Het valt me op dat deze plaat een relatief lage score heeft. Ik vind het een briljant album dat ik na ruim twintig jaar weer herontdekt heb. Ze gaat sterke samenwerkingen aan waarbij ze nog steeds zelf het stralende middelpunt blijft. Sommige nummers vallen direct en andere nummers hebben meer tijd nodig om te groeien. Er wordt een geweldige sfeer op het album neergezet, waar ik echt van kan genieten.
Afsluiter 'Something good' was voor mij een tegenvaller en voelt ook compleet overbodig aan, maar nadat ik een documentaire heb gezien waarop ze aan dit nummer werkt, kan ik het net iets beter plaatsen.
Ik geniet en duik nog even verder in het repertoire van Marianne Faithfull...

Deze plaat staat alom bekend als 'de slechtste R.E.M.-plaat', wat bekrachtigd is doordat de band er zelf geen geheim van heeft gemaakt dat ze niet tevreden zijn met het album. Nou hecht ik niet zoveel waarde aan die uiting van de band. Het is heel makkelijk om zoiets te zeggen als de plaat door de media verguisd is. Voeg eraan toe dat je er achter komt dat de nummers bij live-optredens wél uit de verf komen, en je verzekert daarmee dat je concerten wel bezocht worden!

Nou ben ik niet van mening dat de plaat zo slecht is. Sterker nog, de melancholische sfeer staat me wel aan. Het album klinkt als geheel meeslepend en herfstachtig. Er zijn wel wat inzakmomentjes, zoals bij 'Final straw' en 'I wanted to be wrong' (waarbij de politieke statements om je oren vliegen) en verderop bij 'Hi-speed train' waarbij je maar niet in de melodie komt. Het geheel klinkt echter beter dan de som der delen en als je de plaat helemaal draait, kan ik deze momenten vergeven. Hoogtepunten zitten meteen aan het begin, met 'Leaving New York', 'Electron Blue' en 'The Outsiders'. Dat laatste nummer komt verrassend goed uit de verf door de inbreng van Q-Tip.

Neem de tijd voor deze plaat, hij moet duidelijk groeien. Maar als hij eenmaal onder je huid zit, dan gaat hij er niet snel onder vandaan.

Noem het 'trouw' of noem het 'een gewoonte': feit blijft dat ik alles van Sheryl Crow blind koop sinds ze me in 1996 wist te grijpen met haar tweede (titelloze) album. Dat betekent niet dat ze me nooit teleurstelde met haar muziek of dat ik alles goed vind, maar een plaat van Sheryl Crow voelt vertrouwd en maakt me altijd nieuwsgierig.

De singles van deze plaat smaakten meteen naar meer. Ik was met name enthousiast over 'Alarm clock' en 'Do it again', omdat die nummers (zowel tekstueel als muzikaal) precies zijn zoals ik Sheryl graag hoor.
Sheryl wilde aanvankelijk geen albums meer maken, omdat ze merkt dat de cultuur is veranderd en het uitbrengen van losse nummers meer past bij deze tijd. Toch gaf ze zich weer over aan een studio-album, omdat ze nummers had geschreven waarbij ze een bepaalde urgentie voelde om ze samen te voegen tot een plaat.

Helaas voel ik die urgentie van Evolution niet. Vooral toen ik las dat het nummer 'Broken record' aan de basis stond van de plaat, begreep ik niet welke urgentie hier nou precies achter schuilde. Is Evolution een slechte plaat? Nee, maar hij is allesbehalve consistent. De singles blijken meteen de sterkste worpen van de plaat te zijn. Een aantal nummers groeien ('Love Life', 'You can't change the weather' en 'Where'), maar aan het einde valt de plaat met de laatste drie nummers flink terug in kwaliteit. 'Don't walk away' en 'Broken record' hebben zelfs iets vervelends, wat maakt dat Evolution als geheel minder indruk maakt.

Evolution had een sterke EP kunnen zijn. Hij staat in mijn kast en ik ga 'em de komende tijd zeker nog luisteren - maar de top 5 van Sheryl-platen haalt-ie bij mij niet.

BIjzonder: het slechtst gewaardeerde album van Simply Red vind ik één van de beste van de band. Ik vind dat Blue één van de weinige albums van Simply Red is dat goed werkt als geheel. De covers 'blenden' goed met de eigen tracks. Ik vind het dan ook moeilijk om mijn drie favoriete tracks te kiezen.
Overigens heb ik de onlangs verschenen vinyl-versie gekocht, die erg goed klinkt.

(Hoe zit dat nou met 'Ghetto Girl': op mijn cd en lp staat-ie, maar hier in de tracklist niet. Zijn er mensen die een versie hebben zonder deze track?)