Queen - Innuendo (1991)

The Show Must Go On heb ik, zoals velen met mij, altijd gezien als puur een verwijzing naar Mercury's aanstaande overlijden, het gevecht tegen ziekte en dood.
Maar als ik de tekst nu herneem en herlees, krijg ik meer de overtuiging dat het over (May's) depressie gaat.
Over de leegte van het leven, pretenderen dat het goed gaat, het lot waarover je geen controle hebt.
En bedoelt hij met dat een (zelfgekozen) dood onvermijdelijk lijkt en aanstaande is, of dat hij voelt dat zijn pad gauw een andere, positieve wending zal krijgen. Is het een verzoek om minder abrupte veranderingen danwel meningen versus een zachtere overgang/meer nuance?
Hij weet en ziet dat buiten alles opnieuw begint, er een nieuwe kans is, wat tegelijkertijd wellicht juist voelt als een stramien waaruit hij zich bevrijden wil?
En betreedt hij grijnzend/(glim)lachend en doortastend de wereld of de onderwereld?
Is het een kwestie van doorgaan tot je erbij neervalt, of tot inderdaad betere tijden aanbreken?

Overigens is dit ook een nummer dat ik ook Wende Snijders graag eens uit zou horen voeren. Ik denk dat zij sowieso zeer geschikt is voor het oeuvre van Queen, beter dan Adam Lambert in ieder geval. Wel het theatrale, maar niet of in vergelijkbare mate over de rand en zonder het op musicalwijze te overtrekken.
En voorzien van een goed stel borst-, buik- en halsorganen.

M.i. gaat het over de schone schijn ophouden als je publiek bezit bent. Dat je naar buiten niet laat zien hoe je je van binnen voelt. Zoals Freddy zijn ziekte niet openbaar wilde maken.

De leden van Queen spraken zich nooit zo uit over de lyrics. Tijdens het uitkomen van dit album was ook nog niet bekend dat Freddie zo ziek was.
Later pas hoor je eventuele verwijzingen, maar dat was met Bowie's Blackstar ook het geval.

Al met al een beladen plaat deze. Niet overal even bevredigend overigens.

Een heel grote fan van Queen ben ik niet. Ik bezit alleen 'Greatest Hits 1' en 'Greatest Hits 2', en heb deze aangevuld met nog 2 schijfjes. Samen 73 nummers. Oké, 'Procession' en 'God Save the Queen' zijn heel korte nummertjes. 'We Will Rock You' is een dubbel nummer, maar de vlugge liveversie mocht niet ontbreken. Ook 'The March of the Black Queen' komt dubbel aan bod, met de korte liveversie van 1974. Ik heb er ook 4 solonummers van Mercury bijgeplaatst. Daarmee heb ik meer dan genoeg.

En dan over 'Innuendo'. Na de commerciële successen van de jaren 80, die tegelijk toch ook een daling van het niveau betekenden, kwamen ze in de jaren 90 met dit sterke album. De nakende dood van Mercury hangt dreigend over het album. Het titelnummer behoort tot het beste wat ze ooit maakten (die dreiging en bombastische power), 'The Show Must Go On' grijpt naar de strot en 'These Are the Days of Our Lives' is een bezinnende rit down memory lane. Ook in andere nummers krijg je geregeld een link naar wat de band te wachten staat. De resterende toppers zijn 'I'm Going Slightly Mad', 'Headlong', 'Ride the Wild Wind' en 'Bijou'. Ik vind dat er ook mindere nummers op staan, maar zoals al gezegd ben ik niet de grootste fan. Geen enkel album van hen vind ik in het geheel sterk en daarom is het verzamelen geblazen. Tot slot: het is spijtig dat die nummers nooit live konden gebracht worden. Dat zou wat gegeven hebben.

Heel goed album van Queen , May is hier echt superieur op zijn Red Special en Freddie zingt grandioos en de andere leden doen het ook prima , maar May en Mercury steken er toch bovenuit.
Zoals bijna bij ieder album van een grote rockband , zit er ook weer een niemendalletje tussen ( hoe krijgen ze het voor elkaar) , voor mij is dat Delilah , komt mij gewoon te kinderachtig over voor zo'n wereldband als Queen.
Verder komen er genoeg kippenvelmomenten langs op dit album , zowel bij zang als gitaar.
Innuendo is een prachtig album van de mannen

Was gelukkig weer even terug naar betere tijden met dit album. Weg Radio Gaga shit maar pure rock waar ze bekend mee zijn geworden!

Ja daar zit wat in. I'm going slightly mad is ook zo'n echte rocker. Niks popperigs aan...

Queen is wel best uniek , één van de weinige rockbands van wereldformaat die steeds beter zijn geworden.
Als je kijkt naar veel andere grote rockbands , The Stones , The Who , Status Quo en ga zo maar door , ze moesten het allemaal hebben van de jaren 60 en 70 , daarna is het allemaal niet veel meer geweest, Queen is daar een uitzondering op , ze hebben niet dat niveau van de jaren 70 kunnen behouden , nee , ze zijn zelfs beter geworden , ik vind het album Innuendo van uitzonderlijk hoog niveau , nog nooit heeft May zoveel uit die Red Special gehaald dan op dit album

Ik denk wel dat ze als band beter zijn geworden, maar hun artistieke prestaties namen in de 80's wel af vind ik. Het was mijn absolute nr.1 band in de 70's.
Ik zag Killer Queen in 1974 in Toppop. Ik was 6 en gelijk verkocht.
Freddie was de absolute aanjager toen met een handjevol fabelachtige hits en albumtracks.
Brian May bracht ook geweldig werk in.
In de 80's is Freddie minder prominent en vind ik zijn composities een stuk minder dan voorheen.
Taylor en Deacon komen meer naar voren als hitschrijvers.
Innuendo is absuluut een stap in de goede richting. Weer meer epic songmateriaal.
Queen had zeker nog een meesterwerkje in zich.
Ondanks alle lof voor dit album, hoor ik net even te veel zwakke broeders.

Het titelnummer is een mooi spektakelstuk. De rest kan mij aanmerkelijk minder boeien. Tis wel oké naar niet meer dan dat

These Are The Days of Our Lives is voor mij het hoogtepunt, mede door de bijzondere clip. Een gevoelige ballad, mooi ingetogen gespeeld en met een sprekende tekst. Innuendo is natuurlijk het prijsnummer, maar heb ik te vaak gehoord. These Are The Days... verveelt nooit.

Van alle latere albums (vanaf Hot Space) is dit verreweg de beste. Alleen The Hitman vind ik persoonlijk wat minder.

Vooral die solo van These Are The Days of Our Lives ...pffff , Kippenvel hoor.
Innuendo is wel het laatste zeer goede album van Queen , Made in Heaven is ook wel aardig , maar met een dan zeer zieke Freddie mag en kan je dat album niet vergelijken met Innuendo.
The Cosmos Rocks , ken ik eigenlijk helemaal niet ( maar ik heb al geluiden gehoord , dat het niet veel soeps is) nu moet ik wel zeggen dat na de dood van Freddie voor mij het Queen verhaal ook wel afgelopen was , ik heb ook nooit concerten van Queen met Rodgers of Lambert bekeken

Innuendo bevat inderdaad een aantal van Queen sterkste nummers waaronder These Are The Days of Our Lives. Jammer dat All God's People en Delilah roet in het eten gooien, anders was dit album een meesterwerk.

Toen Made in Heaven uitkwam was hij al een tijdje overleden hoor

"Toen Made in Heaven uitkwam was hij al een tijdje overleden hoor "

Ja en?

Kan toch opgenomen zijn terwijl Freddie leefde en uitgebracht zijn na zijn dood

Ik adviseer even Made In Heaven te checken hier.
Een plaat met een apart verhaal. Veel plak en knipwerk in ieder geval.

Ik geloof ook wel dat er veel plak en knipwerk aan te pas kwam , Made in Heaven moet je denk ik ook niet beschouwen als een regulier Queen album ,het is echt een afscheidsalbum , velen wisten denk ik al dat Mother Love Freddie's laatste zou worden , het feit dat Freddie de kracht toen niet meer had om het hele nummer in te zingen ( May heeft het laatste gedeelte ingezongen) zegt al genoeg.

Made in Heaven blijft een melancholisch album, een plaat waar het afscheid maar ook het loslaten centraal staat. Er staan enkele prachtige nummers op; Mother Love, It's a Beautiful Day, en het titelnummer. Het is echter ook een bekend gegeven dat het album is aangevuld met al bekende opnamen, outtakes en nummers die opnieuw ingezongen zijn. Dat is op zich niet erg maar op de een of andere manier zie ik Innuendo toch als afsluiter van een meer dan verdienstelijke band. Een album dat vitaal klinkt, waarop alle bekende elementen van Queen in optima forma terugkomen. Het titelnummer en de afsluiter behoren wat mij betreft zelfs tot het beste dat Queen ooit heeft gemaakt. Innuendo is voor mij een coherent geheel waarin ieder bandlid voor mijn gevoel het maximale bijdraagt. Het mysterieuze; I'm Going Slightly Mad en het stemmige Don't Try So Hard en de ballad These Are the Days of Our Lives zijn ook nummers die wat mij betreft niet onvermeld mogen blijven. Helaas staan er ook enkele songs op de schijf die wat mij betreft wat gewoontjes zijn; Ride the Wild Wind, Delilah en Bijou kunnen mij niet zo bekoren.

Realistisch gezien is dit het echte laatste album die de band als 4tal maakte.
Made In Heaven heeft inderdaad een melancholische lading.
Freddie Mercury's eerbetoon in elkaar gedraaid door zijn collega's. Natuurlijk niet perfect, maar wel heel oprecht.

En lucratief, niet te vergeten. Met lekker veel gitaarwerk! Hoe verrassend.

Bij Innuendo stopte het, inderdaad. Bij Made In Heaven was de balans zoek. Daarna was ook de integriteit zoek. Ze hebben gelukkig veel succes met de nieuwe film. Iedereen onder de 9 jaar oud is nu ook Queen-fan!

The Show Must Go On is een topstuk van Queen, en daar waren er maar weinig van in de latere jaren '80. Het was beter geweest wanneer ze die titel niet zo letterlijk hadden genomen. Het heeft Freddie (zoals hij gewild had) niet saai gemaakt. Het heeft wel zijn werkelijke persoon meer naar de achtergrond verdrongen.

Innuendo was een behoorlijk goed album en een waardige afsluiter van een prachtige periode, die 18 jaar geduurd heeft. Mijnn mening is echter, dat de echt goede Queen platen gestopt zijn na The Works.

Jouw laatste regel onderschrijf ik 100%

Onbegrijpelijk, dat dan daarmee de albums van het niveau The Works, Hot Space, Flash & The Game hoger worden ingeschat.
Onrealistisch ook, ver bezijden de muzikale prestaties van Queen.

Gelukkig geeft de algehele beoordeling van Innuendo een beter beeld over hoe er over de inspanningen op Innuendo wordt gedacht.

Queen is natuurlijk lang niet de enige band die haar artistieke hoogtijdagen met name in de begin/midden periode had.
Het voordeel wat Queen dan wel weer had, is het feit dat ze al vroeg in hun carrière experimenteerden met allerlei stijlen. Van huis uit een heavy rock band, maar niet vies van andere stijlen.
Daardoor ontstond er ruimte in de 80's om gewoon door te denderen. En eerlijk is eerlijk, live waren ze gewoon erg goed.
Zoals bekend vind ik hun 80's werk niet al te indrukwekkend. Een licht herstel werd er m.i ingezet met The Miracle en deze Innuendo is nog iets beter.
Ze kozen uiteindelijk voor groter worden en dat gaat vaak samen met uitstapjes die wat makkelijker worden.

Ik vond het ook een wat verrassende conclusie

Zeker met Hot Space is er wel een bepaalde tendens gekomen van " Hey met een discohit op zak, kunnen we dat wel eens lekker uit gaan bouwen."
Achteraf waren May en Taylor helemaal niet blij met die plaat.
Het zat ook flink scheef toen binnen de band.
Freddie was vet in de partymood en zijn schrijfsels uit die periode zijn ook niet denderend.
The Works moest het weer een beetje rechtbreien. Een wisselvallige plaat.

Ik schaar mij ook in het rijtje Queen-liefhebbers dat Innuendo hoger aanslaat dan alle jaren tachtig-albums van de groep. Ik vond het een verrassend sterke come-back, nadat het met voorganger The miracle alweer een klein beetje de goede kant was opgegaan. Ik had niet gedacht dat de band het in dit stadium van zijn carriere nog in zich had om met zo'n kwaliteitsalbum op de proppen te komen. Voor mij geldt Innuendo zelfs als de beste Queen-plaat sinds News of the world!

Het album wordt natuurlijk gedragen door de opener en de afsluiter, respectievelijk de eerste en de vierde single. Dat zijn rasechte Queen-klassiekers. Maar ook prima nummers als Headlong, Ride the wild wind, het bezonken These are the days of our lives en het prachtige instrumentaaltje Bijou (helaas op de LP-versie sterk ingekort) mogen er zeker zijn.

Ik zeg nergens dat Flash Gordon en Hot Space zulke geweldige platen zijn, dat maak jij er van. Na The Works werd het, op een paar nummers na, wel erg mager allemaal. Als Queen fan moest je blij zijn met twee, drie echt goede nummers. Innuendo heeft een paar memorabele momenten, meer ook niet. Geldt mijns inziens ook voor Magic en The Miracle. The Works en vooral The Game vond ik stukken sterker. Dat mensen zich gesteund voelen door zo'n waarderingscijfertje hier is fijn voor ze. Mij zegt het weinig.

Wat I want it darker van Leonard Cohen, Brainwashed van George Harrison, Blackstar van David Bowie is, is innuendo voor Queen.
Een absoluut en zeker zwanenzang. Met het einde als thema, waar al de genoemde artiesten op een hele eigen wijze mee om lijken te gaan.
Innuendo, een aardige plaat, zeker het titelnummer, maar om deze te vergelijken met hun beste werk?
De emoties spelen toch mee met zo'n laatste plaat met als thema " de naderende dood", waardoor je er toch anders naar gaat luisteren.