menu

De Site / Algemeen / Door de bomen het muziekbos niet zien (of een andere slechte metafoor voor de grote hoeveelheid aan beschikbare muziek)

zoeken in:
bennerd
Dit kan klinken als een rare opmerking, maar ik merk dat ik me al langer nogal overweldigd voel door de gigantische hoeveelheid muziek die ik wil beluisterd hebben. Niet alleen het uitdiepen van de genres die ik al zeer goed ken, maar ook geregeld eens in iets nieuws pootjebaden. Iedere week een handvol nieuwe releases erbij, hand in hand met een zeer grote backlog aan albums, gekoppeld aan de nodige niet-nieuwe releases die dagelijks op mijn "te luisteren"-lijstje komen.

Sommige mensen kunnen weken aan een stuk naar een plaat op repeat luisteren of spreken van lp's die ze letterlijk kapotgedraaid hebben, waar ik stiekem wel erg jaloers op ben. Maar als ik het eens probeer, merk ik dat ik na twee, max drie keer luisteren naar het volgende album hop. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar meestal besteed ik niet zo heel veel tijd aan een plaat omdat ik zo graag die nieuwe dingen wil ontdekken. Maar het heeft wel een soort onrustig gevoel tot gevolg, gekoppeld aan die overweldigende hoeveelheid. Er staat dan ong 20GB aan gedownloade Spotify-platen klaar (wat in feite nog niks is). Als er dan eens ruim de tijd is om iets nieuws op te leggen, is er vaak zo veel keuze dat kiezen niet mogelijk is.

Het klinkt allemaal veel dramatischer dan het in werkelijkheid is, want het feit dat we dankzij teh internetz toegang hebben tot zowat alle muziek is een gift. Maar het leek mij wel een goed idee voor een topic. Zijn er nog mensen die zich zo voelen? Zijn er die een bepaalde strategie hebben om hiermee om te gaan? Users die op een bepaalde manier bewust niet meegaan in het streamingbos?

avatar van Mssr Renard
Herkenbaar, vooral dat albums opslaan in Spotify.

Ik merk dat sinds ik weer ben overgestapt op vinyl, ik meer muzikale rust heb. Ik koop zo nu en dan plaatjes (al dan niet via discogs), en neem dan rustig de tijd om te luisteren.

Alleen onderweg en op kantoor kan dat niet, aldus Spotify, en ik krijg er keuzestress van.

Wat ik soms wel doe is mijn albumlijst in Spotify grondig schonen. Als ik een onbekend album al een tijd niet heb aangeklikt, vond ik het dus schijnbaar niet de moeite waard, dus weg ermee.

Ik ben wel op veel leuke nieuwe muziek gekomen de laatste tijd, dus ik wil toch enigszins op de hoogte blijven, anders blijf ik zo steken in de jaren 70.

Maar de noodzaak om bijv. The Stones of Tool of Diana Ross of ACDC of Pearl Jam te ontdekken omdat bij mijn muzikale ontwikkeling hoort, ontbreekt bij mij, en dat geeft wel rust.

Ik beperk me tot het luisteren van het luisteren naar nieuwe muziek, bijvoorbeeld op vrijdag (new music friday) en verder beperk ik me enigzins tot wat ik ken, of wat in het verlengde ligt van wat ik ken.

Dat gezegd hebbende: vanmiddag in Haarlem weer wat 2de handsjes bij elkaar zoeken. Lekker ouderwets mij laten verrassen.

avatar van madmadder
Ik vind het wel herkenbaar. Sommige platen hebben wat meer tijd nodig voor de klasse zich aan je openbaart maar die tijd geef ik eigenlijk nooit meer aan muziek.

Ik zat toevallig een paar dagen geleden even te kijken welke platen in mijn eindejaarslijstje zouden kunnen komen, maar de meeste platen heb ik maar een of twee keer geluisterd en dan voelt het voor mij niet alsof ze een plekje in die lijst verdienen.

Ik kan natuurlijk de komende maanden heel veel muziek van dit jaar opnieuw gaan luisteren, maar er is ook nog zoveel nieuwe muziek die ik wil horen.

Het komt er uiteindelijk waarschijnlijk wel weer op neer dat ik aan het einde van het jaar +/- 150 nieuwe albums gehoord heb, waarvan ik er dan een stuk of 2, 3 goed ken.

avatar van Wandelaar
Vooropgesteld dat je hier een puur luxeprobleem aansnijdt, vind ik je topic zeker wel interessant en actueel. Het internet biedt dat land van de oneindige mogelijkheden. Schijnbaar. Maar toch, een mens is niet gemaakt voor oneindigheid, maar komt het best in zijn element in de beperking. Het is de kunst van het selecteren. Sommigen, en ik kan daar soms jaloers op zijn, beperken die selectie tot 1 artiest. Ze hebben dan alles van Elvis bijvoorbeeld en verder dan ook niets. Voor zover de platen nog gedraaid worden, staan ze toch voor een stuk identiteit. Geleende identiteit weliswaar. Want ik ben Elvis niet. En al zou ik een fan zijn, dan moet ik toch ook zijn slechtste plaat kunnen aanwijzen wil ik niet in puur adoreren vervallen. En daarvoor heb ik vergelijkingsmateriaal nodig, hoe weet ik anders of mijn held goed is. Iets kan alleen maar goed zijn als er ook minder goed bestaat.

Kortom: de mogelijkheden tot verkennen zijn enorm geworden. De keuzestress kan dan ook flink toenemen. Moet je wel kiezen en niet beter al die muziek maar door je heen laten stromen (streamen)?
Stel ik luister naar alle 500.000 albums die MuMe ons biedt, hoe vaak kan ik zo’n album dan draaien in m’n leven en tegelijk alle nieuwe releases bijhouden, op zoek naar dat ene, dat nieuwe dat me het diepst moet raken?

Onmogelijk dus. Ik selecteer: op mijn achtergrond (klassiek), generatie (jaren ‘70, ‘80), geslacht, enthousiasme van vrienden, wat de pers erover schrijft, de radioDJ, en niet onbelangrijk: op basis van toeval. Wat op mijn weg kwam. Het rolde naar me toe. Ineens hoorde ik wat in die rare Dylan met zijn kraakstem of voelde een emotie bij dat Hammond-orgel van Focus. Het had ook wat anders kunnen zijn, maar zo is het gelopen en je gaat je hechten. Het je eigen maken. En selecteren. De vraag kunnen beantwoorden: welke drie albums zou je meenemen naar een onbewoond eiland? (aangenomen dat daar voldoende stroom aanwezig is, dat is met boeken minder een probleem)

avatar van GrafGantz
madmadder schreef:
Ik zat toevallig een paar dagen geleden even te kijken welke platen in mijn eindejaarslijstje zouden kunnen komen, maar de meeste platen heb ik maar een of twee keer geluisterd en dan voelt het voor mij niet alsof ze een plekje in die lijst verdienen.

Ik kan natuurlijk de komende maanden heel veel muziek van dit jaar opnieuw gaan luisteren, maar er is ook nog zoveel nieuwe muziek die ik wil horen.


Hey, we zijn muzikale tweelingen, dit klinkt als iets wat ik geschreven zou kunnen hebben. Mijn "probleem" is ook dat ik in te veel verschillende genres en stijlen geïnteresseerd ben, en ik constant alle nieuwe snoepjes van al die uiteenlopende genres wil uitproberen, en ook nog alle "oudere" snoepjes die ik destijds gemist heb. Oud staat tussen aanhalingstekens hier, want dat gaat dan vaker om de laatste 10 jaar dan om klassiekers uit de 60's en 70's.

avatar van Mssr Renard
Wandelaar schreef:
... Ik selecteer: op mijn achtergrond (klassiek), generatie (jaren ‘70, ‘80), geslacht, enthousiasme van vrienden, wat de pers erover schrijft, de radioDJ, en niet onbelangrijk: op basis van toeval. Wat op mijn weg kwam. Het rolde naar me toe. Ineens hoorde ik wat in die rare Dylan met zijn kraakstem of voelde een emotie bij dat Hammond-orgel van Focus. Het had ook wat anders kunnen zijn, maar zo is het gelopen en je gaat je hechten. Het je eigen maken....


Dit omschrijft precies wat ik er ook bij voel. Mooi en duidelijk omschreven.

Ik luister nu de nieuwe Flower Kings, en wil het daar graag bij laten. Ik heb een stuk of 50 jazz-elpees geerfd via mijn vrouw, en ik wil nog zo graag ook mijn tweedehandsjes blijven aanvullen.

avatar van madmadder
GrafGantz schreef:
(quote)


Hey, we zijn muzikale tweelingen, dit klinkt als iets wat ik geschreven zou kunnen hebben. Mijn "probleem" is ook dat ik in te veel verschillende genres en stijlen geïnteresseerd ben, en ik constant alle nieuwe snoepjes van al die uiteenlopende genres wil uitproberen, en ook nog alle "oudere" snoepjes die ik destijds gemist heb. Oud staat tussen aanhalingstekens hier, want dat gaat dan vaker om de laatste 10 jaar dan om klassiekers uit de 60's en 70's.


Hey, we zijn muzikale tweelingen, dit klinkt als iets wat ik geschreven zou kunnen hebben.

avatar van Michiel Cohen
Hier 14,7GB om door te ploegen. Heb ik de afgelopen 20 jaar enkele zaken aangeleerd om te selecteren en mezelf te beschermen tegen het overweldigend aanbod.
1) Zodra een artiest in de Duitse of Franse taal begint te rappen skip ik het hele album. In de jaren dat ik nog moeite nam om te luisteren ben ik nog nooit iets tegengekomen dat de moeite waard was.https://www.youtube.com/watch?v=H2hGrsExuyc ,https://youtu.be/bWHR0fS9jvQ
2) Als ik op de playlist van een album de woorden motherfucker,pig,fascist tegenkom skip ik bij voorbaat het hele album. Wil overigens niet zeggen dat ik geen muziek heb waar dit soort taal word gebruikt.
3) Als ik een hoes zie met een boos kijkende rapper waar een sticker opzit met het Parental Advisory label skip ik het hele album. Ben helemaal klaar met die gangsta flauwekul en hun "boodschap".
4) Op het moment dat een track van een album begint met een stem die one,two,three, four schreeuwt skip ik het hele album. Geld voor elk genre.https://youtu.be/T4IWlFutwXo
5) Als ik naar een track luister en de zanger begint lalala,tralala of nanana te zingen delete ik het hele album. Een verschrikkelijke cliche en volgens mij valt er een top 1000 samen te stellen met zangers die dit doen. Enkele voorbeelden Billy Joel - Piano Man (Official Video) - YouTube ,https://youtu.be/NudaqgxPVT0
6) Ben geen metal fan. Toch zitten er tracks tussen die gewoon goed zijn. Ik herken deze als volgt. Als je de woorden Ouverture, prelude ,acoustic/instrumental version ziet staan.

avatar van madmadder
Wanne criteria.

avatar van GrafGantz
Michiel Cohen schreef:
Geld voor elk genre


Ik ben een genre. Geef me je geld.

avatar van herman
Ik heb wel eens een maand geen nieuwe muziek geluisterd, dat beviel toen eigenlijk wel goed.

Een maand zonder nieuwe muziek

Hoewel ik nu nog steeds een hoop nieuwe muziek luister, zijn dat veel minder albums geworden. Er zijn dit jaar 2 albums uitgekomen die ik nog wil horen (een jazztip van iemand en de nieuwe Nick Cave), de rest is meegenomen. Maar ik wil toch ook wel terug naar het vaker draaien van geliefde albums, al moet ik zeggen dat als ik nu een album opzet ik er ook wel echt voor gaan zitten, terwijl ik 10 jaar geleden het ene na het andere album afdraaide.

avatar van schizodeclown
Ja toevallig dacht ik daar vandaag nog aan, ik heb me best wel veel verdiept in veel genres, en veel platen die over het algemeen heel populair zijn op het internet (vooral rateyourmusic eigenlijk).
En dan word het dieper graven, ben laatste tijd bezig met de top 50 van elk jaar op MuMe, vanaf het jaar 2000 heb ik gedaan, ben nou bij 2015.
Hierna gaat pas echt het werk beginnen, aangezien ik dan van afgelopen 2 decennia alles wil verkennen, dus alles wat uitgebracht is, dus ook minder of onbekende platen, ben zeer benieuwd om die ene onbekende parel tegen te komen, dat geeft altijd wel een kick.
Hoe dan ook, de overvloed aan muziek-aanbod ben ik wel blij mee, dit is echt een hobby wat nooit hoeft te eindigen, je kan altijd wel blijven doorgaan ermee, en de avontuurlijke zoektocht door muziekland is geweldig wat mij betreft.

avatar van Sandokan-veld
Leuk topic, en ook wel voor veel muziekliefhebbers herkenbaar denk ik. Mensen die ongeveer mijn leeftijd of ouder zijn, kunnen zich de tijd nog herinneren dat je het moest doen met de paar cd's die je in een maand kon kopen, plus wat vrienden op een cassettebandje wilden zetten en wat er toevallig op de radio kwam. De oneindige beschikbaarheid van muziek die daarvoor in de plaats is gekomen, heb ik persoonlijk altijd wel als een weelde beschouwd. Toch mis ik het soms ook wel om helemaal met een plaat te 'vergroeien' zoals ik deed met de favorieten uit mijn tienerjaren, die ik soms wel duizend keer draaide.

Met de keuzestress valt het bij mij wel mee, eigenlijk. In mijn eerste jaren op Musicmeter was dat wel anders, ook omdat je dan zoveel tips krijgt en topics tegenkomt in de trant van 'beoordeel deze track' of 'het x-album van de week' dat het bijna als huiswerk ging voelen. Ik merkte dat ik meestal na een tijdje afhaakte en me daar dan schuldig over ging voelen.

Tsja, je kunt wel steeds denken: ik moet zoveel nieuwe muziek beluisterd hebben, of ik moet deze plaat minstens zoveel draaibeurten geven, maar waarom eigenlijk? Om mee te kunnen praten? Om jezelf een expert te kunnen voelen? Wanneer gaat het niet meer om het genieten van mooie muziek, en meer om andere dingen? Ik bedoel dat niet aanvallend, maar ik bedoel maar: die keuzestress is ook iets wat je jezelf aandoet.

Zelf heb ik inmiddels wel een beetje geaccepteerd dat ik nogal een puppybrein heb, en dat het geen positief effect heeft op mijn liefde voor muziek om politieagent te gaan spelen over mijn eigen luistergewoonten. Op sommige avonden hop ik op Spotify van de ene track naar de andere, de week daarna draai ik steeds dezelfde vinylplaat. Allemaal prima.
(Beetje zen-gelul dit, maar zo sta ik erin.)

avatar van Venceremos
Dat methodische is erg herkenbaar; de afgelopen 1,5 jaar heb ook ik de 21ste eeuw muzikaal afgestroopt mbv MuMe-lijsten.

Die top 50's vind ik echter wat te grof gesorteerd (inc. live en verzamel) dus verfijn ik mijn zoekopdracht per jaar / normale studioalbums / minstens 15 stemmen / minimale waardering van 3,75. Jammer dat genres als prog punk metal er niet uitgefilterd kunnen worden.

Al met al heel veel fijne ontdekkingen gedaan van ook nu nog relevante artiesten.

Nieuwe releases zijn goed te volgen via MuMe / PlatoMania / Spotify. Ik rangschik ze netjes op releasedatum in een Word-documentje, zo mis ik niks wat niet gemist mag worden.

avatar van gaucho
Ja, ik denk dat we hier allemaal wel iets van herkennen, in de wetenschap dat de meeste MuMe'ers bovengemiddeld fanatieke muziekliefhebbers en -volgers zijn.

Wat mezelf betreft: ik maak mondjesmaat gebruik van Spotify. Ik val vooral terug op mijn uitgebreide collectie LP's en CD's. En na ruim veertig jaar muziekluisteren en -verzamelen heb ik niet zo heel erg meer de behoefte om alle nieuw releases op de voet te blijven volgen. Toch scan ik vrijwel dagelijks even de updates op deze site en dan is de kans groot dat zich binnen mijn favoriete genres weer suggesties voordoen waarvan ik denk: toch eens even naar luisteren...

En met een druk gezinsleven en werkomgeving (ik ben freelancer, en dus ook vaak 's avonds en in het weekend actief) kom ik lang niet altijd toe aan al die dingen die ik zou willen beluisteren. Ik beperk me bewust in het gebruik van Spotify, mede omdat ik zie aankomen dat juist dan de keuzestress, het tijdgebrek en oppervlakkigheid op de loer liggen.

Voor het uitchecken van nieuwe muziek en het luisteren 'on the go' is het een handig medium, maar niet zozeer voor geconcentreerd luisteren. Dat doe ik toch vooral als ik een LP of CD opzet. En verder gebruik ik de nachtelijke uren nog wel eens om in bed een album vanaf mijn MP3-speler te beluisteren. Uiteraard alleen als ik de slaap niet kan vatten. Meestal werkt dat aardig; drie kwartier tot een uur (meestal vrij rustige muziek) is vaak voldoende om weer in slaap te vallen en de volgende ochtend toch verkwikt op te staan. Bovendien zijn het nachtelijk duister en de stilte opmerkelijk geschikt om de muziek goed in je op te nemen.

Daarnaast probeer ik minstens één à twee avonden per week vrij te maken voor het goed en geconcentreerd beluisteren van een aantal albums. Dat lukt me heel aardig, ik kan - al zeg ik het zelf - echt geconcentreerd naar muziek luisteren zonder andere dingen te doen, een gewoonte die sommigen in mijn omgeving zelfs een beetje vreemd vinden...

Ik volg daarbij geen gestructureerde aanpak: ik leg per avond gewoon een aantal vooraf geselecteerde CD's of LP's klaar (soms ook geïnspireerd door MuMe-topics) en die 'gaan er dan helemaal doorheen'. Vaak kom ik dan wel weer verrassingen tegen in de vorm van albums die ik heel lang niet gehoord heb en als het ware herontdek.

avatar van gaucho
De bijdragen hierboven herlezend, bedenk ik me dat ik het voordeel heb dat ik altijd al vrij intensief naar muziek geluisterd heb. Daardoor heb ik me in de achterliggende 40, 45 jaar toch een flink aantal favoriete albums, artiesten en genres eigen gemaakt. Er zijn vrij veel platen die ik behoorlijk goed ken. Sommige heb ik zelfs noot voor noot, woord voor woord, in mijn hoofd zitten.

En vooral dat laatste komt de laatste pakweg 20 jaar nauwelijks meer voor. Dat zal deels te maken hebben met het feit dat je in je jonge jaren meer opneemt (ook doordat je beperkt was in je keuzemogelijkheden - die handvol eerste platen draaide je natuurlijk tientallen, misschien wel honderden keren), maar ook doordat de opties vooral sinds streaming zo enorm zijn toegenomen. Het vereist echt discipline om je bewust te beperken in je keuzes.

Het is natuurlijk nogal een eerste wereld-probleem, maar er is gewoon teveel goede muziek om in één mensenleven tot je te nemen. Dat gegeven heb ik inmiddels wel geaccepteerd. En met enkele duizenden geluidsdragers in huis (voornamelijk CD's, LP's en singles) realiseer ik me ook dat er misschien wel tientallen of honderden prachtige albums en muziekstukken zijn die ik onvoldoende aandacht zal geven gedurende mijn leven. Het is niet anders...

avatar van Silky & Smooth
bennerd schreef:
Dit kan klinken als een rare opmerking...

Heel herkenbaar. Ik heb een brede smaak, zowel qua genres als periodes. Ik geniet er echt van om nieuwe artiesten te ontdekken en kan er oprecht van balen dat die 'nieuwe' artiest weer een enorme discografie heeft.

Ik probeer binnen mijn favoriete genres up-to-date te blijven. Iets wat al hip-hop fan tegenwoordig niet meer te doen is aangezien het de trend is dat artiesten 50 albums per jaar uitbrengen. Albums die vaak niet memorabel zijn, maar vrijwel altijd minimaal goed zijn. Daarbij ben ik op grafisch gebied betrokken bij veel van deze artiesten en verwacht ik van mijzelf een beetje op de hoogte te blijven.

Om nog een beetje orde in de chaos te scheppen begin ik elk jaar met een slimme afspeellijst in iTunes met de titel 'Nog luisteren 2019'. Het doel is om deze map leeg te houden, maar naarmate het jaar vordert en er steeds meer albums, en vooral leuke albums, uitkomen is dit op een gegeven moment niet meer te doen.

Verder hou ik mijn digitale en fysieke collectie nauwkeurig bij via iTunes en Discogs. Ik zie mijn digitale collectie als paskamer om vervolgens de echte goede, leuke en speciale releases fysiek, meestal vinyl, aan te schaffen. Inmiddels zie ik deze collectie gestaag groeien richting te 1000, dus tot zover orde...

Ik heb de ijdele hoop om alle muziek ter wereld te kunnen luisteren inmiddels opgegeven. Ook heb ik geaccepteerd dat ik niet alle genres kan uitspitten of zelfs maar alle artiesten kan afvinken op mijn 'Die-MOET-ik-echt-geluisterd-hebben'-lijstje. Wel heb ik als voordeel dat ik vanuit huis werk, in Friesland woon en een hond heb. Er is in ieder geval genoeg tijd om veel muziek te luisteren.

Wel kan ik, zoals jij ook aangeeft, wel jaloers zijn op mensen die maar van één genre, periode of artiest houden.

avatar van schizodeclown
Venceremos schreef:


Die top 50's vind ik echter wat te grof gesorteerd (inc. live en verzamel) dus verfijn ik mijn zoekopdracht per jaar / normale studioalbums / minstens 15 stemmen / minimale waardering van 3,75.

Eigenlijk wel een heel goed idee, ik denk dat ik dat ook ga doen

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Toevallig heb ik hier de laatste tijd ook over nagedacht en je verhaal klinkt erg herkenbaar. Mijn omgeving liet al een keer vallen: jouw hobby klinkt verdraaid veel als werk. Soms lijkt het daar idd wel een beetje op. In het weekend de nieuwe releases checken die interessant zijn. Dan probeer ik alleen de losse nummers en albums te selecteren die mij echt prikkelen of meteen steengoed zijn, en die gooi ik in mijn 2019 playlists en beluister ik dan de volgende week of weken. Daarnaast elke week mijn lijst voor de MuMeAfrekening luisteren en weer een nieuwe samenstellen. Dit gaat dus alleen nog om de nieuwe muziek, en dit kost al bakken tijd (ik luister wel vrij uitgebreid naar de nieuwe muziek). Met een vriendin, werk en vrienden/klusjes/sporten (en dan moet ik eerlijk bekennen dat ik wellicht aan sommige van deze zaken te weinig tijd besteed) is er dan al vrij weinig tijd over om naar muziek te luisteren die je al kent of 'nieuwe' muziek van vroeger te luisteren (ik heb een gigantische playlist met albums die ik ooit nog wil beluisteren, bijna 5000 tracks bij elkaar). Vaak bepaalt de releasedrukte dus of ik veel of weinig tijd heb voor 'oude' muziek.

Soms denk je dan wel, waarom doe ik dit eigenlijk? Je kunt toch niet alles luisteren en zelfs als dat kan, wat heb je dan bereikt en wat voor gevoel zal dat geven? Ik word denk ik toch gedreven door een vrij sterke fear of missing out en ik wil graag een expert zijn op het gebied van muziek. Het is leuk om ergens veel vanaf te weten. Daarnaast geeft het ontdekken van een nieuw album of nummer een ontzettende kick.

Het scheelt bij mij wel dat ik veel onderweg ben in de trein voor werk en vaak thuis werk. Dan kan er ongestoord een heleboel muziek geconsumeerd worden. Maar wellicht moet ik toch de challenge van herman eens aangaan, even die druk van nieuwe muziek bijhouden weg en kijken wat dat met je doet. Met het risico dat ik na die maand de behoefte voel om die maand in te gaan halen en dat ook ga doen

avatar van Wandelaar
Wat de verkenningen op internet betreft, hebben we niet alleen te maken met onze eigen keuzes, maar ook met de voorgesorteerde keuzes op basis van Big Data. Evolutionair gezien is het ergste wat een mens kan overkomen: er niet bij te horen. Daarin zitten onze diepste angsten. Uitgesloten te worden uit de groep. Een sterke prikkel dus tot conformeren, ook al denken we van onszelf dat we non-conformistisch eigen wegen gaan.

De algoritmische bewerkingen van onze internetsporen leiden tot keuzes op basis van ons profiel. Big Data kent mij beter dan dat ik mezelf ken. Ik ben geen wetenschapper op dat gebied, maar laat me vertellen dat bedrijven als Google, Amazon en facebook stinkend rijk worden door ons keuzevrijheid te suggereren en intussen ons gedrag te manipuleren op basis van die Big Data. Google weet hoe oud ik ben, hoeveel ik ongeveer te besteden heb, welke muziek ik al eens opzocht en leuk vind en stuurt, soms opzichtig, maar vaker onbewust, mijn keuze. Daardoor denk ik zelf een weg te zoeken maar wordt onbewust steeds bevestigd in mijn keuzes, en dat geeft het prettige gevoel: ik hoor erbij.

Nogmaals, ik ben geen deskundige op dat gebied. Ik wil die effecten niet overdrijven. Vroeger, voor internet bestond, bestond groepsdruk in je directe omgeving. Dat lijkt nu minder, maar als ik het internet opga om 'nieuwe muziek' te gaan ontdekken, is het handig om te weten dat er een wiskundige berekening gemaakt is welke 'ontdekking' ik ga doen straks. En niet zelden klopt die berekening en weet Big Data op basis van mijn muzikaal profiel al eerder wat ik kies dan ik mezelf bewust ben.
Wiskunde? Nee, handig toegepaste psychologie.

avatar van Mssr Renard
Ik kijk graag naar waar iedereen naar luistert, en daar luister ik niet naar.

Dan kijk ik waar niemand naar luistert, en daar luister ik wel naar.

Als bovendien het woordje motherfucker erin voor komt en het is ook nog eens duitstalige metal uit Frankrijk, en het is een overture dan koop ik alle exemplaren van die plaat op.

avatar van Wandelaar
Mssr Renard schreef:
Ik kijk graag naar waar iedereen naar luistert, en daar luister ik niet naar.

Dan kijk ik waar niemand naar luistert, en daar luister ik wel naar.

Als bovendien het woordje motherfucker erin voor komt en het is ook nog eens duitstalige metal uit Frankrijk, en het is een overture dan koop ik alle exemplaren van die plaat op.

Amazon weet nu: die Michiel slaan we over, daar is geen touw aan vast te knopen.

avatar van Noere
Wandelaar schreef:
Evolutionair gezien is het ergste wat een mens kan overkomen: er niet bij te horen. Daarin zitten onze diepste angsten. Uitgesloten te worden uit de groep. Een sterke prikkel dus tot conformeren, ook al denken we van onszelf dat we non-conformistisch eigen wegen gaan.


De grap daarvan is alleen dat men zich pas echt geaccepteerd zal voelen als men binnen de groep de eigen weg kan gaan

Kan me verder goed vinden in wat user Sandokan-veld hierboven zegt.

avatar van Wandelaar
De eigen groep, dat is wat Facebook ‘vrienden’ noemt.

avatar van ZAP!
Ik heb eerder tijd en 'mogelijkheden' tekort om muziek te luisteren. Gelukkig kan ik soms wat inhalen. Maar er is vreselijk veel dat blijft liggen. Keuzes maken en niet te lang bij stilstaan dan maar.

Maar omdat je al zoveel te kiezen hebt, bennerd, wil ik je graag deze nog aanraden: Sky is falling | Useless Children... Lijkt me wel wat voor jou.

bennerd
Dit zijn heel mooie antwoorden, daar kan ik veel mee. Bedankt!

Met twee dingen kan ik me enorm identificeren. Enerzijds de FOMO, omdat ik dolgraag mee wil zijn met nieuwe relases. Anderzijds de drang naar expertise in de muziek, dus veel kennis, dus het verzwelgen van veel albums. Dat zorgt voor, dank voor het woord, keuzestress. Ook voor een minder grondige beleving van muziek.

Wat madmadder (en dus GrafGantz) zegt klopt hier ook. Een lijstje aan het einde van het jaar is nattevingerwerk, want hoeveel van de platen heb ik meer dan drie keer beluisterd? Laat staan vijf keer? Hoe goed ken ik die platen?

Ik wil er wat meer rust in vinden, waarvoor de volgende ideeën geopperd zijn:
- bewust beperken van de keuze
- bovenstaande doen door strakkere selectiecriteria
- de gedachte inprenten dat het sowieso een onmogelijke opgave is
- beseffen dat het een negatief effect kan hebben op de muziekbeleving
- een maand geen voor mezelf onbekende muziek beluisteren
- toeval meer zijn werk laten doen ipv bewust te zoeken
- tijd vrijmaken om geconcentreerd naar muziek te luisteren
- minder muziek beluisteren via streaming ten voordele van een ander platform

Gezien ik al langer loop met dat overweldigende gevoel, wil ik hier wel echt werk van maken. Dus nogmaals bedankt. Hermans tip lijkt me een leuke om mee te beginnen, maar ik vrees ook voor de val die Mausie al oppert. Even overpeinzen.

Nu wil ik dit topic niet naar mij persoonlijk trekken, dus bluv'n hoan met die posts! Benieuwd wat er nog uit verdere discussies/opinies zal volgen.

Zijn er users die meer rust en focus vinden door in genre te beperken? Dus diepgaander werken in weinig genres ipv proberen om andere genres te verkennen?

ZAP! schreef:
Ik heb eerder tijd en 'mogelijkheden' tekort om muziek te luisteren. Gelukkig kan ik soms wat inhalen. Maar er is vreselijk veel dat blijft liggen. Keuzes maken en niet te lang bij stilstaan dan maar.

Maar omdat je al zoveel te kiezen hebt, bennerd, wil ik je graag deze nog aanraden: Sky is falling | Useless Children... Lijkt me wel wat voor jou.

Ja maar, duurt die plaat langer dan 15 minuten? Sorry, geen tijd, heb te veel te luisteren!

avatar van ZAP!
bennerd schreef:
Ja maar, duurt die plaat langer dan 15 minuten? Sorry, geen tijd, heb te veel te luisteren!
Okay, onderhandelen... dan alleen het titelnummer, 2 minuut 10, gaat dat lukken?

avatar van Mjuman
Ik heb een vriend die als ik hem tot een (voor hem) nieuwe auteur introduceer, bijv Martin Amis, David Mitchell of Bruce Chatwin - om zomaar wat namen te noemen, binnen de kortste keren alles van die auteur leest, hij is echt gefocust alsof het erom gaat een auteur z.s.m. af te werken en vinkjes te kunnen zetten.

Ik zou denken, man temporiseer, wissel af met een andere auteur. Maar nee, het moet en zal afgerond worden - dat heeft iets compulsiefs, alsof het om een todo-list gaat waarachter vinkjes geplaatst willen worden. Je zou denken wissel de ene mooischrijvende auteur af met een andere mooischrijver, of met een meer staccato-proza schrijvend auteur; laat het rondgaan in je hoofd, reflecteer en vergelijk, geef het een plaats.

Diezelfde compulsieve houding kom ik hier ook wel tegen: iets moet goed gevonden worden - de peer group is never wrong en there is safety in numbers (234 users vinden dit gemiddeld 4,32* waard); een lijst moet afgewerkt worden, zoals - in het door mij gegeven voorbeeld - het oeuvre van een bepaald auteur.

Nix moet, alles mag. FOMO, tja je kunt om de hoek wonen van de plaats waar de revolutie startte en er niets van gemerkt hebben. Life's all about making choices - Wahl macht Qual - en zorg er gewoon voor dat je zoveel mogelijk je eigen keuzes maakt.

avatar van Wandelaar
Helemaal waar en volledig toe te passen op ieder ander bos waar je in wandelt, zonder te verdwalen.

avatar van Mssr Renard
Het gaat om de beleving, de estetische waarde.

Soms is een tweedehands lptje uit 1976 veel gaver dan een nieuwe plaat uit 2019.

Maar dat compulsief alles hebben van een band, herken ik wel van mijn jonge jaren. En dan koop je een zooi troep joh. Zo moest ik dan alles hebben van Barclay James Harvest of alles van Wishbone Ash. En dan maar volhouden dat je de jaren80 platen van deze bands ook goed vind.

Nee, daar trap ik nu niet meer in.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:23 uur

geplaatst: vandaag om 15:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.