menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / Chevy bespreekt "100 Greatest Guitar Solo's" (Guitar World)

zoeken in:
avatar van chevy93
Aangezien ik de laatste maanden steeds vaker op zoek ga naar nieuwe muziek en ik steeds meer bezig ben met het echt naar muziek luisteren, vind ik het ook leuk om dit een keertje (voor mezelf, maar ook voor anderen) op een rijtje te zetten. Nu doe ik dat al sinds een aantal maanden d.m.v. mijn top 250, maar sinds ik op deze lijst ben gestuit, ben ik zelf eens gaan denken: Wat vind ik nou eigenlijk de beste…? (vul in naargelang).
Ik ben al een tijdje bekend met deze lijst, maar heb er nooit in verdiept. Nu ik dus steeds vaker op zoek ben naar nieuwe klanken, heb ik besloten me te gaan verdiepen in deze lijst. Het reviewen van zo’n lijst lijkt me een leuke uitdaging.

Het is jullie allen waarschijnlijk wel bekend dat mijn muzikale wijzer (flink?!) uitslaat naar de gitaarrock. Er gaat weinig boven een goede gitaarsolo. Daarom heb ik gekozen om de 100 “beste” solo’s te beluisteren en mijn ervaringen te delen. Althans, de 100 beste volgens de lezers van Guitar World. Buiten het feit dat het voor mij een leuke ontdekkingstocht is, helpt het mij ook om mijn muzikale voorkeuren duidelijk(er) naar voren te krijgen. Mijn missie is dus bij voorbaat al geslaagd, maar het zou leuk zijn als een aantal gebruikers hier ook nog wat leuke ontdekkingen doen.

Ik ga de 100 nummers bespreken. Ik zal proberen het 50:50 te houden als het gaat om nummer vs. solo. Het gaat immers toch om de solo’s. Toch ben ik bang dat ik zelf niet genoeg te lullen heb over de solo’s en dat ik me vergrijp aan het bespreken van het nummer in het algemeen. Wellicht ook niet. Ik zie wel hoe ver het komt.
Overigens wil ik aan het einde nog even een eigen overzicht geven.

En ik wil nog even zeggen: Ja, je kunt natuurlijk de nummer 1 gelijk gaan opzoeken en gaan klagen hoe onrechtvaardig dat wel niet is, maar bewaar die discussies a.u.b. voor het einde van de rit. Alvast bedankt.

avatar van chevy93
Om maar gelijk daad bij het woord te voegen:
100. Jane’s Addiction – Three Days
Gitarist: Dave Navarro
Album: Ritual de lo Habitual (1990)



Een prima start. Bij de opening klinkt de gitaar perfect. Zuiver, een goed ritme en bovenal met gevoel. Helaas krijgen we daarna een soort switch. De gitaar wordt opeens wat minder zuiver. Het duurt even om hier aan te wennen, maar zodra Farrell klaar is met zingen, kan het feest beginnen. Ik ben gewend geraakt aan het geluid en kom helemaal in de solo. Het nummer voelt niet zeker niet als 10 minuten. Jammer genoeg is de gitaarsolo niet al te prominent aanwezig. De bas en drums trekken wat meer de aandacht. Hoewel dat waarschijnlijk komt, omdat die ruim 10 minuten lang nagenoeg perfect zijn. Al met al een uitstekende solo waar ik nog lang van zal genieten

99. Jeff Beck - Cause We've Ended As Lovers
Gitarist: Jeff Beck
Album: Blow by Blow (1975)



Een instrumentaal nummer waarbij de nadruk onontkenbaar op Jeff Beck ligt. Het is een prima solo waarbij Beck echt gevoel in zijn gitaar legt. Echter had het nummer van mij een minuutje korter mogen zijn. Nu weet ik al bijna zeker dat het nummer na een aantal luisterbeurten gaat vervelen. Echt een nummer dat je eens in de zoveel tijd moet beluisteren om vervolgen elke keer weer tot de conclusie te komen hoe prachtig een gitaar wel niet kan klinken.

98. Dream Theater - Under a Glass Moon
Gitarist: John Petrucci
Album: Images and Words (1992)



Nou nou die Petrucci kan er wat van hoor. Vanaf de eerste noot is dit een idioot lekker nummer. Energiek, opzwepend. En dan zo’n snelle, snerpende solo aan het einde. Die hoge noten. Die bekende gitaaruithalen, I’m lovin’ it.
Ooit las ik een comment bij [i]You and Your Friend
(van Dire Straits uiteraard) en beter kan ik het ook niet verwoorden: “Cry guitar, cry.”
Heel veel lof voor dit nummer. Wat echter niet alleen op het scala van Petrucci moet komen, want Portnoy is toch wel een geweldige drummer. Dit viel mij ook al op bij Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999).

Deze 3 nummers beloven echt heel veel voor de komende nummers![/i]

97. Smashing Pumpkins – Cherub Rock
Gitarist: Billy Corgan
Album: Siamese Dream (1993)



Smashing Pumpkins is zo goed als onbekend voor mij. Toevallig herken ik de naam vanwege de hoge notering van Disarm in de MuMeLadder (#58), maar voor de rest is het een zwart gat. Ik denk ook niet dat dit nummer daar veel verandering in brengt. Het is een aardig nummer, heeft prima drumwerk en de gitaar klinkt redelijk, maar vooral de zang staat me niet echt aan. Overigens klinkt de gitaar redelijk zolang het op de achtergrond staat. Ik hou niet zo van “volle” gitaars. Het gaat hier echter om de solo, die is wel ok. Wat deze in deze lijst doet, snap ik niet zo goed. Het is een korte solo en veel te kort om echt van te genieten.

96. The Rolling Stones – Honky Tonk Women
Gitarist: Keith Richards
Album: Let It Bleed (1969)


Geen onbekend nummer voor mij, maar dat er hier een steengoede solo in zou zitten? Dit is nou niet echt een nummer dat ik associeer met een steengoede solo. Dan denk ik eerder aan die van Sympathy for the Devil of Gimme Shelter (basgitaar). Het nummer nogmaals beluisterend, hoor ik inderdaad een aardige gitaarsolo. Maar bij de honderd beste? Zeker niet. Ik heb de enorme waardering voor The Stones überhaupt nooit echt begrepen. Ze hebben een aantal (steen)goede nummer gemaakt, maar het is vooral hun blikachtige sound die mij niet echt kan grijpen. Zo ook bij Honky Tonk Women. Een leuk nummer, dat wel, maar noch het nummer zelf, noch de solo kan mij echt intens doen genieten.

Zo dat was het alweer voor vandaag. Ik zie wel wanneer ik de volgende update doe, misschien morgen al, misschien volgende week ergens. Wel kan ik alvast verklappen dat o.a. The Doors en Creedence Clearwater Revival aan de beurt komen. Dat belooft veel goeds!

avatar van Arrie
Cherub Rock

avatar van Tribal Gathering
Leuk voor Keith dat hij erbij staat, maar als ze toch een steengoede Rolling Stones gitaarsolo willen dan zou ieder normaal mens natuurlijk kiezen voor Time Waits for No One.

avatar van chevy93
Ik kan je alvast verklappen dat die lezers van Guitar World dus geen normale mensen zijn.

avatar van crosskip
Hier dan een berichtje van een mede-osmer (papier16)
Tof idee zeg, ik ben benieuwd of je het eind haalt =p Met Three Days heb ik de eerste ontdekking nu ook gedaan, wat een solo zeg!

avatar van willemdeux
Tribal Gathering schreef:
Leuk voor Keith dat hij erbij staat, maar als ze toch een steengoede Rolling Stones gitaarsolo willen dan zou ieder normaal mens natuurlijk kiezen voor Time Waits for No One.


Vind ook dat dit nummer de mooiste gitaarsolo van the stones is. Alleen gespeeld door Mick Taylor en niet door Keith Richards.

Ik ken de top 100 mooiste gitaarsolo, maar daar mis ik wel heel veel mooie nummers in. Ik vond topic van top 100 mooiste gitaarsolo's een verademing omdat je zo veel nieuwe nummers of vergeten nummers leert kennen/waarderen.

avatar van gaucho
Hoewel mijn muzikale voorkeuren verder reiken, heb ik ook een zwak voor rock in het algemeen en rockmuziek met goede gitaarsolo's in het bijzonder. Ik haak dus aan bij dit topic en weersta de verleiding om de volledige lijst op te zoeken op internet. Want ongetwijfeld heb ik andere voorkeuren dan de volgorde van deze lijst.

Dat blijkt meteen al: Jeff Beck 'maar' op 99? Een van de grootste gitaristen aller tijden, hoewel niet zoveel mensen me dat nazeggen, geloof ik. Maar wat deze man aan emotie en techniek uit zijn klankkast haalt, heb ik maar weinig gitaristen horen nadoen. Hij zorgt in elk geval voor de juiste mix tussen die twee, want hoewel Jeff Beck de virtuositeit in huis heeft om de meeste van zijn collega's onder tafel te spelen, legt hij m.i. toch de nadruk op emotie.

Het nummer in de lijst komt natuurlijk uit zijn fusion-periode, midden jaren zeventig tot begin jaren tachtig. En van die jazzrock-achtige dingen moet je net houden. Toevallig doe ik dat, maar ik kan me voorstellen dat meer rock-georiënteerde liefhebbers gelukkiger worden van een Beck-solo van bijvoorbeeld het Guitar Shop album. Al is dat een jaren-tachtig plaat met een vrij klinische productie.

avatar van gaucho
Verder blijft het altijd een beetje appels met peren vergelijken. Want hoewel ik vrijwel alle Dream Theater-albums bezit, vind ik deze band toch een voorbeeld waarbij technische perfectie het wint van de emotie. Ik vind het allemaal knap gedaan en geef Dream Theater mee dat ze hun muzikale virtuositeit weten te verpakken in tamelijk goed gestructureerde songs, maar ik heb de neiging afen toe te skippen als het gefreak me wat te lang gaat duren. Desondanks is Under the glass moon van een adembenemende schoonheid, en ook de gitaarsolo behoort tot de betere van Petrucci.

Keith Richards is dan weer het andere uiterste. I love the Stones, maar het zijn in puur technische zin natuurlijk niet de meest begaafde muzikanten. Daar staat tegenover dat Jagger en Richards als songschrijvers hun gelijke nauwelijks kennen (in elk geval wat betreft het vroegere materiaal) en dat Keith Richards vooral een functionele gitarist is. Zijn vuige, wat slordige manier van spelen past perfect in het wat rammelende geluid van The Stones.
Ik vind 'm eigenlijk vooral goed als slaggitarist, hij heeft in de loop der jaren een aantal geweldige riffs uit zijn mouw geschud. En hoewel de solo uit Honky Tonk women heel kenmerkend is voor zijn stijl, heeft-ie inderdaad betere gemaakt. Jullie noemden Sympathy al (bijtend agressief), en ik zou er Gimme shelter aan willen toevoegen: simpel maar perfect.

avatar van chevy93
gaucho schreef:
Jullie noemden Sympathy al (bijtend agressief), en ik zou er Gimme shelter aan willen toevoegen: simpel maar perfect.
Die had ik ook genoemd in mijn stukje.

gaucho schreef:
want hoewel Jeff Beck de virtuositeit in huis heeft om de meeste van zijn collega's onder tafel te spelen, legt hij m.i. toch de nadruk op emotie.
Dat klopt, maar ik heb het idee dat de nadruk op emotie leggen geen extra punten oplevert. De solo's zijn met name technisch ongenaakbare solo's. Wat opzich wel te begrijpen is, want technische perfectie valt over het algemeen beter dan emotionele perfectie. Emotie is erg subjectief en hoe meer mensen je vraagt, hoe groter de kans dat de waardering over het algemeen minder wordt.

crosskip schreef:
Hier dan een berichtje van een mede-osmer (papier16)
Tof idee zeg, ik ben benieuwd of je het eind haalt =p Met Three Days heb ik de eerste ontdekking nu ook gedaan, wat een solo zeg!
Kijk eens aan.

avatar van Arrie
Tja, persoonlijk heb ik eerlijk gezegd heel weinig met gitaarsolo's, 9 van de 10 keer vind ik ze saai en niet door te komen. Er zijn wel uitzonderigen maar die zijn zeldzaam. Van de hierbovenstaande nummers ken ik alleen Cherub Rock en Honky Tonk Women (die niet op Let It Bleed staat). Jij zegt van Cherub Rock dat die gitaarsolo veel te kort is, maar persoonlijk vind ik juist dat een gitaarsolo niet veel langer moet duren. Imo staat gitaarspel in dienst van het liedje en niet andersom. Verder vind ik beide gitaarsolo's (die van Cherub Rock en Honky Tonk Women) niet zo bijzonder, al vind ik Cherub Rock als nummer dus wel geweldig. Wellicht beluister ik die andere drie nummers ook nog.

avatar van GrafGantz
Arrie schreef:
Wellicht beluister ik die andere drie nummers ook nog.


Alleen Janes Addiction is voldoende denk ik, afgaande op je muzieksmaak.

avatar van chevy93
95. Pearl Jam – Yellow Ledbetter
Gitarist: Mike McCready
Album: B-kant “Jeremy” (1992)


Pearl Jam heeft met Ten één van de grootste klassiekers. Het zal dan ook allesbehalve verbazend zijn dat er een nummer van dat album in deze lijst staat. Dat klopt, maar die komen nog. Best wel verrassend vind ik de keus voor Yellow Ledbetter. Yellow Ledbetter was de (nota bene tweede) B-kant van het zeer gewaardeerde Jeremy en heeft zo nooit een regulier album gehaald. Het nummer werd wel o.a. op Pearl Jam - Lost Dogs (2003) gezet. Mike McCready bewijst eveneens een prima gitarist te zijn. Echter mist Yellow Ledbetter iets. Is het misschien wat gevoel dat mist (het gaat over de solo)? Ik weet niet precies. Misschien is het nummer dat je vaker moet beluisteren alvorens het kwartje echt valt. Voorlopig vind ik het een aardig nummer met een aardige solo, maar m.i. niet één van de 100 beste solo’s aller tijden.

94. Rush – Working Man
Gitarist: Alex Lifeson
Album: Rush (1974)


Rush is een redelijk onbekende voor mij. Ik ben de naam regelmatig tegengekomen, heb af en toe wat nummers beluisterd, maar geen van die nummer heeft een echt grote impact achter gelaten dat ik een album van hun ben gaan opzoeken. Toch wel redelijk onterecht merkte ik laatst. Toen ik de solo van Xanadu hoorde, kon ik niet anders concluderen dan dat er bij Rush een aantal zeer vaardige muzikanten zitten. Dit wordt ook weer bewezen bij Working Man. Een prima solo, doch wat ingetogen. Er waren toch wel momenten waarbij ik dacht: Ga nou gewoon eens los. Ga eens echt rocken! Jammer alleen van die zang.

93. The Doors – The End
Gitarist: Robbie Krieger
Album: The Doors (1967)


The End, onlosmakelijk verbonden met Apocalypse Now, had ik echt niet verwacht bij deze top 100 te vinden. Maar zwaar terecht merk ik bij het beluisteren. The End, wellicht het grootste epos dat de muziek kent, is een geweldig nummer. Ik vind het wel moeilijk om deze solo te beoordelen. The End is een geheel, de solo is onderdeel van. Een psychedelische trip, dat is wat het is. Het is geen nummer, zoals de rest in deze lijst. De solo overheerst eigenlijk niet. Het is de combinatie van Jim, de gitaar en het geweldige drumwerk van Densmore ( ) die dit nummer zo goed maken. Ik zal een poging wagen. Krieger levert geweldig werk af. De overbekende, onheilspellende gitaarrif is perfect. Het orgasme van de instrumenten (met in het bijzonder dus de gitaar) zo tegen het einde is precies zoals het moet zijn. Onheilspellend, krachtig en intrigerend. Het nummer is gewoon steengoed, maar niet vanwege een solo, maar omdat het als geheel ijzersterk is.

92. Stray Cats – Stray Cat Strut
Gitarist: Brian Setzer
Album: Built for Speed (1982)


Een bekend intro. Misschien dat het me zo bekend in de oren klinkt, omdat ik het nummer zelf al eerder gehoord heb, maar dat lijkt me niet. Opeens schiet het me te binnen: De basrif lijkt er op The Passenger van Iggy Pop. Ik heb nog nooit van de Stray Cats gehoord en weet ook niet echt wat ik moet verwachten. Stray Cat Strut blijkt echt een heerlijk bluesachtig nummer te zijn. Het gitaarspel lijkt af en toe wat op Marquee Moon van Television. Met name het gitaarspel wanneer er gezongen wordt. Een lekker nummer is het zeker, maar deze lijst gaat toch om solo’s? Heel even is er solo, maar is die nou echt noemenswaardig? Niet echt. Ik kan hier eigenlijk kort over zijn: Een heerlijk nummer, maar waar zit de solo?

91. Creedence Clearwater Revival – I Heard It Through The Grapevine
Gitarist: John Fogerty
Album: Cosmo’s Factory (1970)


Creedence Clearwater Revival mag met de legendarische gitarist John Fogerty natuurlijk niet ontbreken. Vreemd genoeg is dit hun enige notering. Waar is I Put A Spell On You? Enfin, een rare keuze, maar enigszins wel begrijpelijk. I Heard It Through The Grapevine is lange tijd een prima nummer. De bombastische baslijn, het nimmer vervelende accent van Fogerty en het drumwerk van Clifford. Echter duurt het nummer gewoon te lang. Het nummer is niet de volle 11 minuten even spannend en even interessant. Ik denk dat ze er beter een paar minuten af hadden kunnen halen. Tot zo’n 8 minuten max. De solo wordt langdradig, met name de laatste minuten. Iets wat I Put A Spell On You bijvoorbeeld niet heeft. Opzich is I Heard It Through The Grapevine een redelijk nummer en elke keer als het nummer start, vraag ik me af waarom ik het nooit echt heb kunnen waarderen. Maar na zo’n 7 à 8 minuten weet ik weer: Het duurt te lang.

avatar van chevy93
Arrie schreef:
Honky Tonk Women (die niet op Let It Bleed staat).
Ik ben afgegaan op de info van mijn site. Wat raadplegen leert mij dat Honky Tonk Women een single was. Er staat op Let It Bleed wel een iets andere versie, genaamd Country Honk.

Edit: Guitarworld.nl geeft het aan als
96) "Honky Tonk Woman"
Soloist: Keith Richards/Rolling Stones
Album: Hot Rocks 1964 - 1971 (London, 1972)
De info van mijn site laat mij hier dus even in de steek.

avatar van Insignificance
Over Yellow Ledbetter en FYI. De studio versie ken ik eigenlijk niet zo goed. Dus een live versie met een afsluitende solo.

avatar van Arrie
chevy93 schreef:
(quote)
Ik ben afgegaan op de info van mijn site.

Jouw site?

avatar van chevy93
Mijn bron.

avatar van Arrie
En welke bron gebruik je?

Overigens schrijft Guitar World wel de titel fout...


avatar van Arrie
Oke, want de enige lijst die ik op de site van Guitar World zelf kan vinden, verschilt een beetje van deze.

avatar van chevy93
Dat klopt. Een aantal nummers zijn anders, ja. Echter heb ik in mijn iTunes alle 106 nummers staan (er zijn 6 overlappingen), welke genummerd zijn als a en b.

Om precies te zijn:
100a Jane's Addiction - Three Days
100b Bon Jovi - Wanted Dead or Alive.

Eerstgenoemde staat op mijn bron, laatstgenoemde op guitarworld.com.

Dit geldt voor de nummers 100, 97, 87, 84, 65 en 63.

Waarom dit is? Geen idee. Wel wilde ik aan het einde die 6 nummers nog bespreken.

avatar van chevy93
Insignificance schreef:
Over Yellow Ledbetter en FYI. De studio versie ken ik eigenlijk niet zo goed. Dus een live versie met een afsluitende solo.
Inderdaad, dat is al wat beter, maar nog steeds niet echt een solo die ik echt goed vind. Laat staan bij de beste 100 zou zetten. Het klinkt ook eerder als een soundcheck dan als een echte solo.

avatar van Rudi S
Gitaarsolo's vind ik vaak niet zo interessant, het topic toch maar even gevolgd en ik vind het best leuk.
Chevy kan ook wel vertellen

Bij de CCR solo:
Opzich is I Heard It Through The Grapevine een redelijk nummer en elke keer als het nummer start, vraag ik me af waarom ik het nooit echt heb kunnen waarderen. Maar na zo'n 7 à 8 minuten weet ik weer: Het duurt te lang.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ik ga dit topic ook eens volgen...
chevy93 schreef:
97. Smashing Pumpkins is zo goed als onbekend voor mij. Toevallig herken ik de naam vanwege de hoge notering van Disarm in de MuMeLadder (#58), maar voor de rest is het een zwart gat. Ik denk ook niet dat dit nummer daar veel verandering in brengt. Het is een aardig nummer, heeft prima drumwerk en de gitaar klinkt redelijk, maar vooral de zang staat me niet echt aan. Overigens klinkt de gitaar redelijk zolang het op de achtergrond staat. Ik hou niet zo van “volle” gitaars. Het gaat hier echter om de solo, die is wel ok. Wat deze in deze lijst doet, snap ik niet zo goed. Het is een korte solo en veel te kort om echt van te genieten.

Bij gelegenheid zal ik ook eens naar de gitaarsolo in dit nummer luisteren, want daar draait het kennelijk allemaal om. Ik kan me verder wel in je zuinige commentaar vinden, met de toevoeging dat ik, naast de zang, ook de algehele sound van de Smashing Pumpkins vrij lelijk vind. Volle gitaren? Ik hoor vooral een nogal droge muur die een groot deel van het album doordrenst. Hier en daar hebben ze wel een positieve uitzondering, dat dan weer wel...

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
chevy93 schreef:
94. Rush is een redelijk onbekende voor mij. Ik ben de naam regelmatig tegengekomen, heb af en toe wat nummers beluisterd, maar geen van die nummer heeft een echt grote impact achter gelaten dat ik een album van hun ben gaan opzoeken. Toch wel redelijk onterecht merkte ik laatst. Toen ik de solo van Xanadu hoorde, kon ik niet anders concluderen dan dat er bij Rush een aantal zeer vaardige muzikanten zitten. Dit wordt ook weer bewezen bij Working Man. Een prima solo, doch wat ingetogen. Er waren toch wel momenten waarbij ik dacht: Ga nou gewoon eens los. Ga eens echt rocken! Jammer alleen van die zang.

Tja, als mijn favoriete bandje ter sprake komt... de zang van Geddy Lee is een acquired taste, dat is hij voor de meeste fans ook geweest (mooi sinterklaasrijmpje, of niet dan?). Op dit debuutalbum bovendien nog met wijlen John Rutsey achter de drums (de legendarische Neil Peart zou vanaf de volgende plaat zijn plek innemen). Je zou eens wat van hun jaren '80 werk kunnen beluisteren, dat is wat toegankelijker (al komt Xanadu dan uit 1977).

Omdat het toch over gitaarsolo's gaat... Alex Lifeson heeft een vrij eigen stijl, maar is niet echt een typische 'gitaarheld', zoals er in dit topic vast nog vele zullen passeren. In deze Led Zeppelin-pastiche speelt hij er verder lustig op los, maar niettemin mag ik, in wat voor context dan ook, hopen dat Rush nog met een ander, meer representatief nummer langskomt.

avatar van chevy93
Casartelli schreef:
Je zou eens wat van hun jaren '80 werk kunnen beluisteren, dat is wat toegankelijker (al komt Xanadu dan uit 1977).
Ik wil inderdaad al heel lang meer van Rush luisteren, maar het komt er gewoon niet van. Ik ontdek telkens wat anders wat voorrang krijgt.

Casartelli schreef:
maar niettemin mag ik, in wat voor context dan ook, hopen dat Rush nog met een ander, meer representatief nummer langskomt.
Hopen mag altijd, maar je zegt het zelf eigenlijk al maar is niet echt een typische 'gitaarheld'. Maar ik beloof je dat er sowieso nog één Rush-nummer voorbij komt.

Rudi S schreef:
Chevy kan ook wel vertellen
Verhaaltjes schrijven is nooit echt een probleem geweest bij mij. Het "wat te zeggen willen hebben" breekt me af en toe ook wel op, hoor. Gelukkig heb ik daar in een topic als deze geen last van.

avatar van Stalin
chevy93 schreef:

Rush is een redelijk onbekende voor mij.
Toch wel redelijk onterecht merkte ik laatst.
Toen ik de solo van Xanadu hoorde, kon ik niet anders concluderen dan dat er bij Rush een aantal zeer vaardige muzikanten zitten.


Zeker door een zeker filmpje van mij of niet ?

[modknipje]

RUSH is absoluut de moeite waard, alhoewel de meesten inderdaad wel wat zullen moeten wennen aan Geddy Lee's vocale inbreng.
Ik heb daar persoonlijk geen moeite mee en nooit gehad.
Als je naar Led Zeppelin en het strakke-broeken gedweep van Rober Plant kan luisteren, dan zou Geddy ook niet een al te groot probleem moeten zijn.

Maar goed, als je je verder wenst te verdiepen in RUSH, probeer dan eens 2112, A Farewell To Kings, Hemispheres, Permanent Waves en/of Moving Pictures.

Stuk voor stuk allemaal de moeite meer dan waard en Hemispheres is dit enkel en alleen al voor het beste instrumentale nummer ever...LA VILLA STRANGIATO !!!





avatar van Insignificance
chevy93 schreef:
Het klinkt ook eerder als een soundcheck dan als een echte solo.

Als ik me niet vergis is Yellow Ledbetter ook ontstaan door een uit de hand gelopen jamsessie oid.

avatar van gaucho
Ja, als het gaat over Rush zou ik ook voor de solo's in La villa strangiato kiezen. Zo'n beetje ook míjn favoriete Rush-nummer. Een goed voorbeeld van een band die trouw blijft aan zichzelf en zich toch voortdurend weet te vernieuwen. én die al zo'n 35 jaar in dezelfde samenstelling speelt. Kom daar nog maar eens om.

Ja, van Geddy's stem moet je houden. Al viel het me pas nog op toen ik na járen 2112 weer eens draaide, dat hij in de jaren zeventig eigenlijk best wel een enorm hoge gilstem opzet, echt shrieking. Vanaf de jaren tachtig is hij rustiger en ook beter gaan zingen. Ik kan me voor 'nieuwe' luisteraars wel voorstellen dat die stem een obstakel vormt om van de muziek te genieten. Misschien is een recent album als Counterparts een betere 'instapper'.

Leuk om de Stray Cats ook in deze lijst terug te zien. Dit (destijds) piepjonge groepje bracht begin jaren tachtig de rockabilly terug in de belangstelling, én in de hitparades. Rockabilly kenmerkt zich door korte nummers die meestal onder de drie minuten blijven. Stray Cat Strut is al een uitzondering op die regel.
Maar ja, dan zijn de solo's natuurlijk ook erg kort (ze zitten van 1:13 tot 1:27 en van 2:06 tot 2:33). Al kun je ook in een paar seconden een goed statement neerzetten. Denk maar aan Brian May in Killer Queen. Als het om de Stray Cats gaat, vind ik persoonlijk vind ik de solo in een uptempo-nummer als Rumble in Brighton beter.

avatar van gaucho
En verder ben ik het grotendeels met chevy eens (in elk geval over Gimme shelter ): de solo van Krieger in The end staat nog steeds als een huis, die van John Fogerty dreint inderdaad te lang door (en zijn er CCR-nummers met betere en vooral puntiger solo's), die van Smashing Pumpkins vind ik gewoon niet erg indrukwekkend (maar het is mijn soort muziek ook niet, ik houd niet zo van dat overstuurde werk) en die van Pearl Jam heeft wel gevoel, al komt dat er in die live-versie een stuk beter uit.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:16 uur

geplaatst: vandaag om 14:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.