Alle respect en waardering voor deze powervrouw die al decennia lang geweldige country songs schrijft en met veel enthousiasme weet te brengen.
Het is echter lachwekkend en triest tegelijk dat deze dame tot de R&R hall of fame is toegelaten en dat zij na het aanvankelijke bedanken voor de eer zich toch in de gekkigheid heeft laten meeslepen. En "gekkigheid" mag worden gelezen als een eufemisme gelet op de wetenschap welke rock artiesten met grote verdiensten voor het genre nog altijd niet in de Hall of fame zijn geëerd!

Wat dit album betreft? Ik ga het met een open houding beluisteren. Maar zelfs als dit album grandioos is, kan dat nog geen reden zijn om haar een plaats te bezorgen in de R&R hall of fame. 1 zwaluw maakt immers ook nog geen zomer.

Wat mij betreft voor de gemiddelde, en zeker verstokte Elvis fan een concert om aan de verzameling toe te voegen. Niet het zoveelste live album, maar een show uit een periode waarvan relatief weinig goed opgenomen materiaal voorhanden is.
De geluidskwaliteit is weliswaar minder, veel minder dan de reguliere RCA live albums en dus niet te vergelijken met titels als "Aloha from Hawaii" of de recent verschenen "Elvis on tour".
De mensen achter dit label hebben van het bronmateriaal echter nog wel wat kunnen maken en het geheel klinkt daarmee stukken beter dan de vele zogenaamde audience recordings.
Dat wil zeggen dat de opname schoon klinkt, er voldoende dynamiek en zowaar enige gelaagdheid aanwezig is. De plaatsing van de afzonderlijke muzikanten is goed, maar het geluid plakt tussen de speakers waarmee de soundstage klein is.
Toch wel iets om rekening mee te houden, omdat ik vele reviews heb gelezen waarin men doet voorkomen dat dit album meesterlijk zou klinken……

Elvis is in goede doen, dat wil zeggen dat hij losjes en alles behalve gepolijst oude en nieuwe nummers ten gehore brengt. Het tempo ligt moordend hoog zoals bij Suspicious minds, maar in tegenstelling tot latere shows wordt hier niets afgeraffeld. Hierin onder andere onderscheiden de concerten uit de periode 1969 tot en met 1971 zich van de jaren die zouden volgen.
De TCB band speelt vanzelfsprekend zo strak als een geoliede machine, so nothing new there.
Mijn score voor deze uitgave van MRS is een vette 4,5 sterren uit 5. Niet alleen overtreft "Like a Black Tornado" mijn verwachtingen qua show, maar ook wat de geluidskwaliteit betreft.
Kortom, een aanrader!

Die stem........

Er zijn van die albums en artiesten die je van de "goede smaak Polizei" verplicht bent mooi te vinden.
The Beatles, Pink Floyd om wat voorbeelden te noemen, maar ook Bob Dylan en deze Neil Young met zijn opus magnum "Harvest".

Gisteren na heeeeeeel lange tijd "Harvest" weer eens in de CD spelert gelegd en nee..............werkelijk, ik trek de stem van deze man niet. De liedjes an sich zijn beslist heel mooi en kan me maar zo voorstellen indien iemand als Tim Buckley (inderdaad de pappa van) dit album zou hebben gemaakt het tot mijn favorieten zou kunnen behoren.
Soms pakt het herbeluisteren van een aanvankelijk "slecht" album wel goed uit. Stemming kan de luisterervaring negatief beïnvloeden, maar soms moet "je" ook naar een bepaald genre toegroeien.
"OK computer" van Radiohead heb ik zelfs pas na de vierde luisterbeurt kunnen invoelen.
Met die ervaring zal ik "Harvest" nog maar in de collectie houden. Wie weet komt er een moment waarop ik alsnog vrede kan sluiten met die stem.

Oh, vanavond staat het vroege werk van Dylan op het programma. Benieuwd hoe dit nu in het pulletje valt.

Vandaag een poging gedaan om dit album te beluisteren nadat ik enkele songs al vooraf had gehoord. Omdat ik (nog?) geen die-hard Pink Floyd ben, is het voor mij relatief eenvoudig onbevooroordeeld te luisteren. Zelfs met het origineel heb ik gevoelsmatig geen noemenswaardige, emotionele band.
Het werk van deze groep vind ik al met al spannend, prikkelend, bijzonder in zijn diversiteit, verrassend, uiterst muzikaal, soms extreem saai, maar NOOIT echt slecht en daarom NOOIT eerder een album voor het slotakkoord afgezet...........

Dit album is in mijn beleving een grote egotrip van de heer Waters die bijzonder uitgebreid een grote bahbah op zijn voormalige collegae bandleden doet.
Muzikaal gezien zwak, vocaal een niet geslaagde imitatie van de grote Cohen en had ik al gezegd dat het een grote boodschap op zijn oud collega's is?
Nee meneer Roger Waters mag dan weliswaar menigmaal zijn genialiteit hebben gedemonstreerd, en daarmee verdient hij zeker waardering en respect,met dit werk verspeelt hij zeker meer dan slechts enig krediet.

Inderdaad, het einde van dit album heb ik niet gered. Maar dat betekent niet dat ik voor het eerst voortijdig een Floyd album heb afgezet. Het is nu eenmaal niets meer dan een soloplaat van een man die een heel grote bahbah op zijn voormalige bandleden heeft gedaan.