Ik heb Balthazar altijd links laten liggen. Het was één van de vele Belgische bandjes die we vooral vanuit chauvinistisch oogpunt goed moesten vinden, een overroepen hype. En eerlijk: this is a flirt is gewoon een slecht nummer, dat vind ik nog altijd.

Maar het kan verkeren, en het besef komt soms tergend traag. In mijn geval zelfs onopgemerkt. Oldest of Sisters vond ik stiekem goed, Do Not Claim Them Anymore bevestigde en Sinking Ship is gewoon hét nummer van de zomer van 2013.

Nee, Balthazar schiet recht in de roos met dit album, en ik ga toch maar eens hun eerdere albums (her)beluisteren, zonder vooroordelen deze keer.

Spoon heeft nog nooit ontgoocheld, ook nu niet. Ik snap de kritiek op de plaat wel, want het is toegankelijk, makkelijk in het oor liggend, en ja soms cheesy. Pure pop dus, en dat zijn we van hen niet meteen gewoon. Spoon zit verstopt onder een dikke laag zoetigheid, maar je smaakt ze wel degelijk, en dat onderscheidt deze plaat van de andere 13-in-een-dozijn dingen waarmee we overspoeld worden.

Well done guys, alleen weet ik niet of They Want My Soul een blijver is. Ze mikten ongetwijfeld op de grote doorbraak, maar die komt er - volgens mij - niet. En wij, de zelfverklaarde kenners, vinden de andere platen toch nét iets beter. Authentieker. Gedurfder. Tegendraads als we zijn.

Edit: -1 voor de soms magere teksten.

Dat belooft, want de andere albums zijn beter! High Violet gaat meteen je hoofd binnendringen en niet meer naar buiten te kloppen zijn, en Boxer gaat je zowaar nog harder te pakken krijgen. Nadien ben je klaar voor de rest, Alligator, Sad Songs for Dirty Lovers. Vergeet dan zéker ook hun debuut niet, want dat wordt wel eens onrechtmatig genegeerd, alsof het nooit bestaan heeft.