Neil Young - Harvest (1972)

Het had weinig gescheeld of dit album was in m'n toptien terecht gekomen. Zo'n toptien is sowieso al een onding.
Zonder een moment van twijfel * * * * * .

Een prima album van een zanger met een markante stem. Een klassieker zelfs

Harvest was het eerste album van Neil Young waaraan ik verslingerd raakte (daarvoor had ik Life en This Note’s For You al beluisterd). Een jaar of tien geleden luisterde ik dit album zo’n beetje dagelijks. Liefst meerdere keren per dag. Naarmate ik meer Neil Youngalbums luisterde, begon mijn enthousiasme voor Harvest wat minder te worden. Dat laatste kan uiteraard ook komen doordat het als 18-jarige voelde dat dit album speciaal voor mij gemaakt was en dat de teksten over mij gingen, terwijl ik dat later wat beter in perspectief kon zien. Intussen is Harvest geen dagelijkse kost meer, maar het blijft een goed album. Dat is dan uiteraard ook weer deels omdat Harvest nu de herinnering aan die 18-jarige mij in zich meedraagt.

Het album is een mooi mengsel van countryrock (is dat de goede term voor nummers als Harvest en Heart of Gold?) en iets meer gespierde rock zoals op Alabama en Words (Between the Lines of Age). Als geheel vind ik de A-kant wat beter, consistenter, hoewel de B-kant mijn favoriete nummer herbergt: Words.
Helaas passen A Man Needs A Maid en There’s A World slecht in dat mengsel. Die nummers, met hun orkestpartijen, passen slecht bij de bescheiden en soms erg minimale (zoals de drums op Out on the Weekend, overigens een van mijn favoriete nummers op Harvest) instrumentatie en sfeer van de rest van het album. Ook The Needle and the Damage Done heeft mij nooit echt kunnen overtuigen. De overige nummers zouden van mij allemaal een geel sterretje met ‘favoriete track’ kunnen krijgen.

Harvest is, naast jeugdsentiment, ook de entree tot het oeuvre van Neil Young geweest. Achteraf geen slecht idee om dit album uit mijn vaders platenkast te vissen.

4.0*

Als kind zijnde heb ik ooit van een buurman een gitaar gekregen.
De hals zat niet helemaal goed vast, en omdat deze ooit gevallen was ontbrak er ook een van de stemmechanieken.
Ondanks deze mankementen wist een oom van mij toch elke verjaardag Heart Of Gold uit het instrument te toveren.
Vervolgens werd er door de helft van de aanwezige gasten mee gezongen.
Voor mij altijd weer het hoogtepunt van het feest.
Maar toen ik een keer bij die zelfde oom aan het logeren was, en hij mij de uitvoering van Neil Young liet horen, was ik toch wel teleur gesteld.
Wat jammer dat die meneer niet zo goed kon zingen.
Nog steeds heb ik wat moeite met de zang, en ik heb zelfs ooit Tonight's the Night voor mijn vader gekocht.
Hij was dol gelukkig, maar ik vond het over het algemeen niet om aan te horen.
Nog steeds kan ik daar moeilijk naar luisteren.
Eigenlijk kan ik de albums vanaf Freedom wel weer goed waarderen.
Ik heb het idee dat hij vooral in de jaren 90 beter is gaan zingen.
Maar ieder heeft natuurlijk zijn voorkeur.

Weer terug naar Harvest.
Omdat ik afgelopen week Harvest Moon gekocht heb, en die stiekem toch wel heel sterk vind, heb ik ook deze nogmaals gedraaid.
Harvest Moon wordt vaak genoemd als het jongere broertje van Harvest.
Ik kom uit een plaats waar regelmatig concerten worden gegeven.
Op Roepaen heb ik regelmatig acts gezien, die men onder de noemer Americana vallen.
Voor mij is dit nog steeds country, maar dan met meer variatie in de instrumenten.
Phosphorescent was een band die veel indruk maakte.
En als ik dan vervolgens Harvest draai, dan hoor ik veel van het geluid terug.
Terwijl in deze periode door verschillende acts werd gekozen om meer de rocksound in de country te verwerken, kiest Neil Young juist voor een kalere, misschien zelfs wat puurdere aanpak.
Zelfs in de grootst opgezette nummers als A Man Needs A Maid en There’s A World klinkt toch ook het intieme door.
Ook al heeft A Man Needs A Maid het orkestrale van een Nights In White Satin van The Moody Blues.
Het hoogtepunt blijft voor mij echter toch Heart Of Gold.
Muzikaal doet het mij aan The River van Bruce Springsteen denken.
Pakkende gitaarpartijen, ondersteund door prachtig harmonicaspel.
Verder is de tweede stem van Linda Ronstadt natuurlijk ook een mooie toevoegende waarde, juist misschien omdat deze niet overheersend aanwezig is, maar juist ondersteunend.
Ook haar geluid maakt een nummer als Old Man af.
Alabama laat wel kleine stukjes van het smerige, wat ruigere gitaarspel van Young horen, maar ondanks dit afwijkend geluid past het hier prima tussen.
Eigenlijk wel een verademing.
Zijn collega’s van Crosby, Stills, Nash & Young zijn ook subtiel aanwezig op het album, maar het is duidelijk Young die het geluid blijft bepalen.
The Needle And The Damage Done is wat ik begrijp, het uitgangspunt geweest voor het maken van Tonight’s The Night.
Hoe drugs je letterlijk kapot kunnen maken.
Maar als je dan opnames ziet van The Last Waltz van The Band; een aantal jaar later, met Neil Young die Helpless uitvoert, dan zie je toch ook een uitvoerend artiest waarbij de verslaving de overhand heeft op de wat beholpen uitvoering.
Afsluiter Words (Between the Lines of Age) klinkt inktzwart, een van de duisterste nummers die ik ooit van Neil Young hebt gehoord.
Ik ga Harvest steeds meer waarderen, en begrijp nu ook de schoonheid die men in dit album terug hoort.

Stem verhoogt van 4,0* naar 4,5*. Alle tien nummers op dit album zijn (erg) goed, en het is heel moeilijk om twee favoriete tracks te kiezen. Daartoe horen bij mij sowieso 'Harvest', 'A Man needs a maid', 'Heart of gold' en 'Old man'. Het album bezit hele goede zang, gitaarsolo's, en de teksten zijn mooi.
De ruim 37 minuten is eigenlijk te kort voor zo'n prachtig album.

Na het debacle van het Ziggo Dome deze maar weer eens opgezet.

Blijft een meesterwerk met een perfecte combinatie van fijngevoelige liedjes en
keiharde rockmuziek recht uit het hart.

Had dolgraag hier wat meer van gehoord tijdens het concert afgelopen weekend,
helaas gaf ome Neil de voorkeur aan ellenlang breiwerk van zijn songs.

Bijna de helft van dit album is gespeeld.correctie: de helft

Klopt, The Needle And The Damage Done en Heart of Gold was kippenvel idd.

Het laat je maar niet los hè?

Luister ook eens naar albums als Everybody knows this is nowhere, live at fillmore east, ragged glory en weld en vertel me dan of je er nog zo over denkt.

Dit album is ook één van mijn favorieten, maar de nummers hebben wel kracht ingeboet ten opzichte van live at Massey Hall.

Ik vind dit echt een geweldige plaat. Heerlijke nummers. Het blijft genieten. Van het begin tot het einde.

geen zwak nummer dus de hoogste score

De jaren voorafgaand aan het verschijnen van Harvest stonden voor Neil Young in het teken van de supergroep Crosby, Stills, Nash & Young en het herstelproces van een langdurige rugblessure. Tijdens dit herstel ontstond een lange periode van werken aan een nieuw album, waarvoor hij samenwerkte met een stel sessiemuzikanten uit Nashville onder de naam The Stray Gators. Het gezelschap zou in korte tijd een reeks aan songklassiekers opnemen, waaronder Heart of Gold en Old Man. De band bestond naast Neil uit Jack Nitzsche (piano), Ben Keith (steel guitar), Tim Drummond (bas) en Kenny Buttrey (drums). Het album zou zijn grote internationale doorbraak betekenen en een commercieel succes worden, maar na Harvest zou hij zelf een stap terug doen van de hoeveelheid aandacht die op hem werd gevestigd.

Het album is een kunststukje op zich, te horen vanaf de prachtige openingsklanken van Out on the Weekend. De mondharmonica bespeelt hij alsof alle emoties in één instrument moeten samenkomen, maar ook de kracht van de steel gitaar brengt de menselijke emoties in beweging. Het langzame ritmische geheel doet de folk en country muziek samensmelten, waar de titeltrack zich moeiteloos bij aansluit. Harvest stuurt je direct het Amerikaanse landschap in de kwetsbaarheid en oprechtheid die Young en de band in zang en instrumentatie naar voren brengen. Het pianospel van John Harris ondersteund de emotionele toonzetting en laat Neil’s zang in alle hoogte opleven. Het aangrijpende A Man Needs a Maid zorgde voor wat ophef ten tijde van het verschijnen van Harvest, hoofdzakelijk door de manier waarop vrouwen in het nummer worden weggezet. Alhoewel de betekenis ook in de tekortkomingen van Neil Young zelf ligt, voeren de teksten je vooral mee in de zoektocht naar de liefde en een levenspartner. De schoonheid van het klankenspectrum wordt gevormd door het London Symphony Orchestra, onder leiding van Jack Nitzsche. De wonderschone klanken van de piano vermengen zich met de bombast van blazers en strijkers. Het van Harvest afkomstige Heart of Gold betekende Neil’s grote doorbraak en is tevens zijn best verkochte single. De aantrekkingskracht van het nummer ligt in de uitingen van liefde en de aangrijpende klanken van de mondharmonica en pedal steel gitaar. Na alle jaren blijft de status van het nummer behouden, mede door de samenzang met Linda Ronstadt en James Taylor.

Het meest diepgaande en filosofische nummer van het album verscheen in de vorm van Old Man, waarin een jonge en oude man met elkaar vergeleken worden, maar vooral de overeenkomsten naar voren komen. Zijn akoestische gitaar vermengt zich op bijzonder fraaie wijze met James Taylor’s banjospel. Daarnaast voert Ben Keith de country invloeden aan in zijn werk op de pedal steel gitaar. Net als met veel van zijn werken ontbreekt ook het grauwe gitaarwerk niet, ditmaal in de vorm van het kritische Alabama, als vervolg op zijn Southern Man. Inhoudelijk minder sterk dan zijn voorganger, maar muzikaal gezien weer een kunstwerkje van de grootmeester. Toch kenmerkt Harvest zich vooral door de ontroerende en muzikaal rustgevende pareltjes als The Needle and the Damage Done. In de aantrekkingskracht van zijn tokkelende gitaarspel gaat hij in op ondergang van artiesten door heroïneverslavingen. Het is hartverscheurend om zijn pijn te voelen en het verlies van een vriend te moeten verwerken, terwijl hij kort daarna zowel roadie Bruce Berry als Crazy Horse gitarist Danny Witten zou verliezen door het toedoen van drugs. Het toch vaak als matig afgedane Words vormt zonder twijfel een perfecte afsluiter van het hoogstaande album, juist de wisselwerking tussen de gitaren en piano zorgen voor de interactie binnen het nummer. Zijn zang komt wat minder scherp naar voren maar wordt in de harmonieën prachtig samengebracht in de muziek. Licht psychedelisch en wonderschoon in de soloklanken van Neil’s gitaarspel en de piano van Jack Nitzsche, live uitvoeringen geven echter nog meer van de schoonheid van dit nummer prijs.

Harvest vormt samen met After the Gold Rush en Everybody Knows This Is Nowhere een drie-eenheid van grote klasse. Niet alleen verschenen de albums na elkaar, ook inhoudelijk behoren de werken tot het absolute hoogtepunt uit Neil’s carrière. Harvest’s kracht licht voornamelijk in de meeslependheid van de melodielijnen, waarmee de country, folk en rock aan elkaar verbonden worden. De harmonieën en onderlinge interactie tussen de bandleden vormen de diepgang van zowel de teksten als de composities. Neil’s eigenzinnigheid zou hem niet altijd de status geven die hij verdiende, maar ook in de opvolgende decennia zou hij nog heel wat controversiële, aangrijpende en zwaar beladen muziekstukken afleveren.

5*

Afkomstig van Platendraaier.

Inmiddels 45 jaar oud (net als ik) maar elke keer als ik het beluister wordt het intenser, indrukwekkender & genialer .... Volle mep plaat.

Dit is niet mijn favoriete album van de heer Young. Maar ik kan er geen slecht woord over zeggen. Subliem in al zijn facetten.

Even muggenziften: het viel mij bij eerste kennismaking met deze plaat al op dat er een klein, maar vervelend storinkje zit in "The Needle And The Damage Done", precies op het moment dat hij het woordje "Done" zingt in het laatste couplet. Ik hoopte dat dit bij latere releases wel zou zijn hersteld, maar volgens mij is dat nooit gebeurd. Dus nam ik aan dat de storing al tijdens de opname van het concert ontstaan zou zijn en dan is er natuurlijk weinig meer aan te doen.
Totdat ik het nummer vandaag beluisterde op de onvolprezen website van Neil Young zelf: de NYA. Op The Archives volume 1 disc 8 staat het nummer in ongeschonden staat. Dus er bestaat wel degelijk een perfecte uitvoering van! Raar dat ze die betere versie nooit gebruikt hebben voor de latere uitgaven van Harvest.

Ik heb zo het vermoeden dat dit een van zijn beste albums is. Heeft ook veel sfeer, mooie nummers.

Eén van de betere ja, al geef ik de voorkeur aan Live at Massey Hall, waar het grootste deel van de nummers dit album live worden gespeeld met meer bezieling dan de studio versies.

Verder zou ik Everybody Knows this is Nowhere, After the Gold Rush, Time Fades Away, On the Beach, Tonight's the Night, Zuma, Comes a Time, Rust Never Sleeps en Live Rust zeker checken.

En als die albums je bevallen DeWP daarna ieder geval ook nog .....Freedom, Harvest Moon, Prairie Wind, en..(met Crazy Horses) Ragged Glory en
Live at the Fillmore East
Lijkt wel wat op huiswerk

Maar dan heb je ook wat

Neal Peart: Ja maar wat moet ik dan met 'On the beach'? Dat is toch echt het ultieme Neil Young-album voor mij. Dat album reikt met sobere arrangementen (fantastisch hoe Neil Young daar een country instrument als een banjo laat blues-en) verder dan dit album, met hier en daar een volledig orkest en ook vind ik de zang van Neil daar (lager dus) beter. Maar niettemin volledig terecht dat deze in miljoenen platenbakken staat, want er staan idd geen slechte nummers op. Blijft 'On the beach' mijn geheimpje.

Ik kocht eerst ZUMA nadat dit album nummer voor nummer besproken werd op de radio. Daarna kocht ik BLIND On the Beach en American Stars & Bars ( met Hurrricane)

Heart of Gold, Old Man en Alabama zijn de hoogtepunten van dit geweldige album.

Dit album zit aan de kant van Neil waar ik altijd moeite mee had, maar mijn waardering begint echt te groeien. Misschien beginnen Ome Neil en ik elkaar eindelijk te begrijpen.