Queen - Innuendo (1991)

Ride is na het titelnummer mijn favoriet van dit album!

Bij deze het vinkje van Show naar Ride.

These blijft ook leuk, omdat het zo een The Cross song had kunnen zijn.
Heerlijk, songtitels reduceren tot één woord, maarr wat verwacht je dan van iemand die zichzelf Vigil noemt.

Vooral het gitaarwerk van May vind ik heerlijk op Ride the wild wind. Maar goed, dat is niks nieuws want Brian weet het zoveel vaker erg fijn in te kleuren. Ook Roger zijn stem op de achtergrond the horen is fijn in dat nummer.
Don’t try so hard heb ik een soort mini Who wants to live forever gevonden, iets van een light versie. Prachtig gezongen, mooie muzikale omlijsting.
Gekke is, dat ik recent vaker Delilah ben gaan beluisteren. Was altijd een skipmoment, nu vind ik het ineens geinig klinken.

Ik vind ook helemaal niks mis met het vrolijke en frivole Delilah.

Ik vond juist altijd All God's People een beetje een vervelend nummer.

Ik heb als Queen fan 10 albums in mijn collectie; Queen t/m News of the World zijn er 6, verder nog 3 verzamel en deze eraan toegevoegd in de jaren 90...

Voornamelijk gekocht omdat het de laatste zou zijn met Mercury. Maar deze springt wel degelijk er positiever uit dan de albums na NOTW tot Innuendo. Er staan zeker 5 goede nummers op Queen-niveau, de rest is maar zo-zo. Vandaar waardering van 3.5☆.

Vanaf Jazz werd het mij teveel poppy, gericht op meer commerciële resultaten - Queen als verdienmodel voor de heren, Mercury, May, Taylor en Deacon.

Ik link Ride altijd aan Freedom Train van het onvolprezen Happiness? album.

Goed idee om die weer eens op te zetten. Staan een aantal ijzersterke songs op.

Innuendo is in mijn ogen een wat vreemd album. Er staan een aantal klassiekers op; de titelsong is fenomenaal goed, weliswaar vrij bekend maar in mijn ogen behoort dit nummer tot het sterkste wat de heren ooit hebben uitgebracht. Afsluiter The Show Must Go On; nog steeds kun je mij wakker maken voor dit werkje, de vocalen van Freddie zijn weergaloos. I'm Going Slightly Mad, licht onderschat maar wat een sfeer. Het stemmige Don't Try So Hard vind ik ook te gek, melancholie en smart verpakt in 3,5 minuut.
These Are the Days of Our Lives doet daar al niet voor onder.

De overige nummers doen mij allemaal een stuk minder; Headlong is niet slecht maar vormt in mijn ogen een wat eenvormige rocker waar Queen wel vaker patent op had. Ride the Wild Wind, I Can't Live Without You, Delilah; stuk voor stuk nummers waar ik niet goed mee uit de voeten kan. Dat neemt niet weg dat enkele toppers de plaat boven het gemiddelde laten uitstijgen.

Ik herken het bovenstaande wel. Op de een of andere manier heb ik dit album ingeboekt als een van de sterkste Queen-albums, maar dat komt dan vooral door de toppers die erop staan. Er staan ook wel een paar minder nummers op die het peil eigenlijk een beetje onderuit halen. Mijn voorkeuren komen grotendeels overeen met milesdavisjr, met dit verschil dat ik Ride the wild wind prima kan hebben en iets minder gecharmeerd ben van I'm going slightly mad.

En oh ja, ik zou toch graag het groeibriljantje Bijou apart genoemd willen hebben: een prachtig, klein gehouden instrumentaaltje, dat op de originele LP helaas sterk is ingekort. De volledige versie staat alleen op de CD.

Op de dubbel-lp (vanaf 2015) van Innuendo, is Bijou gelukkig niet ingekort.
Ik meen mij te herinneren dat op de 1991-lp wel meer nummers waren ingekort.

Dat laatste klopt. Het eerste ook trouwens.

I'm going slightly mad, don"t try so hard, bijou en the hitman waren ingekort.
Emi was blijkbaar te pinnig er een dubbelaar van te maken.

LP's waren in 1991 een ondergeschoven kindje. Die verkochten bijna niet meer, er werd weinig aandacht aan besteed.
Toch vind ik het in dit geval een vreemde benadering. Omdat CD's steeds langer gingen duren, gebeurde het nogal eens dat er op de vinylversie één of twee nummers van het CD-album werden weggelaten. Dat had hier ook logisch geweest. Maar nummers inkorten, dat is een praktijk die bij mijn weten niet vaak plaatsvond in deze periode.

Ik heb nog wel de originele LP uit 1991, maar kocht later ook de CD met de volledige versies. Ik vind het verder wel goed zo; die dubbel-LP komt er niet bij mij.