Dit is m'n favoriete Wilson album.
Drive Home is een zeer mooi nummer met een prachtige solo (waarvan mijn ogen iedere keer glazig worden) van Guthrie Govan, wat een fenomenale gitarist!

Ik hou meest van de heerlijk lang uitgesponnen en variërende composities van Wilson en The Holy Drinker is hier een mooi voorbeeld van. De duistere synths, ontembare saxofoon en straffe gitaarpartijen. Zeker naar het eind toe, met die dromerige soundscapes (geweldige toetsenist, Adam Holtzman) ondersteunt door minimale bonzende percussie en dan die smerig vette en dreigende riff die invalt! Ik ben geen metalhead maar bij dit moment vormen mijn handen haast automatisch de "sign of the horns" terwijl m'n gezicht zich verwringt tot een kwaadaardige blik, heerlijk ranzige riff! En dan het aanstormend donderend gedrum van Minneman er nog bovenop! Hemels (of eerder Hels?) genieten op dit nummer.

Over The Raven That Refused To Sing hoef ik ook niet veel meer te zeggen denk ik, prachtig nummer waarbij telkens een krop in mijn keel vormt. Dit nummer is ook mijn kennismaking met het solo-werk van Wilson.

De andere nummers springen er niet zo uit maar vind ik toch sterk en zal ik nooit overslaan.
Ik zou dit album graag 5 sterren geven maar het stemgeluid van Wilson en dat het album voor mij niet echt als een geheel aanvoelt weerhoudt me hiervan.
4,99/5 naar beneden afgerond

Geen slecht album, maar toch een stuk minder dan z'n vorige.
Ik heb er geen probleem mee dat hij nieuwe wegen probeert en wat meer de pop toer opgaat. Aan Permanating vond ik eerst niet veel maar is toch gegroeid tot een leuk nummer. Ik heb niet zo veel verstand van muziek maar naar mijn gevoel is de opbouw van het nummer origineel. Ik hoor er eerder 3 refreinen in dan bijvoorbeeld de klassieke structuur 'strofe-strofe-refrein-strofe..' en vind dit wel interessant klinken, hierdoor kan ik het nummer ook meer aanhoren voor ik het beu geraak. Ik vind elk 'refrein' ook wel catchy zonder vervelend te klinken.

Maar dit kan ik niet zeggen over andere nummers, het refrein van The Same Asylum As Before klinkt voor mij gemakkelijk en wél erg vervelend. Hierdoor overweeg ik het nummer over te slaan maar luister meestal toch door omdat de tweede helft wel boeiend is. Wat geweldadiger gitaarwerk gevolgd door een warm, rustig deel waar een mooie solo doorheen zweeft, maakt het toch nog de moeite waard.

Pariah is dan wel eentje dat ik durf skippen. Op HCE vond ik Ninet Tayeb een meerwaarde, hier vind ik dat ze haar stem lelijk forceert. Ik houd wel van een hese stem maar in dit geval klinkt het enorm gemaakt. Ik heb het niet zo voor Wilson z'n stem maar vreemd genoeg geef ik hier mijn voorkeur aan zijn zang. Los van dit vind ik het nummer nogal melig, waar ik het altijd wel moeilijk mee heb.

Nu eens wat positiever .
Het einde van het album is naar mijn mening heel wat sterker.
People Who Eat darkness is lekker wild, gaat gelijk een beetje de rock n' roll toer op, maar dan met een dreigende ondertoon. Hier wel weer een sterk, aanstekelijk refrein.

Song Of I vind ik één van de betere nummer. Zalig zwaar elektronisch ondersteund nummer dat langzaam opbouwt. Ik krijg telkens kriebels wanneer die prachtig warme harmonie van gitaren, strijkers, synths en geen-idee-wat-nog-meer invalt. Elke keer weer nieuwe lagen toevoegend per inslag zorgt dit voor een zeer mooie geleidelijke opbouw. Indrukwekkend!

Het eerste deel van Detonation is puur genieten, weer een zwaar elektronisch begin. En de eerste keer dat ik echt van Wilson's zang kan genieten, dit zag ik nooit aankomen . De combinatie van de percussie, het gitaarriedeltje en de zang brengen een mysterieuze en onheilspellende sfeer. Dan zet de dreigende stem de aanloop naar de detonation in: "But I - will - take it - back". Na de tweede keer dat dit gezegd wordt slaat de explosie dan echt in. Zwaarder gitaarwerk en later een heerlijk aanstekelijke gitaarriff die Wilson later meezingt. Maar toch had hier wat meer ingezeten, de explosie kon harder en smeriger en wanneer het nummer iets meer funky wordt begin ik mijn aandacht toch te verliezen. Het klinkt nogal inspiratieloos vergelijken met zijn andere epische muziekstukken.

Song of unborn is een perfecte afsluiter van het album. Weer genieten van Wilson's stem (?!) en vooral na het eerste refrein wanneer de tubular bells en diep bonsende drum in mysterie baden:

It's not the years you pass
It's about the moments that last
Forever in you

en het koor dat volgt vind ik gewoonweg magisch.

Een goed album met een paar prachtig, oorbevredigende momenten maar toch naar mijn mening ook wat vervelende nummers die de score naar beneden halen.

3,5/5