Queen - Innuendo (1991)

Het was meer een opmerking naar aanleiding van de berichten er voor

Voor mij is Innuendo hun beste album en het titelnummer staat in mijn Top 100 allertijden zo rond de 10de a 15de plaats dus ik deel die opmerkingen ook niet. Wel vind ik de zeg maar eerste vijf albums gemiddeld beter dan de albums vanuit de 80's. Maar goed Queen heeft opzich een grillige carriereverloop en dat is niet enkel per album maar ook gewoon op de albums zelf. Ze hebben echt wel veel betere nummers dan I'm Going Slightly Mad en Delilah maar als geheel vind ik dit de beste.

Dat snapte ik vigil (ik zag je beoordeling ook). Ik bedoelde "je" in het algemeen.

As we speak (of eigenlijk As I write ) staat dit fantastische album hier op.
Ik zal niet betwisten dat ze inderdaad wel betere nummers dan I'm Going Slightly Mad gemaakt hebben, maar anders dan bijvoorbeeld Delilah wat ik echt als meer standaard vuller zie, vind ik dit toch wel een nummer waarbij ze ook buiten de voor Queen gebaande paden durfden te gaan en ze ook weer eens wat anders deden. Of dat dan geslaagd is, kun je uiteraard over twisten. Persoonlijk vind ik het overigens zeker wel. Zit ook nog eens een fantastische clip bij, vind ik. Hoewel het ook confronterend blijft om Freddie zo toegetakeld te zien. Er was al niet heel veel meer van over

Mooi om de verschillende belevingen hier te lezen. Voor mij was het album eerder een soort verrassende periode met een nawerking. Toen Innuendo (het nummer) uitkwam was ik vooral benieuwd naar de clip omdat Queen toch wel bekend stond om de vernieuwende en bijzonder clips die ze altijd uitbrachten. Dus toen ik hem voor de eerste keer zag snapte ik er weinig van. Fantastisch nummer maar een video van vooral veel artistieke beelden en wat vage oude beelden van de leden zelf maar waar waren de nieuwe beelden van de bandleden zelf ? Daar stond deze visueel sterke band ook bekend om. Een paar jaar daarvoor had ik nog mijn laatste lp The Miracle gekocht waar ik echt genoot van die 4 verstrengelde koppen op de hoes. En daar veel nieuwe Queen beelden van de band zelf. Met z’n allen op de trein. Duidelijk plezier !

De muziek van The Miracle vond ik niet echt zo geweldig maar ze maakten wel weer samen iets echt nieuws. ‘Slightly Mad‘ had wel nieuwe beelden maar Mercury zag er vreemd uit. Zonder snor ook. Het album zelf was iets eerder uitgekomen en vond er mooie nummers en wat mindere op staan. Maar wel veel power in sommige nummers en gewoon Queen in de beginjaren 90. Ik had wel het gevoel dat ze weer echt ‘terug’ waren. Weer de goede kant op. Wat wil je met zo’n ‘Innuendo’ en ‘The Show must go On’ !

De suggestie van de titel en de verwijzingen van de teksten van alle nummers gingen compleet langs mij heen. Ik vond Queen tekstueel nooit zo bijzonder interessant.

Internet was nog echt niet aanwezig dus af en toe las je weleens wat in een popblad of een krant. Aids regeerde wel vaak de headliners in die dagen en heerste vooral in de homo-scéne en in Afrika. En Mercury homo ? Daar had ik nog nooit bij stil gestaan. Gewoon een verdomd goede zanger met een enorme uitstraling.

Plots het bericht dat hij dood was. Huh ? Freddie dood ? Een mokerslag. Dat kon niet. Freddie aids ? Het nieuws overheerste die dagen voor mij in alles. Ik zag ‘These are the days of our Lives’ en pas daar zag ik een echte zieke Mercury. De bevestiging dat hij dus echt ziek was (geweest). Toen ik hem daar zag begreep ik pas de regels ‘My make-up may be flaking, but my smile, still, stays on’..

En toen pas ben ik dit album echt gaan beluisteren. Las tussen de regels door wat de boodschap was. De volledige insuniatie van het album ben gaan begrijpen. Gruwelijk mooi en ook juist zo Queen. Verborgen boodschappen van afscheid nemen. En ja, toch ergens ook een soort rouwen om het einde van mijn eerste bandje. Ik heb die tijd ergens afgesloten na ‘The Freddie Mercury Tribute’. Het was toch voorbij ?

En ergens luister ik, nog steeds, niet erg graag naar dit album. Ik kan het album nog steeds niet goed beoordelen om de muziek. Het is, voor mij, niet slecht of goed. Het was een afscheid van een periode van mijn favoriete zanger van een band die mij, in mijn kindertijd, de wereld van muziek inwijdde. Vreemd trouwens.. Is hij echt al bijna 30 jaar dood..? Hoe onsterfelijk kan je zijn..

Mooi, meneer. Ik herken me heel erg in je beschrijvingen en belevingen van die tijd. Ook ik had totaal niet in degaten waar de nummers eigenlijk naar verwezen, en ik vergeet nooit dat toen ik op een ochtend op school kwam klasgenootjes mij er fijntjes op wezen (ik was destijds de enige die Queen tof vond, de rest luisterde meer naar MC Hammer en SNAP) dat Freddie overleden was. Ik wilde het niet geloven.

De plaat kreeg toen voor mij ook een heel ander gevoel, maar eerlijk gezegd bleef het voor mij er eentje die ik als geheel niet beter ging vinden (slechter ook niet; wel met meer gewicht). Er blijven voor mij teveel nummers op staan die bij mij niet echt beklijven.

Toen de titelsong als 1e single werd uitgebracht en de clip op tv kwam, was ik wel even verbijsterd en aangenaam verrast.
Ik volgde Queen nog wel, maar de adoratie die ik had tot het begin van de jaren 80 was geslonken. The Works kocht in toendertijd nog op LP, maar waar ik Queen altijd grijs draaide, is dat bij The Works nooit gebeurt. De liefde was bekoeld. Smaken veranderen nu eenmaal.
Maar in deze song hoorde ik weer de oude Queenmagie en ondanks de Led Zeppelin connectie, dacht ik van het kan nog!
Het bleek van korte duur want de geschiedenis is bekend.

Maar inderdaad, het album is zonder meer beladen in een aantal gevallen. Hun beste werk sinds jaren is er op te vinden, maar als totaalbeeld toch niet helemaal bevredigend.

Ik ben een grote Queen fan en ben in september 2017 heb ik Metropolis studios in Londen bezocht waar er voor een groepje van 15 mensen een sessie met Justin Shirley Smith en Noel Harris (beide engineers tijdens de originele opnames tussen 1989 en 1990) mogen beleven, waar aan de hand van alle vroege takes de opnames van Innuendo ten hore werden gebracht.

We hebben ongeveer 2 uur naar takes van de song Innuendo geluisterd, dat gewoon letterlijk ontstond als een jam tussen Roger, Brian en John en waar Freddie gewoon wat bij begon te neuriën en te zingen. Ik denk dat we zo'n 10-15 takes gehoord hebben, maar ook alle discussies tussen de bandleden was te horen. Onwaarschijnlijk interessant. Freddie Mercury kwam met de opera ideeën maar de song Innuendo was echt door de hele groep geschreven. De geluidskwaliteit was zo kraakhelder dat het voelde alsof de band in de studio aan het spelen was. Ook songs als The Show Must Go On en These Are The Days Of Our Lives werden geanalyseerd.

De studio is nog precies zo als in 1990 want de clip van Headlong is daar opgenomen en het ziet er precies hetzelfde uit.

Leuk weetje: Freddie Mercury hield altijd een drumstok vast als hij in de studio zong, hij moest iets hebben om vast te pakken en hij zong altijd in de controle kamer.

Ik denk dat dit de meest bijzondere muzikale belevenis uit mijn leven is.

Het titelnummer ia dan ook magistraal. Erg geënt op Kashmir maar toch ook weer heel erg eigen. Een waar spektakelstuk.
Afgezet tegen iets idioots als Headlong kan ik moeilijk verkroppen dat samen dit op één album staat. Maar ja, dat hoort een beetje bij Queen hè?

Wauw, Thijs78, dat klinkt als een héél benijdenswaardige ervaring! Jee, wat was ik daar graag bij geweest! Doen ze dat vaker, dat je weet?

Gewéldig album toch om (uiteindelijk) mee te eindigen?
Modern, helemaal Queen en ontdaan van allerlei modegrillen.

Zo rockend (Innuendo, The Hitman, Ride the wild wind, Can't live without you, The show must go on) en zo breekbaar tegelijkertijd (Bijou, Don't try so hard, These are the days of our lives) is een ware openbaring maar ook zeker de Queen van de jaren '70, meegegaan met de tijd in positieve zin.

Geen funk, geen discoballen, geen zwarte snorren, leren pakken, geen elektronica, bizarre opsmuk, de composities zijn ijzersterk.

Het verhaal van Freddie geeft er nog een extreme dimensie aan.
Missers zijn er eigenlijk niet te vinden, alleen Delilah gaat mij een stap te ver, de zwakste compositie van het geheel.

Live-performer pur sang, die het liefst een microfoon in z'n hand had?

Inmiddels een dikke voldoende aan deze plaat gehangen waar ik de schijf voorheen het predikaat goed meegaf. Pareltjes als Innuendo, het stemmige Don't Try So Hard en The Show Must Go On zijn voor mij songs die hun eeuwigheidswaarde behouden. De plaat bevat echter ook nummers als Headlong, I Can't Live With You, Delilah, The Hitman en Bijou, nummers die wel wat aardige ideeën herbergen, maar nooit uitgroeien tot volwaardige songs waarbij je tot het einde toe geboeid blijft.
Hoewel ballad (en het beladen karakter achteraf) van These Are the Days of Our Lives over het algemeen op erkenning kan rekenen van veel fans vind ik het een wat slappe song gespeend van enige spanning. Echter een opener als de titelsong behoort misschien wel tot de beste song ooit geschreven door de heren (ik gooi de knuppel even in het hoenderhok) en maakt de verwachtingen voor deze schijf torenhoog. Bij vlagen weergaloos, op veel momenten degelijk maar ook een paar niemendalletjes leveren een mooie score op. Maar het wisselvallige beeld over de hele linie levert geen klassieker op in mijn ogen, hoewel dat wel geldt voor enkele individuele songs.

Ik kan me helemaal vinden in je beschouwing, milesdavisjr. Een erg wisselend album, met een paar heel sterke nummers, waarbij de titeltrack naar mijn idee ook tot de beste nummers behoort die Queen geschreven heeft.

Ik kan er ook helemaal mee akkoord gaan. Queen maakte zeker weer stappen in de goede richting, maar Innuendo bevat jammerlijk wat fillers, maar de uitschieters zijn geweldig. Had misschien meer ingezeten, maar laten we niet vergeten dat Freddie al erg ziek was tijdens het maken van dit album.
Dat in overweging nemend mogen we blij zijn dat deze er nog is gekomen.

Een paar behoorlijke sterke nummers. The Show Must Go On is mogelijk hun beste stuk sinds Under Pressure uit ‘81. De titelsong en Don’t Try So Hard zijn behoorlijk sterk, en Slightly Mad vind ik zelfs erg goed. Toch ook wat zwakke momenten. Wel stukken beter dan A Kind Of Magic en The Miracle. Minder hitgeilheid, meer Queen.

Grappig, ik vind dit Queen zn beste album. Zit alles in wat ze ooit gemaakt hebben.

Ze hebben ook geflirt met disco, funk, electro, rock 'n roll en vaudeville. Maar dat is niet meer terug te horen hier.
Het is een redelijke authentieke Queenplaat verder. Een terugkeer naar de wat vertrouwdere hardrock/rock en pop.

Nee dit was eenmalig helaas...het was ook best duur, 300 pond ofzo maar het geld ging 100% naar de AIDS stichting en de medewerkers deden dit helemaal vrijwillig. Dus dat maakt het voor mij ook anders, het was zeker niet gedaan om makkelijk te cashen maar toch het event exclusief te houden.

Het was een beleving om nooit te vergeten en het geld als die-hard Queen fan dubbel en dwars waard.

Een beetje terug naar het theatrale van A Night At The Opera vind ik, maar dan in een modern jasje. Weet nog goed dat deze uitkwam in 1991 op cd voor toen bijna 60 gulden. Was toen niet te betalen voor een net werkende 21 jarige. Maar gelukkig later alsnog gekocht. Prachtplaat, en 1 van de beteren van deze band. Al is het maar vanwege het emotionele en doordringende The Show Must Go On als afsluiter met een toen ernstig zieke Freddie. Een waardige afsluiter van een topband!!

Waanzinnige plaat. En de eerste plaat die op origineel vinyl de moeite niet waard is. Veel songs zijn ge-edit, om op de lp te passen.

Pas jaren later is deze (en Made in Heaven) als dubbel-lp verschenen, waarbij de liedjes I Can't Live With You en These are the Days zijn omgewisseld.

Het is wel echt de moeite waard om deze op lp te scoren, want het artwork is erg fraai. Ook klinkt de 2015-versie echt erg mooi. Ik heb echt geen veganistische kaas gegeten van remasters en 1/2 speed en what not, en op discogs zijn mensen erg kritisch. Ik vind de plaat in elk geval erg warm en direct klinken.

Verder speelt er ook bij deze plaat de nostalgie een erg grote rol. Ik was 13/14 toen deze uitkwam en ik knipte alle recensies van deze plaat uit de blaadjes. Ik was echt fan en had zelfs een veel te groot XXL t-shirt van de large die ik droeg van de band. Ik ben overigens nog steeds fan.

Don't try so hard en Bijou zijn de hidden gems op deze plaat

Mijn favo Queen plaat overigens met Delilah als enige echt zwakker broeder en echt fantastisch artwork (doet me ergens denken betreft stijl aan melon colie)