Queen - Innuendo (1991)

Lezen is een kunst op zich blijkt maar weer eens. Ik heb het niet over zijn zangkwaliteit, maar over het gewicht, de diepgang, inhoud van de nummers. Het oude werk zit muzikaal vaak uitstekend in mekaar, maar ik vind het nogal oppervlakkig. Ik vind dit het eerste album waarin ze thema’s aansnijden die wèl veel zeggingskracht hebben èn wat mij betreft tijdloze nummers bevat. En de directe link met zijn naderende einde durf ik wel te leggen. Dat anderen het er niet mee eens zijn of oppervlakkige muziek wel waarderen, prima. Dat interesseert me verder niet.

Nu heb je in het geval van Queen oud werk en oud werk.
De periode 1979-1985 is vermoedelijk wel het grootste dieptepunt in de carrière van de band te noemen. Zeker als het over diepgang en inhoud gaat.
De recente heruitgave van Queen I bewijst dat de band vooral die eerste jaren ook heel gedreven was. De teksten lagen in lijn van de progrock ideeën in die tijd.

Dat gold ook bijvoorbeeld voor bands als Yes en Genesis. Het begon met sprookjes, moeder natuur en buitenaardse wezens, later werd het wat meer down to earth en kwamen meer maatschappelijke thema's om de hoek kijken. Of het de muziek ten goede kwam waag ik te betwijfelen.

Die switch heeft bij Queen even geduurd, zal ik toegeven. Waarbij Innuendo natuurlijk een prachtige afsluiter was.

Maar gebrek aan diepgang lijkt mij bij die eerste albums van Queen niet van toepassing, later was dat zeker het geval.

Schrijven ook

Toch volg ik je laatste post wel enigzins.
Met name op de nummers Innuendo, I'm Going Slightly Mad, These Are the Days of Our Lives, The Show Must Go On levert Freddie prestaties af die naar mijn gevoel verder gaan dan alles wat hij ooit daarvoor deed. Het woord dat ik in de voorbije posts miste is "urgentie". Daar stromen deze nummers van over.

De fantastische zanger en performer, die nu in het licht van zijn nakend einde, niet alleen als zanger alles uit de kast wil halen maar vooral zijn menselijkheid wil uitschreeuwen voor het ophoudt. En hoe fantastisch ik oude Queen ook vind, daardoor zijn deze nummers bij mij altijd harder binnen gekomen.

Ik snap echt wel wat je bedoelt, maar hoe je t noteert is wellicht voor mij wat krom. Maar dat ligt misschien aan mij.

Maar laten we het positieve belichten, ik ben het met je eens dat door de nostalgie, de emotie zijn stem breekbaarder klinkt dan tevoren. Al vind ik dat op the Miracle ook al enigszins het geval.
Ik denk vooral dat de kennis van nu er een laag melancholie overheen gooit, waardoor het nog een tikje mooier wordt. En ik voel m ook zo.

Freddie's einde naderde en dat was binnen de band inmiddels geen geheim meer.
Dat daarom Innuendo een andere lading heeft is niet zo gek.
Queen had verschillende fases in haar carrière en dat is naast de muziek ook tekstueel het geval.
Met Freddie kon je alle kanten op. Op het debuut hoor je regelmatig religieuze verwijzingen, op II de fantasieverhalen en vanaf Sheer Heart Attack wordt het al veel afwisselender.
Vanaf The Miracle besloot de band de nummers als bandcomposities te vermelden, dus alles onder Queen om eerlijk alle royalty's te verdelen en dat gezeur dus de kop in te drukken.
In de realiteit was dat niet zo, al kwam het vanaf Hot Space al voor dat er in duo vorm werd gecomponeerd.
De titelsong (en voor mij by far het prijsnummer hier) is geschreven door Roger en Freddie.
De mystiek en vergelijking met LedZeppelin's Kashmir is niet te ontkennen, maar vocaal is het misschien wel Freddie's beste prestatie.
Het zit 'm in de tekst ook die zeker voor Queen's begrippen een enorme lading heeft.
De emotie van het terugkijken in Those Are The Days Of Our Life en het afscheid nemen in The Show Must Go On, het is veel persoonlijker ineens en hoe dan ook hoor je dat terug. Het is anders.
Maar natuurlijk was Freddie Mercury een compleet artiest, die mij vooral in de 70's keer op keer verbaasde met zijn originaliteit. Van miniopera's tot sports anthems, hij bedacht het.
En ook kon hij ontroeren met prachtige ballads.
Maar op Innuendo is de beleving anders en ik heb het idee dat Jupiter dat bedoeld.

Nou, nou, moet dat nou? Als verschillende mensen je tekst niet interpreteren zoals jij het bedoelt, kun je je afvragen of jouw formulering wel zo accuraat is. Dan kun je het de ontvanger niet verwijten dat hij het 'verkeerd' begrijpt of 'de kunst van lezen niet verstaat'. Beetje flauw.


Kijk, hier kan ik me dan wel in vinden.

Hij klinkt inderdaad "dunner", minder hard. Je hoort dat hij fysiek aan volume heeft ingeleverd. Maar tegelijkertijd klinkt zijn stem ook dieper en intenser en kon hij met minstens zoveel kracht en overtuiging zingen. Zo uit mijn hoofd beschouw in The Show Must Go On als het beste voorbeeld daarvan. De geïsoleerde track ervan blijft ongelooflijk indrukwekkend, met name de frase .

Ik denk het niet Hans, als ik je bericht uit 2008 moet geloven: