D'Angelo - Voodoo (2000)

Is er iemand geïnteresseerd om gratis naar 's mans concert op Gent Jazz te gaan nu zaterdag, en er in ruil een recensie over te schrijven voor skylinereviews.com?

Er was een dag waarop ik te horen kreeg dat ene D'Angelo een plaat had gemaakt in de naam van bijvoorbeeld Jimi en tal van dit soort legendes. Toen voegde men er nog aan toe dat ?uestlove ook een grote rol speelde op dit album en toen was ik stiekem al verkocht. Hem eerst gedownload en vrijwel direct verliefd geworden!

Per nummer:

1. 4,5*
2. 5*
3. 4,5*
4. 4*
5. 4*
6. 5*
7. 4,5*
8. 5*
9. 5*
10.5*
11. 4,5*
12. 5*
13.5*

Alle tracks met vijf sterren zijn voor mij persoonlijk "moderne klassiekers", hoewel ik wel moet bekennen dat ik twijfelde bij The Root, maar omdat ik bij dit nummer een heerlijke persoonlijke gebeurtenis er aan verbonden heb, heb ik hem ook maar de volle score gegeven.

Geweldige neo-soulmuziek met hier en daar een vleugje Hiphop en misschien de niet beste teksten ooit, maar het past heerlijk bij het totaalplaatje. Puur & Swingend.

Hulde aan D'Angelo voor dit Voodoo! 5*

Traag, stroperig en heerlijk om je langzaam in de flow te laten opgaan. Mij lukt dat wel

Het zegt genoeg over deze plaat dat ik het onbegrijpelijk vind dat je Playa Playa niet het volle pond geeft

Na het lezen van de lyrische recensies het album gekocht.
Als je alle recensies las, leek het een album dat je als Prince fan in de kast hoort te hebben.
Ik moet zeggen: het viel wat tegen.

De Prince verwijzingen snap ik, maar ik vind het album als geheel wel erg eentonig.
Uiteraard is het een ontzettend geil album (excusez le mot), maar het had iets vaker echt spannend (muzikaal gezien) Mogen worden.
Untitled houdt het van 3* af, maar ik vind het niet het meesterwerk dat de recensies beloven.

Method Man en Redman zijn echt fantastisch op Left & Right. Mijn rip hapert echter langs alle kanten, dus moet eens een betere zien te versieren. Wat ik gehoord heb klonk echter heel goed. Fijn plaatje.

Dit is toch wel het beste Prince album, wat niet door Prince zelf gemaakt of geproduceerd is. Ben ik nu cynisch? Helemaal niet zelfs. Ik ben een Prince fan, dus dit is een mooie kwalificatie. Aan de andere kant, doet 'ie natuurlijk wel wat onrecht aan het werk van D'Angelo zelf. Hij heeft hier gezorgd voor een album wat allereerst een echt mooi geheel vormt, met een fraaie jazzy soulful funky en sexy sound ineen. Dat hoor je terug in de sterke instrumentatie, productie en in de muziek zelf. Juist die verschillende nuances zorgen ervoor dat deze lange plaat niet saai wordt.

Toch zouden een stuk of vier nummers weggelaten kunnen worden, dan was het helemaal een ijzersterk geheel geworden (van zo'n 54 minuten). Ik heb het dan over The Line, One Mo'Gin, The Root & Greatdayndamornin'/Booty, aardige nummers maar minder dan de rest. Hierdoor dreigt soms een overdosis van deze muziek, maar ach, liever wat teveel dan te weinig. En het blijft prettig dat D'Angelo goed naar de (vroege) Prince ballads heeft geluisterd.
Een aanrader is trouwens de heruitgave van de dubbel LP, in fraai artwork op 180 gram vinyl. Die klinkt als een klok.

Laten The Line, The Root en Greatdayndamornin'/Booty nu net mijn favoriete nummers zijn.

Ja, dat zul je altijd zien als je zoiets opschrijft!
Gelukkig staan ze er lekker wel op!.

Bij mij is het kwartje niet gevallen. Kocht deze cd een paar jaar geleden uit de uitverkoopbak bij de FRS voor 50 cent waar nog een hele rij instond (eigenlijk al een voorteken). Ik had de lyrische recensies gelezen en was zelf heel benieuwd. Ik vond het album echter flink tegenvallen. Vandaag weer eens opnieuw een luisterbeurt gegeven en nog steeds kan het me niet boeien. Bij één nummer keek ik even op de hoes om te checken hoe het heette: Devil's Pie dus. Met dat oorwurmende hoge riedeltje op de achtergrond. Leuk nummer, maar de rest...
Bij Left & Right denk ik aan een satirisch nummer van De La Soul, een andere keer hoor ik in de verte Al Jarreau en, een stukje dichterbij, Prince. Nope, ik krijg hier geen warme gevoelens bij. Sterker nog, ik krijg in één keer zin om keiharde muziek te draaien of wat zware funk om weer wat wakker te worden. Stonekillers van Prince Charles and the City Beat Band bijvoorbeeld maar helaas heb ik die cd niet...
Mm, is er iemand die wil ruilen?

Duidelijk verhaal. Behalve dat je dan wel Devil's Pie goed vindt (ook één van mijn favorieten trouwens). Zo veel wijkt dat nummer toch ook weer niet af van de rest?

Pino Palladino is God, wat een baslijnen dat die hier tussen voegt.

Na Black Messiah en het supervette optreden in Tivoli/Vredenburg ook Voodoo een paar keer beluisterd om het een extra kans te geven en eerlijk is eerlijk na de derde keer herbeluisteren, begon het kwartje te vallen.
Nog altijd staat er een aantal zwakkere nummers op die west al benoemt, maar ik begin meer en meer waardering te krijgen voor dit album. niet alledaagse songstructuren, schitterende zang en een stuk minder glad dan de voorganger.

Halfje erbij en we zullen zien waar het uitkomt.

Hé was jij er ook al in TivoliVredenburg! Dat is de vierde MuMe geteld. Wat een waanzinnig optreden!

Wellicht is dit soort "neosoul" gewoon niet mijn type muziek. Ik was er wel benieuwd naar, gezien de klassiekerstatus, maar kan er niet zoveel mee.

Op de achtergrond speelt een repetitief funkritme, waaroverheen, tja, een beetje ge'oehoe'd, 'ge'hihihi'd, gekermd en gezanikt wordt. Een enkele keer herken ik een zanglijn. Meer haal ik er eigenlijk niet uit. Behalve een paar lekkere baslijntjes en andere toffe stukjes in de begeleiding weinig memorabels, dus. En dat dan 80 minuten.

Ik merk dat ik hier een beetje hetzelfde probleem mee heb als met Marvin Gaye, die ik ook niet zo goed kan hebben doordat hij meer geluidjes maakt dan zingt, snijdt dat hout? Want er is zat soul en funk die ik wél geweldig of in elk geval genietbaar vind - ik noem een Curtis Mayfield, Gil Scott-Heron, Baby Huey, Sly & The Family Stone en Funkadelic, om de oude garde erbij te halen. Ook een Raphael Saadiq vind ik tof.

Ok, ik ben hierboven toch te hard. Vooral Devil's Pie is toch wel behoorlijk fijn.

Vind je The Root nog steeds een van de mindere nummers op dit album west? want dat nummer vind ik juist zo'n bom!
Vooral die heel subtiele opbouw met terug gemixte gitaar en D'Angelo die vocaal steeds een beetje meer gas geeft, en daarna gedriedubbeld steeds meer variatie in zijn backing vocals brengt. Tip draai The Root heel hard over je speakers, dan komt ie het beste tot zijn recht.

Ik moet trouwens als über D'Angelo fan maar eens een recensie schrijven van dit album, want zelfs na 15 jaar vertoont Voodoo geen enkele slijtage!

Smooth en glad, maar echt heel lekker en bijzonder goed gemusiceerd. Soul van hoge kwaliteit en een album met een eigen feel en sfeer.

Voodoo van D'Angelo is mijn favoriete plaat, en heeft voor een groot deel mijn muzikale smaak gevormd. Voodoo wees mij de weg naar al die andere muzikale soul en funk helden.
In een uitgebreide recensie zal ik uitleggen waarom deze plaat zo enorm bepalend is geweest voor mij, en voor de muziekindustrie.


D'Angelo zette iedereen op het verkeerde been om pas vijf jaar na zijn prima ontvangen debuut Brown Sugar (waarin hij soul met hiphop versmolt) Voodoo uit te brengen. Voodoo werd twee jaar na Brown Sugar al aangekondigd, maar werd eindeloos uitgesteld omdat D'Angelo kampte met een writersblock, en in de studio eindeloos nachten doorhaalde om zijn plaat te perfectioneren.
Veel platen die de tand des tijds hebben doorstaan en later bestempeld worden als klassieker, worden in eerste instantie niet goed begrepen, of hebben tijd nodig om te rijpen. Soms moeten ze in een tijdscharnier worden geplaatst, en kunnen ze pas daarom na enige tijd goed beoordeeld worden.

Zo geschiedde het ook met Voodoo. Fans van Brown Sugar begrepen Voodoo niet en verwachtte liedjes met een kop en een staart. Ook veel critici konden in eerste instantie weinig met de lossere aanpak van Voodoo, in een tijd dat r&b binnen een duidelijk kader opereerde. De liedjes op Voodoo waren volgens hen te los van opzet, en klonken meer als een uit de hand gelopen jam.

Met terugwerkende kracht weet men inmiddels dat D'Angelo juist een heel helder doel voor ogen had met Voodoo. Daar waar hij voor Brown Sugar nog geïnspireerd werd door Sam Cook, 90'S Hiphop en Smokey Robinson, (en Smokey nota bene nog een eerbetoon bracht door Cruisin te coveren) zo luisterde D'Angelo voor de opnames van Voodoo veel naar Prince, Jimi Hendrix en Sly And The Family Stone. D'Angelo wilde af van de urban muziek die eind jaren 90 populair was, r&b geproduceerd met pro tools en computers. Hij wilde zijn muzikale helden uit het verleden eren door zijn eigen draai aan soul en funk muziek te geven.
Met een aantal vrienden vormde hij de groep The Soulquarians ( oa: Questlove, Erykah Badu en Q-tip ). Een aantal leden van deze groep, hielpen hem ook bij de opnames en totstandkoming van Voodoo. Geïnspireerd als D'Angelo was door Jimi Hendrix's album Electric Ladyland, vonden de opnames voor Voodoo plaats in de Electric Lady studio's. De plaat heet dan ook niet voor niets Voodoo. Het is een verwijzing naar het nummer Voodoo Child, afkomstig van Electric Ladyland.

Omdat D'Angelo Voodoo zo veel mogelijk organisch wilde laten klinken, gebruikte hij vintage opname apparatuur, en werd de plaat bijna volledig opgenomen op tape. Voor de mixing benaderde hij Russel Elevado, een audio engineer die uitsluitend met vintage apparatuur werkt en D'Angelo ook al eerder hielp met de track Lady afkomstig van Brown Sugar, maar ook van de partij was op het nieuwste album van D'Angelo, Black Messiah. Het is dan ook mede aan de unieke mixing stijl van Elevado te danken, dat Voodoo zo intens broeierig en eigen klinkt.

D'Angelo koos ervoor om in de studio uitsluitend met gerenommeerde muzikanten te werken, afkomstig uit een breed scala van muziekgenres. Zo haalde hij hiphop drummer en vriend Questlove van The Roots binnen, en ook jazz trompetist Roy Hargrove en pop bassist Pino Palladino, die naam had gemaakt door onder andere met Phil Collins en Tears for Fears te werken, waren van de partij.
Hij liet de muzikanten eerst maandenlang met elkaar jammen, alvorens überhaupt iets op te nemen.
In die urenlange jamsessies ontstond het unieke samenspel tussen Questlove en Pino Palladino.
D'Angelo had Questlove opgedragen om zó strak de drummen dat het nauwelijks te onderscheiden zou zijn van een drumcomputer. Op andere momenten moest Questlove net na de tel drummen, alsof hij dronken was. Questlove biechtte later op dat hij in eerste instantie moeite had met de aanpak die D'Angelo voor ogen had. Hij was bang dat muzikanten of andere drummers hem zouden uitlachen. De manier waarop Questlove op Voodoo drumt was ten tijden van de opnames dan ook uiterst ongewoon en vernieuwend.

Questlove geeft in zijn boek Mo Meta Blues aan dat het drummen op Voodoo hem als muzikant het meest gevormd heeft. Toen hij eenmaal de slag te pakken had, werd hij volledig gebiologeerd door deze nieuwe manier van drummen. Hij was er zelfs zo mee bezig, dat hij album opnames voor zijn eigen band The Roots die geplant stonden, minder aandacht gaf. Voodoo legde beslag op al zijn tijd en aandacht.
Deze volledige toewijding typeert de muzikanten op Voodoo. Het is alsof D'Angelo alleen met 100% inzet en toewijding genoegen nam.

Voodoo is dan ook een plaat geworden waarop de muzikanten zichzelf en elkaar tot het uiterste dreven. Je proeft bijna het zweet, zoals ze daar nachtenlang hebben staan jammen.
Je voelt de nachtelijke hitte, de vette beats en de pompende baslijnen zo moddervet dat ze door je lichaam heen beuken. Je hoort geheimzinnige gesprekken, lachsalvo's, en D'Angelo's gedubbelde falset in en out faden. En als de plaat is afgelopen weet je niet helemaal wat je gehoord hebt, en misschien begrijp je het ook niet. Wat rest is de plaat nogmaals opzetten, de volume knop nog wat omhoog. Je weer laten meevoeren, naar een tijdloze plek waarin Hiphop, soul, jazz, funk en pop samenkomen. Een bezwerende betovering. De Voodoo van D'Angelo is 16 jaar na dato nog lang niet uitgewerkt.

- Playa Playa: Het openingsnummer, dat metaforen aanhaalt van een basketbal wedstrijd. Langzaam start het Voodoo ritueel, je hoort wind, bezwerende stemmen en traag en stroperig ( zo typerend voor een D'Angelo song ) komt het album op gang.
Eerst drums, dan de pompende bas van Palladino, en later valt het koperwerk van Roy Hargrove in.

- Devil's Pie: Prachtig hoe de Voodoo van Playa Playa langzaam overgaat in Devil's Pie. Er klinkt een scratch en dan valt de bas en de beat in. In Devil's Pie zingt D'Angelo over een wereld die opgeslokt wordt door geld en hebzucht. De track is geproduceerd door de gerenommeerde hihop producer DJ Premier, en bevat een sample van Raekwon.

- Left

Mooi geschreven.

En toen was de rest van mijn track review ineens verdwenen... twee uur werk in rook opgegaan.... ik kan het opeens ook niet meer bewerken

Ik vond hem al erg afgezaagd

lief van je Dirruk

Iets opnieuw schrijven kost meestal de tweede keer de helft minder tijd dan de eerste keer. In een uur zou het moeten kunnen. Je moet er maar net weer zin in hebben.

Tip: schrijf langere recensies eerst in Word en copy/paste dat dan naar MuMe. Gaat het fout (en soms gebeurt dat zonder aanwijsbare reden) dan heb je altijd je tekst nog. En kun je het (later) nog eens proberen.
Natuurlijk wel je Word bestand opslaan.

Wat doet Africa nog na Untitled? Mosterd na de maaltijd. Untitled zou zo'n mooie afsluiter zijn, ik vind het ook één van de geniaalste soulnummers die ik ooit heb gehoord.

Nee man, Africa is de bezinking na het orgasme. Geniaal is Untitled zeker, maar Africa vind ik nog een fractie sterker hoor.

Goed album, ik moet hierbij wel regelmatig aan Prince denken, of is dat een domme vergelijking?

Nee hoor, doen er meer. Ik zelf eigenlijk ook wel. Gewoon een goed album.

Untitled is zelfs een soort ode aan Prince

NEXT Collective performs Africa (originally by D'Angelo) - YouTube

Ik kwam hier niet doorheen, paar keer geprobeerd, maar het kwartje valt hier bij mij gewoon niet. Ik hoorde een paar redelijke nummers en vooral veel 'soulful' gejam(mer), maar dus zeker geen briljante songschrijver of 'nieuwe Prince'. Ga dus toch maar weer Marvin Gaye opzetten.

Hier vat je mooi samen wat Voodoo ook voor mij een bijzonder album maakt! Dit album is echt belachelijk sfeervol en vormt een mooi organisch geheel. Om de nummers subtiel aan elkaar te rijgen is af en toe een outro/interlude nodig, maar deze voelen absoluut niet gekunsteld aan. Ik had echter wel even tijd nodig om Voodoo op waarde te schatten. Vond sommige nummers aanvankelijk een beetje langdradig en repetitief, maar ben inmiddels de mening toegedaan dat er op dit album geen nummer te veel of te weinig staat. Dat D'Angelo uiteindelijk zo lang aan dit album heeft lopen schaven heeft goed uitgepakt, want het steekt allemaal zo vernuftig in elkaar. Vooral de manier waarop de nummers zijn ingekleurd met D'Angelo zijn vocalen vind ik erg knap!

Favorieten: Send It On, One Mo’Gin, The Root en Africa(!).