Keane - Hopes and Fears (2004)

En dat voor een gitaarloze plaat.

Een piano heeft ook snaren

Het is in elk geval fijnbesnaarde muziek.

Muziek voor lieve jongens. Count me out.

Jongens die bij Heleen van Royen op het matje moeten worden geroepen. Stoute Jongens hebben sowieso genetisch more fun

Zaaf ouwe badboy van me!

Ik nader met rasse schreden de vijfenzestig.... Dat stoute heb ik lang achter me gelaten, haha.

Begint erg sterk met enkele poppareltjes, maar zakt vervolgens wel wat in. Om de duur ook wat te veel van hetzelfde en iets te afgelikt. Wel nooit begrepen wat iedereen zo fantastisch vindt aan Bedshaped.

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Keane was ik wel even vergeten. Ten tijde van de release heb ik dit album gekocht en het altijd prettige muziek gevonden, maar wel lang geleden dat het op stond. Ik moet zeggen dat ik toch wel een beetje verbaast was dat dit in de top250 staat. Is dit niet te braaf voor de gemiddelde MuMe-user? Ik heb zelf weer met hernieuwd plezier naar het album geluisterd. Het heeft best veel fijne elementen, zoals het meelevende op de openingssong en het daaropvolgende Bend and Break. Of juist het meer gevoelige werk zoals op Bedshaped. Het is gewoon heel erg fijne muziek. Dus ik begrijp een stuk beter waarom dit in de top250 staat.

Kaarten binnen voor de AFAS.

Keane staat op 19 april naar AFAS Live! - afaslive.nl

Wat mij betreft geen echt album maar een handvol aardige singles, omrand met nietszeggende fillers.

De singles staan 20 jaar na dato nog goed overeind en hebben hun charme. Vooral Bedshaped is een uitstekend nummer. Somewhere Only We Know en This Is the Last Time zijn ook behoorlijk sterk en Bend and Break en Everybody's Changing mogen er ook nog zijn. Aanstekelijke melodieën schrijven kunnen ze wel, al is het jammer dat elke track even glad is en ritmisch nogal saai.

De rest van de nummers klinkt echt alsof het alleen dient om een album vol te maken. Your Eyes Open, Can't Stop Now, Sunshine, On a Day Like Today en Untitled vind ik echt barslechte, kleurloze liedjes die je meteen weer vergeten bent.

Binnenkort, mei 2024, de 20ste verjaardag van dit album en dat vieren we met:

CD 1: Remastered Album

Somewhere Only We Know
Bend And Break
We Might As Well Be Strangers
Everybody’s Changing
Your Eyes Open
She Has No Time
Can’t Stop Now
Sunshine
This Is The Last Time
On a Day Like Today
Untitled 1
Bedshaped

CD 2: B-sides and Rarities

Snowed Under
Fly To Me
Something In Me Was Dying
She Opens Her Eyes
To The End Of the Earth
The Way You Want It
Allemande
Walnut Tree
Love Actually
Wonderful River
More Matey
Get Away From Yourself

CD 3: Demos

Somewhere Only We Know (Tim demo, September 2002)
Somewhere Only We Know (Demo, December 2002)
Bend and Break (Demo, April 2002)
We Might As Well Be Strangers (Tim demo, September 2003)
Everybody’s Changing (Demo, July 2002)
Your Eyes Open (Demo, April 2002)
She Has No Time (Demo, October 2002)
Can’t Stop Now (Demo, January 2003)
Sunshine (Demo, February 2002)
This Is The Last Time (Demo, May 2002)
On A Day Like Today (Tim demo, September 2003)
Untitled 1 (Tim demo, May 2002)
Bedshaped (Demo, October

Deze week via SuperDeluxeaEdition de bluray met atmos_5.1 mix binnengekregen. Geweldige mix met vele ongehoorde details. Wat een sterk albumdebuut is dit toch.

Het debuut van Keane blijf ik een prima album vinden door de zang en het sterke songmateriaal. Jammer dat deze band dit niveau niet heeft kunnen aanhouden met wisselvallige albums waarbij ze in herhaling vielen. Enkel de opvolger Under the Iron Sea komt nog enigszins in de buurt.
Het valt mij op dat vele bands na 2000 een voortreffelijk debuut leverden en na twee albums uitgeblust waren.

Hopes and Fears is inderdaad een leuk debuut, niet wereldschokkend maar ondanks of juist dankzij de spaarzame instrumentatie levert dit wel een sympathiek album op.
Absolute prijsnummer is Bedshaped. Wat een pracht van een song.
Hierna kwam de klad erin, mede ingegeven door Chaplin's drugsproblemen. Under the Iron Sea heeft nog wel zijn momenten, maar is een slag minder dan het debuut.



Dat geldt denk ik niet specifiek voor het nieuwe millennium maar dat is van alle tijden.
Ik heb mijn hoofd daar ook wel eens over gebroken.
Het is denk een samenspel van factoren; niet alleen zijn er verwachtingen (vanuit het publiek, pers en platenmaatschappij), is de frisheid er vaak na een stormachtig begin wat af, maar beginnen vaak ook binnen een band zelf irritaties op te spelen.
De verhoudingen komen vaak anders te liggen; is de band vrij democratisch van aard of pakt iemand de leiding en zet dat de toon.
Tenslotte ebt de jeugdige bravoure in de loop der jaren ook weg, een kenmerk van het 'jong' zijn in een band houdt vaak ook in dat de leden vaak grenzen opzoeken ook op muzikaal gebied, dit heeft heel wat fijne platen opgeleverd als debuut.

Het is wellicht psychologie van de koude grond maar men heeft het vaak over de 'moeilijke tweede' als bands met een opvolger komen van de eersteling. Deze strekking kun je ook wel op Keane loslaten denk ik.

Blijft over; Hopes and Fears, een plaat vol melodieën die wat mij betref de tands des tijds hebben doorstaan.

De meeste (grote) bands voor de jaren 2000 debuteerden verdienstelijk en bleven zich verder ontwikkelen. Ik denk aan The Beatles, Rolling Stones, Kinks, Radiohead, Pink Floyd, Queen, Abba, Led Zeppelin, U2 ...
Maar vele recente bands werden snel een hype na het debuut zoals Keane maar ik denk ook aan The Strokes, Bloc Party, Kaiser Chiefs, The Kooks, The Vaccines ... De lat werd zo hoog gelegd dat ze onder druk kwamen wat vaak nefast werd en de spanningen groter werden wat de inspiratie lam legde.
Vaak wordt gesproken over een moeilijke tweede maar meestal is het tweede album in het verlengde van het debuut. Op het derde album moet een band bewijzen meer in hun mars te hebben en dat is niet gemakkelijk.

Bij Keane - Hopes and Fears 20:

Ze hebben dit album toch niet opnieuw ingespeeld hoop ik?

Nu wel met gitaren

Volgens mij betreft dit weer een idee van de platenmaatschappij om Keane weer opnieuw onder de aandacht te brengen.
De schijf is volgens mij niet opnieuw ingespeeld maar betreft het de eerste plaat van de heren, aangevuld met b-sides en demo's.
Kortom; alleen de meest verstokte Keane liefhebber zal zijn knip trekken voor een dergelijke uitgave.
Als je het origineel al hebt mis je hier niet zoveel aan.

Dit is gewoon de 20e verjaardag van deze plaat. Met B-kantjes en wat demo's. Is geen eigenstandige release.

Een plaat die mij lang geleden door een moeilijke periode heeft geholpen. Sommige platen kunnen dat.

Naar maten ik ouder wordt, kan ik deze plaat echt steeds meer waarderen. Vroeger vond ik deze muziek niks aan, nu luister ik het best vaak.