menu

Fischer-Z - Word Salad (1979)

mijn stem
3,68 (198)
198 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: United Artists

  1. Pretty Paracetamol (3:58)
  2. Acrobats (3:38)
  3. The Worker (3:33)
  4. Spiders (1:41)
  5. Remember Russia (3:32)
  6. The French Let Her (3:20)
  7. Lies (3:56)
  8. Wax Dolls (2:44)
  9. Headlines (3:22)
  10. Nice to Know (2:47)
  11. Billy and the Motorway Police (2:07)
  12. Lemmings (2:59)
totale tijdsduur: 37:37
zoeken in:
Ozric Spacefolk
Ik kende de hoezen van de lp's wel, en de bandnaam ook, maar ik heb de band zelf nog nooit gehoord.

Wat ik hoor is punky new-wave, met veel energie.
Grappig dat ik Rush wel al heel lang volgde, en dat hun jaren 80 muziek beïnvloed is door New Wave en dat hoor ik in deze plaat terug.
Ik hoor in deze plaat de invloeden die Rush meenam in hun 80's platen.

Verder ben ik, denk ik, niet echt fanatiek liefhebber van dit type New Wave. Het is mij te punk, allemaal.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Ik heb indertijd heel veel van dit soort muziek geluisterd, en toen ik veel later de jaren-80-platen van Rush leerde kennen moest ik van alle new-wave-bands allereerst aan Fischer-Z denken, vooral vanwege de reggae-invloeden en het gebruik van een string-synthesizer-achtig toetsengeluid. Dus daarin ga ik helemaal met je mee. "te punk" zou ik deze muziek echter niet gauw noemen, daarvoor is de benadering voor mijn gevoel te cerebraal en te ironisch.

Ozric Spacefolk
Ik ben nooit een New Wave-kenner geweest.

Behalve van wat er grote hits zijn geweest, ben ik redelijk onbekend met het genre.
De enige twee bands die ik volgde waren The Fixx en Simple Minds.

Synthpop kende ik wel wat beter.
Nu dankzij Spotify heb ik een schatkist aan oude muziek. Maar niet alles raakt me. Komt ook omdat ik het niet echt 'beleef' maar gewoon vluggetjes laat passeren.
Dat is dan weer het nadeel.

5,0
Super album, niets meer niets minder. In the Headlines met dit album.

avatar van bikkel2
4,0
Pinnige wave uit "79".
Prima band dit Fischer-Z.
Textueel ook scherp en muzikaal met de nodige hooks en afwisseling.
John Watts is dan weer zo'n one of a kind frontman.
Je moet van zijn stem houden - watts heeft dat hoge neurotische - maar ook hier, het past uitstekend in het totaalplaatje.
Een prima stel songs. Opgefleurd door vrij stevig gitaarwerk en sterk toetsenwerk.
Soms wat punky, maar ook meeslepend en beladen. Remember Russia is daar een goed voorbeeld van.
In ieder geval to the point en met prima spel.
Zelfs een hitje vinden we hier terug.
In dit geval het catchy The Worker.

De 1e plaat en er zouden nog prima albums verschijnen.
Een debuutalbum die beschouwd mag worden als 1 van de beste van 1979.

avatar van Karma_To_Burn
4,0
Dit is echt een lekker album van Fischer-z! Ik ken ze vooral via mijn vader die er een best of cd van had en nu ik mijn platen collectie probeer uit te breiden kon daar deze band ook zeker niet in ontbreken.
Dit album luistert erg lekker weg, alle nummers liggen lekker in het gehoor en de band is duidelijk op top niveau bezig!!

Acrobats, Spiders & Wax Dolls zijn op dit moment mijn favorieten(na 1x draaien dus)
Fijn dit in de verzameling te hebben, er gaan veel luisterbeurten volgen!

4*

avatar van LucM
4,0
Fischer-Z leerde ik destijds kennen van de prima hitsingle The Worker maar het hele album vind ik op een hoog peil staan. Meeslepende songs met scherpe teksten gezongen met messcherpe, duidelijk te herkennen zang. Nog een beetje punky maar met reggae-invloeden en subliem gebruik van toetsen.

avatar van WoNa
4,0
Vandaag kwam de plaat uit mijn platenkast omdat ik er blind een uittrok. Geen idee wat ik opgezet had. Bij de eerste noten was het al geen geheim meer. De plaat opent immers uiterst sterk met 'Pretty Paracetamol'. Dat blijft, ook nu bijna 40 jaar na data een ijzersterke song. Ik denk dat ik hem eens ga voorstellen om met de band te gaan spelen.

Fischer-Z kwam niet met een uniek geluid in 1979. The Police en Joe Jackson Band om maar iets te noemen, was de band al voor met de combi van punk, rock en reggae. Dat neemt niet weg dat Fischer-Z mijn favoriet van de drie werd. De andere twee hoef ik niet echt meer te horen. Fischer-Z kan nog steeds echt en is gewoon beter in mijn opinie. Het zit nog iets geraffineerder in elkaar. De teksten gaan even wat dieper.

Als ik me goed herinneren was 'The Worker' de eerste single en mijn kennismaking met de band. Welbeschouwd is dit eigenlijk een van de mindere nummers, maar mij zeer dierbaar. Het totaal opgefokte 'Acrobat' zet pas echt een punt. 'Remember Russia' is een aankondiging van iets geweldigs als 'So Long' dat in 1980 zou volgen. Waarschijnlijk het beste nummer van de band.

Kant 2 klinkt nog steeds iets minder bekend. Het viel mij op dat deze ook ijzersterk is. Kennelijk viel ik rond 1980 gewoon meer op singles. De energie van kant 1 is gewoon ook op kant 2 te vinden. Ik sluit niet uit dat er nog wel een halfje bij kan in de toekomst.

Uiteindelijk is Work Salad meer een tijdsdocument dan een classic album. Daarvoor overstijgt de muziek de tijd net niet voldoende, maar dat gezegd hebbende, blijft dit wel ijzersterk. Het doet mij meer dan veel andere, vergelijkbare platen uit deze tijd.

4,0
Blikvanger is natuurlijk Remember Russia. Dit debuut vind ik nog steeds hun beste album, al hebben ze daarna geen slecht album gemaakt.

3,5
Remember Russia is idd prachtig, Worker en pretty paracetamol ook mooi.
Rest is een stuk minder.
Komt niet in de buurt bij Red Skies of Going Deaf.

Debuut uit 1979, beschouwen we het als New Wave / Postpunk dan is deze zeker niet 1 van de betere van 1979;
Unknown Pleasures, London Calling, Entertainment, Fear of Music, Drums & Wires, Cut, Three Imaginary Boys, The Specials, 154, Regatta de Blanc, B 52's, I'm the man
Dan kan deze salad bij lange na niet aan tippen

avatar van gaucho
3,5
Tja, voor dat laatste valt best wat te zeggen. Hij haalt het niet bij de genoemde klassiekers (al moest ik even opzoeken wie verantwoordelijk was voor 154, want die ken ik niet...). En de twee hierna volgende platen van de band zelf vind ik ook iets beter.
Maar toch is dit een prima plaatje van een band die vanaf zijn debuut een eigen geluid ontwikkelde. Misschien juist wel met name op deze plaat. Hier krijgen de keyboards een prominentere rol dan op navolgende platen en dat maakt dit debuut toch een plaat met een redelijk uniek geluid. Ik ben ook altijd een groot fan van John Watts geweest - zijn teksten, maar vooral ook zijn karakteristieke manier van zingen, met soms van die hoge uithalen.

Ik mag 'm nog steeds graag opzetten, af en toe. Misschien geen klassieker uit de eregalerij van de pophistorie, maar desondanks een zeer overtuigend debuut, dat ook na 40 jaar nauwelijks aan kracht heeft ingeboet.

avatar van devel-hunt
4,0
Post punk/ new wave? Fischer z paste niet echt in een hokje, hoe veilig we dat ook vinden .
Fischer Z was zeker in 79 behoorlijk uniek, een hele eigen sound met een hele typische zanger met een geheel eigen geluid, John Watts. World sallad, ik heb de plaat toen grijs gedraaid, de plaat al jaren niet meer gehoord, maar dat hoeft ook niet, iedere noot zit in mijn DNA opgeslagen .
You took a picture of the woman in me zong hij vol overtuiging en zeggingskracht in Acrobats.

4,0
Zo tussen de jaren 77 en begin 80 kwamen een aantal bandjes op die vanuit de punk rock met ska en reggae combineerden. Police was één van de eerste, maar denk ook aan Talking Heads, Joe Jackson en in Nederland bands als Gruppo Sportivo, New Adventures. Van de punk hadden ze overgenomen vooral het niet al te moeilijk maken, eenvoud was de norm, lekkere energieke nummers en vooral de invloed van ska en reggae. Een leuke tijd trouwens, daarna kwam de doem wave die het stokje overnam. Fischer Z paste ook in dat rijtje, energiek, maatschappij kritisch, soms humoristisch, catchy nummers. Fischer Z was trouwens live altijd de moeite waard, deze band een paar keer mogen aanschouwen. Dit debuut is een 'classic' album met ijzersterke songs. Je hoort de jaren 80 er al in komen met het orgeltje (soms lijkt dat wel wat op After the Fire). Het album begint met 'Pretty Paracetamol' , qua titel zou deze zo naar Gruppo Sportivo kunnen gaan. Het derde nummer 'the Worker' is natuurlijk bekend en reken maar dat het een hit was in de jeugdhuizen in die tijd. Moet ook altijd denken aan Polle Eduard Band met 'Ik wil jou' uit 1979. Natuurlijk was dat veel commerciëler, maar ook daarin een ode aan de werkman die vrijdags het duur verdiende geld uit wil geven. De tijd dat de werkende klasse nog automatisch PvdA stemde, maar dat terzijde. Fischer Z is wel stuk beter, afwisselender. Maar al deze muziek was lang niet zo intellectueel als die uit de jaren 70, het was soms maatschappij kritisch en vooral lekker hoekig dansbaar voor zowel student als arbeider. Hoewel Fischer Z op zich rake teksten had, maar niet de pseudo wetenschappelijke of mystieke teksten uit de jaren 70. Eerlijk gezegd komt Fischer Z niet veel meer op mijn draaitafel of cd speler, maar zo nu en dan is het best wel weer leuk. En komen de herinneringen van de optredens ook weer boven. Ook de volgende ywee platen zijn de moeite waard.

avatar van RonaldjK
4,0
Als puber was ik altijd blij met de hits die Fischer-Z in Nederland scoorde, ieder afkomstig van een ander album. The Worker beet de spits af en deed met de reggae-invloeden aan The Police denken, maar dan weer heel anders.

Ik kan me herinneren hoe ik zo'n vijf jaar later op een koude winterochtend wakker werd, de radio aanzette en iedere keer het moment uitstelde waarop ik eruit moest. Toen kwam dit liedje voorbij: ik was meteen klaarwakker. Hoe mooi was dit, al lang niet gehoord. Bovendien sloeg het op de situatie waarin ik verkeerde: de plicht riep, maar de kou grimlachte mij tegemoet. Het hielp me om onder de koude dekens vandaan te kruipen en moedig de dag in te stappen. Jaren later zond de NPO deze minidocu uit, ik bleek het voor één keer goed te hebben aangevoeld.

Ook bijna 45 jaar later blijf ik dit een heerlijke plaat vinden. Elastische, soms nerveuze new wave met als speerpunten de venijnige (kop)stem van John Watts, de ranke toetsenklanken van Steve Skolnik en de frequente reggae-invloeden. De ritmesectie houdt de boel strak bij elkaar, onopvallend en knap tegelijk smeden Dave Graham en Steve Liddle de muzikale invloeden tot één geheel. De buiten- en binnenhoes zijn ook fraai en passend bij een plaat als deze.

De A-kant is de beste, met het ene na het andere hoogtepunt en bovendien veel variatie in stijlen en tempo’s. Lekker geproduceerd door Mike Howlett, die met dit knoppendebuut meteen een toonaangevende producer werd in de wave. Het einde van The Worker bijvoorbeeld blijft magistraal: eerst het liedje wegfaden om het vervolgens nog even te laten terugkomen.

De hoogtepunten van de B-kant: op Lies hoor ik eigenwijze toetsenpartijen die aan The Stranglers doen denken. Zou die band van invloed zijn geweest?
Bij Wax Dolls zing ik hier en daar Kids in America van Kim Wilde mee, wat niet de bedoeling zal zijn geweest maar de akkoordenprogressie lijkt erop. Vrolijk en energiek, twee van de sferen op dit album en opnieuw heerlijke keyboardlijnen. Ook Nice to Know vind ik nog altijd erg lekker, mede omdat Watts hier dreigend-laag zingt. Afsluiter Lemmings groeit met zijn afwisseling bij elke draaibeurt.

Anno 2022 zou je de muziek kunnen omschrijven als het kind dat The Stranglers en The Police samen kregen. Biologische en historische nonsens natuurlijk, maar deze tijdgenoten maakten met Word Salad (mooie titel!) een heerlijke semi-klassieker.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:36 uur

geplaatst: vandaag om 17:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.