Elbow - The Seldom Seen Kid (2008)

Asleep in the Back zegt nee.

Dit is er weer zo eentje.
Een album die objectief gezien gewoon heel goed in elkaar zit.
Goede nummers stuk voor stuk, instrumentaal zeer origineel en de teksten zijn ook van een hoog niveau.
En toch is het subjectieve deel dus ook heel belangrijk hier. ( no shit sherlock)
De nummers doen me emotioneel vrij weinig en laten me ook niet echt bewegen of meezingen.
Als iemand het opzet zal ik het niet afzetten maar zelf opzetten zal ik het ook niet.

ps ook niet echt een fan van zijn stem.

Dit is nou zo'n plaat waar ik het iedereen gun dat die er net zo van kan genieten als ik. Ik ben oprecht bedroefd dat dat bij jou niet zo is, zeker omdat ik vaak positieve berichten van je zie bij platen die ik ook mooi vind. Misschien kan je hem nog 100 keer luisteren totdat het kwartje valt?

Haha, ik zag ook al de positieve berichten op dit album en zeker de hoge score. Qua stijl zou dit me ook goed moeten pakken.
Meestal als ik een plaat luister die ik later wel beter vind heb ik in het begin meer om op terug te vallen. De details spreken me dan aan of 2-3 nummers ofzo. Ik vind het hier allemaal wat slapjes ofzo. Maarja wieweet na meerdere keren luisteren
Als ik dit puur op subjectiviteit zou beoordelen zou het zelfs (nu) op een onvoldoende uitkomen. Natuurlijk is dit album zeker origineel en ik ga hem vaker luisteren

De 1e 3 albums van Elbow hebben meer pit, die zit je geheid makkelijker uit.

Ja, ik zit ook wel een beetje te twijfelen over mijn eerdere stellige bericht dat ik #TeamAsleepintheBack ben. Ik begin toch wel steeds meer te neigen naar #TeamCastofThousands.

#TeamLeadersoftheFreeWorld, #TeamTheTakeOffandLandingofEverything en #TeamGiantsofAllSizes hier.

Tweede album van deze band dat ik beluister, maar het blijft een slaapverwekkende boel. Het heeft ook iets te maken met die platgeslagen vocals denk ik. Arme zanger, en arme wereld.

Maar bij nader inzien is dergelijke luisterbeurt wel gezonder dan het slikken van tranquillizers met al die chemische troep. Aanrader voor het slapengaan dus.

Wat bedoel je hier nou precies mee?

Omwille van de zang klinkt elke song als een treurige aanklacht tegen iets (arme zanger, arme wereld). Zou ik op zich nog mee kunnen leven - er zijn genoeg bands die uit dat vaatje tappen -ware het niet dat ik de arrangementen/instrumentatie en songkwaliteit ook niet van die aard vind dat ik de oren spits.

Waarom heb ik 3 albums in mijn bezit van deze band? Cast of Thousands viel destijds nog wel in de smaak, maar dit album, dat ik dan weer meeneem van een platenbeurs, trek ik voor geen meter.
Muzikaal is er eigenlijk weinig mis mee, die band klinkt prima, maar die zanger (goed bij stem overigens) met dat constante geweeklaag. Ik trek het echt niet. Op musicmeter zeg je dan, dit is niet mijn ding.

Goh, geweeklaag! Dat hoor ik dus echt TOTAAL niet in de meeste nummers. Uiteenlopende emoties wel.
Ik vind iemand als Thom Yorke een veel klagender stem hebben, of Matt Bellamy. Dat zijn zangers die ik ook niet trek. Maar Guy Garvey vind ik juist veel fijner.

Toch eigenlijk ongekend hoe goed deze plaat is. Dit gaan ze nooit nog overtreffen. Zo juist is ook de afsluiter hier nog volledig op zijn plaats gevallen, zo is ieder nummer eigenlijk gewoon buitencategorie. Nu nog ergens een plaatsje vinden voor in m’n top 10

De afsluiter is misschien wel de meest emotionele song die ze tot nu toe geschreven hebben. Ongekende schoonheid.

Zo zie je maar, nooit te oud om nieuwe muziek te ontdekken. Ik heb deze cd veel in mijn hand gehad maar nooit aangeschaft totdat ik deze in de 2e hands bak zag liggen bij Plato met de gedachte; Laat ik het maar eens proberen. Had ik dit maar eerder gedaan want deze cd staat vol prachtige, gelaagde nummers en de stem van Garvey is geweldig (en inderdaad lijkt deze soms sterk op Peter Gabriel).

Schijnt dat andere albums net zo zijn dus ik heb weer wat om aan te schaffen. Dit album is in ieder geval 5 sterren waard.