R.E.M. - Accelerate (2008)

Ik herken je punt wel... de laatste 10 jaar vind ik het daarbij een leuk verjaardags- sinterklaaskadootje dat iedereen wel voor je kan vinden in de dorps cd zaak of bij Bol, hoeven ze er niet zo veel moeite voor te doen dan mijn verdere muzieksmaak...

Deze heb ik ook zo gekregen, redelijke plaat maar ik had er vooraf veel meer van verwacht, in tegenstelling tot de voorafgaande berichten kan deze niet in de schaduw staan van de betere vroege platen van REM....

Tja, wat zal ik over dit album zeggen...
Ik was enthousiast toen de plaat uitkwam, maar op de lange termijn is dit een enorme tegenvaller. De rockers zijn aardig, zoals de opener en "Man-sized wreath". "Horse to water" is mijn favoriet. "Until the day is done" vind ik een draak (afschuwelijk nummer), "Sing for the submarine" nogal richtingsloos en "Accelerate" saai. Nee, ik ben gek van de muziek van REM, maar dit album is skippen skippen en skippen.

Toch wel de minste die ik al van Stipe en co heb mogen beluisteren, en dat zijn er inmiddels al wat. Een beetje saai, eigenlijk, met weinig echt sterke nummers. Ik heb het gevoel dat de nieuwe plaat weer een stuk beter is, en dat is maar goed ook, want deze is helaas weinig memorabel. 'Sing For The Submarine' vind ik, samen met de leuke opener, de beste nummers toch nog.

2,5 sterren

Vooropgesteld: ik ben geen supergroot fan van REM. Maar, ik moet zeggen dat dit best een aardig album is met korte, puntige rockertjes. Ik heb bij REM altijd wat moeite om te kunnen beoordelen of de plaat nu goed of minder goed is. Vind Green en Automatic for the People ook prima. Maar ik hoor eerlijk gezegd weinig fundamenteel anders waarom ik deze minder zou waarderen als eerdergenoemde 'klassiekers'. Voor mij blijft REM dan ook een welkome afwisseling door de luchtige nummers. Niets meer, niets minder.

Toch een halfje eraf, deze plaat vind ik niet zo sterk als bijvoorbeeld hun laatste Collapse Into Now.
Te weinig variatie en teveel eenvormigheid, zeker niet slecht maar 4 sterren is ietwat teveel van het goede.
Ze kunnen zoveel beter.

Ik vind dit toch echt een van de betere R.E.M platen, al heb ik de nieuwste nog niet gehoord

enorme fan van REM die ik ben , is dit toch echt een afknapper. het idee is aardig wat meer uptempo dingen , maar het is allemaal 1 dimensionaal. Dit hebben ze veel beter gedaan op Monster waar wel memorabele songs op staan (zeker een stuk of 5). hier staan een paar aardige dingen op , maar niets dat maar in de buurt komt van een topper in het oeuvre. middelmaat tot genant slecht (voor REM begrippen dan). Laatste plaat is al wel een pak beter , maar eigenlijk nog niet echt geweldig als je het naast Pageant, murmur, automatic en up ( de laatste echt goede REM) legt. geforceerde poging om credibility terug te winnen ofzo ...

Eigenlijk tot mijn eigen verbazing groeit dit album bij elke draaibeurt. Sterker nog, bij een R.E.M. ranglijst komt Accelerate inmiddels wel tot een top 5 notering (en ik ken ze allemaal...). Een heerlijke generiek album zonder dit te overdrijven.

Gelukkig gaat de band de laatste albums puur voor kwaliteit en niet voor kwantiteit. Daardoor kom je op deze 34 minuten maar liefst 8 fantastische nummers (1t/m5 en 9 t/m 11) tegen en daarnaast ook nog een zeer aardig nummer (6), een best mooi lied (7), een wel aardig nummer maar past niet echt op de plaat (8).

Automatic for the People en Lifes Rich Pageant zal niet worden ingehaald door Accelerate maar verder... Het zou zo maar kunnen.

Of ze het nog konden, vroeg menig criticus zich af. Accelerate = Ja!

Op dit album moet ik helaas concluderen dat het heilige vuur er bij R.E.M. toch echt wel uit is. Deze plaat pakt me gewoon niet, zeker niet in vergelijking tot "Automatic for the People". R.E.M. zal nooit echt slechte muziek maken, maar dit voegt weinig toe aan hun oevre en mist mijn inziens de intensiteit en urgentie van weleer.

Misschien vreemd om te horen voor bijvoorbeeld de mensen die Automatic for the people op nummer 59 van de MuMe-top-250 hebben gestemd, maar Accelerate is de enige Warners-plaat die voor mij in de schaduw van hun vijf-en-een-halve IRS-albums kan staan. Dynamisch, energiek, springerig, grillig, sfeervol.

Wat mij betreft max 2 van die 5; met 20 euro vond ik dit album als dubbel 12" (incl cd) nog goed betaald voor een album dat ik weinig draai

Ik hou wel van dit album. Het is niet geniaal, niet tijdloos ook. Maar wél een album dat ik tussendoor op zou zetten en graag hoor, zonder nummers te skippen. Zo simpel kan het zijn. Ik was niet zo'n fan van de vorige twee albums, maar hier kan ik wel wat mee.

Dit album begint zeer goed, maar de laatste 3 nummers zijn erg zwak.

Na ‘Reveal’ verscheen het verzamelalbum ‘In Time’ met de beste nummers uit de Warner periode 1988-2003. Op dat album stonden twee nieuwe nummers ‘Bad Day’ (geweldige clip) en ‘Animal’ die aangaven dat R.E.M. weer bereid was om gitaarnummers op te nemen. In de bijbehorende tour speelde de band ook veel oude nummers. Met het idee een album in die lijn te gaan opnemen ging R.E.M. de studio in, maar kwam er met ‘Around The Sun’ uit. Je kunt dus blijkbaar net altijd vooraf voorspellen hoe iets gaat lopen...

Niet geheel tevreden met het eindresultaat van ‘Around The Sun’ besloot de band dat het volgende album dan toch echt de eerder bedoelde gitaarplaat zou gaan worden met als doel: R.E.M. moest weer als R.E.M. klinken. Ze vroegen de hulp van Snow Patrol, Kasabian en Editors producer Jacknife Lee om het album samen met hun te maken. Wat het meest opvalt is dat de band klinkt als het weer plezier heeft.

Voordat de opnamesessies voor 'Accelerate' begonnen, reisde R.E.M. naar Dublin voor 5 “working rehearsals” in het 1.500-plaatsen tellende Olympia Theater. Mills stelde voor de nieuwe nummers in een live omgeving te testen alvorens ze op te nemen, net zoals ze dat in de vroege jaren hadden gedaan. Deze optredens werden in 2009 uitgebracht als ‘Live at The Olympia’, een album dat zeer de moeite waard is.

Opener ‘Living Well Is the Best Revenge’ maakt meteen duidelijk met voor een album we te maken hebben, het type rocknummers dat tussen de sound van ‘Monster’, ‘Hi-fi’ en ‘Pageant’ in zit, met een lekker rauw randje. Zonder op adem te komen gaat het album meteen door met het lekkere ‘Man-Sized Wreath’ (heerlijke backingvocals van Mills).

Eerste single ‘Supernatural Superserious’ is een typisch R.E.M. nummer dat prima op ‘Document’ had gepast en daardoor erg vertrouwd klinkt. Dat doet het volgende nummer ‘Hollow Man’ ook, wat het daardoor (voor mij) ook meteen een van de betere nummers van de plaat maakt.

Het (te) korte ‘Houston’ ligt in lijn met de akoestische stijl van ‘Automatic’. Het nummer behandelt vragen van geloof en vertrouwen in reactie op wat er gebeurde met de slachtoffers van de orkaan Katrina en de rol van de Amerikaanse regering daarna (“If the storm doesn't kill me the government will”).

Titelnummer ‘Accelerate’ is weer een recht-toe-recht-aan rocker, maar het erg sterke refrein tilt het net dat stapje hoger voor mij. De akoestische stijl keert weer terug op het erg fraaie ‘Until the Day Is Done’, voor mij het beste nummer van het album.

Het wat gemakzuchtige ‘Mr. Richards’ luidt het minder sterke einde van het album in, al is ‘Sing For The Submarine’ nog een positieve uitzondering. Het stevigste nummer van de plaat ‘Horse To Water’ is helaas te geforceerd en afsluiter ‘I’m Gonna DJ’ heb ik nooit kunnen waarderen en het was voldoende geweest dit nummer alleen op het eerder verschenen 'Live'-album te laten.

Overigens vind ik het jammer dat het erg goede 'Staring Down the Barrel of the Middle Distance' en het fantastische 'On the Fly' het album niet gehaald hebben. Het zijn beide schitterende nummers en hadden voor mij de laatste twee mogen vervangen. Gelukkig zijn ze wel verschenen op het eerder genoemde ‘Live at The Olympia’.

Goed verhaal rkdev!

Zo slecht als hier wordt beweerd is dit album niet. Het is niet hun beste, maar ook niet de minste.

Wel hun beste van deze eeuw, hun beste sinds Up. Als geheel gewoon een fijn, bevlogen album.

Mmm ja ik weet het niet. Heb de plaat vandaag weer eens beluisterd, en ik vond het best oké. Niet helemaal de teleurstelling die ik me herinner, wellicht had ik destijds ook te hoge verwachtingen bij de band. Alle platen van R.E.M. uit de 21e eeuw hebben hun zwakheden, en hun vorige twee waren af en toe wat saai natuurlijk.

Ik begrijp dan ook wel dat ze deze plaat wilden maken. Ik denk echter dat op een persoonlijke Best Of meer nummers zouden staan van Reveal en misschien ook wel van Around The Sun, platen die ondanks hun zwakheden hogere pieken kennen, en minder diepe dalen (hier staan toch wel een paar echt heel matige nummers op, en 'I'm Gonna DJ' is gewoon het allerslechtste wat R.E.M. ooit heeft opgenomen). Ook ben ik geen liefhebber van de productie, die fris en edgy moest zijn, maar in mijn oren nogal belegen en dichtgesmeerd klinkt.

Als hun beste plaat van na 2000 zou ik denk ik hun zwanenzang nomineren, ook niet een plaat zonder zwakheden, maar wel de meest consistente van de vier kandidaten.

Prima plaat van REM, hun voorlaatste. Nummers voornamelijk leren kennen via de live plaat die erop volgde maar het studio album doet er niet voor onder. Alleen die drums op Houston, dat kan echt niet. Clipping tot en met.

Tot en met nummer 9 is dit gewoon een heel degelijke R.E.M.-plaat, maar de laatste twee tracks zijn R.E.M.-omwaardig. Op een plaat van nog geen 35 minuten moet je het niveau over de hele lijn hoog weten te houden. Een zesje is daarom meer dan genoeg voor dit dipje in hun oeuvre.