Roger Waters - Dark Side of the Moon Redux (2023)

Toch wel grappig. Ik vind deze versie van waters juist een stuk gladder dan het origineel.

Ik word hier omringd door barbaren.

Bijzondere uitgave. Ik ga nu nog niet stemmen.
Vraag me wel af of dit album thuis hoort op Spotify of Storytel.
Productie is wel bijzonder fraai.

Net een deel beluistert en het is zeker niet slecht, het is anders. Het idee van een redux is een herbeleving, iets dat opnieuw leven is ingeblazen. Met de middelen, de ervaring en de geestesgesteldheid van nu. Waters is 80 en heeft blijkbaar goede redenen gevonden om dat te doen. Hij mag dat als belangrijk componist en schrijver van de band.
Voor mij is DSOTM, dat ik als PF's beste album beschouw, niet heilig, dat zijn maar weinig dingen, dus heb ik weinig bezwaar tegen het idee dit album onder handen te nemen. Zie het als een herinterpretatie van wat eens was. Waters kiest er voor het oude album niet exact na te spelen, dat zou gênant zijn geweest. En te makkelijk. Hij geeft een eigen draai aan het geheel. Dat hij niet door de mand valt is omdat de nummers nog steeds staan en omdat onder al dat nieuwe de oorspronkelijke uitvoering nog steeds doorklinkt. Waters leunt sterk op het gevoel dat die muziek nog steeds bij de luisteraar oproept. Was het oude album er nooit geweest dan was dit een draak van een album van een oude man die niet kan zingen en in een café achtige setting wat bij elkaar brabbelt.

De teksten heb ik niet gevolgd maar erg vrolijk klinkt het niet. Zou dit Waters Black Star zijn? Zijn finale afrekening met een verleden als muzikant dat hem weliswaar miljardair maakte maar nooit echt gelukkig, gezien zijn zwarte kijk op de mensheid en zijn zwaarmoedige melancholie. Over zijn strijd tegen de andere bandleden met name Gilmour en Wright die Waters nooit erg serieus namen als instrumentalist en daar grapjes over maakten. Maar misschien heeft het niets met wraak of vergelding te maken en had hij hier gewoon zin in.

...heerlijke relaxte, bijna jazzy uitvoering van Dark Side Of The Moon die niet te vergelijken is met zijn voorganger, voor de late avondjes weer..

Deze beleving wint bij herbeluistering aan terrein. Ik zak terug naar 2 sterren. Lager zal de beoordeling waarschijnlijk niet uitkomen. Vaker opzetten zal ook niet snel meer gebeuren. Ik geloof het wel met dit album. Ik ga straks de originele Dark Side draaien, want daar heb ik door deze redux wel zin in gekregen.

Vandaag beluisterd
Ik had de hele tijd het idee dat ik in een film was beland met Liam Neeson.
De stem is exact hetzelfde met praten.

De productie is fantastisch maar omdat je DSOTM zo binnenste buiten kent
valt dit toch tegen en ben je elke keer weer op zoek naar de melodie.
Money begint wel leuk in een heel ander jasje.

Had liever een Amused to death 2 gezien

Ik vind hem eigenlijk best aardig. De ijzersterke composities blijven overeind, ook in dit totaal ander arrangement. Het orgineel is (uiteraard) superieur.

Vandaag een poging gedaan om dit album te beluisteren nadat ik enkele songs al vooraf had gehoord. Omdat ik (nog?) geen die-hard Pink Floyd ben, is het voor mij relatief eenvoudig onbevooroordeeld te luisteren. Zelfs met het origineel heb ik gevoelsmatig geen noemenswaardige, emotionele band.
Het werk van deze groep vind ik al met al spannend, prikkelend, bijzonder in zijn diversiteit, verrassend, uiterst muzikaal, soms extreem saai, maar NOOIT echt slecht en daarom NOOIT eerder een album voor het slotakkoord afgezet...........

Dit album is in mijn beleving een grote egotrip van de heer Waters die bijzonder uitgebreid een grote bahbah op zijn voormalige collegae bandleden doet.
Muzikaal gezien zwak, vocaal een niet geslaagde imitatie van de grote Cohen en had ik al gezegd dat het een grote boodschap op zijn oud collega's is?
Nee meneer Roger Waters mag dan weliswaar menigmaal zijn genialiteit hebben gedemonstreerd, en daarmee verdient hij zeker waardering en respect,met dit werk verspeelt hij zeker meer dan slechts enig krediet.

Inderdaad, het einde van dit album heb ik niet gered. Maar dat betekent niet dat ik voor het eerst voortijdig een Floyd album heb afgezet. Het is nu eenmaal niets meer dan een soloplaat van een man die een heel grote bahbah op zijn voormalige bandleden heeft gedaan.

Ik heb mijn stem inmiddels met een ster verlaagd, Breathe en Us And Them vind ik erg mooi maar het hele album uitzitten in een luisterbeurt is mij nog geen één keer gelukt.

Ik hou er niet van als mensen door de muziek heen praten en Roger Waters doet hier niet anders...

We zijn bijna een maand verder, heb het nog eens geprobeerd maar ik kom er werkelijk niet doorheen.
Ga voor het eerst geen waardering geven aan een Waters album. Ook Breathe en Us And Them, n.a.v. MarkS73 nog eens geprobeerd, helaas..het gaat hem niet worden.
Moest wel lachen om de quote va Brunniepoo hierboven.

Het origineel wordt in mijn beleving onder andere gemaakt door de monologen van willekeurige personen naar onwaarschijnlijke perfectie in het geheel verweven.

Deze monologen van de heer Waters kan ik niet zoveel mee.

Vind er geen zak an eigenlijk, dit plaatje.

Voor mij persoonlijk had dit allemaal niet zo nodig gehoeven.

Dan toch liever iets van Gilmour zoals bijvoorbeeld The Endless River voor mij toch wel net een stukje spannender bovendien een fijne plaat om gitaar op te spelen.

Ik denk dat ik deze uitvoering interessanter vind:
tidal.com

Na alle negatieve geluiden wel de moeite genomen het album goed te beluisteren. De audiofiele kwaliteit is zeer hoog, dermate goed dat ik hem ook op vinyl heb besteld. Voor mij blijft de plaat ‘groeien’. Nu geef ik toe dat ik een gekleurde bril heb voor alles van Roger Waters. Ook de Lockdown sessions vind ik zeer de moeite waard. Het was dit jaar ook weer fantastisch om de oude baas live te zien in Amsterdam. Kortom voor mij toch echt vier sterren!