Bij het titelnummer vraag ik me af wat ze met de zanger hebben gedaan. Weggestopt in een regenton ?
Verder een nummer dat ik ben vergeten voor dat het is afgelopen.
Shake Your Foundations klinkt al iets beter met Brian Johnson nog steeds in die ton. Overtuigd nog steeds niet echt.
First Blood gaat dezelfde voet verder. Het wordt er niet beter op.
Danger bevalt mij iets beter. Brian is uit de ton gekropen.
Sink The Pink is iets beter maar het blijft erg matig allemaal tot nu toe.
Playing With Girls volgt het bekende recept.
Stand Up. Gebeurde het maar....
Bij Hell Or High water is Brian weer terug in zijn ton
Bij de laatste twee kan ik alleen maar in herhaling vallen.

Kortom Fly On The Wall is een slecht geproduceerd album met matige songs.

Ik gegrijp steeds minder van die uitgaves van AC/DC. Op mijn vinylversie staan Rock n roll damnation en Cold hearted man gewoon op. Hier staan die twee als bonustracks. Op mijn cdversie staat alleen RNR damntion en is Cold hearted man spoorloos.

Muzikaal is dit natuurlijk een topalbum. Lekkere hardrock met nummers als Don't take me for a loser, Always gonna love you en Wishing well...alleen is de produktie niet lekker.. Veel te iel en te schel opgenomen (of gremastered). Ik vind het niet fijn klinken.

Lekker Heep-album. De eerste 3 nummers knallen lekker binnen met de scheurende gitaren van Mick Box en het zuigende keyboard van Phil Lanzon. Bij Mistress of all Time gaat het er iets rustiger aan toe met een lekkere powerballad. Universal Wheels begint met wat natuurgeluiden en de knorrende bas van Trevor Bolder waarna het doorzet in een lekker (hard)rock nummer in het verlengde van de eerste drie die een orgelsolo(otje) bevat die mij doet denken aan Jon Lord van Deep Purple. Fear Of Falling is van de hand van Trevor Bolder en wijkt nogal af van de andere tracks. De zang van Bernie Shaw doet mij ergens aan denken waar ik maar niet op kom. Vooral het couplet. Het geheel doet nogal industrieel aan. Spirit Of Freedom, Logical Progression zijn weer zoals de ander tracks. Iets minder dan de eerste drie maar wel met een refrein dat blijft hangen. Love Is Silence is weer een powerballad die weer zo'n heerlijk orgelmomentje heeft en het nummer zich progressief ontwikkeld naar het einde toe. Words In The Distance kan zich meten met de eerste drie met een (alweer) een refrein dat lekker blijft hangen.
Fires Of Hell is er weer een van Trevor Bolder maar deze keer wijkt het wat minder af en past goed bij de rest van de rocksongs. Het album sluit af met de ballad Dream On. Leuk nummer maar staat opde verkeerde plek. Ik had graag zo'n lekkere rocker op het eind gehad. Vergeet ik nog te vermelden dat het hele zaakje vakkundig dichtgetimmerd word door oudgediende Lee Kerslake.