menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / De MuMe Top 2000 besproken.

zoeken in:
avatar van ArthurDZ
Ik wil They Suffocate At Night wel in de lijst zien eigenlijk...

avatar van chevy93
Ik bedenk me net dat ik al 1000 nummers besproken heb en ik heb mijn doelstelling ook gehaald. Bij de top 500 uitkomen, voordat Snoeperd klaar is.

500 [0275] The Beatles - Lucy In The Sky With Diamonds (1967)
Sgt. Pepper’s opent met een ijzersterk trio. Wel of niet over drugs (McCartney heeft het in 2004 toegegeven staat in de Wiki), ik weet het een uitstekend nummer. De kracht van Beatles-nummers is echter moeilijk uit te leggen. Eigenlijk zijn hun nummers gewoon één grote trip.

Cijfer: 7,4

499 [0235] America - A Horse With No Name (1971)
De positie van vorig jaar was wel een zeer aangename verrassing voor mij. Een zeer sterk countryfolk nummer dat eigenlijk helemaal niet bijzonder is, maar mij toch echt pakt. De harmonieuze samenzang, het simpele akoestische gitaarspel en de bongo. Het zijn de drie basiselementen die dit nummer dragen voor mij. De tekst mag er uiteraard ook zijn.

Cijfer: 9,5 (#71 in mijn Top 250)

498 [1050] The Sound - Judgement (1981)
En alweer The Sound, ditmaal van hun veelgeprezen From the Lion’s Mouth, tevens het enige volledige album van deze band die ik ken. Duister vanwege de bas, een rijk geluid vanwege de synths. Borland zingt wellicht wat saai, maar gaat wel door naar je hart. Dit is de wave waar ik verliefd op ben.

Cijfer: 7,8

497 [0547] Nick Cave And The Bad Seeds - There She Goes, My Beautiful World (2004)
Instrumentaal erg sterk, maar dat koortje had van mij wel weg mogen blijven. Nick Cave bewijst andermaal een mooie, onderscheidende stem te (kunnen!) hebben. Af en toe iets te chaotisch, maar vooral de coupletten zijn meer dan geslaagd.

Cijfer: 6,5

496 [0969] Porcupine Tree - Don't Hate Me (1999)
Mijn favoriete Porcupine Tree-nummer (op dit moment). Zo zwoel, perfecte geproduceerd en schitterend hoor je ze zelden. Vooral de muzikale tussenstukjes met saxofoon en fluit (beiden door Theo Travis) vind ik geweldig. En ditmaal wordt de show eens niet gestolen door drummer Harrison, maar door bassist Colin Edwin.

Cijfer: 9,4 (#56 in mijn Top 250)

495 [0629] Pearl Jam - Porch (1991)
Maar liefst 6 nummers van Ten prijken in onze lijst. Ik vraag me af of er een artiest is die dat beter doet. Hoewel dit niet mijn favoriet van het album is, geeft dit nummer wel prima aan wat Ten zo sterk maakt. De sterke zang van Eddie, de uptempo bas en gitaar en af en toe wat gas terugnemen of te pronken met wat hoogstaand instrumentaal werk.

Cijfer: 7,3

494 [0384] Miles Davis - So What (1959)
Eerste jazz-album en meteen raak. Op weg naar voetbal voor de eerste keer en die weg ging zelden zo snel. De huiskamerjazz van Kind of Blue is simpel, maar effectief. Door Kind of Blue zocht ik naar andere jazz-artiesten. Artiesten als John Coltrane en Charles Mingus, maar die waren bij lange na niet zo goed en mijn zoektocht strandde snel. Inmiddels heb ik het geluk gelukkig weer gevonden met albums als Jazz pa Svenska, Waltz for Debby en Mingus Ah Um. Kind of Blue blijft nog altijd op onaantastbare hoogte. Met het openingsnummer als afgiftekaartje.

Cijfer: 8,3

493 [0188] Neil Young & Crazy Horse - Cinnamon Girl (1969)
Ik heb me al vaak uitgesproken over wat ik van dit album vind. Ik zal daar ook niemand mee vervelen, want Cinnamon Girl is gewoon een prima nummer. Kort (gezien de overige nummers), simpel en met prima gitaarwerk. Maar het gitaarwerk is bijna altijd prima als er met Crazy Horse gewerkt wordt.

Cijfer: 6,9

492 [0600] The Police - Every Breath You Take (1983)
Vinden we dit nou echt zo’n goed nummer of heeft het weer iets te maken met het feit dat dit uit de 80s komt? Want nu is het zeker opeens niet te braaf en te glad?
Anyway, zelf heb ik er geen problemen mee, want Every Breath You Take is wederom een uitstekende single van Sting en zijn mannen. Uiteraard bijna volledig gedragen door de baslijn (of is dat Summers met z’n gitaar?) die vanaf het begin de toon van het nummer zet.

Op Wikipedia staat overigens dat Every Breath You Take Sting in 2003 nog gemiddelde $2000 per dag oplevert. Doet me denken aan een interview met Don McLean. De interviewer vroeg wat American PIe voor hem betekent. Waarop Don antwoordt met: ”It means that I never have to work anymore”

Cijfer: 7,3

491 [0233] Tom Waits - Downtown Train (1985)
Over deze Tom Waits heb ik genoeg geklaagd. Instrumentaal wat saai, maar goed genoeg om het een aangenaam nummer te maken, maar wat een verschrikkelijke stem heeft de man hier toch. Sorry Arthur.

Cijfer: 5,5

avatar van Arrie
Titmeister schreef:
(quote)

Hoewel chevy's opmerking wat mij betreft op het verkeerde nummer slaat (oke, Avalon is glad, maar wel een geweldig nummer), kunnen we wel wederom concluderen dat de jaren '80 ruim overgewaardeerd wordt in de ladder. Dat komt omdat er veel eind 30'ers/40'ers stemmen, en die zijn om een of andere reden extreem onkritisch op de muziek uit hun jeugd. Ik bedoel, met alle respect, maar ik snap niet waarom (en nu zal ik wel een uitbrander krijgen van vigil) een relatief kleurloze band als O.M.D. 2x in top 100 staat, terwijl vele geweldige artiesten niet eens in de buurt komen van de top 100...

OMD kleurloos?

avatar van ArthurDZ
chevy93 schreef:

491 [0233] Tom Waits - Downtown Train (1985)
Over deze Tom Waits heb ik genoeg geklaagd. Instrumentaal wat saai, maar goed genoeg om het een aangenaam nummer te maken, maar wat een verschrikkelijke stem heeft de man hier toch. Sorry Arthur.

Cijfer: 5,5


Nou, vooruit dan maar. Excuses aanvaard

En Arrie doet me op dit moment hieraan denken:


(afbeelding)

Arrie schreef:
(quote)

OMD kleurloos?

Had Sander vrijaf?

avatar van Arrie
Sander?

avatar van herman
Vigil bedoelt ie denk ik.


avatar van Arrie
Oh. Ik vond het gewoon een erg rare opmerking die ik niet kon plaatsen. Ik vind OMD zelf een goede band, maar geen grote fan ofzo.

Tsja, dat je het niet kan plaatsen, snap ik dan weer niet. Ik vind O.M.D. ook zeker niet slecht, maar buiten de grote hit, vind ik het nou niet zo uitzonderlijk dat het 2x in de top 100 moet staan. Beetje synth, beetje donker doen, kortom weinig onderscheidend in het muzieklandschap van de begin jaren '80. Het is verder ook geen waarde-oordeel. Talk Talk vind ik bv. verschrikkelijk, maar heeft wel veel meer een uniek geluid dan O.M.D. Dat kun je met mee oneens zijn, maar ga alsjeblieft niet ontkennen dat er niet iig een kern van waarheid in zit.

avatar van Arrie
Sure, maar zegt dat meer over Talk Talk of over OMD? Wat mij betreft vooral over Talk Talk, en dat zij een unieker geluid hadden, betekent niet meteen dat OMD geen eigen geluid hadden. Natuurlijk, je had genoeg groepen die toen veel synths gebruikten en donker waren, maar toch vind ik OMD prima op zichzelf staan, en zou ik zelfs niet heel makkelijk vergelijkbare groepen op kunnen noemen.

Daarbij vind ik de mate van een uniek geluid hebben ook geen reden om in de top 100 te moeten staan. Al is het niet uniek, dan kan het toch prima dat heel veel die twee nummers prachtig vinden? In mijn eigen top 100 zouden ze niet voorkomen, maar ik zou ze wel vaak punten geven in de ladder.

avatar van chevy93
490 [0581] INXS - Original Sin (1984)
INXS is voor mij typisch een band waar ik genoeg (denk te) heb(ben) aan één goed geselecteerde verzamelaar. De gemiddeldes zijn niet om naar huis te schrijven en het wordt over het algemeen ook als een singleband beschouwd. Never Tear Us Apart was nog een terechte klassieker, dit nummer is wel wat achterhaald door de tijd.

Cijfer: 5,8

489 [0540] The Cure - 10:15 Saturday Night (1978)
Een eigenaardige opener van een band die later geroemd zou worden om de zwartgallige sfeer rond hun nummers. Eigenlijk past dit soort muziek beter bij het personage dat Smith is, luisterend naar de Bee Gees en ABBA begonnen ze hun veelbelovende carrière met een aardige single, maar niet al te denderend. Het verzet geen werelden, is geen nummer dat je meteen aanzet om het volledige album direct te beluisteren en op de repeatknop drukken zal ik ook niet gauw doen. Ja, wellicht omdat het nummer onopvallend voorbij gevlogen is en er ik er wat zinnigs over moet zeggen.

Cijfer: 6,0

488 [0158] The Smiths - Stop Me If You Think You've Heard This One Before (1987)
Ik draag The Smiths een warm hart toe, maar dat dit soort nummers zo hoog in de lijst mogen komen, vind ik bijna tegen het belachelijke aan. Simpelheid troef en ook instrumentaal is het allemaal niet zo bijzonder.

Cijfer: 5,7

487 [0317] The Doors - Soul Kitchen (1967)
The Doors, het beste album vol met fillers. Want hoeveel stellen nummers als I Looked at You, Take It as It Comes, Twentieth Century Fox en jawel.. Soul Kitchen nou echt voor? Vrij weinig, vind ik. Het orgeltje klinkt prima en het heeft dezelfde simpelheid als bv. Beatles-nummers. Alleen het verschil is dat de banaalheid van de nummers op The Doors er af en toe te dik bovenop ligt. Niet erg, zeker niet, maar los van het albumprincipe zijn het niet de nummer die ik als favoriet zou beschouwen.

Cijfer: 6,3

486 [-------] Genesis - Mama (1983)
Het niet geven van een titel aan je album geeft meestal een frisse start aan (denk ook aan Fleetwood Mac). Peter Gabriel was al een aantal jaren uit de band, Hackett volgende een aantal jaar later en alleen Collins, Banks en Rutherford bleven over. Dit trio zou andermaal de wereld weten te veroveren met klassiekers als Mama, Invisible Touch en Jesus He Knows Me. Sterker nog, ze zouden de massa de vroege Genesis doen vergeten en wie nu Genesis op de radio hoort, zal 99 van de 100 keer niet de progressieve Genesis horen. Het was dan ook pas, totdat ik stuitte op MusicMeter/progarchives dat ik erachter kwam dat Genesis een legendarische progband was in de jaren ’70. Van huis uit leerde ik kennis maken met Genesis, maar alleen de laatste versie. Deze versie boeit me niet zo en derhalve heb ik band altijd met een aarzelende blik bekeken. Mama heeft me daarentegen altijd al op de een of andere manier aangesproken. Het progressieve randje zorgt voor wat meer emotie dan de hap-slik-weg-singles.

Cijfer: 7,1

485 [1222] Paul Simon - The Boy In The Bubble (1986)
Paul Simon blijft voor mij altijd onderdeel van Simon & Garfunkel, maar Graceland is toch wel een klassieker van formaat. Het opent dan ook met gelijk één van zijn beste nummers, zo niet, de beste.

Cijfer: 8,3

484 [-------] The Smiths - Girlfriend In A Coma (1987)
Hier kan ik daarentegen dan meer sympathie voor opwekken. Misschien zelfs de meest sarcastische en zwartironische muziek die Morrissey ooit heeft uitgebracht (maar ik ken ze zeker niet allemaal van tekst). Mooie tegenstrijdigheid, zowel muzikaal als tekstueel. Enige nadeel is dat in een poep en een zucht voorbij is.

Cijfer: 6,8

483 [0783] Eagles - Hotel California (1976)
Het aantal keren dat ik dit nummer gehoord heb, loopt inmiddels misschien al wel in de cijfers met 3 nullen. Ik hoorde het via mijn eerste mp3-speler, ik hoorde het op al mijn geluidsdragers daarna, ik hoorde het in een heleboel verschillende auto’s, ik hoorde mp3-bestanden (alles van 128 tot 320 kbps), ik hoorde het van de originele CD, ik hoorde het via (radio)streams, ik hoorde het nog een keer, nog een keer en nog een keer. En desondanks beluister ik het iedere keer weer met evenveel plezier. Of het nou om de stem/tekst van Don Henley gaat, de gitaren van Frey, Walsh en Felder, het drumwerk van wederom Henley of de bas van Rodney Meisner, het maakt me geen bal uit, want ik geniet van ieder onderdeel van dit nummer eveneel.

Cijfer: 9,9 (#9 in mijn Top 250)

482 [0432] The Stone Roses - Made Of Stone (1989)
Erg sterk nummer weer, hoor! Ik denk dat ik dit album vanavond maar gelijk eens uit ga proberen. Mooie melancholieke stem, heerlijk vol geproduceerd en een onweerstaanbare combinatie van klanken.

Cijfer: 7,4

481 [0243] James Brown - It's A Man's Man's Man's World (1966)
En dit jaar niet eens bij de bovenste 1440. Sinds ik het nummer gehoord heb, blijf ik er regelmatig naar teruggrijpen. Hoe kort het ook moge zijn, in die 3 korte minuut raakt James Brown constant de juiste snaar. Enige nadeel is de wat schelle productie.

Cijfer: 7,8

Ik raad dan ook ten zeerste aan een (aantal) van de live-optredens te bekijken:



Wat is het toch een weergaloze man om naar te kijken en luisteren.

avatar van Snoeperd
20 [0027] Pixies - Debaser (1989)

Debaser is al sinds jaar en dag dé Pixies-song. Het is een nummer waarin alle kwaliteiten van de Pixies aan bod komen en deze kwaliteiten worden verpakt in een kanon van een nummer. De baslijn van Kim Deal bijvoorbeeld, is een simpelogend maar geweldig baslijntje. Al snel komt de scherpte van de Pixies om de hoek kijken. Een snerpend riffje, die wederom zeer kenmerkend is voor het geluid van de Pixies. Het vocale sterke punt van de band komt ook zeker naar voren. Je hebt aan de ene kant het bijna schreeuwerige geluid van zanger Frank Black, en de liefdevolle zang van Kim Deal, die Frank Black met haar zang tot bedaren probeert te brengen, lijkt wel. Geweldig nummer in ieder geval en een nummer dat eigenlijk gewoon in geen enkele editie mag ontbreken.

Cijfer: 9,3

19 [0130] Talking Heads - Once In A Lifetime (1980)

En dan hier het zwakste nummer uit de hele finale. Nou ja, het gaat wel. Maar finalewaardig is het zeker niet. Talking Heads leveren met dit nummer een geinig hoekig popnummer. En veel afwisseling is er ook zeker. Maar bij geinig blijft het. Als je alleen al ziet waartussen dit nummer staat: Debaser en The Mercy Seat. Dat is wel even hoger niveau dan deze doch zeer leuke song, maar het overtuigt niet door bijvoorbeeld een flauw refreintje en de meligheid die misschien iets té is. Ik moet wel zeggen dat zinnetje als You may find yourself living in a shotgun shack niet te versmaden zijn.

Cijfer: 7

18 [0025] Nick Cave And The Bad Seeds - The Mercy Seat (1988)

The Mercy Seat is ongetwijfeld een van mijn lievelingsnummers uit de finale. Ik weet nog dat ik het twee jaar geleden op nummer 32 zette. Onvoorstelbaar, de genialiteit druipt hier namelijk in grote druppels vanaf.
Grote druppels die vallen in grote getale en door de grote kracht energie opwekken. De energie die daarbij vrijkomt staat gelijk aan de energie die dit nummer opwekt. De drums en violen zorgen voor een belachelijk mooie instrumentatie die dus ontzettend veel energie in zich heeft. Vooral bij deze stukken is het duidelijk kippenvel voor mij:
An eye for an eye
And a truth for a truth
And anyway I told the truth
And I'm not afraid to die.
And the mercy seat is waiting
And I think my head is burning
And in a way I'm yearning


Door Chevy wordt dit nummer altijd zwart gemaakt. Dat is jammer, want dit is een nummer dat ik en vele anderen liefhebben. Respectloos is dat. En zeker respectloos tegenover een van de beste nummers ooit gemaakt.

Cijfer: 10

17 [0016] Depeche Mode - Enjoy The Silence (1990)

Met Enjoy the Silence had het 90's-decennium al meteen een grote klassieker te pakken. Meer dan twintig jaar later geldt dit hier nog steeds als een grote klassieker.
Vaak voelt voor mij de muziek van Depeche Mode wat kaal en plat aan. Dat is hier eigenlijk ook het geval. Er is een stuwende baslijn aanwezig, en verder zijn er nog een aantal achtergrondmelodietjes te horen.
Alleen waarbij in andere nummers het vaak saaiheid troef is, is dat hier allerminst het geval. Enjoy the Silence is een zeer pakkend nummer. Een meezinger van grootse schoonheid noem ik het.

Cijfer: 9,3

16 [0039] dEUS - Instant Street (1999)

Mijn nummer 1 in mijn top 250. dEUS is de band die dat flikt met de klassieker Instant Street. Een nummer dat je niet zomaar grijpt. Instant Street moet je eerst leren waarderen. Althans, bij mij ging het eerst lang me heen. Totdat het opeens pats, BOEM, als een bom insloeg. En sinds die luisterbeurt is het toch redelijk snel uitgegroeid tot mijn favoriete nummer nu. Vaak wordt als hoogtepunt de climax genoemd. Voor mij piekt het nummer op veel meer momenten.
De coupletten zijn om bij weg te dromen. Tom Barman rijmt er hevig op los en dat leidt tot een stel prachtige coupletten. Maar stiekem kijk je toch uit naar het kippevelgevende refrein. Subtiel wordt er even iets aangezet om ineens een prachtig ingetogen refrein ten gehore te brengen met een grote emotionele lading. Dit wordt daarna nog een keer herhaald en het kippevel staat weer even hoog. Ik weet al steeds precies wat er gaat gebeuren in dit nummer. En toch blijft het waanzinnig sterk. Iedere keer weer. Zo heb ik die allesomvattende climax ook al verschrikkelijk vaak gehoord. En toch blijft het weer een trip. Steeds worden er meer remmen los gegooid en steeds als je denkt dat het niet vetter kan, gebeurt dat toch. Ongelooflijk dit nummer, en live was het ook fenomenaal.

Cijfer: 10

15 [0011] The Doors - The End (1967)

The Doors hoort qua status op de site in onze finale van hét MuMe-spel te staan. En met welk nummer dan? Ja, dat is ook makkelijk. The End past bij het alternatieve tintje van de site en daarom dat The End beter past in de finale dan een Light My Fire of Riders On the Storm (al mag de laatste er van mij graag weer in volgend jaar).
The End is een wat minder complex nummer. En sowieso wordt de klasse wel eens aangeduid door het noemen van Jim Morrison. Die dit nummer op 20 jarige leeftijd schreef.
The End begint al behoorlijk onheilspellend, zoals het hoort bij een nummer over de dood. En als snel hoor je de zware stem van Jim Morrison: This is the end, zo hij opent. Eigenlijk draagt ieder bandlid zijn steentje bij aan het creepy sfeertje van dit nummer. Want dit nummer moet het grotendeels van de sfeer hebben en niet van een pakkend refreintje. Een zeer indrukwekkend nummer dus, ik heb niet altijd zin om het helemaal te luisteren, maar als ik het dan eenmaal een keer hoor vind ik het geweldig. Zo'n luisterbeurt als nu bijvoorbeeld is top.

Cijfer: 8,5


14 [0013] The Velvet Underground - Venus In Furs (1967)

Eergisteren heb ik de cd van dit nummer gekocht en vanmiddag heb ik hem geluisterd. Een van de redenen dat ik de cd kocht is Venus In Furs. Dit nummer is denk ik een inspiratiebron geweest voor de makers van een andere (hele) grote favoriet van mij. Dat is namelijk Suds & Soda. Dat net als Venus In Furs een zeer aggressieve vioolmelodie heeft. dEUS en de Velvet Underground laten zien dat je een viool niet altijd hoeft te gebruiken als een zuiverklinkend instrument of als onderdeel van een orkest. dEUS en Velvet Underground laten de viool grauw en hard klinken. En dat levert een verschrikkelijk vet geluid op. De instrumentatie vormt dus ook een constant hoogtepunt het hele nummer door. Tel daar de prachtige praatvocalen van Lou Reed er bij op en je hebt een zeer fantastisch nummer.

Cijfer: 9,5

13 [0014] U2 - The Unforgettable Fire (1984)

Het zijn niet de grote hits van U2 als New Year's Day die bij ons de finale halen. Nee, het is een nummer dat niet tot de grootste hits behoort. Maar het is wel een tijdloze klassieker waar je eigenlijk niet snel op uitgekeken raakt. Een refrein van Pride, van hetzelfde album, zou na vaak luisteren minder worden. Daar krijgt dit nummer niet zo snel last van.
Het refrein vind ik zeer mooi, en een melodie die een beetje a la The Cure is gaat er bij ook altijd als zoete koek in. Ook heeft dit nummer het voordeel dat het met de luisterbeurt beter wordt. Ik sluit niet uit dat dit in de toekomst ook mijn favoriete U2-nummer wordt. Voorlopig is dat nog niet zo. Maar sterk is het wel.

Cijfer: 8,5

12 [0004] Joy Division - Love Will Tear Us Apart (1980)

Love Will Tear Us Apart is eigenlijk het enige kleine hitje dat Joy Division scoorde. Het is ook het enige nummer dat enigszins geschikt is als single. Ook wordt dit nummer gezien als afscheidsnummer van Ian Curtis. Het beroemdste nummer van Joy Division hoort dan ook zeker in de finale thuis.
Ik vind dit nummer wat minder donker als andere nummers van de band klinken. Al is het nog lang geen vrolijkheid. Vooral de tekst en de stem van Ian Curtis zorgt nog steeds voor de nodige duisternis.
Het refrein is schitterend. Volgens mij wordt zijn stem juist op dat moment overgedubt wat een mooi effect. Het geeft het refrein extra kracht en emotie. Love Will Tear Us Apart is kleingehouden, het is een klein liefdevol nummer, en daarmee de ideal instapper voor de Joy Division-beginner. Als je verder de discografie in duikt wordt je steeds verder de duisternis ingezogen om te eindigen met bijvoorbeeld Decades, de afsluiter van Closer waarover een en al depressiviteit hangt.

Cijfer: 9

11 [0015] Kate Bush - Wuthering Heights (1978)

Wuthering Heights is een zeer inspirerend nummer. Hoe Kate Bush opgaat in haar nummer is fenomenaal. Dat zie je bijvoorbeeld in de prachtige clip, waar de prachtige vrouw Kate Bush ronddartelt. Wuthering Heights is pop in de perfectie. Op The Kick Inside vond mevrouw Bush vele malen het 'perfecte' popnummer. Kate Bush is een van de eerste artiesten waar ik echt groot fan van was en ik ben er altijd naar blijven luisteren. Niet veel nummers zijn zó ontzettend verslavend als Wuthering Heights. Vorig jaar op 15, nu op 11, volgend jaar hopelijk op 7.

Cijfer: 9,8

avatar van niels94
Nog eentje

avatar van Sandokan-veld
Een mijlpaal komt in zicht! Zet 'm op Snoeperd.

avatar van chevy93
Snoeperd schreef:
Door Chevy wordt dit nummer altijd zwart gemaakt. Dat is jammer, want dit is een nummer dat ik en vele anderen liefhebben. Respectloos is dat. En zeker respectloos tegenover een van de beste nummers ooit gemaakt.
Ik snap dat je teleurgesteld bent dat Pokémon-dag afgelopen is, maar aan de andere kant van de spiegel zijn er nou eenmaal mensen op aarde niet alles goed vinden.

avatar van Don Cappuccino
chevy93 schreef:


487 [0317] The Doors - Soul Kitchen (1967)
The Doors, het beste album vol met fillers. Want hoeveel stellen nummers als I Looked at You, Take It as It Comes, Twentieth Century Fox en jawel.. Soul Kitchen nou echt voor? Vrij weinig, vind ik. Het orgeltje klinkt prima en het heeft dezelfde simpelheid als bv. Beatles-nummers. Alleen het verschil is dat de banaalheid van de nummers op The Doors er af en toe te dik bovenop ligt. Niet erg, zeker niet, maar los van het albumprincipe zijn het niet de nummer die ik als favoriet zou beschouwen.

Cijfer: 6,3



Wat?!

Soul Kitchen is echt een heerlijk nummer met een heerlijk funky orgeltje van Manzarek, James Brown-achtige gitaar van Krieger en Morrison die vooral in het refrein heerlijk los gaat. En dat noem je dan een filler...

avatar van Slowgaze
Evenwel deel ik Snoeperds mening dat men 'The Mercy Seat' nu eenmaal onmogelijk níét goed kan vinden.

avatar van Snoeperd
chevy93 schreef:
(quote)
Ik snap dat je teleurgesteld bent dat Pokémon-dag afgelopen is, maar aan de andere kant van de spiegel zijn er nou eenmaal mensen op aarde niet alles goed vinden.


Ik vind ook lang niet alles goed, maar ik ga geen tijd besteden aan nummers zwart maken die ik niet goed vind.

Slowgaze schreef:
Evenwel deel ik Snoeperds mening dat men 'The Mercy Seat' nu eenmaal onmogelijk níét goed kan vinden.

Ik snap juist heel goed dat iemand The Mercy Seat niet goed vind. Persoonlijk vind ik het een geweldig nummer, maar het is een nummer dat nogal tegen de haren instrijkt en liefhebbers van wat meer harmonieuze muziek (zoals chevy) kunnen dat moeilijk te behappen vinden...

Overigens ben ik het ook pertinent oneens met de bewering dat Soul Kitchen een filler is.

Jocharo-T
Ben het wel met Chevy eens wat betreft de The Mercy Seat. Die jongen mag toch ook gewoon zijn eigen mening hebben en zeggen dat hij het nummer helemaal niets vind. Door sommige wordt dit nummer altijd de hemel ingeprezen. Dat is jammer, want dit is een nummer dat ik en vele anderen niet goed vinden. Respectloos is dat van sommige mensen die dit nummer prijzen.

avatar van niels94
Dat wordt hier niet bedoeld. Chevy doet het opvallend vaak. Kan me er verder niet aan storen, maar ik begrijp wat Snoeperd bedoelt.

Jocharo-T
Mijn berichtje was ook met een knipoog bedoeld. Met name het laatste stukje, maar wordt dat nummer dan echt zo ontzettend gebached?

avatar van niels94
Jocharo-T schreef:
Met name het laatste stukje, maar wordt dat nummer dan echt zo ontzettend gebached?

Het wordt inderdaad geregeld met de muziek van Bach vergeleken, ja.

avatar van niels94
Terwijl Snoeperd bijna alle 2000 nummers heeft besproken ( ) ga ik nog even op mijn gemak door met de luie taak de eerste honderd te bespreken (zowaar met serieuze toon!):

50 [0058] The Smashing Pumpkins - Disarm (1993)

Dit is nog altijd een persoonlijke favoriet. Wat mij betreft is dit typisch zo'n nummer die je aandacht moet geven. Staat het op de achtergrond aan dan kabbelt het vrolijk voort maar heeft het zero impact. Lúister ik er echter echt naar, dan word ik simpelweg opgeslokt en meegevoerd door de emotie van Billy en de prachtige instrumentatie. Geen uitspatting, wel die continue spanning.

9,7

49 [0054] The Velvet Underground - Heroin (1967)

Wat The Velvet Underground op hun debuutalbum doet ik eigenlijk onmogelijk bevatten. Het is iets magisch, op een manier die ik verder nooit in de muziekgeschiedenis heb gehoord (ook niet van de band zelf trouwens). Zo ook dit nummer. Een soort viooldrones, wat van die herkenbare droge riffjes en een soort tribaal aandoende percussie. En natuurlijk Lou Reed op de absolute top van zijn kunnen. Met zijn dodelijk vermoeide stem en zijn timing krijg je gewoon precíes het gevoel dat neergezet moet worden. Zelfs de teksten zijn geweldig.

9,3

48 [0087] R.E.M. - Drive (1992)

Eén van de beste nummers die ik van R.E.M. ken, deze opener van hun bekendste album 'Automatic For the People'. Het zit geweldig intelligent in elkaar, met die golfbewegingen in de muziek, wat zo prachtig gedaan is door zowel de zang als het gitaarspel die steeds harder en dan weer zachter klinken. Om zich vervolgens verder op te bouwen. Hier bewijst R.E.M. toch wel waarom ze niet geheel onterecht één van de bekendere bands van de afgelopen 30 jaar zijn.

8,5

47 [0010] The Beach Boys - God Only Knows (1966)

Wat vind ik nou van The Beach Boys? Zo geweldig als velen ze vinden vind ik ze absoluut niet. Toch vind ik ze ook absoluut niet slecht. Wel ietwat wisselvallig op het enige album dat ik van ze ken, uiteraard de enorme klassieker Pet Sounds. Dit nummer hoort absoluut bij de positieve uitschieters. En toch heb ik ook hier weer ergens wat gemengde gevoelens. En die zijn best lastig uit te leggen, maar ik ga het proberen...

Ik hoor dat dit nummer briljant in elkaar zit. Hoe al die verschillende elementen van de muziek en de zanglijnen in elkaar zijn gestoken op zo'n natuurlijk manier is haast ongeëvenaard. Het probleem? Het pakt me niet zoals zou moeten. Hoewel het me dus wel pakt, want het is zoals ik al zei wel één van de positieve uitschieters van het album. Een hoog cijfer is op zijn plaats, maar ik zou haast zelf zeggen: zo'n geniaal nummer verdient beter. Maarja.

8,3

46 [0051] The The - Uncertain Smile (1982)

The The: vaak voorbij zien komen (zo'n naam herinner je je ook wel) maar dit is toch echt mijn eerste kennismaking. En jawel, typische jaren 80 shizzle. Had ik ook kunnen weten. Bijna alle elementen zijn weer aanwezig: de synthmelodieën, de opvallende baslijn, bijbehorende zangstijl. Alleen klinkt dit niet erg als een drumcomputer, of in elk geval niet zoals ze meestal klinken. Goh, wat een originaliteit.

Oké, ik hou op met sarcastisch doen, want het is gewoon een erg degelijk nummer. Vooral dat baslijntje is toch wel erg hip in al zijn eenvoud. Verder mag de pianosolo natuurlijk ook niet onbenoemd blijven.

7

45 [0053] Japan - Nightporter (1980)

Over naar een nogal duistere pianoballad. Japan is ook zo'n band die ik bij naam kende maar waarbij ik geen beeld had van de muziek. Wat dat betreft leer ik echt nog wat van deze top 100. Het is een langzaam nummer waar ik anderhalve luisterbeurt overheen heb laten gaan, maar waarvan ik nog steeds het gevoel heb dat dit een nummer is die veel meer tijd nodig heeft. Zo te horen zit er weinig schot in en gaat het af en toe een beetje langs me heen, al vind ik met name de zang wel erg mooi, maar ik heb zomaar het vermoeden dat dat in de toekomst anders kan gaan zijn. Maar om nou een jaar te wachten om met een update te komen in dit topic...

7,2

44 [0149] Pulp - Common People (1996)

Een briljant verhaal, vertelt door middel van een erg sterk liedje. De kwaliteiten van Pulp komen hier onmiskenbaar naar voren: pakkende liedjes met geweldige en bevlogen zang en rake teksten. Het refrein van dit nummer blijft natuurlijk direct hangen. Prachtige opbouw ook. Veel beter wordt britpop niet. Leuk dat 'and blew' gecensureerd is in dit youtubefilmpje trouwens

8,8

43 [0036] Love - Alone Again Or (1967)

Hippiehoogtepunt waar je u tegen zegt. Niet dat het je hoort. Sorry, ga ik weer. Geweldig nummer dus, met een heerlijk zomers sfeertje dankzij die flamenco(?)gitaren en natuurlijk die fantastische blazers. Dit nummer geeft gewoon een ultiem fijn gevoel.

8,5

42 [0067] Jefferson Airplane - White Rabbit (1967)

Ik dacht dat dit door een man gezongen werd? Kennelijk niet. Sowieso had ik een bepaald beeld bij dit nummer, maar daar blijkt geen zak van te kloppen. Ik vind het ook wat minder goed dan ik dacht dat ik het vond. Kennelijk ben ik gewoon in de war met een heel ander nummer. Gave percussie, maar verder weet ik eigenlijk (nog) niet zo goed wat dit nummer nou zo geweldig maakt dat het op plaats 42 staat, hoewel de zang wel iets bezwerends heeft. Gaat dit trouwens over drugs?

6,8

41 [0073] Orchestral Manoeuvres In The Dark - Maid Of Orleans (The Waltz Joan Of Arc) (1981)

En we zijn weer bij de Orkestrale Manoeuvres in het Donker. En hey: dit ken ik zowaar! Heb ik dit dan op de radio gehoord of iets dergelijks? Geen idee, maar die melodie herkende ik direct. Dit nummer is dan ook veel gaver dan het het vorige nummer uit de top 100 van deze band, die overigens ook best beviel. Die melodie is namelijk geweldig en ook de rest van de verplichte jaren 80 postpunk elementen (ik ga ze niet allemaal nóg een keer noemen ) doen hier uitstekend hun werk.

8

avatar van Snoeperd
Jaa ik snap ook heel goed dat iemand het nummer niet goed vind, dat mag ook wel. Maar soms vind ik het lijken dat elke keer als een nummer van Nick Cave ter sprake komt dat hij niet goed vindt en dus met name The Mercy Seat dat hij altijd even moet melden hoe slecht het nummer wel niet is. En persoonlijk vind ik dat soms irritant. Voor de rest is het een hele goeie gozert

avatar van Snoeperd
@Niels: zoek anders The Smile Sessions eens op, dat is minder wisselvallig, wat meer psychedelica en veel prachtige nummers met nog fantastischere samenzangen.

avatar van Arrie
Maid of Orleans is een nummer 1-hit geweest, dus zit er dik in dat je het weleens op de radio hebt gehoord. Al hoor ik het toch niet echt vaak op de radio, helaas. White Rabbit gaat trouwens over Alice in Wonderland, en zit er ook wel dik in dat het als metafoor voor drugs is gebruikt ofzo.

niels94 schreef:
42 [0067] Jefferson Airplane - White Rabbit (1967)

Gaat dit trouwens over drugs?

"One pill makes you larger, and one pill makes you small. The ones that don't abuse, don't do anything at all"

Gaat overduidelijk over antibiotica

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Voor het misunderstood lyrics topic

One girl makes you happy
And another makes you small
And the ones that mama gives you
Don't do anything at all

Gast
geplaatst: vandaag om 11:43 uur

geplaatst: vandaag om 11:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.