D'Angelo - Voodoo (2000)

NEXT Collective performs Africa (originally by D'Angelo) - YouTube

Ik kwam hier niet doorheen, paar keer geprobeerd, maar het kwartje valt hier bij mij gewoon niet. Ik hoorde een paar redelijke nummers en vooral veel 'soulful' gejam(mer), maar dus zeker geen briljante songschrijver of 'nieuwe Prince'. Ga dus toch maar weer Marvin Gaye opzetten.

Hier vat je mooi samen wat Voodoo ook voor mij een bijzonder album maakt! Dit album is echt belachelijk sfeervol en vormt een mooi organisch geheel. Om de nummers subtiel aan elkaar te rijgen is af en toe een outro/interlude nodig, maar deze voelen absoluut niet gekunsteld aan. Ik had echter wel even tijd nodig om Voodoo op waarde te schatten. Vond sommige nummers aanvankelijk een beetje langdradig en repetitief, maar ben inmiddels de mening toegedaan dat er op dit album geen nummer te veel of te weinig staat. Dat D'Angelo uiteindelijk zo lang aan dit album heeft lopen schaven heeft goed uitgepakt, want het steekt allemaal zo vernuftig in elkaar. Vooral de manier waarop de nummers zijn ingekleurd met D'Angelo zijn vocalen vind ik erg knap!

Favorieten: Send It On, One Mo’Gin, The Root en Africa(!).

Negen jaar later is van bovenstaande geen sprake meer. Ik moet concluderen dat dit me niet meer zo pakt als vroeger. Is het album intussen wat gedateerd of verandert mijn smaak? Maakt ook niet uit. Vier sterren is nog steeds mooi .

Dit valt mij behoorlijk tegen, maar smaken verschillen (gelukkig). Ik vind het klinken als een slap aftreksel van Prince. Tekstueel is het ook niet echt van een bijster hoog niveau, en ook zangtechnisch is hij verre van indrukwekkend.

De productie is wel goed voor elkaar op dit album.

Dit blijft voor mij een classic, blowed my mind and still does

Ik zette deze vandaag nog eens direct nadat ik het zo bejubelde laatste album van SAULT had beluisterd. Conclusie: die beats van SAULT klinken dan toch erg braaf en netjes binnen de lijntjes, lang niet zo vet en ruig als de meester D’Angelo het al zo vaak heeft voorgedaan..

Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #245

Dit is bij uitstek het type album dat ik vroeger vreselijk gevonden had: een beetje onder de oppervlakte, hiphop-achtige beats die zo min mogelijk aandacht trekken, en een D’Angelo die een beetje zwoel in de rondte zwijmelt. Vroeger dus, want inmiddels lukt het me stukken beter om in de juiste ‘luisterruimte’ hiervoor de komen. Voodoo is binnen zijn genre van soul ondersteund door ‘understated’ doch funky beats een zeldzaam lekker soepje van sfeer.

Ik vind het wel stoer hoe hij voor muziek zonder hele duidelijke opbouw gerust 6 tot 7 minuten de tijd neemt om zijn nummers lekker te laten inwerken en doorontwikkelen. Het zijn niet het grote gebaar en de compositie die de uitgesponnenheid rechtvaardigen, maar juist het laten landen en inwerken van de groove staat centraal. Zowel binnen tracks als door het album een wordt alles in dienst van die groove gezet. Ik herken dat van de betere house/technoplaten en je hoeft maar een van de vele albums waar het niet lukt te horen om je te realiseren hoe lastig het is om de juiste grooves te vinden die zichzelf interessant houden zonder met specifieke elementen de aandacht te trekken. Alleen albums die zo’n groove neerzetten als deze kunnen in mijn beleving 79 minuten interessant blijven, zoals deze plaat van Maurizio en deze van DJ Sprinkles. Platen in de electronische hoek, waar ik Voodoo gevoelsmatig ook plaats.

Deze kan daarmee in het selecte rijtje platen die ik in eigenlijk elk gezelschap wel op zou durven zetten, en dat zonder dat het muzikaal behang is. Op een date, met de schoonfamilie op bezoek, als je vrienden te eten hebt, tijdens een potje schaak, of op een huisfeestje. Het kan eigenlijk allemaal. Normaalgesproken gaat dat alleen met hele identiteitsloze muzak, maar hier niet. Dat intrigeert me wel. Ik kan dan ook helemaal geen favoriete tracks aanwijzen, en vermoed dat ik ook na tientallen beluisteringen nog niet zal weten hoe tracks heten, wanneer ze beginnen en eindigen. En laat dat nu net precies het fijne aan deze plaat zijn. Hij is een beetje saai, maar op de beste manier denkbaar. Des te grappiger dat dit ook een gigantisch commercieel (#1 in de Billboard albumlijst) was dat tegelijkertijd in de pers lyrisch is beschreven met 5* van allmusic.com een 10 van Pitchfork. Volgens mij is dit een album waar je lekker lang mee kan doen en op een laag tempo steeds meer uit kan halen.

Jaren geleden was dit te gladjes en smooth voor me geweest, nu vind ik het een dikke 4* waard.

Vandaag weer eens geprobeerd, maar ik kom hier echt niet doorheen. Eigenlijk lijkt geen enkel nummers ergens heen te gaan, ze duren echt allemaal te lang en de zang irriteert me behoorlijk. Dan toch liever de voorganger en zeker ook de opvolger.