Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (and Other Stories) (2013)

Ik vind dat ze je best mag vergelijken ook al heeft het een andere insteek. Wat ik hier gewoon mis vind ik wel terug op Hand. Cannot. Erase.. Muzikaal is het allemaal geweldig en dat is ook niet persé het punt maar ik mis gewoon de ziel in dit album.

Het album heeft vormt inderdaad een minder mooi geheel als de opvolger. Op dit album zijn Drive Home en The Raven echte uitschieters terwijl deze er niet echt zijn op Hand... Cannot... Erase... Echter twee eerder genoemde nummers barsten van de ziel en genialiteit. Ik denk dat deze nummers ook op bovenaan de likes hadden gestaan bij HCE. De videoclips erbij maakt het nog een stuk mooier.

Ik vind per saldo om die reden The Raven wat mooier dan Hand...Cannot....Erase.
Ik ben het ook eens, het ontbreekt HCE aan hoogtepunten als The Raven en Drive Home. Ook de prachtige lange, meer experimentele tracks als Luminol, The Holy drinker en Watchmaker vind je niet meer terug op HCE.

Het is Wilson te prijzen steeds toch weer over zijn grenzen heen te kijken (je kunt er ook flink mee op je bek gaan) en nieuwe structuren (want dat zijn het) te proberen.

Beide albums gewoon 5*****.

Die mening ben ik ook wel toegedaan. HCE heeft me ook minder gegrepen dan The Raven. Je zult het wel weer anders moeten beoordelen denk ik. Blijft allemaal klasse wat die man maakt in ieder geval.

Agree. Deze heeft toch wel mijn voorkeur boven HCE.

Huh, jij hebt hetzelfde album geluisterd als ik? Met de geweldige clips van Jesse Cope? En de geniale gitaar solo van drive home? Wat kunnen smaken toch verschillen

Haha ja, mooi is dat ook toch? De clips zie ik niet als ik de muziek luister van een plaat dus daar kan ik niets over zeggen. Je moet de clips niet nodig hebben vind ik, ook al kunnen ze zeker wel wat toevoegen. Misschien is het ook gewoon het verhaal en de inspiratie achter HCE wat mij meer aanspreekt dan dit.

Ik vind het zeker geen slecht album hoor, in tegendeel. Maar puur voor mij persoonlijk raakt het me veel minder dan HCE, om de vergelijking te maken. Mooi toch juist, dat smaken verschillen? Zou wat zijn als iedereen alles hetzelfde mooi zou vinden.

Ja, het moest inderdaad niet erger worden!
Gisteren weer eens beluisterd en nog steeds geen minpuntjes kunnen ontdekken. Zit toch zonder mij een minuut te vervelen zo'n heel nummer als Luminol op het puntje van mijn stoel.

Wat bij mij altijd vragen oproept is bij een opmerking als dit: De vragen die zich dan altijd direct opdringen zijn: wat is dan het verhaal en de inspiratie achter dat album en waarom spreekt dat dan meer aan dan achter andere albums van deze artiest?

Dat staat dan nog weer los van mijn persoonlijke ergernis blijkbaar iets te hebben gemist.

Een dergelijke uitspraak heeft altijd iets hoogdravends, iets zweverigs, dat blijkbaar alleen wordt opgemerkt door er diepgravend onderzoek naar te doen. En dat doe ik niet vaak, muziek en uitvoering moeten in de basis voldoende zijn, en dan hou je na zo'n constatering altijd iets katterigs.

Ik moet wel zeggen, en dat ben ik eens met Rbot, de prachtige filmpjes bij The Raven en Drive Home geven het album wel een extra boost, zoals dat overigens bij HCE het geval is bij Routine.

Ergo, kwalitatief ontloopt het elkaar maar weinig. Rockmuziek met Steven Wilson op eenzame hoogte.

Voor wat betreft het verhaal en inspiratie van Hand Cannot Erase ben ik ook wel benieuwd. Op zich natuurlijk wel een erg interessant punt dat nader toelichting behoeft en wellicht het startpunt is voor een interessante discussie.

Ofwel, JelmerHolwerda: wat is voor jou het verhaal en inspiratie achter Hand Cannot Erase en waarom raakt je dat meer dan bij dit album? Je maakt me namelijk best nieuwsgierig naar je antwoord!

Ergens herkenbaar, maar het verhaal achter HCE gaat over eenzaamheid, vergeten worden in deze overbevolkte maatschappij. Wilson gaf deze situatie een gezicht. En dit gaf het album iets extra's voor mij omdat ik ook in deze consumptie maatschappij leef.

Ik weet niet of dat hoogdravend is, maar wel een samenvoeging van geniale muziek en een observatie van de hedendaagse wereld. Door sommigen wordt dat Kunst genoemd. Ik zie het meer als een maatschappij kritisch gegeven voorgebracht door een muzikale filosoof.

En wat is het precieze thema van dit album? Zo goed heb ik nooit gelet op de teksten van dit album.

Ik doe het meestal een beetje hetzelfde als musician. Diepgravend onderzoek doe ik lang niet altijd, muziek en uitvoering zijn in die zin in de basis voor mij ook vaak voldoende. Al heb ik best wel interesse in teksten en zo, maar ik hou me niet altijd bezig met volledige thema's.

Als je hierin gaat graven kom je in een beerput waar je in zal verzuipen. Prachtig gewoon.

Spookverhalen. Thematiek van spijt en berouw. Achtervolgd worden door een traumatisch verleden.
Voor mij in die zin niet direct herkenbaar, ik bedoel ik heb volgens mij noch mijn zus, noch mijn geliefde vermoord, maar de pijn en wanhoop zijn wel bijna tastbaar en prachtig neergezet.
Wat mij betreft nog steeds het fijnste album van meneertje Wilson!

Edit: kan ik ook 6 sterren geven?

Voor mij was het misschien meer het uitstekende moment waarop ik HCE ontdekte. Een regenachtige busrit waarbij ik de plaat luisterde en het achtergrondverhaal las waarop deze plaat ook wel geïnspireerd was.



Mijn excuses als het hoogdravend klonk musician, dat was niet mijn intentie. Het is voor mij gewoon meer de inspiratie, het verhaal van Joyce Vincent, wat mij interesseert en raakt. Een vrouw die drie jaar overleden in haar appartement ligt zonder dat iemand er ooit achterkomt. Teksten als die van Happy Returns hebben dan voor mij nog die extra betekenis en emotionele waarde:

Hey brother, I feel I’m living in parentheses
And I've got trouble with the bills
Do the kids remember me?
Well I got gifts for them
And for you more sorrow
But I’m feeling kind of drowsy now
So I’ll finish this tomorrow


Het betekent niet dat ik The Raven objectief niet geweldig vind, maar ik krijg er gewoon niet op dezelfde manier een gevoel bij als HCE. Het slotnummer vind ik dan wel weer magnifiek. Misschien dat The Raven me op een ander moment meer zal aanspreken.

Na de fabuleuze trip door groen Porcupineland - ik ben nog lang niet overal geweest, maar ik kom er vast nog wel een keertje in de buurt - én de ontdekking van de geweldige opvolger Hand.Cannot.Erase. wil ik heel even dit 'verschrikte maangezicht zojuist gestolen door de raaf' erbij pakken.

Dit album hóórt natuurlijk gewoon thuis in mijn collectie melodische rock vanwege de geweldige songs. Alleen als de mooie melodieën te vaak of te lang door tempowisselingen in stukken worden gehakt, ontstaat er voor mij een wat minder fraai sfeerbeeld. Zoals eerder in dit draadje is vermeld gaan bepaalde gedeelten van deze muziek dan - inderdaad - te veel neigen naar het gefröbel uit de jaren '70. Gelukkig bevatten deze nummers ook met grote regelmaat schitterende passages, zoals de mooie gitaarsolo in Drive Home. Anders was dit 'geschrokken maangezicht' natuurlijk niet in huize Alicia op de kokosmat terechtgekomen! De raaf is wel goed, maar niet gek!

Alles bij elkaar genomen is het bovenstaande kritiekpuntje heel misschien wel de reden waarom ik zo verliefd ben geworden op het feeërieke The Raven That Refused to Sing. Dit liedje is wat mij betreft de ultieme topper van dit album. Misschien zelfs wel van àlle nummers die ik tot nu toe van Steven Wilson gehoord heb.

Als de raaf dan eindelijk zonder z'n maangezicht is vertrokken, krast hij nog eenmaal in de verte: "Unbelievably beautiful, hey?"

Er staan uitstekende songs op en de productie is om door een ringetje te halen. Maar dat fusion gepiel heb ik na één keer wel gehoord eigenlijk, das niet mijn ding. De gitaarsolo's vragen om meer, dus afgeschreven heb ik het album nog niet.

Gewoon Drive Home nóg eens beluisteren

Fraaie plaat met als onbetwist hoogtepunt: Drive home. Een zeldzaam mooi staaltje symfonische rock. Gaandeweg hoor je wel waar Steven de mosterd vandaan heeft. Bij Luminol hoor je King Crimson en Deja vu, Watchmaker de oude Genesis. Soms wat jatwerk van Pink Floyd (intro Hey You). Maar je kan Wilson in ieder geval niet van slechte smaak betichten. Ik vind deze cd mooier en muzikaler dan zijn opvolger hoewel daar dan weer het weergaloze Routine opstaat.

Steven Wilson is een produktief progbaasje en draait al lange tijd mee in het wereldje.
Een talentvolle alleskunner die alom gerespecteerd is door meerdere vakbroeders.
Krijgt vrijwel van elke legend band ( King Crimson, Yes, XTC ) groen licht om de opnames van reguliere albums in een nieuw produktioneel sausje te gieten.
Bekend met Robert Frip en Andy Partridge? Perfectionisten tot en met. Dus dan kun je wel wat.
Wilson heeft met zijn band Porcupine Tree - nu kennelijk begraven - enkele juweeltjes gemaakt en is sinds een jaar of wat onder eigen naam aktief.
Hij is niet zozeer van de vernieuwing en dat is op dit album ook weer aan de gang.
Muzikaal en in produktie voorbeeldig, maar de prince of prog zoekt het in motiefjes en sfeer die ik eigenlijk al ken.
Freakerige en bombastische stukjes in combi met een rustieke Crosby, Stills & Nash achtige sfeer.
Knap in elkaar verweven, maar toch hoor ik nergens echt een eenheid.
De lange uitgesponnen songs zijn bij vlagen indrukwekkend, maar vaak ook wat fragmentarisch en waar ik mij afvraag of ik nog naar het zelfde nummer zit te luisteren.
Een potpourri van progrock met een knipoog naar de 70's.
Wilson kan natuurlijk wel wat, maar ik vind 'm hier niet zozeer gemakzuchtig, maar wel erg leunend op stijlen die al veel eerder de revue zijn gepasseerd.
Dat pakt deels goed uit, maar aan de andere kant is het naar mijn idee te opzichtig en net even te geforceerd.

Dit is m'n favoriete Wilson album.
Drive Home is een zeer mooi nummer met een prachtige solo (waarvan mijn ogen iedere keer glazig worden) van Guthrie Govan, wat een fenomenale gitarist!

Ik hou meest van de heerlijk lang uitgesponnen en variërende composities van Wilson en The Holy Drinker is hier een mooi voorbeeld van. De duistere synths, ontembare saxofoon en straffe gitaarpartijen. Zeker naar het eind toe, met die dromerige soundscapes (geweldige toetsenist, Adam Holtzman) ondersteunt door minimale bonzende percussie en dan die smerig vette en dreigende riff die invalt! Ik ben geen metalhead maar bij dit moment vormen mijn handen haast automatisch de "sign of the horns" terwijl m'n gezicht zich verwringt tot een kwaadaardige blik, heerlijk ranzige riff! En dan het aanstormend donderend gedrum van Minneman er nog bovenop! Hemels (of eerder Hels?) genieten op dit nummer.

Over The Raven That Refused To Sing hoef ik ook niet veel meer te zeggen denk ik, prachtig nummer waarbij telkens een krop in mijn keel vormt. Dit nummer is ook mijn kennismaking met het solo-werk van Wilson.

De andere nummers springen er niet zo uit maar vind ik toch sterk en zal ik nooit overslaan.
Ik zou dit album graag 5 sterren geven maar het stemgeluid van Wilson en dat het album voor mij niet echt als een geheel aanvoelt weerhoudt me hiervan.
4,99/5 naar beneden afgerond

Altijd naar boven afronden aub ?

Bij 4,99 lijkt mij dat ook best gerechtvaardigd. Zo zit ik op 4,49 en dat heb ik ook naar boven afgerond!

Dat zou wel eens kunnen gebeuren, als ik een top 10 zou opstellen (wat ik echt wel eens zou moeten doen) dan komt deze er hoogst waarschijnlijk in. Ook al zijn er onvolmaaktheden, de meeste albums die ik 5 sterren gaf hebben dat ook en ik waardeer dit album hoger dan minstens de helft er van. Maar toch houd ik me nog even in, ik ben nog maar sinds kort interactiever begonnen op Musicmeter en wil niet te rap met perfecte scores strooien.Plus ik moet ook nog HCE wat extra luisterbeurten en een beoordeling geven, wie weet springt die er wel boven.
Als ik vanavond niets te doen heb leg ik het album nog eens op bij kaarslicht met een lekker biertje en laat ik de muziek over me heen storten (klinkt niet zo kaarslichtvriendelijk maar toch.. ).
Dus naar boven afronden zit er misschien wel in

Het kaarslicht maakte het gezellig en sfeervol, het biertje heeft goed gesmaakt en de muziek was uitermate boeiend, melancholisch, dreigend, rustgevend, beklemmend, geweldadig, mysterieus en zo kan ik er wel nog een hele hoop adjectieven tegenaan gooien om het kracht bij te zetten. Samengevat beleefde ik veel van het emotionele spectrum, voornamelijk grenzend aan de duistere kant.


Het is al even geleden dat ik dit album met aandacht beluisterd heb, hierdoor moet ik concluderen dat ik eerder verkeerd was. The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) is wel degelijk een geheel, en dat ik eerder opmerkte dat ik mij stoorde aan het stemgeluid van Steven Wilson geldt hier niet. Ik luister veel naar muziek de laatste tijd, waaronder veel van zijn werk als ook Porcupine Tree, en door de complexiteit van zijn muzikale stukken haal ik soms dooreen wanneer dit mij juist stoort. Misschien was dit tijdens zijn PT tijdperk, of evengoed ben ik zijn stem door veel luisteren beginnen appreciëren. Zijn andere werken aandachtig beluisteren zou dit kunnen verduidelijken.

Elk nummer is een topper, mijn favorieten heb ik in mijn beoordeling beschreven maar de overige nummers zijn echt toch ook zeer sterk. Vooral Luminol is weer een geniale compositie van Wilson.

Ik zal hierbij mijn score niet naar boven afronden, maar de ontbrekende 0,01 bij mijn eerdere quotering optellen. Ik geloof dat ik hierdoor op een volmaakte score van 5 sterren uitkom en dan waarschijnlijk toch Jake Bugg en Rogyros tevreden stel .

Bij mijn eerste niet zo'n aandactige luisterbeurt duurde de songs me wat lang. Tja, bleek het spelertje de instrumentale tracks van cd 2 tussen de gewone songs te hebben geplaatst. (Dus 1. 1. , 2. 2. Etc). Epic!

Na het lezen van de commentaren vandaag op The Future Bites, nogeens deze opgezet. Nogmaals word ik van mijn sokken geblazen door dit meesterwerk. Man wat een virtuositeit en technische hoogstandjes van de muzikanten ...... en dit doet zeker geen afbraak aan de songs. Steven Wilson in TOP vorm. Zalig !

Gisteren Deadwing beluisterd en nu deze soloplaat van Steven Wilson en ik vind dit toch duidelijk het onderspit delven. Waar die eerste mooi en melodieus klinkt en emotionele impact kan genereren, mis ik dit compleet bij dit album. Allemaal kwalitatief in orde, maar het voel erg afstandelijk aan waardoor dit album me niet kan overtuigen.

Heel jammer ! Misschien moet je Hand Cannot Erase van SW uitproberen. Vind ik persoonlijk zijn beste plaat

Fantastisch album! Overtreft m.i. HCE nipt, maar ik moet er ter verduidelijking bij zeggen dat ik naast prog ook erg van jazz en fusion houdt en dat heeft 'the raven' meer dan HCE. Daarom vind ik de DVD Get all you deserve ook een echte topper en zijn beste DVD tot nu toe.