Anderszijds vind ik dat net charmant omdat iedereen even waardevol is in de band. Enorm afwisselend.

En muziek mag of moet net ook wat lucht hebben ipv een arrangement dat propvol zit, denk ik dan.

Ook van dat laatste zou ik nooit het tegendeel willen beweren, maar voor mij persoonlijk was het dinsdag niet geheel in balans.

Sananda Maitreya in Leeds, Verenigd Koninkrijk

https://i.ibb.co/vvRLBv70/IMG-20251030-WA0008.jpg

Gisteravond dan eindelijk Sananda (voorheen Terence Trent D'Arby) gezien in een kleine zaal in Leeds. Al jarenlang op m'n lijstje. Ten tijde van z'n debuut Introducing the Hardline According to TTD een absolute wereldster die concurreerde met Michael Jackson, George Michael en Prince. Drie heren die ons helaas al ontvallen zijn. Sananda zelf beweert dat hij nog leeft omdat hij een ander pad koos, al dan niet noodgedwongen, want z'n tweede album flopte genadeloos, z'n derde Symphony or Damn bracht opnieuw succes, maar op een veel kleinere schaal, Vibrator deed het redelijk, maar met Wildcard! werd de weg in de obscuriteit ingezet, en Terence werd Sananda, en Sananda ging volledig z'n eigen weg, deed (doet) alles in eigen beheer en de bevrijding van de giftige muziekwereld deed hem goed, al bleef het succes definitief uit.

25 jaar geleden tourde hij het Verenigd Koninkrijk voor het laatst. Gisteren speelde hij met z'n Italiaanse band (Maitreya woont in Milaan) een set van ruim 2 uur, zowat alle hits kwamen voorbij, en de nodige deep cuts en album tracks van z'n meer recente albums (allemaal dubbelalbums met veel vullers maar ook veel sterke nummers).

De stem. Altijd al het grote wapen van Maitreya, en die is nog volledig intact. Verbazingwekkend hoe gemakkelijk hij het allemaal doet klinken, terwijl hij gitaar of keyboard speelt. Het hoofd is kaal tegenwoordig, er zijn/waren recent wat gezondheidsproblemen, maar Sananda had het erg naar z'n zin gisteren en oogde gelukkig. Hij is er nog en geniet van z'n leven. De band is strak en beheerst de wat stevigere rocknummers net zo goed als de klassieke ballads Sign Your Name en Delicate.

Natuurlijk ging het publiek uit z'n dak tijdens Wishing Well, Dance Little Sister en Billy Don't Fall, maar ook minder bekende nummers als O Divina, Dolphin en This Town werden goed ontvangen, met het fantastische Holding on to You als afsluiter.

De gemiddelde leeftijd van het publiek lag ergens hoog in de 40, wat dat betreft pasten Mevrouw Poles en mezelf er goed tussen. Het was een zalige avond, we hebben ons uitstekend geamuseerd, heerlijke muziek van een man waarover altijd gesproken wordt in de verleden tijd (ik doe het zelf ook), maar die volop in het heden staat, en nog altijd een puntgave show kan afleveren.

Setlist:

Set 1:
(Unknown instrumental)
I Saw Her
The Birthday Song!
It Ain't Been Easy
Delicate
Yuki Suzuki
Dolphin
This Side of Love
Billy Don't Fall
Wishing Well

Set 2:
Let Her Down Easy
Share Your Pain
This Town
O Divina
Let's Go Forward
Sign Your Name
Vibrator
Supermodel Sandwich
She Kissed Me
Dance Little Sister

Toegift:
Duchess
Holding on to You

Vorig weekend: Left of the Dial festival was binnen en buiten even stormachtig. Met de 150 acts op nog meer locaties dan vorig jaar, leek de keuze stress alleen maar groter, maar kan volmondig zeggen dat dit jaar de meest geslaagde editie tot nu toe was. 3 dagen lang was het een feestelijke ontdekkingstocht naar nieuwe bands in bijna elk denkbaar genre. Dit was mijn keuze, in volgorde van waardering:

Computer uit Vancouver, Canada: Hopeloos matige bandnaam maar muzikaal topnivo met een overduidelijke link naar Black Midi of Black Country, New Road (1ste versie). Dus experimentele Rock met jazz invloeden en een mentaal getormenteerde zanger. Ben Lock heeft dezelfde zang en motoriek als Geordie Greep en Isaac Wood, en vond het geweldig om te zien hoe hij zijn ongrijpbare gedachtes de vrij loop laat. Croonend of met schreeuwzang. Het verschil met die andere bands is de toegevoegde electronica.

Basht. is overgekomen uit Ierland en melden net zoals bijna alle band voor het eerst in Europa te zijn. De reputatie van Left ofthe Dial als premium springplank groeit per editie. De 4 gasten bewijzen waarom, Ierse Roots, behendige song- writting, jeugdige flair bewijzen dat je niet verplicht vernieuwend hoeft te zijn, om indruk te maken. Al 2 ruim gevulde EP’s en ook op het podium is het genieten.

Saint Clair: Jonge band vanuit London maar met Ierse roots. Ze waren recent nog zoekende naar hun sound, maar de enige streambare singel, is al alweer afgevoerd van de setlist. Prima song maar het moest beter en dat is hoorbaar gelukt, want de nieuwe songs hebben veel meer dynamiek (in de richting van Radiohead). Zanger Toby durft songs breekbaar stil te leggen, om direct daarop alles open te trekken in zang en gitaaruithalen. Hiervoor kom ik naar LotD, om die progressie bij een jonge band te zien en horen. Word vervolgd, want hoorde dat er gewerkt word aan een hele EP. Andere pré is Beth de female drummer, instant nog een troef.

Bleech 9:3 Bij hun 2de show in de Doelen zat de stemming er al snel in, want hun eerdere gig had al indruk gemaakt. Deze Ieren leveren energieke rock in de buurt van Wunderhorse, met de gitarist als ultieme aanjager.

Curser @ Perron: Zo overtuigend lekker kan vintage postpunk klinken, met de juiste doses energie, en strak speelplezier.

Kwam meerdere bands tegen met een vergelijkbaar geluid in de DreamPop met shoegaze details. Ain’t heeft dan het krachtigste geluid en bovendien zangeres Hanna met de mooiste stem. PEBBLEDASH de best in het gehoor liggende songs, met ook nog weerhaakjes om het avontuurlijk te houden. Green Gardens de fijnst klinkende gitaarloopjes en NightSwimming was zo rustgevend dat er daarna weer behoefte was aan nieuw gitaargeweld.

In de fraaie paradijskerk hoorde ik nog folk van Zac Lawrence galmen, maar een van de opmerkelijkste kleine gigs was in het Theater. Zach Thompson, de zanger van DeadLetter deed’n solo singersong setlist maar dan wel met aanvullende begeleiding van een Cello en fluit. De songs en stories waren verhalend zoals ook met band en tegelijk met de relativerende verontschuldiging dat ie z’n shirt aan zou houden. Zeer overtuigend om dezelfde persoon zo’n verschillende performances te zien geven.

Gisteren Radiohead in de Movistar Arena in Madrid gezien. Was de derde keer dat ik ze zag, en eigenlijk nogal een teleurstelling. Het geluid was echt verschrikkelijk afgesteld, waardoor alle liedjes met meer gitaarwerk een soort vormeloze brei werden. The Bends, Bodysnatchers en 2 +2 = 5 klonken echt bijzonder slecht. Een vriend van me grapte dat Jonny Greenwood de oproepen tot boycot ten harte had genomen door zijn versterker uit te zetten. Daar stond tegenover dat het altijd tof is om je muzikale idolen aan het werk te zien, en de meer akoestische liedjes (Reckoner, Pyramid Song Weird Fishes en Nude met echt geweldig zangwerk van Yorke) klonken wel heel goed. Maar of het de 105 euro waard was... Hoop dat de band dit nog kan fixen voor de rest van de tour.

Vandaag:

Marissa Nadler + AmenRa, Tivoli (Ronda), Utrecht

Het halve optreden van Marissa gezien. Tussen dergelijke folky artiesten en mij wil het nooit lukken, zo ook met Marissa.
AmenRa: degelijk als altijd, aan het einde steeg het op. De setlist kan echter wel eens wat vernieuwing gebruiken, wanneer komt er weer eens een nieuwe Mass uit?

Silver Needle. Golden Nail
Razoreater
Salve Mater
Aorte. nous sommes du même sang
Plus près de toi (Closer to You)
De evenmens
A Solitary Reign
.Terziele.tottedood
Am Kreuz
Diaken

Vrijdag 07-11: King Gizzard & The Lizard Wizard - Brabanthallen, Den Bosch
Afgelopen vrijdag was ik eindelijk weer bij een show van King Gizzard, en in dit geval was het een show met een orkest (Sinfonia Rotterdam) erbij. Locatie keuze voor de Brabanthallen vond ik wat vreemd gekozen, want de Mainstage is een sfeerloze loods. Logistiek bij entree was ook niet helemaal lekker geregeld.

De set bestond uit twee gedeeltes. Het eerste gedeelte speelden ze hun laatste album Phantom Island integraal. Niet de meest energieke nummers uit hun catalogus maar ik vond het wel tof om het zo met een heel orkest erbij te horen. Vooral afsluiter Grow Wings and Fly was heerlijk. Daarna korte pauze zodat het orkest wat rust kon pakken denk ik. Voor King Gizzard geen rust, want die gingen gewoon 15 minuten lekker jammen en Evil Death Roll er doorheen knallen.

Tweede gedeelte van de set bestond uit allerlei nummers uit het uitgebreide catalogus waaraan het orkest een extra laagje toevoegde. Ik moet toegeven dat de toevoeging van het orkest in het tweede gedeelte niet altijd goed te horen was en daarom soms wat overbodig. De outro van Crumbling Castle met alleen het orkest was dan wel weer fantastisch! Verder ging het zoals bij alle King Gizzard concerten goed los en blijft het wat mij betreft de beste live band van het moment.

Maandag 10-11: Turnstile, AFAS Live, Amsterdam
Gelijk maandag erachteraan naar Turnstile in de AFAS. Misschien wel de band met de grootste buzz van dit jaar, en dat is te merken aan de uitverkochte AFAS. Vanaf opener Never Enough gaat de zaal van voor tot achteren los. In tijden een zaal niet zo los zien gaan, erg tof om te zien. De band zelf was ook in topvorm en kan makkelijk een zaal van zo'n formaat aan. Niet te veel opsmuk, maar op de juiste momenten mooie show toevoegingen.