gemaakt, een gitaar die gently weeps en meesterlijke vocalen.

Dirty World is een fluim van Dylan.
Briljante tekst en even vlot als uiteindelijk alle nummers op deze schijf.

Rattled is het Lynn moment.
Met multi-layered gitaren en een grollende Orbison.

Last Night had een singel moeten zijn.
Youngster Petty die overtuigend meeblaat met die ouwe sokken.

Not Alone Any More is een jankende Oribson.
De manier alleen al waarop hij het woord "alone" zingt ... kippenvel.

Fedde
De song Not Alone Anymore staat geregistreerd bij Shard End Music, de muziekuitgever van Jeff Lynne. Geeft natuurlijk niet, het nummer is naar Orbison toegeschreven en het zal me niet verbazen dat er tijdens de opname door Orbison zelf iets is ingebracht in het proces. Toch moeten we wel onderkennen dat Orbison, die in de jaren '50 en '60 een prima songwriter was, in die dagen nog slechts een schim van zichzelf was. Zijn stem was er nog maar zijn zwartgeverfde haar kon niet verhullen dat hij in werkelijkheid een zieke oude man was geworden. Ondanks dat was hij blij met de erkenning die hij nog kreeg met zijn nieuwe album. Dat deed hem goed, hij genoot van dit onverwachte succes, maar de tournee en alle drukte erom heen werd hem te veel. Zijn dood. later in 1988, kwam nu ook weer niet als een heel grote verrassing.

avatar van dazzler
5,0
Op Orbisons comeback plaat Mystery Girl staan nochtans een handvol nummers
waar Roy nog aan meeschreef. In een paar gevallen ook met Lynn en Petty als co-auteurs.

Ook op de solo-albums van Harisson en Petty uit die tijd vind je de hand van Lynn terug.
En Dylan komt dan weer drie keer als lead-zanger uit de verf op de Wilburys plaat.

Als je al die nummers bij elkaar optelt heb je bijna een dubbelalbum.
En die tweede schijf zou je The Traveling Wilburys Vol. 2 (zonder Dylan) kunnen noemen.

De tracklijst zou er dan als volgt uitzien.

01. That's What It Takes
02. This Is Love
03. When We Was Fab
04. Zig Zag (bonustrack)

= songs met Lynn van George Harissons Cloud Nine album (1987).

05. Free Fallin'
06. I Won't Back Down
07. A Face in the Crowd
08. Runnin' Down a Dream
09. Y'er So Bad
10. A Mind with a Heart of Its Own
11. Zombie Zoo

= songs met Lynn van Tom Petty's Full Moon Fever album (1988)

12. You Got It
13. A Love So Beautiful
14. California Blue

= songs met Lynn en Petty van Oribsons Mystery Girl album (1989)

Het zou met niet verbazen als vooral die laatste drie geboren werden tijdens de Wilbury sessies.

Fedde
Mooi stukje research. Waarschijnlijk liggen er nog meer opnames te wachten op heruitgave. Probleempje is dat de Traveling Wilburys bij Warner een contract tekenden. En laat dat nou net niet de maatschappij van Dylan zijn. Maar er is meer, dat is wel zeker.

PS. Ach vergeet ik bijna dat prachtige Orbison-nummer dat door Lynne werd gemaakt en zelfs helemaal niet door Roy Orbison gezongen, maar opnieuw door Jeff Lynne: Endless Lies van het ELO-album Balance of Power(1986). Jeff Lynne had goed studie gemaakt van Roy Orbison en kroop als het ware in zijn huid.

Endless Lies

avatar van thelion
4,5
In 1988 is Jeff Lynne is bezig met de productie van platen van Roy Orbison en Tom Petty en had hij in 1987 net de productie van George Harrisons Cloud Nine achter de rug. Tijdens die opnames van Orbison en Petty komt spontaan het idee op om samen een heel album op te nemen in de home studio van Bob Dylan word dit album opgenomen.
Het album is een geweldige trip van Rockabilly, Country en Doo-Wop waarbij de heren er vrolijk op los musiceren, Nelson, Otis, Lefty, Charlie T. en Lucky Wilbury, noemden ze zich. Wie bekend is met het solo werk van de heren uit die periode hoort goed de Lynne productie terug op het album. Om de een of andere reden (waarschijnlijk omdat ik altijd kippenvel krijg bij het horen van zijn stem) vind ik de inbreng van The Big O geweldig vooral in Not Alone Anymore. Ook de samen zang in End of the Line en Handle With Care is magistraal. Geweldig hoe de 5 stemmen zeer harmonieus bij elkaar passen. Helaas overleed Roy kort na het uitbrengen van dit album en zelfs voor dat zijn eigen album Roy Orbison - Mystery Girl (1989) uitkwam. Er volgde nog een Volume 3 die ook zeker de moeite waard is, maar The Big O is een groot gemis.

avatar van Boenga
5,0
Hendrik68 schreef:
Met het bekende niemendalletje End of the line is de plaat alweer afgelopen. .

'Niemendalletje', daar ben ik het eigenlijk toch helemaal niet mee eens. Het is een kunst op zich om een nummer catchy, meeslepend te maken, om een bepaalde sfeer te creëren, en dat is nu net wat End of the Line doet - zonder complex te zijn, zonder dat muzikanten het beste van zichzelf moeten tonen.
Het tempo, de (simpele) gitaarriff, en uiteraard de vocale beurtrol: ik vind dit een fantastisch nummer waar ik helemaal kan in opgaan, zowel tijdens de afwas als in m'n donkere kamer met alleen een paar kaarsjes die branden.
'Niemendalletje': no way !

PS: Meer dan een jaar over deze reactie nagedacht, maar beter laat dan nooit, hé...

avatar van kort0235
4,5
Ik vind dit een geniaal album dat nooit verveelt. Maar goed, ik was al groot fan van George Harrison en vooral Bob Dylan.
Gelukkig heb ik dit album nu ook op vinyl.
Weel iemand op Vol. 3 ook op vinyl is uitgegeven?
Waardering: 4.5*

avatar van dazzler
5,0
kort0235 schreef:
Weel iemand op Vol. 3 ook op vinyl is uitgegeven?

Jawel!

avatar van teus
4,0
kort0235 schreef:
Ik vind dit een geniaal album dat nooit verveelt. Maar goed, ik was al groot fan van George Harrison en vooral Bob Dylan.

Waardering: 4.5*

Voor mij hetzelfde,wil ik nog aan toevoegen...ben ook liefhebber van Petty...Orbison...Lynn...dus ja..voor mij is het album meer dan voldoende genietbaar
Er is hier eigg al voldoende over geschreven,een album met toegankelijke songs van best hoge kwaliteit
Dit project met genoemde Topmuzikanten bij elkaar is best uitzonderlijk
End Of The Line en Handle with Care zijn het meest geslaagd vind ik, ook Not Alone Anymore en Tweeter and the Monkey Man mogen er wezen
Een 9+

Dit is een van de mooiste albums ooit gemaakt, wat mij betreft. Qua sfeer zit hij tussen Tusk, Manassas en Exile on main st. in en net als op een album als Rumours is elk nummer afzonderlijk perfect en elk nummer hoort te staan waar hij staat.

avatar van Wandelaar
4,0
Nicolaib88 schreef:
Dit is een van de mooiste albums ooit gemaakt, wat mij betreft. Qua sfeer zit hij tussen Tusk, Manassas en Exile on main st. in en net als op een album als Rumours is elk nummer afzonderlijk perfect en elk nummer hoort te staan waar hij staat.
Perfect popalbum inderdaad, al kan ik vergelijking met de door jouw genoemde platen niet direct herkennen.

Het album ademt een losse, nonchalante sfeer. Je wordt door de mannen ook wel een beetje in de maling genomen en op het verkeerde been gezet. Met merkbaar plezier in elkaar gezet en ook wel naar succes toegewerkt, al had het de heren weinig kunnen schelen als de plaat geflopt was, denk ik. Het tweede deel, toepasselijk Volume 3 genoemd, is ook zeer aan te bevelen. Net een beetje ruiger.

Inmiddels is het album, los of samen in box met Volume 3 en de DVD weer volop verkrijgbaar. Geen koopje nog steeds, het blijft toch een beetje een hebbedingetje.

Bonustracks Maxine (Harrison) en Like a Ship (Dylan) zijn heel aardig, maar als je de originele versie van de CD uit 1988 te pakken kunt krijgen, zou ik daar voor gaan. Die klinkt beter.

avatar van bikkel2
4,0
Je houdt altijd je hart vast als dit soort zgn superbands iets maken, maar dit project is echt goed gelukt.
Jeff Lynne's produktie is hier aangenaam, terwijl ik 'm ook wel eens iets te overheersend hoor op bepaalde albums van anderen.
Sterke balans waar een ieder genoeg ruimte krijgt.
Fijne nummers en het plezier spat er vanaf.
Een plaat die ik niet heel regelmatig draai, maar nog niets in kracht heeft ingeboet.

avatar van nlkink
4,0
Misschien lukte het met The Traveling Wilburys als 'superband' wel omdat het niet een vooropgezet plan was van de betrokkenen. Het blijft een mooi album, ik heb 'm zelf niet alleen op CD maar ook nog op vinyl. Ik was meteen om nadat Handle With Care op single verscheen en kocht de LP van een VVV-bon die ik nog had liggen. Rond die tijd brak ook Los Lobos door met How Will The Wolf Survive? en had Muddy Waters een postume hit met Mannish Boy. Leuke tijd.
Ik heb ook nog ergens een bootleg liggen met de titel Vol. Two. Dat album bevat titels als Walkaway en Runaway, beide opgenomen met Del Shannon, die even in beeld is geweest als opvolger van Roy Orbison, Nobody's Child, wat een bijdrage was voor een CD van een goed doel en Don't Treat Me Like A Stranger van Tom Petty dat verdacht veel als een Wilbury track klinkt. Een echt volwaardig album is het niet want hij is opgevuld met extended mixes van o.a. de singles van Vol. One en zes beroerd klinkende demos van voornoemd album.

avatar van dazzler
5,0
nlkink schreef:
Ik heb ook nog ergens een bootleg liggen met de titel Vol. Two. Dat album bevat titels als Walkaway en Runaway, beide opgenomen met, die even in beeld is geweest als opvolger van Roy Orbison, Nobody's Child, wat een bijdrage was voor een CD van een goed doel en Don't Treat Me Like A Stranger van Tom Petty dat verdacht veel als een Wilbury teack klinkt.

Opgenomen met wie? vraag ik me nu nieuwsgierig af?

Gast
geplaatst: vandaag om 21:23 uur

geplaatst: vandaag om 21:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.