Depeche Mode - Black Celebration (1986)

Geef 'm effe de tijd! Hij komt er net in! Nadat ie alle DM heeft beluisterd kan de balans worden opgemaakt, en komt er vast nog wel iets bij...

Robertus schrijft zo enthousiast over dit album, zodat ik na aanleiding van diezelfde recensie misschien wel 5 sterren had verwacht.

Dit album kan mij ook nog niet verleiden om meer dan 4* te geven.

Nog een keer luisteren, koptelefoon op, en genieten komt vanzelf (denk ik)

Door al dat gepost hier, staat ie hier alweer aan! Lekker hard!! Wat een opening!! Zo gaaf dat ze dit nummer nog speelden tijdens de tour!

Ja, ik deel niet zo snel vijf sterren uit, ik denk dat Sometimes en World Full Of Nothing daarvoor net iets te snel aan mijn aandacht ontsnappen, maar dat kan nog veranderen, aangezien ik eerst ook niet echt kapot was van It Doesn't Matter Two. Maar voor de negen songs die overblijven (óók Dressed In Black, dat zeker zijn charmes heeft) had ik met gemak vijf sterren kunnen geven. En inderdaad, zoals Deric Raven zegt, moet ik de rest nog uitspitten..

Schurkt dicht tegen mijn kwartet favoriete Depeche Mode platen aan maar Sometimes & It Doesn"t Matter Two zorgt ervoor dat ik dit album net iets minder vind.
Martin Gore is als vocalist wat prominenter aanwezig, vooral de samenzang met Dave Gahan op een van de hoogtepunten van de plaat Here Is The House vind ik erg mooi.
Stripped, Question Of Lust en het al eerder genoemde Here is The House vind ik de hoogtepunten van dit fraaie album.
De bonustracks vind ik te verwaarlozen.

En de opener TEQUILA SUNRISE?
Die vind ik geweldig; heerlijk duister.
Voor mij samen met Stripped de hoogtepunten.
Met wat je zegt over Sometimes & It Doesn"t Matter Two, kan ik mij helemaal in vinden.
Even naar jouw stemmen gekeken, en jouw Top 4 zijn dezelfde albums als die ik hun beste vind: Some Great Reward, Music for The Masses, Violator en Songs Of Faith And Devotion.

ja Deric, vergeet ik een aparte vermelding te geven , Black Celebration is een geweldige opener , ik twijfel ook echt of ik er nog een halve punt waardering bij moet doen.

Volgens mij is het nummer Black Celebration het begin geweest van de Darkwave stroming.
Stripped vind ik hun beste nummer ooit, maar ze hebben wel sterkere albums.
Ik geef deze ook 4 sterren, twijfel ook wel eens voor 4,5 sterren.

Begin 2017 komt er nieuw materiaal uit van de heren genaamd Spirit, tevens komt de band op zondag 7 mei 2017 spelen in het Ziggo Dome !!

Dat wordt n mooie Black Celebration dan

Toch welk knap dat deze band die lang voor teenybopper synthipopband versleten is vandaag een gelijkaardige status heeft als U2. Elk nieuw album is goed voor een wereldwijde miljoenenverkoop en de bijhorende concerten geraken steevast uitverkocht.

Zeker ook omdat ze beiden al lange tijd nauwelijks interessante platen uitgebracht hebben.

Eerlijk is eerlijk; op zich zijn mijn verwachtingen voor het nieuwe album niet heel erg hoog, maar ik ben vooral erg blij dat er weer getourd wordt. Ik heb ze nog nooit live gezien, omdat ik een kleine twee jaar geleden pas in het gehele oeuvre gedoken ben.

De laatste platen zijn okee, maar voor mij ligt hun glorietijd tussen 1987 en 1997; Music For The Masses, Violator, Songs Of Faith And Devotion en Ultra. Voor mij vier meesterwerken op een rij.

Als er in elk geval één song van de categorie Precious opstaat en de rest is aangename opvulling in de trant van Delta Machine ben ik eigenlijk al dik tevreden.

Ik hoop dat je live van ze gaat genieten. Het waren altijd mijn helden..dus ik wilde ze een keer live zien maar dat vond ik zo'n grote sof. Gelukkig ben ik er van bekomen en kan ik hun oude werk weer waarderen als vanouds

Nou Ultra is anders... ow dat is al 20 jaar geleden...

Haha ja juist.. Ultra is een heerlijk album
Exciter wat minder, maar ook meer dan de helft lekker en goed..Playing the Angel een stuk of 4 topsongs, de rest en vanaf daar is het hopeloos..

De afgelopen weken heb ik hun albums een paar keer geluisterd (m.u.v een paar uit deze eeuw). Sommigen waren bekend, sommige nieuw. Maar ik kom duidelijk tot een aaneengesloten reeks favorieten. Namelijk de 4 albums tussen '86 en '93. Van Black Celebration t/m Songs of Faith and Devotion dus.
Laatst genoemde was ik nooit eerder aan toe gekomen en moest ik erg aan wennen, maar nu zie ik de schoonheid er van in. Deze Black Celebration had ik al op lp en vind ik speelser en makkelijker in het gehoor. Wel jammer dat het naar het eind (vanaf Dressed in black) minder boeiend wordt. Tot dat nummer geen zwak moment echter. Ik twijfel nog altijd of ik de wat knullige jaren 80 hoes nou mooi vind of niet.

Music for the Masses blijft mijn meest geliefde DM album. Het werk na Songs of Faith and Devotion geloof ik wel. Zelfs het alom geroemde Ultra haalt het voor mij niet bij deze sterke reeks van 4.
A Broken Frame vond ik dan wel weer verfrissend leuk maar niet constant genoeg.

Black Celebration, enter the dark world ... Wat een prachtige opener die meteen de toon en de sfeer zet voor dit album. De duistere en zwartgallige ondertoon die DM als geen ander weet op te roepen komt hier voor het eerst volledig naar boven. Als The Sisters of Mercy de koningen van de somberheid zijn, dan zijn DM wel de prinsen. Of gaat die "eer" toch naar The Cure? Mooi is de tederheid die toch tussen alle wanhoop straalt: 'Your optimistic eyes seem like paradise to someone like me.'

Op dit album staan een aantal DM-toppers, waaronder het titelnummer, 'Fly on the Windscreen', 'Stripped' en 'A Question of Time'. Meer dan degelijk zijn 'A Question of Lust' en 'Dressed in Black'. De tekst van 'A Question of Time' is intrigerend: 'Until I look at you, and then I condemn them, I know my mind, what goes on in our minds'.

Zoals op elke voorganger vind ik een deel van de nummers minder geslaagd. Niet slecht, maar tegelijk niet onmisbaar. Daarom is vier sterren net te hoog gegrepen. Toppers van 5 sterren worden afgewisseld met middelmaat van 2,5 sterren.

De hoes is meer dan geslaagd, maar minder krachtig of mooi als de hoezen van de voorgangers.

Tussenstand:
1 Black Celebration (3,75 sterren)
2 Some Great Reward (3,5 sterren)
3 A Broken Frame (3,25 sterren)
4 Speak & Spell (3 sterren)
5 Construction Time Again (2,5 sterren)

BLACK CELEBRATION (1986) 2CD deluxe edition repair shop

De platen van Depeche Mode verschenen tot Exciter in een 1CD+1DVD deluxe edition.
Op de DVD vind je ongeveer alle relevante b-kanten terug, maar geen 12" versies.
En hoort dat bonusmateriaal trouwens niet op een gewoon CDtje te staan?

Ik deed een bescheiden poging om de albums van DM op 2 (of 3) schijfjes te bundelen.

De grote irritatie inderdaad, van verder een mooie heruitgave.