menu

Hier kun je zien welke berichten Carebo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Brian Eno - Discreet Music (1975)

4,0
Het verhaal is genoegzaam gekend en legendarisch.
Begin 1975 was Brian Eno herstellend van een auto-ongeval. Alhoewel niet héél ernstig gewond, maar toch stevig ingepakt, kon hij het ziekenbed niet uit.
Een vriendin bracht hem op een dag, een opname van 18e eeuwse harp muziek.
Het volume van zijn, niet volledig goed functionererde stereo-installatie, stond op zeer laag niveau. Hij had geen kracht om uit bed te komen en dit te corrigeren, het speelde af, bijna onder de drempel van de hoorbaarheid.
Hij realiseerde zich, dat hij op een heel andere nieuwe manier naar muziek luisterde. Deze "ervaring" zou voor altijd zijn benadering van de muziek veranderen, hij begon te denken aan rustgevende muziek puur als achtergrond geluid.
Nog het zelfde jaar brengt hij, amper 1 maand na het album "Another Green World", de eerste experimenten van deze muziek, het album Discreet Music, de (voorloper van de) ambient muziek was geboren.

Het titelnummer duurt ruim 30 minuten, is eigenlijk niet meer dan een melancholisch en karig, minimalistisch klinkend geluid uit een synthesizer en wat digitale apparatuur.
Twee afzonderlijke, maar verenigbare melodie-lijnen, veranderende timbres en een vertraagd echo systeem.
Het resultaat is een atmosferisch meesterwerk van textuur en sfeer, bijna hypnotiserend effect , met geen begin en geen einde.
De uitgesponnen geluidssculpturen bewegen zich minutieus voort en gaan naadloos op in de omgeving, de perfecte "soundtrack" voor rustige momenten.
Het programmeren van deze track op eindeloos herhalen, met een zeer laag volume, is de beste manier om te genieten.
Beluister je de track op hogere geluidssterkte, dan hoort men die prachtige onder-en boventonen waaruit dit indrukwekkende stuk bestaat.

De tweede helft van het album, bestaat uit drie interessante stukken, gaan over dezelfde ideeën van de terugkerende thema's en zijn meer in overeenstemming met de "klassieke" muziek.
De overgang van de atmosferische sfeer, naar dit luik van het album, is bij de eerste luisterbeurten nogal "schokkend". De stukken zijn uitgevoerd door een klein ensemble, onder de leiding van Gavin Bryars.
Het zijn drie kleinere werken, variaties op Johann Pachelbel's the Canon in D Major. Ze zijn niet zo extreem rustig (sterkere melodiën en meer dynamiek) als de titeltrack, meer generieke "voorgrond" muziek, maar in conceptie en uitvoering briljant.

Discreet Music, is een mijlpaal in de muziek geschiedenis en van essentieel belang in de wereld van de ambient muziek, na dit is alles, is het echt begonnen!

Het is moeilijk te geloven, dat dit ongelooflijk vooruit denken van muziek, méér dan dertig jaar geleden uigebracht is, het klinkt vandaag nog steeds helemaal "vers" en revolutionair.
Het genie Brian Eno heeft met dit uitzonderlijk werk, een belangrijke stap gezet in zowel zijn zeer invloedrijke carrière, als in de carrière van heel veel andere artiesten!

Phil Manzanera / 801 - Listen Now (1977)

3,5
De extraordinaire Roxy Music-gitarist Phil Manzanera was de oprichter van de eclectische band "801" in 1976.
Het was een tijdelijk, gemeenschappelijk projekt, met muzikanten die een belangrijke aanvulling en bijdrage gaven aan de richting die Manzanera wilde inslaan.
Eén van de belangrijkste troeven was natuurlijk de juiste uitzonderlijke performers te selecteren om daadwerkelijk als "band" te spelen en dit met een soms paranoide blik op een toen "gek, losgeslagen", duistere, sombere wereld.

Na een 3 tal live optredens (met ondermeer het uitverkochte concert in de Queen Elizabeth Hall Londen, waarvan de opname "801 Live"), werden stappen ondernomen voor een studio-album.
Het groot aantal medewerkende muzikanten op dit album, naast Phil Manzanera, bevatten toch wel wat indrukwekkende namen, die ook later nog, méér dan hun strepen hebben verdient.

o.a.
- Brian Eno, alomtegenwoordig, Manzanera's "luitenant" en mede-pijler van de band
- Bill en Ian MacCormick, beide broers waren een stevige steun als muzikanten/ song- writers
- Simon Ainley zang en gitaar (later ondermeer bij Random Hold)
- Eddie Rayner en Tim Finn (Split Enz en later Crowded House)
- Simon Phillips & Dave Mattacks, twee super drummers
- Kevin Godley & Lol Creme (vormden later de moderne rockband 10CC)
- Eddie Jobson (Eno's vervanger bij Roxy Music)..............

Dan over naar het album zelf:
Listen Now behoorde in 1977 bij de betere rock-albums tot dan ooit gemaakt, en is, nu méér dan 30 jaar later, beslist nog steeds genietbaar en het beluisteren waard. Het waren half afgewerkte stukken van Manzanera waar Ian & Bill MacCormack teksten en, samen met Phil, melodie lijnen aan toevoegden.

Listen Now is een thematisch, donker, song-georiënteerd rock-album met intrigerende teksten en perfect geregistreerd. Het is een schitterend geheel, met briljante arrangementen en een gedurfde mix van commerciële prog, licht-jazzy fusion stijlen.
Dit concept album heeft als thema, het leven in een totalitaire samenleving. Een verblijf in een enigszins sombere toekomstwereld, die begint met de belofte, maar uiteindelijk leidt tot teleurstelling.

Het duurde ruim anderhalf jaar om dit album op te nemen. Vooreerst waren er de lange rij muzikanten die mee werkten, maar er was ook nog een probleem met Bill MacCormack. Bill maakte in die tijd een kleine zijsprong naar de journalistiek, schreef waar het op stond ( o.a.de opkomst van het on-welkom Front National), maar moest uiteindelijk enige tijd onder duiken wegens doodsbedreigingen.

De teksten op dit album weerspiegelen de soort kwesties die Bill aankaartte.
Bill later hierover: "Het was toen een onaangename en dreigende tijd in dit land, het leek alsof we op weg waren naar een totalitaire staat. Het was een uiting van onze desillusie over het politieke en sociale klimaat van Groot Brittanië op dat moment."

Het openings- en titelnummer "Listen Now" heeft een sinistere klinkende bas-drum lijn en een mix van gitaar, saxofoon en koele lyrics.
De teksten portretteren een paranoide, totalitaire nabije toekomst.

In "Flight 19" is Manzanera geweldig op dreef en bewijst, ook verderop, dat hij bij de betere rock-gitaristen mag gerekend worden.

"Island" is een rustig nummer, dat begint met zacht Manzanera's gitaarwerk, en later mooi wordt opgedreven, om dan weer heel rustig te eindigen.

Na "Law and Order" (beschrijft de totalitaire scenario's van de beknotte burgerlijke vrijheden) en "Que?"( kort prog-instrumentaal) volgt het landurige"City of Light".

"Initial Speed" heeft een zeer zenuwslopende prog-fusion stijl.

"Postcard Love" is ongetwijfeld de beste song op dit album. Het is een treurige terugblik op onbeantwoorde romantische gevoelens.

Het album eindigt met "That Falling Feeling". Het heeft een harmonische zang, haalt de psyches naar omlaag en sluit met een, voor mij toch, bevredigend gevoel dit album af.

Listen Now wordt steeds beter naargelang men er naar luisterd (men ontdekt steeds iets nieuw) en is een echte klassieker.
De zang kon soms misschien wat sterker, maar het is uiteindelijk toch een niet onaardig album geworden met een fraaie hoes!!!

The Third Eye Foundation - Little Lost Soul (2000)

4,0
Little Lost Soul is het 4e album van Matt Elliott & zijn project The Third Eye Foundation.
Een nog geen 45 minuten durend, griezelig, spookachtig album.

Het is geen gemakkelijke muziek met al die duistere kanten, donker en verward. Voornamelijk electronica met rondspokende geluiden en wat zang.

De openingstrack (de titel genoemd naar Elliott's overleden kat) is somber en triest.
De volgende drie nummers zijn eng, angstig met niet aardsgezinde, schaarse melodiën, deprimerend en een spookachtige ambient.
De "hoofdbrok" is beslist het nummer "Lost".
Beginnend met akoestische gitaar, welke langzaam overgaat naar zachte strijkers, piano, lichte electronica en hoorn. Een vrouwelijke opera-, midden oosterse zangstem en vervormde vocalen, geven het nummer een nog beklemmender gevoel.
Waar zijn we in terecht gekomen? In een rouwdienst? In een spookhuis? In de hel? Is het zwarte kunst? Of is het een muzikale soundtrack van een verdwaalde geest?
Het volgende nummer borduurt nog een 2 tal minuten verder op die bezwerende muziek in de aanhoudende duisternis.
Het album eindigt tenslotte op een rustige manier met o.a. lichte beats en orgel klanken.

Beluister dit in een donkere ruimte met nog net, het brandend licht van een klein kaarsje, zet koptelefoon op, laat uw gedachten afdwalen en "geniet" van deze "intelligente" huiveringwekkende muziek.
De rillingen zal je voelen, nachtmerries en slapeloze nachten verzekerd!

The Waterboys - Universal Hall (2003)

4,0
Het album is vernoemd naar Universal Hall (een grote hal, gebruikt voor multifunctionele doeleinden) van de Schotse Findhorn Foundation, welke begin jaren '60 is opgericht, met als doel, "spiritueel" en biologisch de grond (met resultaat) vruchtbaar om te vormen. Naargelang de gemeenschap groeide werden er ook spirituele workshops gegeven.

Deze "inleiding" is nodig om te weten hoe en waar Mike Scott enkele jaren terecht kwam.
Aangetrokken door de nieuwe manier van, hoe mensen samen leven, een ongelooflijk hechte en religieuze "familie", hij noemde het een spirituele, educative, ja zelfs een heilige plaats.
Hij bezocht er de spirituele workshops, schreef er en componeerde er samen met zijn Waterboys, het was daar dat dit album tot stand kwam, in een kleine muziekstudio in de "Hall"!
Het was een uitdaging, een avontuur, een passie en zo veel meer! Het is dan ook niet verwonderlijk, dat het een geheel ander album is geworden, dan zijn voorgangers.

In 2001 is Mike Scott aan het album begonnen, maar hij verloor zijn notitie boekje en moest geheel opnieuw beginnen.

Mike daarover: "Hoewel ik alle redenen had om er een boze, agressieve plaat van te maken, heb ik het toch rustig gehouden, vredig en gericht op het leven, vol liefde en vuur en dit met mijn hernieuwde religieuze ijver."

De spirituele teksten zijn, eerder eenvoudig gehouden, misschien wel wat teleurstellend voor een talent als Scott, maar de passie en oprechtheid sijpelen uit zijn stem, hij toont ons als het ware, het skelet van zijn spirituele streven.
Veel van de nummers zijn mantra's/meditaties, zijn ontdaan van complexiteit en mooi, rustgevend. De piano en akoestische gitaar zijn aanvullend met Mike's stem.
De terugkeer van violist Steve Wickham is magisch, hij baant zich een weg in de nummers met subliem resultaat!!

De muziek varieert van plezier ( Always Dancing,...) tot het prachtig, schitterend "Peace of Iona" (pure "ecstasy") tot het psychedelische "Seek the Light".
Silent Followship brengt ons een groep mensen, die samen in alle stilte mediteren, bidden en werken met een onuitspreekbaar gevoel van broederschap.
E.B.O.L. staat voor "Eternal Being Of Love" en is een 2-regelige homilie.
Het epische titelnummer en slottrack Universal Hall, is een dromerig verhaal en loopt op tot een prachtig cresendo van verlangen en hoop, een fantastisch hoogtepunt!

Het album Universal Hall heeft over het algemeen een ingetogen sfeer, veel korte (spirituele) teksten vanuit een diep innerlijk geloof, de muziek is vlekkeloos met akoestische instrumenten vol zuiverheid. Heerlijk op dreef zijnde muzikanten als Steve Wickham (viool) en Richard Naiff (fluit en piano) en daar bovenop Mike Scott's geweldige stem en gitaar.

Ondanks al de voorgaande negatieve en teleurstellende kritiek van onze MuMe-gebruikers, zou ik toch aanraden het album met een andere ingesteldheid te beluisteren en zeker niet vergelijken met zijn ander werk als zijnde o.a. This Is The Sea, Fisherman's Blue, Too Close to Heaven.....

Dit is het album waarin Mike Scott zich toont als een man, in vrede met zichzelf!

Thievery Corporation - The Cosmic Game (2005)

4,0
Het Amerikaanse duo Hilton-Garza, maakt voornamelijk triphop muziek met verschillende invloeden.
Jamaicaanse dub, westerse electronische- en klassieke Indiase muziek, een mix van genres, ragga, bossa nova, acid jazz, oosterse geluiden, zuiderse grooves, kortom een mengelmoes van muziekstijlen en cultuur uit de hele wereld.

Het is een heel toegankelijk album, lounge die verheven wordt tot popmuziek.
Dit album trekt ook de aandacht door de vele in het oog springende gastvocalisten, die een schitterende bijdrage leveren, o.a.The Flaming Lips, Perry Farrell (ex Jane's Addiction) en niet in het minst Talking Heads' opperhoofd David Byrne!!!

Hier ook op ontdekt: echo's, spacey, trippy funky muziek, de tracks met Gunjan (in India een superster) zijn heerlijk, de Latina grooves en zwoele stem (Gigi Rezende) in "Pela Janela", de galmen in" Wires and Watchtowers", de mooie instrumentale nummers, die typische sitar.... alles smelt samen tot een sfeervol, prachtig geheel.

Alleen maar opzetten als achtergrond muziek, is dit album toch wel tekort doen.
Het is zeker de moeite om te beluisteren en dit van begin tot eind om tot de vaststelling te komen, dat Thievery Corporation niet als een typische lounge-band moet worden beschouwd.

Prima sfeervol werkstuk!!!