Meshuggah - obZen (2008)

Zelden zulke hoekige muziek gehoord dat me aanspreekt. Meshuggah's obZen bevat veel wat mij afschrikt, maar heeft genoeg interessante dingen om me er verder in te verdiepen. In die zin is de titel aardig gevonden: ik ben volledig zen in het obscene geweld dat Meshuggah op me afvuurt.

Hoewel 'volledig' niet helemaal waar is, want obZen kan me niet de volledige speelduur boeien. Combustion mag het eerste nummer zijn dat ik überhaupt van de Zweden hoor. Dat liet tot me doordringen dat ik dit album met mate moet ondergaan. Anders dan andere geweldenaars als een Cradle of Filth of, ach, Tool kan juist Meshuggah met dit album een manier zijn om mij af te reageren. Dat ligt ten eerste aan het feit dat Meshuggah niet de fout maakt om, in zekere zin, emotionele muziek te maken; het is vooral techniek. Mijn inziens wordt de techniek hier ten volle gebruikt om emotie op te roepen. Een vallende glazen porseleinkast is nog niet muzikaal, maar als de chaos zo geordend op de grond pleurt als op obZen is dat lovenswaardig. Dus, Combustion heeft een heel aardig verloop waarin de gitaren en vooral het drumwerk bij vlagen stuwend, dwingend en onvergeeflijk zijn.

Maar echt interessant wordt het op Electric Red. De terugtrekkende gitaarslagen na de intro. De vlammende riffs vanaf 0:26. De jazzy momenten waarop de gitaren en de drumslagen anderhalve seconden even in de ijle lucht lijken te blijven hangen vanaf 1:10. En zijn de korte, brutale gitaarrifjes vanaf 2:54 een voorbeeld van heerlijke polyritmiek?

Bleed knalt de koptelefoon uit met een razendsnelle riff en verzandt in een heerlijk a-ritmisch samenspel van gitaar en razendsnelle drums alvorens het eerste zenmoment te bereiken. De wat oninteressante intro van Lethargica wordt afgelost met een moddervette, loodzware en dreigende riff vanaf 0:36. Het titelnummer weet vervolgens nog te boeien met de aardige riff.

Daarna lijkt het alsof Meshuggah's leuke ideeën zijn opgeraakt. Dat wil niet per definitie zeggen dat het niveau naar beneden gaat, maar ik kan heel moeilijk echt opvallende momenten opnoemen, al is de slotriff van Pineal Gland Optics weer erg goed. Of het kwartje bij de rest nog moet vallen is een kwestie van tijd, maar het aantal keer dat ik deze plaat heb geluisterd rechtvaardigt een mooie vier sterren beoordeling.

De openingsriff van zowel Pineal Gland Optics als Pravus zijn toch vrij geniaal Net als de outro van Dancers. PGO en DtaDS zijn misschien iets minder hoekig dan de rest van de plaat, maar die hoekigheid maakt wel meteen plaats voor een geweldige flow, wat mij betreft.

Ik denk dat ik die nummers ook met die insteek moet luisteren, letten op de flow. Na het eerste deel zijn mijn verwachtingen voor alles wat komen gaat te hoog. Ik ga me verdiepen in wat het tweede deel zo goed maakt, en met die informatie kan het zomaar eens zijn dat mijn beoordeling een halve punt hoger uit kan vallen.

Overigens, ik zei dat het niveau niet naar beneden gaat. De genialiteit ervan zal ik niet ontkennen; de nummers komen alleen, in tegenstelling met de voorgaande nummers, wat minder goed aan. Misschien komt dat doordat ik al helemaal door elkaar gebeukt ben in de eerste helft en zal ik de tweede helft op zichzelf staand moeten luisteren.

goed album, maar toch kan het me niet langer dan 3 nummers boeien. Er zit te weinig afwisseling in om echt langer te luisteren.
Het is wel heel knap gespeeld allemaal en de scream van Jens is natuurlijk weer megavet.
Ik kan er niet onderuit om toch 3,5 ster te geven vanwege het hoge niveau en het nummer bleed, wat toch wel 1 van de beste metalsongs van de laaste jaren is.......

check ook : after the burial-rareform

Stiekem zit er enorm veel afwisseling in
De flow als thema en het typische "gelikte" obZen geluid loopt natuurlijk als een rode draad door het album, maar afwisseling is er nonetheless.

Beste metalalbum ooit in mijn opzicht, waarschijnlijk totdat Meshuggah dit later dit jaar nog maar eens verbeterd.

Uitstekende plaat, maar toch vind ik Catch 33 hun hoogtepunt.

Dan ga ik eerder voor Chaosphere of Nothing (of deze). Catch 33 was misschien hun meest progressieve plaat, maar naar mijn mening de minst doeltreffende.

Ik vond ObZen een tegenaller ten opzichte van Catch33, ben t dan ook eens met kaztor.
Van mij mogen ze op hun volgende album weer volop experimenteren!

Qua rechttoe rechtaan gaan ze dit waarschijnlijk niet meer overtreffen nee. Ik zou graag een vervolg van I zien haha.

Ligt hem eraan hoe je het begrip 'doeltreffend' bekijkt. De ontlading op die plaat (Sum) en de aanloop daartoe is wat mij betreft onovertroffen.

Uitstekende plaat, ik ken ander werk van Meshuggah nog niet goed genoeg., om hier een goede mening te plaatsen. Ik heb niets om deze mee te vergelijken, maar ik denk dat de andere platen zeker de moeite waard zijn voor een luisterbeurt.

Je hebt een hoop moois (al is mooi niet het juiste woord ) te ontdekken Thestrals!

Ik zag net dat ik vergeten was op dit album te stemmen dus dat zal ik nu maar eens doen, 4,5 ster.

Meshuggah is een band die ik pas een tijdje echt wist te waarderen. Eerst dacht: Wat een moeilijkdoenerij, wel leuke lage gitaarriffjes. Vergeet niet: Ik was toen 12.



Nu is Meshuggah een van mijn favoriete bands. Hoe moeilijk het ook wordt, de band zorgt ervoor dat je nog steeds je nekspieren naar de klote helpt. Een nummer als Combustion heeft een groove waar je U tegen zegt en diep voor buigt. Bij deze:



Het drumwerk van Tomas Haake is echt super op dit album. Vooral de dubbele bas krijgt het te verduren, vooral in Bleed. De snaredrum blijft meestal lekker simpel. Handen hoeven niet te veel te doen en de voeten spelen weer van die heerlijke springerige patronen.

Qua tomwerk zijn er nog wat avontuurlijke dingen te beleven in Electric Red. Iets toegankelijker (voor Meshuggah-begrippen dan) dan Catch 33 maar nog steeds een waar de mainstream luisteraar met zijn handen in het haar zit.

Als ik deze plaat luister vraag ik me altijd af hoe deze man zijn brood besteld bij de bakker.

geweldige plaat iig, gaspedaal gaat altijd net ff dieper als dit opstaat

Berichten verplaatst naar Meshuggah

Ik heb zojuist voor de grap eens een versie van Bleed op Youtube zitten luisteren die 20% vertraagd is. Iemand al gezien?

YouTube - Meshuggah - Bleed (20% slower)

Het aparte is, de verandering in toonhoogte is op zich niet zo enorm, maar groot genoeg om van de vocalen iets heel erg bruuts te maken....

Sowieso, zelfs met die 20% vertraging, gewoon niet aan te tippen die gasten, zoveel oerkracht die schuil gaat in zo'n nummer...

Gaaf. Kun je met wel meer goede metalsongs doen, Slayer's Angel of Death bijvoorbeeld. Die blijft op verlaagd tempo ook kei en keihard.

Ja klopt! Ik heb die trouwens voor de grap ook een keer op 180% gezet, bij die ijzingwekkende gil aan het begin is het dan net of je naar een Chipmunk luistert die op gruwelijke wijze aan zijn einde komt

Bleed 20% vertraagd is bijna gaver dan het origineel.

Op YouTube is er een versie van Angel Of Death die 800% vertraagd is, die schreeuw aan het begin lijkt eeuwig te duren.

Technofielen zullen helemaal waus zijn van deze cd maar een leek als ik heeft het toch wat moeilijker. Het is genieten van de riffs in bleed en in obzen maar ik trek de zang erg slecht. Het totaalpakket is dus niet helemaal voor mij geschapen helaas. Af en toe even een Bleed over de koptelefoon is echter een belevenis op zich.

Ik vind dit Meshuggah's beste album. De riffs zijn wat groovender dan voorheen. De ritmes komen wat explicieter naar voren en al met al is het ook wel iets melodischer dan het gemiddelde werk van Meshuggah. Dit alles zonder aan bruutheid in te boeten.

Combustion Héérlijk om met zo'n nummer een album in te gaan!

Ik vind dit niet Meshuggah's beste album, dat is voor mij toch echt Nothing, maar dit is wel zeker de meest verfrissende. Nothing is veel van hetzelfde, wel allemaal ijzersterk, maar niet zo afwisselend als dit. Terwijl de kwaliteit toch in elk nummer hoog is. Als het hele album van de kwaliteit Combustion-Electric Red-Bleed-Dancers was geweest, was dit mijn favoriet geweest.

Manman, Meshuggah een paar weken geleden op Dour gezien. Geweldig optreden met een razende moshpit die loos gaat op de moordende ritmes van deze band. Optreden was snel gedaan en men kleren hingen vol zweet. Heerlijk!

Hier moet ik dus van terug komen. Het heeft een hoop tijd nodig maar zeker aan het einde van de plaat is het genieten. Misschien scheelt het ook dat ik wat meer bands luister die een dergelijke zanger hebben en ik wat meer gewend raak aan de vocale stijl (Dillinger Escape plan luister ik ook veel) en dan vallen de riffs nog meer op en kom je steeds meer in de plaat. Ik moet me nog verdiepen in de andere cd's van Meshuggah maar op dit moment is dit een van mijn favoriete platen.

Laagste gemiddelde voor een Meshuggah plaat. Zelf hoor ik hem tig keer liever dan een Destroy Erase Improve of een Chaosphere. Verder is hij ook zeker gelijkwaardig aan de andere huzarenstukjes Catch 33, Nothing en de "I" EP. Meshuggah heeft zelden constanter en gestroomlijnder geklonken dan op deze plaat.

Meshuggah , volume op een goed niveau , gedachten op nul en lekker knallen met die platen. Ook de album obZen speelt lekker mee en staat volledig in mijn spotify afspeellijst. Heerlijke knallende platen met fijn instrument gebruik. Zweedse metel, I'm lovin it!

Dat het hier nog stil is na vandaag...

Meshuggah brengt op 31 maart van dit jaar obZen opnieuw uit ter gelegenheid van het 15-jarig jubileum van dit legendarische album: New remastered version of ObZen by MESHUGGAH is live! New re-issue coming up » IDIOTEQ.COM. Vandaag is het titelnummer als 'single' naar buiten gebracht.

Ik heb de LP meteen gepreordered. Naast het feit dat ik obZen nog niet in fysieke vorm in bezit heb ben ik ook enorm onder de indruk van de remaster. Waar ik het origineel productioneel wat kil en machinaal vindt (hoort natuurlijk ook bij het type muziek van Meshuggah en het achterliggende concept), ben ik enorm weg van deze nieuwe aanpak. Het klinkt een beetje zoals Immutable ook klinkt: organisch en warm, waarbij de wisselwerking tussen de instrumenten veel beter uit de verf komt.

Dus voor de fans: pre-orderen die hap! En snel de nieuwe single luisteren.

Dat klinkt veelbelovend! Ik heb namelijk hetzelfde commentaar over de originele productiestijl. Bij Catch ThirtyThree vind ik dat kille en machinale geluid perfect passen, maar bij het meer groovende materiaal van deze plaat heb ik liever ook een wat warmer geluid. Dat is op The Violent Sleep of Reason meer het geval.