AC/DC - Powerage (1978)

En laat ik nou een liedje van de B kant in mijn top 10 over 1978 hebben

Zo zie je maar weer eens hoe smaken kunnen verschillen. Ik ben namenlijk van menig dat zo'n produktie (kaal en droog) bij een band als AC/DC het beste past.

Ja, dat is jouw mening en dat is persoonlijk uiteraard. Het moet ook niet overgeproduceerd worden, maar bij Highway To Hell vind ik het al beter en bij Back In Black helemaal; de songs spetteren daarvan de plaat af. In vind een kale/droge produktie wat meer voor de 70's rock van ZZ Top, maar goed; ieder heeft zo zijn beleving daarbij.

Als voorbeeld qua produktie een nummer van Let There Be Rock: Whole Lotta Rosie vind ik op die studio-versie maar een 'redelijk' nummer, maar als ik de versie hoor op If You Want Blood (afgezien van het feit dat het live is) vind ik die uitvoering veel energieker/beter incl. de solo van Angus.

Zonnetje, balkonia, Cuba Libre en Powerage! De (AC/DC-) zomer is begonnen! Wat een heerlijke plaat, AC/DC op zijn puurst en in topvorm. De goede mix tussen rock en blues. En inderdaad gortdroog, alsof ze voor je staan te spelen. Ik vind dit het meest live-klinkende studioalbum en wordt er iedere keer weer heel blij en vrolijk van. Wat mij betreft hebben ze dit niveau nooit meer benaderd, jammer dat na 2003 de liveshows verstoken bleven van dit prachtalbum. Misschien verrassen ze ons 5 mei?

Wat jammer dat je maar 5* kunt geven.

Alleen al voor Down Payment Blues geef ik dit album 4 sterren. In de top 5 van all time AC/DC tracks wat mij betreft. Helaas niet gespeeld op 5 mei (wel Sin City). De rest is ook heel goed te pruimen (Gone Shootin'!) maar toch niet van het niveau van de eerste track.

Dit is één van drie albums die ik van AC/DC heb, de andere twee zijn Let There Be Rock en Highway To Hell. Alle drie uit de Bon Scott periode, die sowieso mijn voorkeur heeft. Dit is van de drie wel de CD die ik het meeste draai. Heb 'm recentelijk zelfs op mijn Ipod-speler gezet en draai 'm over de computerspeakers als er weinig collega's op kantoor zijn.
Op mijn versie ontbreekt de bonustrack Cold Hearted Man maar omdat ik dat nummer naar mijn weten nog nooit heb gehoord weet ik ook niet wat ik mis .
Dit is typisch ook weer zo'n album waarbij ik het erg moeilijk vind om twee favorieten aan te wijzen. Het album is van begin tot eind consistent en voor mijn gevoel kakt het ook nergens in. De droge produktie is hierboven een punt van discussie maar ik vind het wel prettig zo. Het is echt "in your face".

Cold Hearted Man is een heerlijk nummer....

Mooi om te horen! Leuke avatar. Bon Scott I presume?

Highway To Hell: uiteraard goeie LP, maar nogal wat nummers zijn behoorlijk mainstream. Imho te snel en voor een te groot publiek gemaakt.
Powerage is veel meer AC/DC dan HtH...

AC/DC op zijn fijnst. Down Payment Blues is een godsgruwelijk lekker nummer dat te allen tijde mijn humeur instant verbetert. Schudden met dat hoofd!

iets minder puur als de voorganger, maar erg goed

Ik weet niet of dat ik powerage minder puur vind dan Let There Be Rock maar op mij komt deze plaat wel wat minder rauw over. Openen ze op de voorganger behoorlijk stevig met Go Down en Dog eat dog, hier is het even wachten op Riff Raff en Sin City. Het hele album is ook wat bluesier en lichtvoetiger en lijkt misschien daardoor wat kaler geproduceerd. Toch wel de moeite waard maar kan de concurrentie niet aan met zijn voorganger noch zijn opvolger.

Let There Be Rock is inderdaad hun meest rauwe. De feel van Powerage is wat groovier. Deze krijgt daardoor mijn lichte voorkeur, hoewel Let There Be Rock over het geheel misschien de betere nummers heeft. Alleen Crabsody vind ik daar wat minder, de rest is subliem.

Riff Raff, Next To The Moon en Kicked In The Teeth op deze Powerage vind ik niet bijzonder goeie nummers, maar de hele sound en attitude van Powerage ben ik in de loop van de jaren meer en meer de voorkeur gaan geven.

Zelf ben ik helemaal wild van Riff Raff, een intro van 1:40, een spetterende solo en een over the top Bon Scott. Kicked in the teeth vind ik zelf maar een matige do-over van de song Let There be rock.

Is gewoonweg mijn favoriet AC/DC nummer, of toch op zijn minst in de top 3!

Ik vind alle drie de nummer die De buurman noemt klasse nummers. Hooguit Next To The Moon is meschien ietsjes minder.

Riff Raff en Kicked In The Teeth heb ik aangevinkt als favoriet

Ik ook!

Maar de Buurman geeft 5 sterren , dus het zal wel relatief zijn tot de rest?

Ja, absoluut. Er is eigenlijk niks mis met die nummers, maar een ieder zal zijn favorieten hebben. Uitschieters op Powerage voor mij zijn Sin City, Down Payment Blues en Gone Shootin'.

Zoals gezegd, Let There Be Rock vind ik nog net wat scherper qua songmateriaal, als ik het afzet tegen de nummers die ik eerst noemde. Maar Powerage is de AC/DC plaat die weken in mijn auto blijft plakken als het zonnetje weer doorkomt.

Misschien komt het wel doordat LTBRock zo intens is dat het continu de aandacht opeist. Powerage luister wat lekkerder weg.

Wat een rake laatste zin Buurman. Zo denk ik er ook eigenlijk over

Puur muzikaal hou ik net iets meer van LTBR; met LTBR zelf als misschien voor mij wel het allerbeste AC/DC-nummer ooit. Maar ik aanbid de stem van Scott: die is op Powerage op z'n allerbest, en dan nog vooral in de bluesy nummers Down Payment Blues en Gone Shootin'...

Dit is zo'n mooie recensie, die wilde ik toch effe posten hier:

http://www.stylusmagazine.com/articles/on_second_thought/acdc-powerage.htm

Het is een mooie recensie, geeft een mooie inkijk in waar de band stond in haar carriere, maar genegeerd is het album hier in NL in ieder geval niet. A Close look up the charts verteld ons dat het succes van Whole Lotta Rosie als single pas laat op gang kwam en dat ondertussen dit album in de schappen lag. Met als gevolg dat Powerage eerder de charts binnenkwam dan de voorganger.
Powerage, binnenkomst 24/06/1978, hoogste positie 15, 14weken in de lijst
Let There Be Rock, bk 29/07/1978, hp 10, 10w
If You Want Blood, bk 28/10/1978, hp7,10w (hier staan beide singles op)

Ditzelfde fenomeen zie je ook bij VanHalen's Runnin with the Devil en Fair Warning (2 albums later!) in 1980.

Dus in 1978 was er of een leesachterstand of men herinnerde zich alleen de bandnaam van de radio en werd bij de platenafdeling van Vroom & Dreesman deze netjes ingepakt en in de zelf meegenomen tas gepleurd.

De opvolgende single van Whole lotta rosie in 1978 was rock &roll damnation, die toch ook de top 20 haalde.

Inderdaad! Jammer dat het niet op alle versies staat.

Hahahaha mijn zoontje van 7 wil deze vakantie elke dag Rock and Roll Damnation horen. Zeker als we op weg naar het strand gaan

Hij heeft groot gelijk.Met dat nummer is het voor mij allemaal begonnen ergens in een platenzaak begin jaren 80.Pure nostalgie.

Deze behoort ook bij de hoogtij dagen van de band. Voor mij lopen de essentiële albums van Let there be rock tot en met For those about to rock. Heb deze dan alle als remaster gekocht en deze versies klinken echt beter dan de oude cd versies, naast dat de coverart mooie replicas zijn van de originele vinyl album hoezen met veel aanvullende info over de periode rond het album.

Dit is misschien wel het meest blues georiënteerde album van de band. Down payment blues is een juweel.

De moeite waard: The Quietus | Features | Anniversary | Peerless. Extreme. Experimental? AC/DC's Powerage Turns 40 - thequietus.com

Voor mij in ieder geval een reden om dit album weer eens nader te examineren. In de tijd dat ik de ene na de andere AC/DC CD (hé hé) versmaadde is Powerage altijd een beetje onderbelicht gebleven. Ik had immers al Let There Be Rock als definitieve Bon Scott era klassieker aangestreept.

Ik las ergens dat Powerage op commercieel vlak het minst succesvolle AC/DC-album uit de periode met Bon Scott was. Een kanjer van een plaat als Let There Be Rock opvolgen is natuurlijk niet makkelijk. Er staan ook geen songs op die op het vlak van bekendheid kunnen wedijveren met bijvoorbeeld Whole Lotta Rosie of Highway to Hell. Toch is dit een niet te onderschatten album, dat dicht tegen het niveau van de voorganger aanleunt. De sterke trend van dat album wordt namelijk voortgezet; bluesy rock 'n roll, loeiende gitaarsolo's en smeuïge teksten. Toilet Wall Poetry, zo noemde Bon Scott zijn geschriften.

Hoewel dit album geen kleppers met wereldfaam bevat, is bijna elke song raak. Down Payment Blues, Riff Raff, What's Next to the Moon; ze hebben allemaal die unieke AC/DC-uitstraling, met als surplus dan ook nog eens de jeugdige felheid en goesting van de beginjaren. Scott lééfde op goesting, durf ik wel 'ns te denken.

Leuk weetje: dit zou het favoriete AC/DC-album van Keith Richards zijn. Mooi toch, zo'n adelbrief?

4,5 sterren

Ik ben helemáál geen liefhebber van hardrock, en heb AC/DC in de Bon Scott-periode ook nooit als een hardrock band beschouwd. Een zeer fijne mix van blues en stevige rock'n'roll, wat geen synoniem is van hardrock. Bijgevolg blij deze omschrijving hier te lezen.