menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / 1001 albums die je moet horen voor je sterft!

zoeken in:
avatar van Kronos
http://s30.postimg.org/hfyoafe8x/Bluesbreakers_resized.jpg

John Mayall and the Bluesbreakers with Eric Clapton


- Dat ik snel uitgeluisterd raak op het 12 bar blues schema heb ik in dit topic, dat vandaag precies een jaar bestaat, al eerder geschreven.
Enkele keren laat John Mayall gelukkig wel horen dat dit schema niet nodig is om de blues te spelen, maar het merendeel van de nummers bestaat er wel uit. Hoewel daarin goed gevarieerd wordt dreigt de verveling dus toch wel de kop op te steken voor mij.
Maar het album duurt niet al te lang. Ik hoor die afgeknepen Britse bluesstem van John Mayall graag. Clapton, hoewel in mijn oren niet erg bijzonder, doet aardig zijn werk. Toch best een genietbare bluesplaat dus.

- 3,5*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 12 (gekocht), 11 (reeds in bezit)

avatar van Kronos

(afbeelding)

74. The Yardbirds - The Yardbirds (1966)

Eric Clapton was al door Jeff Beck vervangen toen The Yardbirds hun debuutstudioalbum uitbrachten. Ze schreven dit album in een week tijd en namen het al even snel op.
Maar psychedelische garagebands waren eerder al geïnspireerd geraakt door de live optredens van de band.
Verschillende nummers op dit album (met het alias, 'Roger the Engineer') leidden tot wat later heavy bluesrock zou heten. Cream, Led Zeppelin, Deep Purple...
Traditionele bluesriffs en - licks worden in overdrive gespeeld, maar we horen ook Gregoriaanse gezangen en veel vreemde psychedelische uitspattingen. Sterkste troef in dit alles is Jeff Beck, die met zijn buitengewone talent een solo van één noot spannend kan maken.
Met zijn korte speelduur liet het album toch een diepe indruk na en talloze bands traden in de voetsporen van The Yardbirds.


Van Jeff Beck heb ik het album 'You Had It Coming'. Als gitarist spreekt hij me veel meer aan dan die Clapton. En een voorloper van heavy bluesrock, dit moet wel mijn kopje thee zijn.

avatar van Kronos
Aan het tempo van afgelopen jaar zou het laatste album hier aan bod komen ergens in 2026. Dat is zo'n 6 jaar eerder dan gepland. Als dat geen goede moed geeft.

avatar van Cabeza Borradora
Toch nog ruim voldoende om kans te maken op de tiltel van langstlopende topic...

avatar van Cabeza Borradora
Kronos schreef:
[...] En een voorloper van heavy bluesrock, dit moet wel mijn kopje thee zijn.


Van wat ik tot nu toe van de Yardbirds ken word ik niet erg warm. Maar wat ik tot nu toe van de Yardbirds ken is ook niet erg veel : Een verzamel uit The Blues Collection #14. Zeker geen uitschieter in die reeks.

avatar van Mjuman
Dat soort verzamelaars kreeg je hier ongeveer gratis bij aankoop van een 4-pak cuppasoup, idd geen thee

Yardbirds - For Your Love, Still I'm Sad - zou ik eerder psychedelisch noemen dan "bluesrock" en in die tijd waren mijn enige stimulatantia Cola en Exota (prikkellimonade in flessen die wel eens ontploften).

Keith Relf was later een van de oprichters van Renaissance - benieuwd hoe daarover wordt gedacht.

avatar van GrafGantz
Mjuman schreef:
Exota (prikkellimonade in flessen die wel eens ontploften).


Alleen als er door VARA-personeel op geschoten wordt natuurlijk.

avatar van ArthurDZ
Over Under Sideways Down Een van de vetste gitaarnummers van midden jaren '60.

avatar van Kronos
Cabeza Borradora schreef:
Van wat ik tot nu toe van de Yardbirds ken word ik niet erg warm.

Wellicht zal het voor mij ook lichtelijk tegenvallen. Vermoedelijk pas bij The Doors en Jimi Hendrix dat mijn rockverlangens vervuld zullen worden.

avatar van herman
Ik ben ook niet echt een Yardbirds-fan, maar deze single uit 1966 (met Jimmy Page) die niet op het album staat vind ik altijd wel gaaf:

YouTube - Happening ten years time ago yardbirds

avatar van Mjuman
Kronos schreef:
(quote)

Wellicht zal het voor mij ook lichtelijk tegenvallen. Vermoedelijk pas bij The Doors en Jimi Hendrix dat mijn rockverlangens vervuld zullen worden.


Ooit hieraan The Pretty Things - The Pretty Things (1965) gedacht - of een van zijn opvolgers; voor die tijd knap vieze en ruige rock; net als veel op de eerste US Nuggets, trouwens Nuggets (1972) - door velen gezien als de bakermat van de garagerock.

avatar van Kronos
http://i62.tinypic.com/jf7xvb.jpg

The Yardbirds


- Dit boek doorpluizen heeft als gevolg dat ik eindelijk eens onthoud in welke bands Page, Clapton en Beck hebben gespeeld. En dat The Byrds weinig of niets met The Yardbirds te maken hebben. Verder hoop ik natuurlijk vooral nog iets op te pikken wat ik gemist heb. Roger the Engineer hoort daar echter niet bij. Ik vind het een nogal wisselvallig album. Sommige nummers vind ik ronduit slecht maar intussen is nog duidelijker geworden dat ik Beck liever hoor dan Clapton. De psychedelische ingrepen zijn op dit album minder storend dan bij de 13th Floor Elevators maar echt geslaagd vind ik het ook niet. Hoewel hier leuke nummers op staan blijft het dus nog even uitkijken naar het betere werk.

- 3,5*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 12 (gekocht), 11 (reeds in bezit)

avatar van Kronos
herman schreef:
Ik ben ook niet echt een Yardbirds-fan, maar deze single uit 1966 (met Jimmy Page) die niet op het album staat vind ik altijd wel gaaf:

Dit nummer kwam wel voorbij toen ik op grooveshark aan het luisteren was en viel mij ook positief op. Bevat een knappe solo.

avatar van Kronos
Mjuman schreef:
Ooit hieraan The Pretty Things - The Pretty Things (1965) gedacht - of een van zijn opvolgers; voor die tijd knap vieze en ruige rock; net als veel op de eerste US Nuggets, trouwens Nuggets (1972) - door velen gezien als de bakermat van de garagerock.

Die Nuggets ziet er een goede tip uit. Ga ik eens checken.

avatar van Kronos

(afbeelding)

75. Nina Simone - Wild Is the Wind (1966)

Nina Simone heeft zowel de bluesy kwaliteiten van Billie Holiday als de jazzy swing van Ella Fitzgerald. Maar net dit schipperen tussen twee stijlen heeft in haar nadeel gespeeld. Maar tegen het eind van de sixties had ze bewezen thuis te zijn in gospel, broadway, pop, folk en jazz. De titel Wild is the Wind omschrijft goed uit hoeveel verschillende hoeken de wind op dit album waait, maar toch vormt deze veelzijdigheid een muzikaal geheel.
Four Women, dat gaat over de miserie van vier zwarte vrouwen, bevat al van de ingehouden woede die haar latere politiek getinte werk zou kenmerken. Maar het mooist is wellicht het lange titelnummer, een prachtig liefdeslied.


De naam Nina Simone kende ik al langer, maar ik ben pas eens naar haar muziek gaan luisteren en meteen fan geworden in 2004 na het zien van de film Before Sunset, waarin Celine; gespeeld door Julie Delpy, op het einde van de film heerlijk vertelt over een concert van Nina Simone.

avatar van Rudi S
Geweldige stem en een geweldige zangeres.
Op dit album staan o.a. covers die Bowie (Wild is the wind) en Jeff Buckley (Lilac Wine) ook hebben gedaan.
Mooi album hoor.

avatar van Kronos
Inderdaad een mooi album van een geweldige zangerers. Little Girl Blue, haar debuut uit '57, had eigenlijk ook wel in het boek gemogen. En dan die Simon and Fartuncle eruit.

avatar van Rudi S
Little girl bleu vind ik de beste van Nina.

avatar van Cabeza Borradora
Mijn mening bijgesteld aangaande The Yardbirds.

avatar van Kronos
Ik spendeer momenteel mijn MusicMeter-tijd vooral aan het plaatsen van grotere hoesjes op de site. Maar in de loop van aankomend verlengd weekend reizen we hier weer verder. Nog even bij Nina Simone blijven hangen dus. Of bij The Yardbirds, maakt niet uit.

avatar van Kronos
http://s23.postimg.org/x8j0ciokb/image.jpg

Nina Simone


- Mijn favoriete nummer op dit album is 'What More Can I Say'. Maar het titelnummer en 'Four Women' doen er weinig voor onder. Wat minder vind ik 'Lilac Wine'. Jeff Buckley weet er meer spanning in te leggen.
Wat niet in het boek vermeld staat is dat NIna Simone een klassiek geschoolde pianiste was. Dat hoor je zeker terug in haar muziek. Soms lijkt ze wel stiekem iets van een concert van Rachmaninov of zo in haar nummers te smokkelen.
Echt heerlijk hoe al die verschillende invloeden tot een unieke stijl resulteren.

- 4,5*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 12 (gekocht), 12 (reeds in bezit)

avatar van Kronos

(afbeelding)

76. Astrud Gilberto - Beach Samba (1966)

"Stay... and we'll make sex with music", zo begint het album. In combinatie met de hoes en de sensuele zang van Astrud Gilberto kan dat vrij onweerstaanbaar klinken.
De zangeres was in de hitlijsten gekomen door de Engelstalige versie van Girl From Ipanema. Het repertoire op Beach Samba is een mix van zulke Braziliaanse melodieën en Amerikaanse folkpop vol invloeden uit de bossanova en samba.
Hoewel de stem van Astrud nogal beperkt is weet ze toch te overtuigen met haar 'cool'. Het resultaat is aanstekelijke easy listening muziek. Een ideale soundtrack voor zwoele zomers.


.

avatar van Rudi S
Grappig het boek waar het hier om gaat, geeft als jaartal 1967, discogs trouwens ook.
Wiki en MuMe gaan voor 1966.

avatar van Rogyros
Op haar officiële website wordt eveneens uitgegaan van 1966.
Zie: http://www.astrudgilberto.com/discography.htm

Het lijkt mij dan dat MuMe en wikipedia het goed hebben.


avatar van Mjuman
Rogyros schreef:
Op haar officiële website wordt eveneens uitgegaan van 1966.
Zie: http://www.astrudgilberto.com/discography.htm

Het lijkt mij dan dat MuMe en wikipedia het goed hebben.


Ja, als MuMe zich beroept op wikipedia, is dat één en dezelfde bron. Misschien moet je even de plaat opzoeken op Discogs en dan de albumcover - bekijken (inzoomen); dan zie je dat er echt 1967 als productiejaar op de lp-hoes staat. Bovendien had Gilberto al 2 albums dat jaar op Verve uitgebracht; lijkt me toch wel veel. Overigens zou het niet de artiest zijn van wie opnames uit het ene jaar pas in het andere worden gereleast.

avatar van Cabeza Borradora
´66 of ´67 ... feit blijft dat dit heerlijk zwoele coole album op MuMe wel erg ondergewaardeerd is,
zegt deze fan

avatar van Mjuman
Dit Stan Getz & João Gilberto - Getz / Gilberto (1964) is natuurlijk een must-have en Astrud Gilberto - Astrud Gilberto's Finest Hour (2001) is iets voor slomo-folks (slow money) die niet graag wat kopen en het liefste met 1 verzamel-cd toe willen kunnen

Hipperikken - die Corcovado leerden kennen in de verhouste versie van Hedkandi kunnen these days ook uit de voeten met Bebel Gilberto - dochter van Joao; Amon Tobin heeft ook met haar gewerkt.

avatar van Kronos
http://s1.postimg.org/3m59vdri7/image.jpg

Astrud Gilberto


- Veel soeps vind ik het niet. Maar easy listening is wellicht niet aan mij besteed want ik voel me er altijd wat ongemakkelijk bij. Absoluut dieptepunt hier is A Banda (Parade). Zeer irritant nummer.
In het boek wordt de keuze voor dit album eigenlijk niet gemotiveerd. De vorige albums van Astrud doen het hier beter op MusicMeter, dus misschien probeer ik die wel eens als ik in een strandstemming ben.

- 3,0*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 12 (gekocht), 12 (reeds in bezit)

avatar van Kronos

(afbeelding)

77. Nico - Chelsea Girl (1967)

Nico was al bekend van The Velvet Underground en wist schrijvers als Dylan en Hardin voor haar album te strikken. Ook Jackson Browne, toen nog onbekend (tiener en vriendje van Nico) leverde zijn bijdrage. Verder werkten nog Velvet Underground leden Reed, Sterling en Cale mee, die ook in de achtergrondzang te horen zijn.
De instrumentatie is eerder kaal gehouden; fluit, viool, marimba, gitaar, cello en harmonium. Met het aparte stemgeluid van Nico erbij ontstaat een hypnotiserend melancholiek geheel dat aanvankelijk maar weinig in de smaak viel van het publiek maar intussen zijn waarde heeft bewezen.


Vreemd dat in het boek dit album voor het debuut van The Velvet Underground komt.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:12 uur

geplaatst: vandaag om 11:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.