Queen - Innuendo (1991)

Het was meer een opmerking naar aanleiding van de berichten er voor

Voor mij is Innuendo hun beste album en het titelnummer staat in mijn Top 100 allertijden zo rond de 10de a 15de plaats dus ik deel die opmerkingen ook niet. Wel vind ik de zeg maar eerste vijf albums gemiddeld beter dan de albums vanuit de 80's. Maar goed Queen heeft opzich een grillige carriereverloop en dat is niet enkel per album maar ook gewoon op de albums zelf. Ze hebben echt wel veel betere nummers dan I'm Going Slightly Mad en Delilah maar als geheel vind ik dit de beste.

Dat snapte ik vigil (ik zag je beoordeling ook). Ik bedoelde "je" in het algemeen.

As we speak (of eigenlijk As I write ) staat dit fantastische album hier op.
Ik zal niet betwisten dat ze inderdaad wel betere nummers dan I'm Going Slightly Mad gemaakt hebben, maar anders dan bijvoorbeeld Delilah wat ik echt als meer standaard vuller zie, vind ik dit toch wel een nummer waarbij ze ook buiten de voor Queen gebaande paden durfden te gaan en ze ook weer eens wat anders deden. Of dat dan geslaagd is, kun je uiteraard over twisten. Persoonlijk vind ik het overigens zeker wel. Zit ook nog eens een fantastische clip bij, vind ik. Hoewel het ook confronterend blijft om Freddie zo toegetakeld te zien. Er was al niet heel veel meer van over

Mooi om de verschillende belevingen hier te lezen. Voor mij was het album eerder een soort verrassende periode met een nawerking. Toen Innuendo (het nummer) uitkwam was ik vooral benieuwd naar de clip omdat Queen toch wel bekend stond om de vernieuwende en bijzonder clips die ze altijd uitbrachten. Dus toen ik hem voor de eerste keer zag snapte ik er weinig van. Fantastisch nummer maar een video van vooral veel artistieke beelden en wat vage oude beelden van de leden zelf maar waar waren de nieuwe beelden van de bandleden zelf ? Daar stond deze visueel sterke band ook bekend om. Een paar jaar daarvoor had ik nog mijn laatste lp The Miracle gekocht waar ik echt genoot van die 4 verstrengelde koppen op de hoes. En daar veel nieuwe Queen beelden van de band zelf. Met z’n allen op de trein. Duidelijk plezier !

De muziek van The Miracle vond ik niet echt zo geweldig maar ze maakten wel weer samen iets echt nieuws. ‘Slightly Mad‘ had wel nieuwe beelden maar Mercury zag er vreemd uit. Zonder snor ook. Het album zelf was iets eerder uitgekomen en vond er mooie nummers en wat mindere op staan. Maar wel veel power in sommige nummers en gewoon Queen in de beginjaren 90. Ik had wel het gevoel dat ze weer echt ‘terug’ waren. Weer de goede kant op. Wat wil je met zo’n ‘Innuendo’ en ‘The Show must go On’ !

De suggestie van de titel en de verwijzingen van de teksten van alle nummers gingen compleet langs mij heen. Ik vond Queen tekstueel nooit zo bijzonder interessant.

Internet was nog echt niet aanwezig dus af en toe las je weleens wat in een popblad of een krant. Aids regeerde wel vaak de headliners in die dagen en heerste vooral in de homo-scéne en in Afrika. En Mercury homo ? Daar had ik nog nooit bij stil gestaan. Gewoon een verdomd goede zanger met een enorme uitstraling.

Plots het bericht dat hij dood was. Huh ? Freddie dood ? Een mokerslag. Dat kon niet. Freddie aids ? Het nieuws overheerste die dagen voor mij in alles. Ik zag ‘These are the days of our Lives’ en pas daar zag ik een echte zieke Mercury. De bevestiging dat hij dus echt ziek was (geweest). Toen ik hem daar zag begreep ik pas de regels ‘My make-up may be flaking, but my smile, still, stays on’..

En toen pas ben ik dit album echt gaan beluisteren. Las tussen de regels door wat de boodschap was. De volledige insuniatie van het album ben gaan begrijpen. Gruwelijk mooi en ook juist zo Queen. Verborgen boodschappen van afscheid nemen. En ja, toch ergens ook een soort rouwen om het einde van mijn eerste bandje. Ik heb die tijd ergens afgesloten na ‘The Freddie Mercury Tribute’. Het was toch voorbij ?

En ergens luister ik, nog steeds, niet erg graag naar dit album. Ik kan het album nog steeds niet goed beoordelen om de muziek. Het is, voor mij, niet slecht of goed. Het was een afscheid van een periode van mijn favoriete zanger van een band die mij, in mijn kindertijd, de wereld van muziek inwijdde. Vreemd trouwens.. Is hij echt al bijna 30 jaar dood..? Hoe onsterfelijk kan je zijn..

Mooi, meneer. Ik herken me heel erg in je beschrijvingen en belevingen van die tijd. Ook ik had totaal niet in degaten waar de nummers eigenlijk naar verwezen, en ik vergeet nooit dat toen ik op een ochtend op school kwam klasgenootjes mij er fijntjes op wezen (ik was destijds de enige die Queen tof vond, de rest luisterde meer naar MC Hammer en SNAP) dat Freddie overleden was. Ik wilde het niet geloven.

De plaat kreeg toen voor mij ook een heel ander gevoel, maar eerlijk gezegd bleef het voor mij er eentje die ik als geheel niet beter ging vinden (slechter ook niet; wel met meer gewicht). Er blijven voor mij teveel nummers op staan die bij mij niet echt beklijven.

Toen de titelsong als 1e single werd uitgebracht en de clip op tv kwam, was ik wel even verbijsterd en aangenaam verrast.
Ik volgde Queen nog wel, maar de adoratie die ik had tot het begin van de jaren 80 was geslonken. The Works kocht in toendertijd nog op LP, maar waar ik Queen altijd grijs draaide, is dat bij The Works nooit gebeurt. De liefde was bekoeld. Smaken veranderen nu eenmaal.
Maar in deze song hoorde ik weer de oude Queenmagie en ondanks de Led Zeppelin connectie, dacht ik van het kan nog!
Het bleek van korte duur want de geschiedenis is bekend.

Maar inderdaad, het album is zonder meer beladen in een aantal gevallen. Hun beste werk sinds jaren is er op te vinden, maar als totaalbeeld toch niet helemaal bevredigend.