Vrij snel na the Miracle kwam Innuendo uit. Toen het titelnummer op single verscheen wist ik niet wat ik hoorde. Dit was geen muziek meer, dit was buitenaards! Wat een knap nummer. Vol verwachting heb ik op het album gewacht. De geruchten stroom over Freddie ging steeds harder lopen, en ik herinner me dat ik in Praag was, en iemand van de klas een roddelblad bij zich had, waarin stond dat hij Aids zou hebben. De foto erbij liet wel een heel dunne Freddie zien, maar ik was zo boos dat ze die man niet met rust lieten, en ontkende dat hij dodelijk ziek zou zijn. Als je hoorde hoe goed hij klonk op Innuendo was dat toch niet logisch?
Helaas was de dag dat ik terug kwam van Praag, ook de dag dat hij dan toch wereldkundig maakte dat ie werkelijk Aids had. De dag erna was 't al gebeurd. Erg knap hoe hij dit tot op de laatste dag heeft stil kunnen houden, en de bladen alleen maar hebben kunnen gissen. Deze plaat herinnert aan die tijd, en als ik zijn stem dan weer hoor in die mooie nummers, kan ik alleen maar concluderen, Freddie Mercury and Queen, ít's a miracle.
1.Innuendo (6:31)
De drums voorspellen een spannend nummer. Dit blijkt geen leugen want het vervolg is net zo spannend. Mercury's fantastische stemgeluid neemt me mee in een nummer wat me vast grijpt bij de strot, en nooit meer los laat. Het houdt nu al 24 jaar stevig vast, en ik vind het niet erg! Dit nummer vind ik echt nooit vervelend om te horen, en het wordt eigenlijk alleen maar mooier. Wat een geweldenaars waren de mannen toch. In de mooie solo halverwege gad May wat hulp nodig, maar wat een knap staaltje werk zeg. Wat een opener voor een album!
2.I'm Going Slightly Mad (4:22)
Een wat jolig nummer, wat gecombineerd ging met een net zo vrolijke clip. Achteraf natuurlijk een camouflage manier om Freddie's ziekte te verbergen. De titel duidt naar mijn idee op het ziektebeeld van Mercury. Dat idee maakt het dan weer minder "jolig" dan het lijkt. Het is geen hoogvlieger qua song, maar wel een heerlijke mee zinger.
3.Headlong (4:38)
Queen kan rocken, en dat laten zie hier horen. Een nummer wat mooi past bij Freddie, en gelukkig besloot May dat ook. Hij schreef het nummer, en song de demo in (zoals te horen is op de ltd edition) maar dat ontbeert de power die Freddie er wel aan kon geven. Het nummer werd opmerkelijk genoeg ook gekozen als single. Dat heeft me altijd wat verbaasd omdat ik dit niet echt een top 40 achtig nummer vind. Het heeft ook niet echt veel gedaan. De clip laat een vrolijke band in de studio zien, en er lijkt niks aan de hand. Fijne track!
4.These Are the Days of Our Lives (4:15)
ik heb de nieuwe LP uitgave, en deze track is daarop de vinden als 4e track. Dat wijkt dus wat af van de originele cd / lp. Een bijdrage van Taylor, maar op het lijf geschreven voor Mercury. Het leek dan ook van zijn hand te komen. Terugkijken op het mooie leven, vertellen dat hij van je houdt. Wees niet verdrietig, maar vier de herinnering. Hoe simpel het nummer ook mag zijn, dit gaat door merg en been. De video clip doet daar een flinke scheut bij. Freddie kan niet meer verhullen dat hij ziek is. (de single en clip kwamen volgens mij uit na zijn dood) maar het doet vooral zeer om zo'n krachtige kerel te zien in deze staat. Zijn bewegingen zijn nog als voorheen, maar zijn lichaam laat een zeer breekbaar en ziek persoon zijn. Het is bijna pijnlijk, maar ook weer heel mooi dat hij het met "ons" wilde delen. De kleuren beelden die vele jaren later naar buiten komen zijn alleen maar pijnlijker.
Het nummer wordt erg mooi gebracht door Mercury, en zal altijd speciaal blijven, maar het beeld van een zieke Freddie blijft mee lopen...
5.Don't Try So Hard (3:38)
Wat een mooi intro. De stem van Freddie brengt me meteen in vervoering. Dit wordt alleen maar meer bij de enorm mooie hoge uithalen in het refrein. Wat is het toch eeuwig zonde dat dit nooit meer te horen is op nieuwe muziek. Dit nummer behoort ook tot één van mijn favoriete Queen tracks. Wat een ontzettend pareltje is dit toch. Freddie in topvorm!
6.Ride the Wild Wind (4:42)
Een Taylor nummer. Dat is meteen duidelijk te horen. Een ritme als in Breakthru. Het is wel een zeer aangename rit moet ik zeggen. May zijn gitaar loopt mooi mee gedurende het hele nummer. Absoluut een heerlijk nummer.
7.All God's People (4:21)
Wat begon als een nummer voor zijn Barca project, eindigde als een Queen nummer. En gelukkig maar, want het past mooi op deze plaat. Weer laat Mercury horen waar hij vocaal toe in staat was. Wat een baas was het toch. Het rock 'n roll achtige deel halverwege vind ik een wat onprettige onderbreking, maar de rest van het nummer hoor ik erg graag!
8.I Can't Live with You (4:33)
Origineel het 4e nummer van de plaat, maar op deze uitgave dus gewisseld. De reden ken ik niet, maar zal te maken hebben met speelduur per kant, en behoudt van geluidskwaliteit gok ik.
Een nummer wat May op de korrel had voor zijn solo project, maar ook een Queen einde kreeg. Deze nodigt me weer uit tot lekker hard meezingen. De vuist gaat automatisch weer gebald de lucht in, en de Mercury houding wordt regelmatig aangenomen. Ik kan en wil er niet tegen vechten. Dit nummer maakt het dat het moet!
9.Delilah (3:35)
Net als op
Queen - The Miracle (1989) een ode aan zijn kat. Het is een lief liedje, wat niet heel erg bijzonder is, maar door de tekst wel erg grappig wordt gemaakt. Freddie hield van zijn huisdieren, en dat mocht de hele wereld weten. Het schijnt op Mercury's verzoek geweest te zijn dat dit nummer op het album terecht kwam. En een man die stervende is, ga je niet weigeren. Ik ben blij dat het mocht, want het laat de luchtige humor van Freddie goed zien. Muzikaal is het wel het zwakste nummer van de plaat, op de gave solo van May na.
10.The Hitman (4:56)
Waar ik met headlong al hoorde dat Queen nog kon rocken, wordt dat nog bevestigd met the Hitman. Vanaf noot één ramt het nummer de huiskamer binnen. Dat is lekker zeg! Het volume gaat echt niet zachter, het moet juist harder! Rammen met die hap! En wat zingt Mercury weer geniaal! Wat is dit genieten!
11.Bijou (3:36)
Tekstueel gezien een zeer kort nummer, maar met een prachtige tekst. Bloedstollend mooi gezongen door Mercury, en de gitaar van May is om je vingers bij af te likken. Wat een enorm mooi stukje muziek is dit.
12.The Show Must Go On (4:32)
De definitieve zwanenzang van de band in deze samenstelling, en van Freddie. De tekst grijpt me weer bij de strot. Het leven gaat door, en de show dus ook. Zeer emotioneel beladen tekst, en duidelijk een afscheid naar de wereld van Freddie. Waar Was it all worth it ook al naar neigde, maar nog een enigszins positieve insteek had, is in dit nummer alle hoop verloren. De tijd dringt, het afscheid nadert.
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on
Bijna 25 jaar na zijn dood doet me dit nog steeds iets. Knap hoe de man met zijn naderende einde om leek te gaan, en hoe graag hij zijn "fans" nog wilde pleasen met mooi materiaal. De tekst werd door Mercury en May geschreven. Waar Mercury vooral het thema bepaalde heeft May dit erg mooi en goed omgezet in een tekst. Ook voor hen zal het zwaar geweest zijn. Dit nummer is absoluut het beste afscheid wat de band kon hebben. Helaas hebben Taylor en May de titel iets te letterlijk genomen bleek later.
Het is altijd een soort teleurstelling als deze plaat is afgelopen. Ik loop er zo doorheen, en het vliegt werkelijk voorbij. Erg knappe plaat. Net als the Miracle wel extra beladen door Freddie's ziekte, maar ook zonder dat idee zou het een goede plaat zijn. Als je op deze manier je afscheid kan inzetten, ben je een hele grote.
De tijd vliegt, bijna 25 jaar alweer... het lijkt wel gisteren.