Magic uit 2007 vind ik denk ik het beste wat ik van Bruce Springsteen ken. De nummers zijn vrijwel allemaal pakkend, mooi en blijven hangen. Het album blijft na talloze luisterbeurten gewoon bij. Misschien staat er niet direct een knaller als The River op, maar nummers als The Devil's Arcade en Last To Die vind ik wel erg dichtbij komen.

Ik ben een vrij jonge jongen en heb zijn muziek dus ook niet in de jaren meegemaakt. Mijn moeder had echt een hekel aan Bruce Springsteen en vond het bizar dat hoger opgeleiden naar deze simpele ziel konden luisteren, met zijn trotse Born In The U.S.A. Inmiddels heb ik zelfs haar zo ver gekregen dat hij echt wel meer te bieden heeft dan grootse, schreeuwerige nummers. Ik ben zelf overigens ook geen fan van het nummer. Hier is de balans tussen de rustige ballads en het grootse van de E-Street Band fantastisch.

Ik weet dat een album is Darkness in the Edge of Town veel lof ontvangt, maar dit bevalt mij veel beter. Dit is veel minder aangezet, misschien ervaar ik het meer puur. Daarnaast is het een vrij kort album. Maar daardoor ook vrij krachtig. Buiten dit album is The River een favoriet van mij, maar gemiddeld genomen vind ik dit een stuk beter. Er zijn geen fillers. Elk nummer is gewoon echt goed.

Het album opent heerlijk met Radio Nowhere en bevat met Gypsy Biker ook al zo'n lekker nummer. Ik kan het me wel voorstellen, lekker in de auto over de snelweg met het zonnetje op mijn hoofd. Al heb ik geen auto.

Mijn favoriete album van Emiliana Torrini. Een leuke zangeres. Fijne stem die goed overweg kan met verschillende muziekstijlen. In dit geval gaat het vooral over de elektronische boeg.

De muziek intrigeert. Rustig maar toch spannend. Goed album voor later op de avond. Ik moet zelf (gelukkig) niet zo aan Björk denken. Wellicht moet Björk bij mij nog wat groeien, maar na de kennismaking wat jaren terug kan ik niet zeggen dat er al veel verbetering is. De stem van Emiliana Torrini klinkt veel liever en rustiger. Haast persoonlijk naar de luisteraar.

Af en toe zit er een redelijke uitbarsting in (Dead Things bijvoorbeeld) maar over het algemeen is het een lekker ontspannen album dat je niet loslaat. Hoogtepunten zijn voor mij Fingertips en To Be Free, maar het gemiddelde niveau ligt hier wat mij betreft érg hoog.

Ik kreeg altijd de indruk dat dit een beetje de misser was uit de carrière van Morcheeba, wat ertoe heeft geleid dat ik hem pas recent voor het eerst gehoord heb terwijl ik de band al een jaar of vier ken. Hier ben ik het overigens helemaal niet mee eens. Het is vooral een ander album en het kan teleurstellend zijn als je een herhalingsoefening verwacht van de vorige albums.

Bij dit album is afscheid genomen van Skye Edwars en de nieuwe zangeres klinkt iets 'blanker'. Op het gebied van muziek zijn er meer pop- en rockinvloeden te horen. Van de eerdere triphop is weinig meer over. Het werkt echter wel en echt slechte nummers kan ik er ook niet op vinden. Het zijn niet allemaal briljante nummers, maar over het algemeen is het niveau heel aardig.

Wat een artiest is Patrick Watson. Een van de hoogtepunten van de hedendaagse popmuziek. Na drie werkelijk prachtige albums (helaas ken ik Waterproof9 niet) komt hij nu met zijn volgende creatie: Adventures in Your Own Backyard.

De muziek van deze man wordt vaak gekenmerkt door klassieke invloeden en schuwt het experiment zeer zeker niet. Op dit album wordt een extra blaasinstrument (trompet?) aan het arsenaal toegevoegd.

Het eerste nummer Lighthouse begint typisch op z'n Watsons, een mooie, treffende toonladder op de piano om al direct een mysterieuze toon voor de rest van het album neer te zetten. Het nummer breidt zich langzaam uit en mondt uit in een bombastisch geheel waar de eerder genoemde blazer nog een hoofdrol opeist.

Hierna hoop je op meer intrigerende, meeslepende muziek, maar helaas lukt het hem op dit album een stuk minder goed dan bij de voorgangers. Het is zeker niet slecht, maar het maakt gewoon minder indruk. Het is minder uniek, minder goed ook. Verschillende mooie melodieën komen nog voorbij, maar het beklijft niet zoals het eerste nummer.

Ik weet niet waar het aan ligt, de instrumentatie of composities. Maar een liefhebber blijf ik zeker en ik kijk ook naar zijn volgende album. Hij hoeft niet terug te gaan naar het geluid van zijn vorige albums, laat hem maar verder kijken om met iets nieuws te komen. Ik heb er zin in.

Toen ik dit voor het eerst hoorde, werkte het eerder op mijn lachspieren. Voor mij een typische groeiplaat, waar ik nummertje voor nummertje toch mooi ging vinden. Anywhere I Lay My Head en Big Black Mariah zijn bijvoorbeeld de nummers waar ik het eerst over had. Vooral dat rare gegil aan het begin van Big Black Mariah. Inmiddels waardeer ik het nummer juist om de soort drive die het heeft. Zijn stem duwt het nummer heel erg vooruit.

Toegankelijkere nummers als Time, Downtown Train en Hang Down Your Head vond ik al vrij snel erg fijne nummers. Wat later kwamen daar Tango Till They're Sore en Rain Dogs bij.

Door een album van Joe Bonamassa met een cover van Jockey Full Of Bourbon ben ik dat nummer (al duurde het even) ook gaan waarderen. Bonamassa laat de zangmelodie erg duidelijk merken. Die viel me bij Waits pas veel later op, maar het is nu een van mijn favoriete nummers van dit album.

Het slagwerk met veel marimba vind ik ook erg leuk gedaan en het album heeft sowieso een fijn sfeertje. Ik ga zelf niet zo veel uit (en zeker niet het soort kroegen waarvan ik een beeld krijg bij dit album), maar toch blijft het boeiend.

Tom Waits heeft hier een heel boeiend album gemaakt, met veel variatie en toch eenheid. Het intrigeerde me vanaf het begin, maar ik ben de muziek pas redelijk recent écht gaan waarderen. Nu nog aan een andere plaat van hem beginnen, al lijk ik daar vaak af te haken om toch weer hiernaar te grijpen.