Blur - Parklife (1994)

Deze plaat begint goed, maar na de eerste vier nummers vind ik hem wel erg wisselvallig worden. Bank holiday, The debt collector, Far out en London loves zijn gewoon saai en/of irritant, en Clover over Dover, Jubilee en Lot 105 wegwerpnummers. Er staan daarnaast dan ook wel drie absolute meesterwerken op (End of a century, To the end en This is a low, dat me soms aan de vroege Suede doet denken), maar zelfs de negen goede nummers halen samen absoluut niet het gemiddelde (en zeer hoge) niveau van The great escape. Kortom, persoonlijk heb ik nooit begrepen waarom Parklife zoveel hoger staat aangeschreven. Natuurlijk was dat het album waarmee het fenomeen Blur met een grote plons midden in de Britpopvijver terechtkwam, en het historische belang ervan is dan ook moeilijk te overschatten, maar los van de tijdgeest bekeken vind ik het zoals gezegd een zeer wisselvallige en daardoor matige plaat.

Als tiener vond ik dit al een redelijk album (toen was dit al aardig 'oud') en dat was totaal gebaseerd op de lekkere melodieën van Albarn en Kornuiten (mijn interesse in teksen kwam vlak daarna; na de ontdekking van Koning Dylan) daarna heb ik nog eens ooit een "best of" van Blur in huis gehaald zo rond mijn 20e, maar verder is de liefde nooit echt gekomen. Totdat ik op een gegeven moment besloot om deze uitgedoofde liefde maar weer eens aan te wakkeren en ook eens wat aandacht aan de the lyrics te geven (is tegenwoordig een behoorlijk uit de handlopende dwangmatige verplichting voor mezelf om niets te beoordelen alvorens ik de lyrics erbij heb gepakt) en er zitten behoorlijk knappe vondsten c.q. rake snaren tussen. Maar opvallend weinig "poep- en schetenhumor, goede teksten en raken melodieën. Dat zijn eigenlijk de 2 enige ingrediënten voor een goede popsong.

Fijne jongens, die een mooi plaatje hebben gemaakt dat gedurende mijn leven regelmatig op de draaitafel zal komen te liggen.

Tijdens ondergetekende's questee om alle studio-albums van Blur te bespreken, is hij inmiddels bij 'Parklife' aangekomen, dat bekend staat als dé Blur-klassieker, dé Blur-plaat, etc. Laat ik gelijk maar eerlijk zijn, het is mijn minst favoriete plaat van hen.

Maakt niet uit hoor, het is zeker geen slechte plaat, maar soms is ie net wat te vrijblijvend. Natuurlijk, de britpopformule van 'Modern Life is Rubbish' wordt hier allemaal net wat puntiger uitgewerkt, het excentrieke in de teksten is soms net wat meer aangezet en hetzelfde geldt voor het accent van Damon. Muzikaal is het altijd nog eclectisch, want er is heus wel meer in de Britse pop gebeurd dan de Kinks en de Small Faces; de Pet Shop Boys en Oi!-punk hebben model gestaan voor respectievelijk 'Girls & Boys' en 'Bank Holiday'. Nee, het probleem is een beetje dat de liedjes wat tegenvallen, omdat ze soms iets te conventioneel zijn.

Nu zijn 'End of a Century', 'Magic America', 'Clover over Dover' en 'Tracy Jacks' prima popliedjes, maar ze zijn wat saai. Ook bijt het eclectische karakter van Blur een beetje; het klinkt wat wisselvallig. Zo hebben we én een ontzettend flauwe afsluiter die nergens over gaat, én een overigens wel erg mooi orgelinstrumentaaltje én 'Bank Holiday' én 'Girls & Boys' én de bassist mag over sterren zingen én er moet een stemmige ballad bij.

De expres foute hardrock van 'Trouble in the Message Center' (toch weer met olijke lalala-koortjes) is vele malen opwindender dan de eerder aangehaalde, wat bleke popliedjes en het titelnummer is natuurlijk een echte klassieker. Ook het door blazers gedreven 'Badhead' (zonder blazers was het een veel mindere compositie geweest, daar ben ik zeker van), het ontroerende 'This is a Low', waarin de shoegazing-roots van de band ook weer doorklinken, en het funky Roxy Music-eerbetoon 'London Loves' laten de balans tussen 3,5* en 4* positief doorslaan naar die vier sterretjes, maar toch, men had beter gekund dan dit. Echt.

Ontzettend aangenaam plaatje. Normaal vind ik veel stijl variatie binnen een album een beetje tegenwerken, bij Parklife echter niet. Verveeld geen moment, en ik word er erg vrolijk van.

3,5*

omdat ik Damon al ken van de Gorillaz en nog niks van zijn oude band Blur had maar eens begonnen met dit album en ik moet zeggen echt een mooie vrolijke plaat. Lekker wat afwisseling zodat het nergens saai begint te worden vroeger.

ça va plaatje wel

"Leeftijd: 22". Dan heb je hopelijk toch wel iets meer te melden dan al die one-liners die je vandaag hebt gepost. Vertel eens iets meer, vermaak ons eens, wat vind je hier "het gaat" aan?

Prima plaat deze Blur, absoluut een van hun beste dit, ik vind Bank holiday ook erg aangenaam.

waar kan ik 'Liken'?

Ik snap die hoge gemiddelden nooit voor Blur, het is best een leuk bandje maar zo geweldig vind ik ze niet. Vooral kwa tekst hebben ze niet veel te melden eigenlijk.
Damon albarn vind ik fijner als deel van Gorillaz.
Op dit album zijn tracks nummer 1, 4, 6, 9, 10 en 14 het best naar mijn mening.
Ik heb ze overigens ook live mogen zien op Lowlands jaren terug, dat was niet om aan te horen.
Het optreden duurde 30 minuten aangezien ze weg gejouwd werden door het publiek wat zeer terecht was. Damon zong gewoon super vals.
3*

Misschien heeft die slechte ervaring van op Lowlands jouw denkbeeld over deze band beïnvloed...?

Boeiend, ik heb anders al erg veel zin in het optreden op Werchter komend jaar

Parklife blijft het erg goed doen bij mij, het titelnummer is favoriet.

Al uitgeschreven zie ik

@Lennonlover: Dat heeft het ongetwijfeld, een beetje band moet toch live kunnen spelen.
Maar zelfs ervoor vond ik Blur altijd puur middelmaat. Het is ook niet super slecht of zo, 3 sterren is nog voldoende dacht ik. Maar ik zie echt het geniale er niet van.
Jij ook niet neem ik aan als je het 3,5 geeft

@Gloeilamp, ik hoop het ook voor je hahaha. Werchter is dan wel weer zo vet dat als het niks aan is er altijd wel weer een andere band ergens speelt die je kan vermaken

Op 'Parklife', het bekendste album van Blur, staan heel wat topsongs. Maar ik vind het te lang en niet echt een geheel vormen. Ik luister de nummers liever apart in een shuffle lijst. Live vind ik er ook velen beter uit de verf komen.

Ik vind het juist wel een geheel vormen en de score van 3,82 vind ik te laag. Het is moeilijk om een hoogtepunt aan te wijzen (parklife?, badhead?, clover and dover?) Het is vooral gezamenlijk dat voor mij althans het album tot zijn recht komt.

Deze plaat is een van de sleutelplaten in mijn muzikale leven. Ik vond het allemaal geweldig wat er rond Blur gebeurde ten tijde van deze en zijn opvolger. Ik volgde het op de voet en liet de plaat vele rondjes draaien in de cd-speler. Ondanks dat het helemaal niet zo extreem commercieel klinkt hadden toch alle nummers op single uitgebracht kunnen worden en dan waren het in Engeland ook nog gewoon hits geweest. Natuurlijk is dat voor Far Out, The Debt Collector en Lot 105 wat dubieus maar je begrijpt wat ik bedoel .

Hier was allemaal nog fris en fruitig iets wat ik in de latere Blur erg miste.

Gele sterren zijn voor: End of a Century, Parklife, To the End en Trouble in the Message Centre

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in de 90's Blur wat links liet liggen. Ik vond Oasis een stuk stoerder. Ik ben nu van mening dat Blur qua originaliteit wint van de Gallagher Clan.
In het beginsel is Blur ook niet de meest originele band op aarde, maar Parklife is een lust voor het voor. Gretig, ideeenrijk en creatief.

Parklife is een een britpop plaat die hier en daar voortborduurt op de muziek van Bowie ( Boys & Girls) , XTC ( Tracy Jack) en vlagen Kinks.
Niet de minsten in hun soort.
Misschien ook wel een soort eerbetoon aan die 3. Toch hoor ik genoeg eigenzinnigheid.
Parlkife is vooral een luchtig geheel, nooit te zwaar op de hand, maar heeft momentjes dat er wat weirde momentjes voorzichtig de revue passeren.
Pluspunt; Albarn is een prettige vocalist,met een stem waar hij best wel wat mee kan. Neem het bijna Phil Specor achtige Till The End. Sowieso één van de beste nummers van de plaat.

Vermakelijke plaat. Wat minimale mindere stukken, maar over de hele linie staat Parlkife na 20 jaar nog als een huis. Afwisseling genoeg ( wave, soul, rock, vleugjes electro en wat britse meligheid)
Gisteren tevens 13 beluistert. Die zal echter zijn rondjes nog ff moeten maken, voordat ik daar een oordeel over zal geven.

Inmiddels toe aan mijn 3 versie van dit album. Eerst de reguliere release (die ben ik gelukkig net kwijt) toen de re-release dubbel cd, en nu ook maar het vinyl aangeschaft!

Ik blijf het een zeer lekkere plaat vinden. Als groot Duran Duran liefhebber heb ik Girls & Boys altijd erg goed gevonden, want naar mijn idee had dat gewoon een Duran nummer kunnen zijn, Heerlijke opener!

Na 20 jaar klinkt dit album nog steeds heerlijk fris en naar mijn oren niet achterhaald. Lekker Engels.. ik ga het volume nog eens wat verhogen, en ook mijn stem. Van 4 naar 4,5. Topplaat!

In 2007 was ik helemaal in de ban van de Britpop uit de jaren '90. Toen ik dat jaar 20 werd, kreeg ik van mijn ouders "Different Class" van Pulp, de DVD "Live Forever" en het album "Parklife" van Blur. Ik heb bij "Different Class" ooit eens een heel verhaal geschreven over mijn liefde voor Britpop, maar bij dit album heb ik nooit veel zinnigs gezegd. Na het gras gemaaid te hebben en een cappuccino te hebben genuttigd, zal ik proberen te vertellen wat "Parklife" voor mij betekent.

Ik ken meerdere albums van Blur, maar "Parklife" spreekt mij verreweg het meest aan en luister ik ook verreweg het vaakst. Dit komt denk ik vooral door de combinatie van degelijke popmuziek en humor. Ik luister dit album altijd met een glimlach. In "Girls & Boys" wordt gerefereerd aan Griekenland en het liedje klinkt voor mij als een soundtrack voor Chersonissos, maar ook Ibiza. Zelf feesten op een zonnig eiland, maar tevens andere feestende mensen observeren. Na deze single volgen een aantal van mijn favorieten van het album: "Tracy Jacks" (het "leuke buurmeisjesliedje"), "End of the Century" en het titelnummer, "Parklife". Andere persoonlijke favorieten zijn "London Loves" en "Magic America" (over dat zogenaamd magische land aan de andere kant van de Atlantische Oceaan).

Ik noemde in de vorige alinea het woord "observeren". Dat is sowieso een belangrijk woord bij dit album en misschien is het wel een belangrijk woord voor Britpop in het algemeen. Ik heb het gevoel dat Blur, een band gevormd door jongens uit de middenklasse, met "Parklife" een beschouwend album heeft gemaakt. De jongens vertellen verhalen uit het leven van gewone (Britse) mensen, misschien hier en daar wat uitvergroot/overdreven. Op haar vorige album ("Modern Life is Rubbish") blikte de band, volgens mij, vooral nostalgisch terug op het Britse verleden, terwijl ze op de opvolger van "Parklife" ("The Great Escape") wat afstandelijk en hautain over mensen vertelt die in de buitengebieden wonen en in de zomer met hun golfstok/golfstick op vakantie gaan. Op "Parklife" lijken de jongens van Blur met beide benen op de grond te staan, aanwezig in de stad, waar ze (het gedrag van) mensen observeren en vervolgens via hun muziek beschrijven.

Naast de door mij reeds genoemde liedjes bestaat het album uit melige, grappige liedjes en hier en daar een wat serieuzere noot (zo komen "To the End" en "This Is a Low" tenminste op mij over). Of de liedjes nu serieus zijn of grappig, ik vind het prima. Wat mij betreft staat er geen enkel minder goed nummer op "Parklife".

Hoewel "Parklife" niet mijn favoriete Britpopalbum is (die "eer" blijft voorbehouden aan Pulp's "Different Class"), is het voor toch wel een belangrijk album. Het album maakt mij namelijk een beetje gelukkiger als ik me rot voel, maar zorgt er ook voor dat dagen die toch al mooi zijn, nog meer kleur krijgen. Wat ik bij "Different Class" vertelde over Britpop in het algemeen, geldt in sterke mate voor het album "Parklife": ik associeer het met een fietstochtje in de lentezon, de geur van versgemaaid gras, voetballen in het park en het begrip geluk. Allemaal mooie dingen wat mij betreft.

Nou, meer heb ik eigenlijk niet te vertellen. Rest mij nog te zeggen dat ik dit album bijzonder kan waarderen, maar dat mag, gezien bovenstaand verhaal, duidelijk zijn.

Pff, zestien nummers en het best gewaardeerde Parklife vind ik al niks. Maar Girls & Boys is fantastisch en de hype was/is groot dus toch maar eens goed voor gaan zitten.

En nee, na Tracy Jacks, End of a Century en Parklife had ik er een hard hoofd in dat dit nog goed zou komen.

Echter vanaf Bank Holiday gaat het zonnetje opeens meer schijnen. Bij Badhead groeide lichtjes enig enthousiasme en hoop op meer, die twee niemandalletjes Debt Collector en Far Out ook prima, To the End ook aardig, nog wat twijfel bij London Loves, maar dan komt het geweldige Trouble in the Message Centre! Voorlopig met Girls & Boys een ster!

Clover over Dover, Magic America, Jubilee (moest denken aan Bowie's Suffragette City) , This Is a Low zijn ook zeker de moeite waard.

Kortom, het album gaat vaker beluisterd worden, maar voorlopig wel vanaf nummer vijf. Wie weet zit er dan een hogere waardering in dan 3 à 3,5*

Britpop in alle geuren en kleuren. Het speelplezier spat ervan af, wat maakt dat ik zelfs de niemendalletjes voor lief neem. Globaliter moet het, wat mij betreft, echter niet àl te jolig worden: in tegenstelling tot vele anderen blijkbaar vind ik maar weinig aan het titelnummer en studentikoze liedjes als 'Tracey Jacks' en 'Magic America' kan ik niet erg smaken. Maar verder doet Blur weinig verkeerd: 'Girls And Boys' en 'End of a Century' zijn sprankelende popsongs, 'Jubilee' rockt stevig door en 'To The End' en 'This is a Low' zorgen voor welgekomen rustpunten. Het fijnzinnige 'Badhead' is de mooiste groeier: aanvankelijk redelijk onopvallend tussen al het geweld voor en na, maar eigenlijk een bloedmooi, contemplatief pareltje.

Mooie staalkaart van Britse pop. Hoewel, 'London Loves' is vintage Talking Heads. Maar de invloeden van The Kinks (verhalen vertellen), The Beatles (gevoel voor melodie en puntige songs), Elvis Costello, ze komen allemaal langs op deze potpourri van samenhangende stijlen. Mooie plaat.