menu

Queen - Innuendo (1991)

mijn stem
3,85 (904)
904 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Parlophone

  1. Innuendo (6:31)
  2. I'm Going Slightly Mad (4:22)
  3. Headlong (4:38)
  4. I Can't Live with You (4:33)
  5. Don't Try So Hard (3:38)
  6. Ride the Wild Wind (4:42)
  7. All God's People (4:21)
  8. These Are the Days of Our Lives (4:15)
  9. Delilah (3:35)
  10. The Hitman (4:56)
  11. Bijou (3:36)
  12. The Show Must Go On (4:32)
  13. I Can't Live with You [1997 Rocks Retake] * (4:50)
  14. Lost Opportunity * (3:53)
  15. Ride the Wild Wind [Early Version with Guide Vocal] * (4:14)
  16. I'm Going Slightly Mad [Mad Mix] * (4:37)
  17. Headlong [Embryo with Guide Vocal] * (4:44)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 53:39 (1:15:57)
zoeken in:
avatar van schizodeclown
4,0
Innuendo zal voor altijd mijn favoriete Queen nummer blijven,ik was al bekend met hun 70s en 80s hits,maar toen deze een keer voorbij kwam(7 a 8jaar geleden)was ik verbaasd dat dit van Queen kwam.
Tevens ook een nummer in mijn top 100 songs allertijden.

En ik had nog wel een beetje hoop voor deze album tijdens het beluisteren van I'm Going Slightly Mad,maar helaas daarna komen wat rockers,en meestal vind ik de Queen rockers nooit zoveel,het moet 'ruig' zijn maar klinkt eerder maar te lief en beetje slap voor mij.

Delilah is heel leuk,ik had namelijk als kind ook het idee om later een liedje voor mijn kat te schrijven.
De laatste 2 nummers zijn samen met de eerste 2 de beste nummers van het album.
4*

avatar van barrett
3,5
Ik heb deze plaat nog eens onder het stof gehaalt, als vroegere Queen fan heb ik deze in mijn puberjaren toch echt vaak opgelegt. Maar nu ben ik toch tot het besef gekomen dat ik me deze plaat toch beter voorstelde.

Het opent echt prachtig met de titelsong van het album innuendo. Een prachtig theatraal nummer die eigenlijk zo zou gepast hebben op A Night at the Opera samen met the Show must go On heeft zo wat het theater en opera gevoel bij mij, maar kom. Het nummer bestaat uit twee delen een gewoon deel en dan wordt het geheel wat vertraagt en komt de fantastische spaanse gitaar van Steve Howe, heerlijk nummer om een plaat mee te beginnen.

Het tweede nummer I'm Going Slightly Mad is een kippenvel nummer, het is gewoon geniaal hoe hij zijn eigen gevoelens daarin kan beschrijven. Het moet ook gewoon bijna zo geweest zijn, doet mij toch sterk denken aan de beschrijving van Comfortably Numb van Pink Floyd. I think i'm a bananatree... geniaal...

Daarna hebben we Headlong een klassiek Queen nummer uit de eindjaren.

Maar daarna zakt het album eigenlijk gewoon in als een pudding,.. wederom veel verschillende genres naast elkaar zoals we dat gewend zijn van Queen maar deze plaat is eigenlijk ook...jammergenoeg... te wisselvallig.

Het eindigt natuurlijk wel met een mooi orgelpunt, met The Show Must go on, prachtige teksten, prachtig lied, geniale songwriter,...Enkel jammer dat het midden en de minder bekende songs het hier laten afweten..

avatar van Jacobgallagher
4,0
Na de wat overgeproduceerde 'gesynthesizerde' jaren '80 leverde Queen met The Miracle en Innuendo platen af met daarop toch intelligente rocknummers die lang niet allemaal louter tot de 'te vaak gehoorde draken van Queen-klassiekers' gerekend kunnen worden. Ik ben een enorme Queen-fan, maar ik schaam me bijna voor de meeste overbekende hits waar niet-fans soms zo'n afkeer van hebben omdat het alles is wat ze van de band kennen, wat op zijn minst heel zonde gevonden mag worden. Denk aan We Will Rock You, We Are The Champions, Crazy Little Thing Called Love, I Want To Break Free etc., allen nummers waardoor Queen mijns inziens teveel gekarakteriseerd wordt. Ik hou over het algemeen meer van de (voor het grote publiek) wat onbekendere albumtracks, solowerk en b-kantjes. Toch zijn sommige bekende singles hier een uitzondering op, en het is grappig dat deze singles vooral van de laatste twee platen afkomen. Nummers als I Want It All en Breakthru bijvoorbeeld, tracks die samen met Was It All Worth It (de laatste is inderdaad geen single) meesterlijk zijn die ik eigenlijk nooit vaak genoeg kan horen. Dit waren voorbodes van ijzersterke composities waarvan we er op de opvolger Innuendo zéker nog meer van voorgeschoteld kregen. De epische titeltrack is heuse buitencategorie (een dertien in een dozijn-rockbandje componeert niet zulke intelligent in elkaar gesmede magnum opussen), alsmede afsluiter The Show Must Go On.
Tweede single I'm Going Slightly Mad is vreemd omdat het leunt op een kenmerkend synthesizer-riff en ongewoon lage Freddie-vocalen. Een vreemde eend in de bijt, maar ik vind het qua melodie toch best sterk. Ook Headlong verveelt niet, en al is het misschien een lompe rocker, het bevat schitterend gitaarwerk van Brian May, zoals ook Innuendo en The Show Must Go On. Wat is die man on fire op die tracks, zeg! These Are The Days Of Our Lives is een ongewoon sterke ballad, qua compositie, spel, sfeer en thema. Extra beladen natuurlijk als je de video ziet en men zich realiseert in welke levens-situatie het is gecomponeerd. Dit mág of kún je gewoon niet afdoen als een simpel liedje. Dit is een hoogstaand nummer waarop alles klopt, en ik vind het gewoonweg een schitterende melodie hebben.
Buiten de singles om is de plaat qua niveau wellicht wat onevenwichtig te noemen. I Can't Live With You rockt lekker weg, maar ik vind het wat te simpel en te vlak, en zonder een sterk refrein bovendien. Don't Try So Hard is emotioneel prachtig, en bevat supervocalen van Freddie (hoor het venijn in zijn stem tijdens "...screaming out your bloody orders, hey!..."). Ride The Wild Wind is een typische Roger-compositie zoals we die vaker op oude albums konden onderscheiden. Ook weer een 'pounding' rocker met scheurend gitaarwerk, fijne baslijn en harde drums. Luistert lekker weg, maar weer (zoals het geval was bij I Can't Live With You) geen memorabel refrein. Prima als albumtrack, desalniettemin.
Ik heb altijd een erge afkeer gehad tegen All God's People, dat in werkelijk niets in sfeer op deze plaat een plekje had verdiend. Het heeft een vreemde niet te volgen ronduit zwakke melodielijn en loopt over van irritant samengezang. Als je het album Innuendo onevenwichtig wilt noemen (en daar geef ik menigeen gelijk in) dan komt dat vooral door deze miskleun, dat dan ook weer typisch genoeg gevolgd moet worden door het briljante These Are The Days....
Delilah heb ik altijd grappig en vermakelijk gevonden. Natuurlijk is dit qua compositie en tekst een typische Freddie-song, vol lichtvoetige humor en speelsheid. Maar daarom niet minder. Leuk, luchtig en aardig om naar te luisteren, verdient qua niveau zeker een plekje als hap-slik-weg albumtrack tussen tracks als I Can't Live With You, Ride The Wild Wind en The Hitman. Laatstgenoemde is wel het meest stevige hardrocknummer dat ik van Queen ken, doet me misschien in kracht en venijn terugdenken aan Stone Cold Crazy, wat ik dan weer (melodisch gezien) een slechtere song vind dan The Hitman. The Hitman bevat echter steengoeie hoge Freddie-vocalen waar ik echt lyrisch over kan worden. Het nummer is in wezen niets meer dan kant en klare straightforward rock (Brian May ragt er op los) maar de bovengemiddelde sterke vocalen maken het voor mij tot een prima song waaruit de klasse van Queen (lees: Freddie) blijkt.
Bijou is een rare compositie, maar daarom niet minder mooi. In sfeer en gitaarspel slaat het misschien een beetje terug op Delilah, wat betreft de lichtvoetige hoge gitaarriedeltjes die Brian May tentoonspreidt, maar is in wezen wel een stuk melancholischer en rustiger van aard. Het blijkt een perfecte opmaat tot The Show Must Go On, wat ontegenzeggelijk een meestersong is. Zoals eerder op de plaat bij Innuendo en These Are The Days... valt alles op zijn plaats en klopt het nummer van voor naar achter wat betreft melodie, sound, gitaarspel, zang en sfeer en gevoel. Bijna niet te overtreffen. Het zal nooit mijn favoriete Queen-song allertijden worden (daarvoor is het te bekend en heeft het een te hoge hitpotentie) maar ik schaar het zéker tot de beste nummer ooit door wie dan ook geschreven.

4*

4,0
De enige twee leuke liederen van dit album vind ik Innuendo en The Show Must Go On. Innuendo en The Show Must Go On vind ik twee leuke liederen. Ik laat mijn score 100% bepalen voor het eerste en het laatste lied: Innuendo en The Show Must Go On. Dat komt neer op vier sterren.

avatar van Bonk
5,0
Het wordt dan toch maar eens tijd dat ik na twee jaar MusicMeter een bericht zet bij het nummer1-album uit mijn top 10.

Kijk, ik snap mijn voorgangers wel. Innuendo is, objectief gezien, niet het beste album wat er ooit gemaakt is. Ik denk dat het waarschijnlijk, objectief gezien, zelfs niet het beste album is wat Queen ooit gemaakt heeft (ik denk toch dat dat Sheer Heart Attack is).
Waarom het dan toch bij mij op 1 staat? Dat heeft er mee te maken dat muziek mooi vinden en beleven natuurlijk heel vaak helemaal geen objectieve zaak is, maar een ongelooflijk subjectieve beleving, die samenhangt met herinneringen, emoties etc.

Toch zal ik jullie proberen mee te nemen in die subjectieve beleving en uit proberen te leggen waarom dit voor mij het mooiste album ooit is.

Ik was 11 jaar, toen ik wat begon met muziek luisteren. Ik kom uit een gezin, waar muziek absoluut geen belangrijk deel van het leven was. Albums werden zeer uitzonderlijk gedraaid en thuis stond vooral Omrop Fryslân op en dan krijg je, op zijn zachtst gezegd, niet echt een goed beeld van hoe mooi en divers muziek kan zijn.

Twee weken eerder had ik op mijn twaalfde verjaardag mijn eerste hifi-set gekregen. Ik ging steeds meer radio luisteren (Radio 3 vooral) en volgde de top 40 en Countdown op tv. Toen werd op het journaal het nieuws gebracht dat ene Freddie Mercury dood was. Mijn ouders kwamen niet verder dan dat het een of andere zanger van een band was. Ja, dat wist ik ook nog wel, want van Queen had ik natuurlijk inmiddels al wel eens gehoord.
Een paar dagen daarna was Countdown op tv met alleen maar Queen-clips. Ik werd echt weggeblazen door de geweldige nummers, maar ook door de grote diversiteit in hun nummers, het heerlijke gitaarwerk en natuurlijk de fantastische stem van Freddie. Het Queen-virus was losgebarsten en 24 jaar later is het nog steeds niet over. Muzikaal gezien maakte het nummer Innuendo het meeste indruk. Ik had dat nummer wel vaag eens eerder gehoord, maar man, wat was dat goed, vond ik meteen.

Innuendo was niet het eerste album van Queen (dat was Greatest Hits II) wat ik kocht, maar wel één van mijn eersten. In die tijd kostte een cd (nu vind ik mezelf zelfs erg oud klinken) nog vaak 40 of 45 gulden! Volgens mij is de cd één van de hele weinige dingen die door de jaren heen goedkoper geworden is. Het was dus een hele afweging wat ik moest kopen als eerste echte album van Queen, want ik had er lang voor gespaard.
Ik koos voor Innuendo, vanwege het titelnummer, maar ook de prachtig vormgegeven hoes. Het prachtige tekenwerk, maakt dat ik het altijd nog de mooiste hoes van Queen vind.Ik denk dat de beleving ook ander maakte, doordat het het eerste album was wat ik leerde kennen, kon ik het helemaal niet vergelijken met andere albums, dus of ze op de weg terug waren, had ik al helemaal geen beleving bij.

Het album begint met Innuendo. Zoals gezegd werd ik de eerste keer weggeblazen, toen ik het echt hoorde. Ik heb de muziek van Queen dus niet in de chronologische volgorde leren kennen. Ik kwam tegelijkertijd met Bohemian Rhapsody en Innuendo in aanraking. Op dat moment vond ik Innuendo zelfs nog wat genialer. Dat is eigenlijk nog steeds zo en nog steeds word ik geregeld weggeblazen door dit nummer.
De wisselingen qua stijl; het ene moment het prachtig verstilde, daarna dat het uit de boxen galmt, het is geweldig. Het prachtige "You can be Anything You Want To Be...", het prachtige gitaarwerk van Steve Howe... Het blijft voor mij Queen's magnus opus.

Daarna het bijna vervreemdende I'm Going Slightly Mad. Natuurlijk krijgen de nummers extra lading doordat je weet dat Freddie op het moment van opnemen al behoorlijk ziek was (hoewel de teksten lang niet allemaal van Freddie waren). Prachtig gezongen, dat bijna hypnotiserende, geweldig terugkerende ritme. Overigens ook een mooie clip die erbij hoort. Ik vind het tot de dag van vandaag een vrij uniek nummer in het oeuvre van Queen, wat slecht vergelijkbaar is met alle andere nummers van hen. Wat dat betreft dus een a-typisch nummer Queen.

Headlong is gewoon een heerlijk rocknummer, waar de kracht van Queen goed naar voren komt. Zowel op muzikaal (zang en instrumentaal) als op compositorisch gebied. Het knalt zo lekker uit de speakers en dit vind ik juist zo'n typisch Queennummer. Maar dan wel een hele lekkere.

I Can't Live With You houdt de rockvibe nog wat langer vast. Niet heel veel bijzonders, maar ook zeker niets mis mee.

Don't Try So Hard heeft dan wel weer een heel andere feeling. Het is veel verstilder, maar wat hoor je hier toch goed wat voor een fantastische zanger Freddie is. Er lijkt ook zo veel emotie in dit nummer te zitten, alsof hij jou persoonlijk bijna smeekt om niet zo hard je best te doen. Doordat het instrumentale mooi ingetogen is, krijgt het nummer iets spannends en is de ontlading ook zo mooi.

Daarna weer een iets meer standaard rocknummer van Queen met Ride the Wild Wind, maar hier vind ik toch de bombast en het theatrale heel goed gedaan. Er zit een mooie opbouw in en knalt wederom lekker de boxen uit op een gegeven moment.

Daarna de gospelsong All Gods People. Dit knalt op een andere manier de boxen uit door het koorgebruik. Je moet er van houden (en dat doe ik wel), maar het geeft weer een heel ander aspect van de muziekstijlen van Queen weer. Freddie zingt hier lekker krachtig, wat als het ware een soort weergalm krijgt in het koor. Ik kan er dus wel degelijk van genieten.

Dan komt het nummer, waarvan ik nog steeds vaker wel kippenvel krijg, dan niet. Want man o man, wat vind ik These Are the Days of Our Lives toch een emotioneel liedje. Dat komt ook doordat het eigenlijk heel klein gehouden is als nummer, met ingehouden zang en begeleiding. Maar daardoor komt de tekst en het verhaal des te harder binnen bij mij. Ik merk dat als ik het nummer hoor, vaak zelf ook onbewust het hoofd schud bij 'Ain't that a Shame?' Je hoort hier hoe mooi Freddie ook kan zingen zonder kracht en uithalen. Prachtig afscheidsliedje.

Het is goed dat we daarna iets luchtigs krijgen. De 'speelse' Queen krijgen we te horen in Delilah. Natuurlijk is dit natuurlijk een niemendalletje, maar het klinkt wel heel erg lekker. Het is ook de kant van Queen die zichzelf ook niet altijd even serieus name en geeft de kant weer dat muziek niet altijd hoogdravend en vernieuwend hoeft te zijn, maar soms ook 'gewoon' lekker kan zijn.

Daarna komt de hardste kant van Queen naar voor in The Hitman. Tekstueel niet heel erg sterk wat mij betreft, maar dat is ook wel typerend voor Queen. Maar het verder is het een geweldig nummer. Het instrumentale gedeelte laat horen hoe je kan knallen, maar het toch nog samenhangend en melodisch kan laten klinken. Freddie laat wederom horen dat hij ook aan het einde van zijn leven nog een geweldige strot had, waarmee hij prachtig krachtig kan zangen.

Daarna weer over naar een emotioneel en ingetogen nummer met Bijou. Hoe gitaarspel toch minutenlang de aandacht kan weten vast te houden en toch spannend (en prachtig) kan zijn (dat was voor mij toen een nieuwe ontdekking). Waarin Freddie 'ineens' halverwege toch een zin zingt, die het nummer nog meer lading en diepgang kan meegeven. Soms word je onverwacht geraakt door nummers en dit is voor mij zo'n nummer.

En dan de afsluiting met The Show Must Go On. De enige manier om zo'n album in stijl te beëindigen en een waardig slot te geven aan het laatste album van Queen (ik tel Made in Heaven niet mee, omdat die onder andere omstandigheden opgenomen is). Het laat horen hoe goed Queen als band was, want het is natuurlijk alleen op zich al een geweldig nummer, één van de krachtigste van Queen wat mij betreft, maar de tekst geeft het natuurlijk nog veel meer lading. Zelfs de fade-out is geweldig passend gedaan.

Na het beluisteren ging er een wereld voor me open. Dat er zo veel verschillende soorten muziek zo mooi konden zijn en me zo wisten te raken. Ik denk ook wel dat dit het album is waar Queen het meest laat horen, hoe ontzettend veelzijdig ze konden zijn en dat ze goed zijn in zo veel facetten van de muziek en toch op dit album constant kwaliteit wisten te leveren.
Het wakkerde bij mij het Queen-virus nog veel verder aan en ben uiteraard inmiddels bekend met het hele Queen-oeuvre. Mijn muzieksmaak heeft zich nog veel verder uitgebreid en ben nog heel veel prachtige dingen tegengekomen.
Uiteraard is de emotie en de complete verbazing, die ik bij de eerste beluisteringen had, er niet meer. Maar toch blijft dit het album wat ik nog steeds van voor tot achter geweldig vind, als ik het opzet, maar meer nog me het meest dierbaar is, omdat het voor mij ook meerdere deuren openzette naar heel veel mooie muziek.
En als één van de weinige albums raakt het me ook nog elke keer als is het opzet.

avatar van vigil
5,0
Soms zit je wel eens in een Queen periode... Tenminste soms zit IK wel eens in een Queen periode. De ene keer wat heftiger en langer dan de andere keer. Deze keer duurt het eigenlijk wel al een hele tijd. Zo'n beetje vanaf het concert in januari greep ik met grote regelmaat naar een Queen album in de kast. Vaak is dat toch gewoon deze. Dit album was eigenlijk ook mijn eerste grote liefde met de band. Veel liedjes kon ik natuurlijk al en had al wel wat op een bandje (Miracle en Works bv.) maar de ogen werden pas echt geopend met dit album.

Freddie zingt als de beste en de afzonderlijke leden halen het beste bij elkaar naar boven alsof ze wisten dat... Nee die sentimentele kaart ga ik niet spelen.

Een tijdje geleden kreeg ik min of meer het verwijt (nou ja dat is een groot woord laten we het "de opmerking" houden) dat ik te rationeel cijfers geef en te weinig de sentimenten laat meetellen. Nou dan is het nu wel eens tijd om dat overboord te gooien en hier een fantastische 5 op te gaan plakken!

Nu is het toch echt niet allemaal goud wat er blinkt (maar op welk album wel sprak de criticus) maar ik kom een heel eind. De eerste 6 nummers van dit album zijn van ongekende kwaliteit. Het beste rijtje van 6 (opeenvolgend) wat de band kan overleggen. De laatste 2 liederen op dit album zijn fantastisch, wellicht wat zwaar aangezet maar het werkt, ik herhaal het werkt! Dan zit ik nog met 4 werkjes daar zo ergens in het derde kwart van het album. All God's People begint wel aardig maar duurt te lang. Na het zeg maar gospel gedeelte had het klaar moeten zijn, dan maar geen 4 minuut 20. Maar goed het voordeel van de twijfel. Hitman is een simpele rocker. Een soort Headlong maar mist de finesse van dat nummer. Ik denk het verschil tussen de schrijvers van de liedjes. May (Headlong) weet hoe hij moet rocken en Freddie probeert dat ook. Hoe dan ook het knalt er wel even uit en staat misschien wat ongelukkig tussen Bijou en Delilah. Dan over de laatste, ook niet slecht maar legendarisch wordt de ode naar een kat toch niet. Als laatste komen we uit bij de tranentrekker van Roger Taylor These are the Days of Our Lives. Dit heb ik lange tijd het minste nummer van de plaat gevonden wat best vreemd is want normaal gesproken heb ik Taylor erg hoog staan. Maar langzaam aan (na bijna 15 jaar dan mag dat ook wel eens...) begint het nummer te groeien en te groeien. Het is nog steeds geen topfavoriet maar ik kan het lied inmiddels goed hebben.

Toch ga ik voor de 5, de kwaliteit van de eerste helft is zo hoog en het titelnummer is hard op weg naar de mijn 50 beste liedjes ooit gemaakt lijstje dat ik het sentiment laat meespelen en de verhoging ga doorvoeren.

avatar van lennon
5,0
Vrij snel na the Miracle kwam Innuendo uit. Toen het titelnummer op single verscheen wist ik niet wat ik hoorde. Dit was geen muziek meer, dit was buitenaards! Wat een knap nummer. Vol verwachting heb ik op het album gewacht. De geruchten stroom over Freddie ging steeds harder lopen, en ik herinner me dat ik in Praag was, en iemand van de klas een roddelblad bij zich had, waarin stond dat hij Aids zou hebben. De foto erbij liet wel een heel dunne Freddie zien, maar ik was zo boos dat ze die man niet met rust lieten, en ontkende dat hij dodelijk ziek zou zijn. Als je hoorde hoe goed hij klonk op Innuendo was dat toch niet logisch?
Helaas was de dag dat ik terug kwam van Praag, ook de dag dat hij dan toch wereldkundig maakte dat ie werkelijk Aids had. De dag erna was 't al gebeurd. Erg knap hoe hij dit tot op de laatste dag heeft stil kunnen houden, en de bladen alleen maar hebben kunnen gissen. Deze plaat herinnert aan die tijd, en als ik zijn stem dan weer hoor in die mooie nummers, kan ik alleen maar concluderen, Freddie Mercury and Queen, ít's a miracle.

1.Innuendo (6:31)
De drums voorspellen een spannend nummer. Dit blijkt geen leugen want het vervolg is net zo spannend. Mercury's fantastische stemgeluid neemt me mee in een nummer wat me vast grijpt bij de strot, en nooit meer los laat. Het houdt nu al 24 jaar stevig vast, en ik vind het niet erg! Dit nummer vind ik echt nooit vervelend om te horen, en het wordt eigenlijk alleen maar mooier. Wat een geweldenaars waren de mannen toch. In de mooie solo halverwege gad May wat hulp nodig, maar wat een knap staaltje werk zeg. Wat een opener voor een album!

2.I'm Going Slightly Mad (4:22)
Een wat jolig nummer, wat gecombineerd ging met een net zo vrolijke clip. Achteraf natuurlijk een camouflage manier om Freddie's ziekte te verbergen. De titel duidt naar mijn idee op het ziektebeeld van Mercury. Dat idee maakt het dan weer minder "jolig" dan het lijkt. Het is geen hoogvlieger qua song, maar wel een heerlijke mee zinger.

3.Headlong (4:38)
Queen kan rocken, en dat laten zie hier horen. Een nummer wat mooi past bij Freddie, en gelukkig besloot May dat ook. Hij schreef het nummer, en song de demo in (zoals te horen is op de ltd edition) maar dat ontbeert de power die Freddie er wel aan kon geven. Het nummer werd opmerkelijk genoeg ook gekozen als single. Dat heeft me altijd wat verbaasd omdat ik dit niet echt een top 40 achtig nummer vind. Het heeft ook niet echt veel gedaan. De clip laat een vrolijke band in de studio zien, en er lijkt niks aan de hand. Fijne track!

4.These Are the Days of Our Lives (4:15)
ik heb de nieuwe LP uitgave, en deze track is daarop de vinden als 4e track. Dat wijkt dus wat af van de originele cd / lp. Een bijdrage van Taylor, maar op het lijf geschreven voor Mercury. Het leek dan ook van zijn hand te komen. Terugkijken op het mooie leven, vertellen dat hij van je houdt. Wees niet verdrietig, maar vier de herinnering. Hoe simpel het nummer ook mag zijn, dit gaat door merg en been. De video clip doet daar een flinke scheut bij. Freddie kan niet meer verhullen dat hij ziek is. (de single en clip kwamen volgens mij uit na zijn dood) maar het doet vooral zeer om zo'n krachtige kerel te zien in deze staat. Zijn bewegingen zijn nog als voorheen, maar zijn lichaam laat een zeer breekbaar en ziek persoon zijn. Het is bijna pijnlijk, maar ook weer heel mooi dat hij het met "ons" wilde delen. De kleuren beelden die vele jaren later naar buiten komen zijn alleen maar pijnlijker.
Het nummer wordt erg mooi gebracht door Mercury, en zal altijd speciaal blijven, maar het beeld van een zieke Freddie blijft mee lopen...

5.Don't Try So Hard (3:38)
Wat een mooi intro. De stem van Freddie brengt me meteen in vervoering. Dit wordt alleen maar meer bij de enorm mooie hoge uithalen in het refrein. Wat is het toch eeuwig zonde dat dit nooit meer te horen is op nieuwe muziek. Dit nummer behoort ook tot één van mijn favoriete Queen tracks. Wat een ontzettend pareltje is dit toch. Freddie in topvorm!

6.Ride the Wild Wind (4:42)
Een Taylor nummer. Dat is meteen duidelijk te horen. Een ritme als in Breakthru. Het is wel een zeer aangename rit moet ik zeggen. May zijn gitaar loopt mooi mee gedurende het hele nummer. Absoluut een heerlijk nummer.

7.All God's People (4:21)
Wat begon als een nummer voor zijn Barca project, eindigde als een Queen nummer. En gelukkig maar, want het past mooi op deze plaat. Weer laat Mercury horen waar hij vocaal toe in staat was. Wat een baas was het toch. Het rock 'n roll achtige deel halverwege vind ik een wat onprettige onderbreking, maar de rest van het nummer hoor ik erg graag!

8.I Can't Live with You (4:33)
Origineel het 4e nummer van de plaat, maar op deze uitgave dus gewisseld. De reden ken ik niet, maar zal te maken hebben met speelduur per kant, en behoudt van geluidskwaliteit gok ik.
Een nummer wat May op de korrel had voor zijn solo project, maar ook een Queen einde kreeg. Deze nodigt me weer uit tot lekker hard meezingen. De vuist gaat automatisch weer gebald de lucht in, en de Mercury houding wordt regelmatig aangenomen. Ik kan en wil er niet tegen vechten. Dit nummer maakt het dat het moet!

9.Delilah (3:35)
Net als op Queen - The Miracle (1989) een ode aan zijn kat. Het is een lief liedje, wat niet heel erg bijzonder is, maar door de tekst wel erg grappig wordt gemaakt. Freddie hield van zijn huisdieren, en dat mocht de hele wereld weten. Het schijnt op Mercury's verzoek geweest te zijn dat dit nummer op het album terecht kwam. En een man die stervende is, ga je niet weigeren. Ik ben blij dat het mocht, want het laat de luchtige humor van Freddie goed zien. Muzikaal is het wel het zwakste nummer van de plaat, op de gave solo van May na.

10.The Hitman (4:56)
Waar ik met headlong al hoorde dat Queen nog kon rocken, wordt dat nog bevestigd met the Hitman. Vanaf noot één ramt het nummer de huiskamer binnen. Dat is lekker zeg! Het volume gaat echt niet zachter, het moet juist harder! Rammen met die hap! En wat zingt Mercury weer geniaal! Wat is dit genieten!

11.Bijou (3:36)
Tekstueel gezien een zeer kort nummer, maar met een prachtige tekst. Bloedstollend mooi gezongen door Mercury, en de gitaar van May is om je vingers bij af te likken. Wat een enorm mooi stukje muziek is dit.

12.The Show Must Go On (4:32)
De definitieve zwanenzang van de band in deze samenstelling, en van Freddie. De tekst grijpt me weer bij de strot. Het leven gaat door, en de show dus ook. Zeer emotioneel beladen tekst, en duidelijk een afscheid naar de wereld van Freddie. Waar Was it all worth it ook al naar neigde, maar nog een enigszins positieve insteek had, is in dit nummer alle hoop verloren. De tijd dringt, het afscheid nadert.
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on

Bijna 25 jaar na zijn dood doet me dit nog steeds iets. Knap hoe de man met zijn naderende einde om leek te gaan, en hoe graag hij zijn "fans" nog wilde pleasen met mooi materiaal. De tekst werd door Mercury en May geschreven. Waar Mercury vooral het thema bepaalde heeft May dit erg mooi en goed omgezet in een tekst. Ook voor hen zal het zwaar geweest zijn. Dit nummer is absoluut het beste afscheid wat de band kon hebben. Helaas hebben Taylor en May de titel iets te letterlijk genomen bleek later.

Het is altijd een soort teleurstelling als deze plaat is afgelopen. Ik loop er zo doorheen, en het vliegt werkelijk voorbij. Erg knappe plaat. Net als the Miracle wel extra beladen door Freddie's ziekte, maar ook zonder dat idee zou het een goede plaat zijn. Als je op deze manier je afscheid kan inzetten, ben je een hele grote.
De tijd vliegt, bijna 25 jaar alweer... het lijkt wel gisteren.

avatar van Funky Bookie
4,5
Innuendo: de plaat met de zieke Mercury. Het is echter fenomenaal wat hij ondanks zijn ziekte weet te presteren. Deze plaat komt op mij over alsof Freddie nog 1 keer wil laten zien wat hij allemaal in zijn mars heeft.
Ride The Wild Wind en Delilah zijn voor mij de enige mindere nummers. Voor de rest schieten we van het ene naar het andere hoogtepunt.
Het gevarieerde Innuendo met de lekkere bijdrage van Steve Howe. De ijzingwekkende vocalen op Don't Try So Hard en All God's People. Lekker knallen met Headlong, I Can't Live With You en The Hitman. Tenslotte afsluiten met de boodschap die Freddie echt geleefd heeft: The Show Must Go On.

Dit album is voor mij echt van een kwaliteit die Queen sinds A Day At The Races niet meer gehaald had. Jammer dat Freddie tijdens zijn carrière niet heel zuinig op zijn stem was, want deze plaat laat absoluut horen hoe goed Freddie was.
Queen zonder Freddie heeft mij nooit echt kunnen boeien, maar met Freddie is het zonder twijfel één van de beste bands uit de rockgeschiedenis.

avatar van adri1982
3,5
De openingstrack 'Innuendo' is fantastisch, en ook 'Don't try so hard' en 'These are the days of our lives' zijn zeer mooie nummers. Daarnaast vind ik ook 'Headlong' en 'The Show must go on' goede nummers, maar enkele nummers (zoals 'All God's people' en 'The Hitman') klinken toch bombastisch voor mij. Bovendien haalt dit album het niet in vergelijking met 'A Night at the opera' uit 1975.
Wel is 'Innuendo' een album die geschiedenis heeft geschreven. In het jaar van verschijnen van dit album 'Innuendo' 1991, stierf Freddie Mercury op 24 november aan de gevolgen van de ziekte AIDS, wat hij pas in de voorlaatste dag van zijn leven aan de pers bekend maakte. Mede daardoor is dit nog steeds een zeer populair album.

Verder wil ik zeggen dat lennon in het najaar van 2015 een prachtige recensie bij het topic van dit album heeft geplaatst. Heel mooi geschreven.

avatar van RuudC
4,5
Jammer dat we nooit te weten zijn gekomen wat Queen in de jaren negentig gepresteerd zou hebben als Freddie niet overleden was. Dat het geluid weer behoorlijk veranderde, kon je al horen op The Miracle, maar de evolutie zet door op Innuendo. Ik heb Queen nooit echt gezien als een progressieve band, terwijl dat door de theatrale invloeden misschien onterecht is. Progressief is Queen in mijn ogen nog het meest op Innuendo. De band zoekt meer de sfeer op. Dat proef je natuurlijk goed op de titeltrack, maar ook het jolige I'm Going Slightly Mad (leuk nummer!) of bijvoorbeeld Bijou. Waar de band me echt kwijtraakt, is Delilah. Als Freddie zo zit te miauwen, zou je bijna denken dat hij seniel is. Gelukkig is daar dan het mijmerende These are The Days Of My Life en het spetterende The Show Must Go On. Freddie is al bezig afscheid te nemen. Zijn overlijden draagt bij aan de tragiek van dit album. Een prachtig document met een goed aantal prachtige, hartverscheurende songs.

Tussenstand:
1. Sheer Heart Attack
2. A Night At The Opera
3. News Of The World
4. Queen II
5. Queen
6. A Kind Of Magic
7. The Works
8. Innuendo
9. A Day At The Races
10. Hot Space
11. The Miracle
12. Jazz
13. The Game

avatar van lennert
4,5
Dit album is moeilijk. Niet vanwege de fantastische muziek, maar inderdaad vanwege de al veelbesproken dramatiek die rondom de band hing. In de documentaire The Days Of Our Lives kreeg ik al kippenvel bij de periode die vanaf The Miracle besproken werd, maar nu ik ook de videoclip van These Are The Days Of Our Lives zie en Freddy Mercury in de camera 'I still love you' zie zeggen, voel ik me toch ook behoorlijk verdrietig. Ik was toen te jong om het mee te krijgen, maar heb met deze marathon wel gemerkt dat we met het heengaan van Mercury een van de grootste muzikale talenten ooit zijn kwijtgeraakt. Hoe mooi zijn dan ook de eerder besproken track en het afsluitende The Show Must Go On, met een zangprestatie die nog uit het diepste van Freddy's longen naar boven komt.

Innuendo is een minder consistent album qua sound dan The Miracle of The Works, maar heeft wel meer hoogtepunten. De titeltrack is absoluut weergaloos en een van de beste Queen-tracks ook. Buiten de nummers die ik net noemde zijn ook Don't Try So Hard en Ride The Wild Wind weergaloze songs. Laatstgenoemde gaf me een beeld van een opstijgende Mercury die de hemelpoorten zou bestormen. I'm Going Slightly Mad (inclusief prachtige videoclip) is heerlijk eigenzinnig en The Hitman is een all out headbanger en Bijou klinkt als de soundtrack van een sciencefiction film.

Een traan voor Mercury en een thumbs up voor een van mijn favoriete Queen-albums.

Tussenstand:
1. Queen II
2. A Kind Of Magic
3. Innuendo
4. A Night At The Opera
5. The Miracle
6. Queen
7. Sheer Heart Attack
8. News Of The World
9. A Day At The Races
10. The Works
11. Jazz
12. The Game
13. Hot Space

avatar van Bosdavid
4,0
The Show Must Go On heb ik, zoals velen met mij, altijd gezien als puur een verwijzing naar Mercury's aanstaande overlijden, het gevecht tegen ziekte en dood.
Maar als ik de tekst nu herneem en herlees, krijg ik meer de overtuiging dat het over (May's) depressie gaat.
Over de leegte van het leven, pretenderen dat het goed gaat, het lot waarover je geen controle hebt.
En bedoelt hij met
I'll soon be turning (turning turning turning) / Round the corner now'
dat een (zelfgekozen) dood onvermijdelijk lijkt en aanstaande is, of dat hij voelt dat zijn pad gauw een andere, positieve wending zal krijgen. Is het een verzoek om minder abrupte veranderingen danwel meningen versus een zachtere overgang/meer nuance?
Hij weet en ziet dat buiten alles opnieuw begint, er een nieuwe kans is, wat tegelijkertijd wellicht juist voelt als een stramien waaruit hij zich bevrijden wil?
En betreedt hij grijnzend/(glim)lachend en doortastend de wereld of de onderwereld?
Is het een kwestie van doorgaan tot je erbij neervalt, of tot inderdaad betere tijden aanbreken?

Overigens is dit ook een nummer dat ik ook Wende Snijders graag eens uit zou horen voeren. Ik denk dat zij sowieso zeer geschikt is voor het oeuvre van Queen, beter dan Adam Lambert in ieder geval. Wel het theatrale, maar niet of in vergelijkbare mate over de rand en zonder het op musicalwijze te overtrekken.
En voorzien van een goed stel borst-, buik- en halsorganen.

avatar van west
3,5
Ik heb nogal moeten wennen aan dit Innuendo. Vond het best glad geproduceerd. Nu ik het album half speed mastered vanaf 2LP beluister valt dat bezwaar enigszins weg, maar niet helemaal. En niet alleen de productie is best glad, ook sommige nummers zijn dat. Zoals bijvoorbeeld het slotnummer van LP1 Ride the Wild Wind. De rest van die eerste LP mag er echter wel wezen. Natuurlijk de prachtige titelsong Innuendo, het leuke I'm Going Slightly Mad en de sterke rocker Headlong. These Are the Days of Our Lives vind ik in de loop van de tijd steeds mooier en ook Don't Try So Hard is een goede song.

De tweede LP is niet van dit niveau, maar er staan nog een aantal aardige (goede) songs op, met name op de laatste kant 4: de echt lekkere rocksong The Hitman, ballad Bijou met mooie gitaar en single The Show Must Go On. Die laatste song gaat over de invloed van de ziekte Aids op Freddie Mercury. Bijna zonder kracht, maar toch nog doorgaan voor dit album. Zes weken na het uitkomen van de single overleed hij hieraan. Uitzonderlijk hoe hij toch nog heeft weten te presteren, want hij zingt (weer) uitstekend op deze plaat.

Om in LP termen te blijven. Als Queen er 1LP van had gemaakt en 3/4 nummers had weggelaten, dan had ik dit album met 4* gewaardeerd. Nu kom ik tot 3,5*

avatar van bikkel2
3,5
Betreft de titelsong ben ik het wel met De buurman eens.
Het heeft een duidelijke Kashmir referentie. Ritmisch, soort van zelfde tempo en enige gelijkenis in de zanglijn.
Geeft verder niets. Misschien een soort van ode aan Led Zeppelin - de boys van Queen zijn fan - Boh Rap is een stuk origineler.
Maar Innuendo is buiten dat een geweldige song.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:30 uur

geplaatst: vandaag om 13:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.