menu

Blur - Parklife (1994)

mijn stem
3,83 (600)
600 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Food

  1. Girls & Boys (4:51)
  2. Tracy Jacks (4:20)
  3. End of a Century (2:45)
  4. Parklife (3:05)

    met Phil Daniels

  5. Bank Holiday (1:42)
  6. Badhead (3:25)
  7. The Debt Collector (2:10)
  8. Far Out (1:41)
  9. To the End (4:05)
  10. London Loves (4:15)
  11. Trouble in the Message Centre (4:09)
  12. Clover over Dover (3:22)
  13. Magic America (3:38)
  14. Jubilee (2:47)
  15. This Is a Low (5:07)
  16. Lot 105 (1:17)
  17. Magpie * (4:16)
  18. Anniversary Waltz * (1:23)
  19. People in Europe * (3:28)
  20. Peter Panic * (4:22)
  21. Girls and Boys [Pet Shop Boys 12'' Remix] * (7:17)
  22. Threadneedle Street * (3:18)
  23. Got Yer! * (1:48)
  24. Beard * (1:45)
  25. To the End [French Version] * (4:06)
  26. Supa Shoppa * (3:02)
  27. Theme from an Imaginary Film * (3:34)
  28. Red Necks * (2:54)
  29. Alex's Song * (2:45)
  30. Jubilee [Acoustic BBC Live Version] * (2:33)
  31. Parklife [Acoustic BBC Live Version] * (3:00)
  32. End of a Century [Acoustic Version] * (2:44)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 52:39 (1:44:54)
zoeken in:
avatar van orbit
4,5
Ik zie dat ik al een redelijk terzake doende opmerking heb geplaatst over dit album..

Nouja, voor degenen die hier weer veel later komen om dit te lezen: we hadden dus zo'n leip topic waarin mensen elkaar opdroegen platen te recenseren. Bij deze!

Ik heb deze plaat pas laat ontdekt, zo'n jaar of drie terug. Toen was die hele britpop hype natuurlijk allang weer voorbij en vervangen door een nieuwe britpophype
Desalniettemin had mijn oor altijd wel dingen opgevangen van Blur in de jaren 90.. via mtv of radio kwam er geregeld een blur-hitje voorbij en eigenlijk bevielen die me toen al. Maar ik dacht destijds ook "britpophype, eendagsvliegen, hit-gedreven bandjes... daar zal blur dan ook wel bij horen". Dus heb ik nooit iets van ze aangeschafd. Stom stom stom natuurlijk, want blur is allesbehalve een inhoudsloze britpopvlieg! Het is een band die cynische teksten en gortdroge humor weet te verpakken in luchtige, maar o zo goed geschreven popsongs. Zoals ik al opmerkte eerder: erg verwant aan The Kinks in hun 60s glorietijd en het heeft bij nader inzien ook wel wat van Bowie weg. Maar blur heeft dit alles goed geincorporeerd, zonder meteen te klinken als een flauwe ode of kopie. Blur heeft wel degelijk zijn eigen geluid, daar zorgt de prachtige engelse stem van Damien wel voor en de prima gitarist!
Parklife is beslist hun magum opus, alles wat blur goed maakt is hier op zijn best vertegenwoordigt en er staan weinig tot geen zwakke nummers op. De thematiek is verveling (hoe 90s!), decadentie, spot, schaamte en nog zo wat alledaagse zaken. Juist dat alledaagse maakt dit heel licht verteerbaar en herkenbaar. Tracy Jacks over een alledaags buurtgrietje, Bank holiday over de alledaagse sleur (zeer upbeat nummer trouwens!), Parklife over landerigheid.. etc etc. Allemaal erg cynisch en brits echter Hoogtepunten zijn Tracy Jacks, Clover over Dover (get the joke?), This is a Low (prachtig melancholisch nummer!), Message centre en het meesterlijke titelnummer

I get up when I want
Except on Wednesdays
When I get rudely awakened by the dustmen
I put my trousers on
Have a cup of tea
And I think about leaving the house
I feed the pigeons
I sometimes feed the sparrows too
It gives me a sense of enormous well-being
And then I'm happy for the rest of the day


Misschien wel een van de leukste songteksten die ik ken. dikke 4.5 punten!

avatar van deric raven
4,0
Wat is dit eigenlijk een veelzijdige band.
Girls & Boys is een parodie op The Summer Of Love.
Van die Britten die helemaal los gaan op Ibiza.
Geeft het housesfeertje aardig weer.
Maar wat zijn die baspartijen prachtig.
Muzikaal moet ik hierdoor zeker aan een band als Duran Duran denken.
Het nummer Parklife heeft raakvlakken met Ian Dury.
Vooral vanwege het praatgedeelte.
Mooi gebruik van koortjes.
Waardoor sommige nummers een Beach Boys achtig gevoel achter laten.
To The End is jaren 60, maar dan op de Phil Spector manier.
In het instrumentale The Debt Collector en het daar op volgende Far Out het latere The Good, the Bad & the Queen in terug.
London Loves is een vette met oogschaduw opgemaakte knipoog naar Bowie en Roxy Music.
Glamrock zonder ordinair te klinken.
Vreemd om vervolgens een song in de stijl van Pixies te horen.
Trouble In The Message Centre heeft dat in zich.
Invloeden die je terughoort in zang en spel.
This Is A Low zou alleen een betere afsluiter zijn geweest dan Lot 105.
Die hadden ze halverwege moeten plaatsen

Parklife is sterker dan opvolger The Great Escape.
Frisser en ongedwongen.
Nog geen vete met Oasis.
Damon Albarn zit hier duidelijk lekker in zijn vel.
Vanaf Modern Life Is Rubish ontwikkeld tot waardige opvolger van Ray Davies.
Songteksten gaan steeds meer over denkbeeldige personen.
Zelfspot en humor wordt ook niet uit de weg gegaan.
Terwijl de Britpop zich bleef vastklampen aan dat ene grote eiland.
Durft Blur het aan om internationaal te klinken.
Verder te kijken dan het egocentrische eigenwijze Engelse mentaliteit.
Met gewenst resultaat.
Kaiser Chiefs lukte later ook om dat effect te bereiken met Employment.
Het zit allemaal een stuk knapper in elkaar dan hun debuut Leisure.
Maar daar staan voor mij met There’s No Other Way en She’s So High wel hun beste songs op.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Deze plaat begint goed, maar na de eerste vier nummers vind ik hem wel erg wisselvallig worden. Bank holiday, The debt collector, Far out en London loves zijn gewoon saai en/of irritant, en Clover over Dover, Jubilee en Lot 105 wegwerpnummers. Er staan daarnaast dan ook wel drie absolute meesterwerken op (End of a century, To the end en This is a low, dat me soms aan de vroege Suede doet denken), maar zelfs de negen goede nummers halen samen absoluut niet het gemiddelde (en zeer hoge) niveau van The great escape. Kortom, persoonlijk heb ik nooit begrepen waarom Parklife zoveel hoger staat aangeschreven. Natuurlijk was dat het album waarmee het fenomeen Blur met een grote plons midden in de Britpopvijver terechtkwam, en het historische belang ervan is dan ook moeilijk te overschatten, maar los van de tijdgeest bekeken vind ik het zoals gezegd een zeer wisselvallige en daardoor matige plaat.

avatar van Slowgaze
4,0
Tijdens ondergetekende's questee om alle studio-albums van Blur te bespreken, is hij inmiddels bij 'Parklife' aangekomen, dat bekend staat als dé Blur-klassieker, dé Blur-plaat, etc. Laat ik gelijk maar eerlijk zijn, het is mijn minst favoriete plaat van hen.

Maakt niet uit hoor, het is zeker geen slechte plaat, maar soms is ie net wat te vrijblijvend. Natuurlijk, de britpopformule van 'Modern Life is Rubbish' wordt hier allemaal net wat puntiger uitgewerkt, het excentrieke in de teksten is soms net wat meer aangezet en hetzelfde geldt voor het accent van Damon. Muzikaal is het altijd nog eclectisch, want er is heus wel meer in de Britse pop gebeurd dan de Kinks en de Small Faces; de Pet Shop Boys en Oi!-punk hebben model gestaan voor respectievelijk 'Girls & Boys' en 'Bank Holiday'. Nee, het probleem is een beetje dat de liedjes wat tegenvallen, omdat ze soms iets te conventioneel zijn.

Nu zijn 'End of a Century', 'Magic America', 'Clover over Dover' en 'Tracy Jacks' prima popliedjes, maar ze zijn wat saai. Ook bijt het eclectische karakter van Blur een beetje; het klinkt wat wisselvallig. Zo hebben we én een ontzettend flauwe afsluiter die nergens over gaat, én een overigens wel erg mooi orgelinstrumentaaltje én 'Bank Holiday' én 'Girls & Boys' én de bassist mag over sterren zingen én er moet een stemmige ballad bij.

De expres foute hardrock van 'Trouble in the Message Center' (toch weer met olijke lalala-koortjes) is vele malen opwindender dan de eerder aangehaalde, wat bleke popliedjes en het titelnummer is natuurlijk een echte klassieker. Ook het door blazers gedreven 'Badhead' (zonder blazers was het een veel mindere compositie geweest, daar ben ik zeker van), het ontroerende 'This is a Low', waarin de shoegazing-roots van de band ook weer doorklinken, en het funky Roxy Music-eerbetoon 'London Loves' laten de balans tussen 3,5* en 4* positief doorslaan naar die vier sterretjes, maar toch, men had beter gekund dan dit. Echt.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:30 uur

geplaatst: vandaag om 10:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.