menu

Elbow - The Seldom Seen Kid (2008)

mijn stem
4,14 (1550)
1550 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Polydor

  1. Starlings (5:20)
  2. The Bones of You (4:49)
  3. Mirrorball (5:50)
  4. Grounds for Divorce (3:39)
  5. An Audience with the Pope (4:28)
  6. Weather to Fly (4:29)
  7. The Loneliness of a Tower Crane Driver (5:15)
  8. The Fix (4:27)

    met Richard Hawley

  9. Some Riot (5:23)
  10. One Day Like This (6:50)
  11. Friend of Ours (4:49)
  12. We're Away * (1:59)
  13. Hotel Istanbul * (7:14)
  14. Lullaby * (3:13)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 55:19 (1:07:45)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Met Elbow heb ik altijd een wat rare relatie gehad. Het debuut kocht ik een beetje in het kader Coldplay-achtige bands die ik in die tijd goed vond. Natuurlijk is die vergelijking niet terecht maar op de een of andere manier vond ik ze wel een beetje in 'het genre' passen.
Asleep in the Back vond ik erg goed en opeens was de magie weg leek het wel en vond ik het album van erg goed gezakt naar best aardig.
Toch kocht ik de opvolger Cast of Thousands zonder vooraf luisteren en ook daar had ik een beetje het gevoel van 'aardig maar ook niet gekmakend'. Heel opvallend dus dat ik aan de derde ben begonnen en dat deze verrassend genoeg nog steeds mijn favoriet van die 3 is.
En ook het verschijnen van dit album deed me niet eens reikhalzend uitkijken naar de datum van release.
Maar.................. ook deze wilde ik toch weer horen

Starlings laat horen dat deze band wel degelijk kwaliteit heeft (ook al slaat het bij mij niet altijd even goed aan). Dit is een broeierig begin waar nauwelijks een kop of staart aan zit en wat toch weet te intrigeren. Dit is best avontuurlijk te noemen en ik ben er voorlopig nog niet klaar mee denk ik.
The Bones of You lijkt wat pakkender en vind ik bijzonder sterk door de koortjes die toegevoegd zijn (alsof ik naar de schwung van Rufus Wainwright zit te luisteren). Ook dit nummer valt in de categorie tegendraadse pop/rock en het bevalt me zeer goed moet ik zeggen. Prachtige arrangementen en behoorlijk wat wendingen in het nummer die me op het puntje van mijn stoel doen zitten.
Mirrorball heeft wel iets Radiohead-achtigs maar dan wel van het soort zoals ik het die band ook graag wat vaker zou willen horen doen. Niet helemaal standaard rock maar ook niet te experimenteel of arty-farty. Wel besef ik op dit nummer wat me altijd een beetje tegenstond aan de band: de zang. Ik kan het niet helpen maar die raakt me altijd maar matig en dat is nu niet anders. Maar daar staat tegenover dat dit nummer ontroerend mooi is en dan neem ik dat minpuntje voor lief.
Grounds for Divorce is southern-gospel-rock en klinkt dus behoorlijk opmerkelijk voor deze band. Mooie gitaarpartijen aan het eind weten deze op het eerste gehoor monotone klanken toch goed te verfraaien. Overigens komt de titel van dit album uit dit nummer. Ach, beoordeel zelf aan de had van de clip zou ik zeggen.
Als ik iets in mijn leven absoluut niet wil dan is het wel An Audience with the Pope. Maar wat ik wel wil zijn goede nummers als deze. Er zit een lekkere vibe in en ook hier is het smullen geblazen vanwege de achtergrondkoortjes. Lekker nummer.
Weather to Fly is een nummer waar ik nog heel wat meer draaibeurten voor nodig zal hebben om echt te kunnen doorgronden. Het heeft iets waar ik mijn vinger nog niet op kan leggen. Ik ben er dan ook niet uit of ik dit nu een sterk nummer vind of dat dit me wat tegenstaat.
The Loneliness of a Tower Crane Driver is een bijna instrumentaal nummer. Er is wel zang maar dat lijkt meer als instrument gebruikt te worden. Ik vind het wel een apart nummer met een magisch sfeertje waar ik nogal dol op ben.
The Fix start duister en heeft wat weg van de donkere sound die bands als Tindersticks kenmerkt en ja dan zit je goed bij mij. Fantastisch nummer dat zeker tot mijn favorieten behoort. Heerlijk deze toonzetting en wat jammer dat ze dit niet vaker doen.
Some Riot doet me sterk aan iets denken waar ik maar niet op kan komen. Wel is de sfeer hier donker net als het vorige nummer en hangt er continue wat dreigends in de lucht.
On a Day Like This heeft prachtige strijkerspartijen met een oosters tintje. Als Rufus Wainwright dit had opgenomen voor Release the Stars dan had je van goede huize moeten komen om mij te overtuigen dat dit geschreven was door deze band. Wederom een hoogtepunt!
Friend of Ours vormt een rustige afsluiter met fluisterzang en spaarzame instrumentatie. En daarmee vormt het het einde van een zeer verrassende plaat. Want wie had ooit kunnen denken dat ik zo enthousiast zou zijn over Elbow?! Okee, het vorige album deed het al heel goed bij mij en ik was vanaf het begin af aan al enthousiast over dit gezelschap alleen verloor het gaandeweg zijn glans.
Laat de poetslappen maar thuis want dit nieuwe album heeft voldoende glans van zichzelf en zorgt ervoor dat 2008 steeds steviger in zijn schoenen komt te staan qua schitterende releases.
Een hele dikke 4 met uitloop naar meer en daarmee zou dit op termijn wel eens mijn favoriete Elbow kunnen worden! Wat een feest!

avatar van Zandkuiken
3,5
Voordat ik deze The Seldom Seen Kid ging beluisteren, kende ik Elbow eigenlijk uitsluitend van het prachtige miniatuurtje Kisses. En het grote wapen van deze band, Guy Garveys stem, was daarop nog niet eens te horen. Die prachtige vocalen waren dan ook het eerste wat me opviel aan dit album: nu eens ontroerend mooi dan weer opzwepend weet Garvey steevast m'n aandacht vast te houden.
Opener Starlings wordt vaak omschreven als "moeilijk", maar wist
me nochtans vanaf de eerste luisterbeurt bij m'n nekvel te grijpen. Een prachtig nummer dat hoge verwachtingen schept.
En die verwachtingen krijgen 'n kleine knauw bij The Bones Of You en Mirrorball, die de tere plek van The Seldom Seen Kid wat mij betreft 'n beetje blootleggen. Deze nummers zijn best aardig en barsten van de sfeerschepping, maar komen naar mijn gevoel nooit écht tot ontpopping.
Het vlammende Grounds For Divorce maakt echter veel goed, net als het zwoele An Audience With The Pope. Tijdens deze momenten besef je dat Elbow er hier een meesterwerk had kunnen uitpersen.
Het mooie en ingenieuze Weather To Fly bevestigt dat gevoel alleen maar en toont de klasse van deze band.
The Loneliness Of A Tower Crane is misschien iets té bombastisch en kan me minder overtuigen. Garvey gaat me niet op de zenuwen werken, maar als ook The Fix me niet weet mee te slepen, gaat de interesse slabakken.
En net als ik denk overtuigd te zijn van "Nou ja, niet onaardig, maar toch ook geen wereldtop" wordt het monumentale Some Riot bovengehaald: "It's breaking my heart" indeed!
Naar adem happen moet wachten want het zwierige On A Day Like This biedt zich aan, dat me gek genoeg meer pakt dan The Loneliness Of A Tower Crane, hoewel de portie dramatiek toch ook niet min is.
Om me nog meer te doen twijfelen over mijn waardeoordeel, plant Friend Of Ours me nog even een dolk door de ziel. Garvey, hier op z'n desolaatst, laat me verstild achter.
The Seldom Seen Kid geldt voor mij als één van de betere releases van 2008. En toch blijf ik lichtjes onbevredigd achter, met het knagende gevoel dat hier nóg meer had ingezeten. De songs barsten van het potentieel, maar maken hun belofte -voor mij persoonlijk dan- niet geheel waar. Waaraan dat precies ligt, weet ik eigenlijk niet, maar Garvey en zijn manschappen lijken vast te blijven zitten in vierde versnelling. Toch nog 'n erg sterk album dat me benieuwd maakt naar hun vorige platen.

avatar van Arno
3,5
Heel erg mooi album is dit. Er straalt iets rustgevends van af, deze plaat moet je eigenlijk 's avonds in het donker beluisteren.
Dit weekend op Pukkelpop kwamen de nummers trouwens nog beter tot hun recht. Mijn favorieten zijn de opener Starlings en het prachtige One Day Like This ("so throw those curtains wide, one day like this a year'd see me right")
Voorlopig minstens een 4/5.

avatar van VanDeGriend
3,0
The Seldom Seen Kid. Binnengehaald als de redding van de rockmuziek zo lijkt het. De Mercury Prize (whatever..) en een gemiddelde van dik boven de 4 op MuMe. En dat met ruim 500 stemmen. Dat moet dan wel een goede plaat zijn he.

En ik heb hem nu 5 x gedraaid met een "dit moet een goede plaat zijn" pet op. En het lukt me dus niet om hier warm of koud van te worden. En eigenlijk had ik dat wel kunnen weten want ook de drie voorgangers, allemaal in de kast alhier, kunnen maar niet echt bekoren. En ik heb geen idee waarom niet. Want geen irritante zanger? check!, toegankelijk pop met licht alto randje? check!, sympathieke gasten? check! (denk ik), nette productie ? check,! aardige songs? check, echtgenote proof? een kleine check!. Volgens alle beschrijvingen van de juichende reviewers ook zou Elbow helemaal mijn ding moeten zijn, en dan zeker deze Seldom Seen Kid...want dat is tenslotte nog eens de allerbeste cd van deze toffe knapen.

En toch...het doet me eigenlijk niks. Ja ik hoor ook wel dat de ballads fraai zijn opgezet en integer worden gebracht. Ik hoor ook wel dat de rockers op deze plaat aan de ene kant niet al te veel vergen van de luisteraar maar aan de andere kant net genoeg kekke details kennen om ook de kritischer luisteraar aan de goede kant van de score te houden. Allemaal behoorlijk goed gedaan eigenlijk.

Maar ja,soms werkt het gewoon niet. Elbow is de beste band die ik ken die qua stijl een schot vol in mijn smaakroos zou moeten zijn maar er desondanks flink naast zit. Nogmaals, geen idee waarom dus trek je van mij niks aan

5,0
Waar komt deze muziek toch vandaan? Dat dacht ik toen ik The Seldom Seen Kid voor de zoveelste keer beluisterde. Blind gekocht omdat deze plaat de Mercury Music Prize had gewonnen (en daar kun je je nooit een buil aan vallen). Ik moest 'm even gewennen, maar het was de moeite.

Elbow produceert geen hapklare brokken. Het zijn geen liedjes die het beste met je humeur voor hebben. Geslachtofferd door verdriet bindt Guy Garvey de strijd aan met demomen uit een recent verleden. Het op de klippen lopen van zijn huwelijk en de dood van een dierbare vriend verwoordt hij op indringende wijze. Een inktzwart album, met weinig ruimte voor een straaltje zonneschijn. Van de 11 songs mag er maar eentje als hard in de boeken (Grounds For Divorce).

Maar de onwaarschijnlijk manier waarop Guy Garvey goochelt met taal zorgt voor verlichting. De muzikale verpakking doet de rest.

Want die is wondermooi. Starlings is de wat moeilijke eerste (vooruit, het minste nummer) maar de striemende synths schudden je wel goed wakker. Het getuigt van lef (en eigenzinnigheid) om je abum op deze manier te beginnen.

Daarna is het puur genieten. Van The Bones Of You (met een melodie die maar blijft groeien) tot Friends Of Ours.

Mirrorrball is even mooi als beklemmend. Everything has changed. Prachtig hoe intiem gitaren en toetsen samengaan, voordat dit lied door strijkers naar een absoluut hoogtepunt gedirigeerd wordt.

Grounds For Divorce valt met stevige gitaren als enige uit de toon, maar wat voor een toon. Op Led Zeppelin-achtige wijze verlaat Elbow voor even het ingetogen pad. Om daar met An Audience With The Pope weer terug te keren. Met een pianoriedel die doet denken aan de soundtrack van een Franse b-film. Het samen met Richard Hawley (ex-Pulp) gecomponeerde en gezongen The Fix heeft ook zo'n Café Paris gehalte.

Bij Weather To Fly beroert Guy Garvey de hogere regionen van zijn single malt whiskey strot. Begeleid door een prachtig blazersarrangement is dit misschien wel hét hoogtepunt van The Seldom Seen Kid. Een nummer op eenzame hoogte. En dat geldt eigenlijk ook -letterlijk- voor The Loneliness Of A Tower Crane Driver.

Het heartbreaking gezongen Some Riot gaat er dan weer vandoor met de mooiste melodie, als was het maar omdat bij het refrein die andere grote plaat van vorig jaar, Fleet Foxes, voorbij lijkt te komen.

Some Day Like This is de grote, in aanzwellende bombast gestoken meezinger die het prachtig deed op de festivals. Friends Of Ours bedient zich van een Hallelujah-achtige gitaar (in Jeff Buckley vorm) en eindigt boordevol orkestrale passie.

Elbow wordt nog wel eens met Coldpay vergeleken, maar deze sound is voor mij helemaal nieuw. Persoonlijk vind ik Radiohead (of dEUS is zijn intiemste vorm) dichter in de buurt komen.

Maar na dit album is Elbow dé band die als referentiekader in aanmerking komt. Een openbaring. Nu nog die andere albums ontdekken.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Na dat ik hem de eerste keer heb geluisterd, heb ik hem iedere dag geluisterd (1 week geleden). Het album is echt geweldig als een geheel en ik vind nu niet The Fix het beste nummer, maar Mirrorball, mooi nummer! Het album wordt nergens minder. Het is hoogtepunt na hoogtepunt. Daarom gaat het album nu voor mij naar de hoogste waardering en een mooie plaats in mijn top 10!

avatar van Nestul
5,0
Marko schreef:
(...)Klein beetje jammer dat zo'n Friend of Ours toch niet zo vaak wordt aangevinkt als favoriete nummer. ''Love you mate...'' wordt er in het slot gezongen en dan dat pianoriedeltje in combinatie met dat eenzame gitaargeluid. Wat een apotheose, jongens.

(...)
Ik denk dat de grote succesformule van deze plaat is dat elk afzonderlijk broodje met liefde gebakken is.

4*


Allereerst: Friend of Ours behoort tot een van mijn favoriete nummers, om de reden die jij al mooi beschrijft.

Overigens roem ik dit album niet om de prachtige afzonderlijke 'broodjes', maar juist om zijn geheel. Wanneer ik begin met Starlings, ben ik bijna verplicht het album volledig te beluisteren. Het is die sfeer die het gehele album blijft hangen, als een magneet die je aantrekt of als een roeibootje die op een rivier kabbelt, met tempo wisselingen en verrassende bochten. Elke nummer is prachtig, met ontzettend veel liefde in elkaar gezet, maar als geheel is het pas echt fantastisch.

Vanaf de dromerige intro, die je af en toe met een volledig blaasorkest wakker schudt, naar het prachtige slot dat Friend of Ours heet. Daar tussenin onder andere rocknummer Grounds for Divorce, meezinger On a Day Like This en mijn favoriete nummer the Loneliness of a Tower Crane Driver. Wat een opbouw en kracht zit in dat nummer! Nergens kakt het album in of verliest het aan schoonheid, dus vandaar de volle mep: 5/5 en een plek in mijn Top 10.

avatar van Gajarigon
3,5
The Seldom Seen Kid is een typische MuMe-ontdekking. Bij het bekijken van de updates zag ik deze steevast verschijnen, en toen ik dan eens een kijkje ging nemen zag ik de jubelreacties en de hoge waardering, wat me toch wel erg nieuwsgierig gemaakt. Ik heb het me nog niet beklaagd, want het is een mooi album, zij het ietwat inconsistent. De muziek is sprankelende poprock, met als drijvende kracht de diepe melancholische zang van Guy Garvey. Hier en daar wordt de muziek voorzien van wat orkestrale bombast, wat ik dan weer minder vind - vooral de fantastische opener Starlings zou ik veel liever zonder gezien hebben. Verder valt het er op het instrumentale aspect niet veel aan te merken, het klinkt allemaal erg fijn hoewel nergens bijzonder en de productie is uitstekend. De sterkte ligt dus zoals gezegd bij de zanger, die er echt wel wat van kan. In combinatie met wat smaakvolle harmonieën tilt hij de nummers echt omhoog. Het enige punt van kritiek is dat hij soms wat te veel in herhaling valt, het hier erg in de smaak vallende Grounds for Divorce wilt daardoor wel eens op de zenuwen gaan werken. Verder wordt het niveau van de eerste nummers niet aangehouden. Vanaf Weather to Fly zakt het niveau wat in. Maar ja, die zanger... onmogelijk om laag te oordelen.

avatar van hoi123
4,0
Als eerste wil ik even kwijt; Guy Garvey heeft voor mij één van de beste stemmen van muziekland. Erg diep, ietwat schor, maar prachtig melodieus. Alleen voor zijn stem verdient dit album al een voldoende. Maar gelukkig is er nog meer goeds aan dit album.

Starlings is namelijk meteen al een geweldige opener. Een avontuurlijk, zomers nummer met enkele mooie bombastische uitspattingen. Meteen laat Garvey horen wat voor een prachtige stem hij heeft. Dit nummer ontspant me, maar maakt me gelijk klaar voor al het moois dat nog gaat komen.

The Bones of You is een erg spannend nummer, wat ook komt door de koortjes die in het refrein meezingen. De gitaarriff in het midden komt voor mij volkomen overwacht, maar is wel erg mooi. Precies een voorbeeld van wat voor nummers Elbow maakt; fantastische poprock-nummers met altijd net een onverwachte twist.

Mirrorball is prachtig. Van het bijzondere akoestische gitaarriffje op het begin waar ik alleen al uren naar kan luisteren en het prachtige, symfonische middenstuk en het fantastische ingetogen einde, dit nummer is perfect. Één van de beste nummers van de cd.
En ik kan het maar niet vaak genoeg zeggen; Wat heeft Guy Garvey toch een prachtige stem. Ik zou nog van zijn stem genieten als hij rapt over zijn hardnekkige diarree.

Toen ik Grounds for Divorce voor het eerst hoorde dacht ik dat ik het al jaren kende. Dit nummer heeft iets vertrouwds. Doet me erg denken aan een rokerige pub. De clip is dan ook erg goed gekozen.
Het instrumentale refrein is erg catchy en de tekst is erg goed, zoals we van Elbow kunnen verwachten.

An Audience With The Pope is een loom, ontspannen liefdesliedje. Doet me denken aan een statige optocht door zomers Parijs. De typerend lome solo is prachtig en ook het pianoloopje dat enkele malen wordt herhaald is goed gevonden.

Weather to Fly is het ultieme nummer als je verliefd bent. Een fantastisch, symfonisch nummer. Guy Garvey zingt aan het begin van het nummer een melodietje en deze wordt door het hele nummer herhaald, en dat geeft een erg mooi resultaat. Normaal ben ik niet zo van het citeren, maar nu moet ik toch even de volgende prachtige zin citeren:

We have the driver and time on our hands
One little room and the biggest of plans
The days were shaping up,
Frosty and bright
Perfect weather to fly


The Loneliness of a Tower Crane Driver is wat onheilspellend. Dramatisch in de goede zin van het woord en bombastisch ook. De instrumentatie is vertrouwd goed en bijzonder krachtig en de uithalen van Garvey zijn ook weer geweldig. De opbouw idem dito.

The Fix Is In is een erg goed duet met Richard Hawley, ook al hoor ik er geen Richard Hawley in. Het heeft een wat duistere, statige sfeer die bij mij erg bevalt. Jammer dat dit het enige nummer met deze sfeer is op The Seldom Seen Kid.

Some Riot is één van de hoogtepunten. Het qua instrumentatie minimale begin met geweldig pianomelodietje is al mooi, maar wanneer Garvey en co. naar een net zo minimaal, maar o zo mooi hoogtepunt dirigeren heb ik gewoon een minuut lang kippevel.

One Day Like This is een zwierige concertmeezinger die het goed doet bij het grote publiek, ondanks de prachtige klassieke instrumentatie. Over het eind hiervan is al veel gezegd, maar ik moet toch nog even kwijt dat het voor mij onmogelijk is om niet knettervals mee te zingen. Geweldig nummer.

So throw those curtains wide, one day like this a year'd see me right

Friends Of Ours gaat over het verlies van een goede vriend van Garvey en is bijzonder treffend. De perfecte afsluiter. Ingetogen en ongelooflijk ontroerend. Ik ken niet veel bands of artiesten die zoveel gevoel in 5 minuten kunnen stoppen.

Kortom; Dit album sprankelt van emotie, is hoopvol en onheilspellend tegelijk en daarom ronduit perfect. Tijdens het beschrijven van dit album besefte ik me hoeveel ik er eigenlijk van houd. Daarom 5 welverdiende sterren voor dit album.

5,0
Elbow – The Seldom Seen Kid

Elbow was jarenlang voor mij een nietszeggend Engels indie-bandje met af en toe een leuk nummer. In 2008 kwamen ze met hun nieuwe album: The Seldom Seen Kid. Een album dat eerst een tijdje op mijn CD-plank stof heeft liggen vangen na aankoop. Na een tijd echter, vroeg ik me af wat die laag stof daar nou deed. Tijd om dat uit te vinden.
Na het wat vage openingsnummer dwalen mijn gedachten nimmermeer af zoals bij de voorgaande albums van Elbow. De eerste nummers die mij doen beseffen dat Elbow is gegroeid zijn het krachtige The Bones of You en het tere Mirrorball. Vervolgens opent Grounds for Divorce met de rare zin: “Mondays is for drinkin’ to the seldom seen kid” waarin de titel van het album enige invulling krijgt. Het bestaat uit mooie diepe gitaarpartijen die voor een duister tintje zorgen, maar die openingszin snap ik nog steeds niet.
Nu zijn er nog veel meer nummers die ik moet noemen die het niveau van de voorgaande nummers evenaren en overtreffen. Na wat epische hoogstandjes en avant-gardistische trekjes in een aantal nummers is daar opeens: One Day Like This. Een sfeerschets: ’s Ochtends vroeg loop je door een bos wanneer de eerste zonnestralen door de takken schijnen. De ochtend gaat over in de middag, lopend langs enorme graanvelden en wijngaarden, waarna ’s avonds de climax volgt. Zittend op een duin, kijkend naar de zonsondergang. Dat beeld schept dat nummer bij mij.

Over het geheel gezien is dít muziek zoals ik het wil horen. Rust afgewisseld met herrie en snelheid afgewisseld met lome hoge intrumentaties, heldere vocale klanken van Guy Garvey, de zanger, die een stem heeft die op zich al een instrument is. Dit is het prototype van een uitgebalanceerd en goed album.

avatar van avdj
4,5
Paul McCartney heeft ooit gezegd dat goede nummers een pakkende titel moeten hebben. Ik wil eraan toevoegen dat goede albums een mooie cover moeten hebben.

De hoes sprak mij enorm aan en door de hoge cijfers hier ben ik het gaan beluisteren. Nou, wat een prachtig album! Evenwichtig, sfeervol, afwisselend en bezield. Afgelopen zaterdag was ik in Fame maar ben zo dom geweest niet naar Elbow te zoeken. Ik las dat de band al een hele tijd bestaat maar ze 'het' blijkbaar nooit wisten te maken. Met "The Seldom Seen Kid" hebben ze bewezen gewoon veel tijd nodig hebben gehad om te rijpen. Het resulteert in één van mijn favoriete albums van de afgelopen 5-6 jaar. 4,5*

avatar van Pepino
4,5
Zo'n twee jaar geleden bevond ik me met een vriend in een cd-winkel. "Als je goeie muziek wil horen, dan moet je deze cd's kopen!", hij wees naar Third van Portishead en The Seldom Seen Kid van Elbow. Het was niet mijn gewoonte om meteen, zonder er eerst op het internet naar te luisteren; een cd te kopen, maar ik vertrouwde hem erop dat hij wíst welke muziek goed was (ik heb veel groepen dankzij hem ontdekt). Portishead heeft me, na die twee jaar; nooit kunnen bekoren. Elbow wel.

De cd begint met een zorgvuldig opgebouwde spanning; twee minuten hoor je verschillende instrumenten, gepaard met zeer luide klanken. Garvey zingt zeer rustig, bijna melancholisch; met teksten als "Sit with me a while. And let me listen to you talk about. Your dreams and your obsessions. I'll be quiet and confessional" is Starlings de ideale opener.

The Bones Of You kon me de eerste keer niet boeien; maar naarmate ik het meer gehoord heb begon ik het steeds meer te waarderen. Het fantastisch refrein- en de zeer mooie lyrics maken van dit liedje één van de betere van het album.

Mirrorball is een rustig en poëtisch lied; waar vooral Garvey toont hoe hij met een zachte, melancholische stem de luisteraar kan doen wegdromen.

Grounds For Divorce is het meest luidruchtige nummer van het album; een zeer leuke meezinger. Wat vooral het album sterk maakt, zijn de toonwisselingen: bij het refrein wordt alles verzacht, worden er minder instrumenten gebruikt; waarop alles plots weer harder wordt.

An Audience With The Pope is een liedje dat je kippenvel bezorgt: opnieuw zeer zacht gezongen, op dramatische toon; dat je zowel doet meegenieten als doet huiveren. Eén van de betere.

Weather To Fly is opnieuw zeer poëtisch, maar dit liedje vind ik - en hier zullen velen niet akkoord mee zijn - één van de mindere. Niet dat het niet in het album past, integendeel: het liedje blijft dezelfde sfeer hebben als de voorgaande nummers, maar is gewoon niet mijn favoriet.

The Loneliness Of A Tower Crane Driver is een zeer pakkend nummer, die vooral instrumentaal is. Een beetje apart van de rest van het album, maar toch: sterk!

The Fix heeft (in mijn ogen) ietwat dezelfde sfeer als An Audience With The Pope. Opnieuw een zeer mooi nummer dat op een kille, onderkoelde toon wordt gezongen; dramatisch, aangrijpend en huiveringwekkend.

Some Riot is ook ook een zeer pakkend nummer, waarbij het neuriën het 'm vooral doet.

One Day Like This was- en is altijd mijn favoriet geweest: de violen, het meezingbare refrein en prachtige koorzangen vormen een perfect popnummer. Schitterend en subliem.

Friend of Ours is een prachtig eerbetoon aan Bryan Glancy, mede-muzikant. Een mooie afsluiter.

Het heeft lang geduurd voordat Elbow was doorgebroken, maar dit album liet de menigte zien wat de groep in hun mars had. Schitterende teksten en prachtige zang- en instrumenten. De band op het hoogtepunt van haar kunnen.

avatar van Co Jackso
4,5
Met een opener als Starlings, kan maar moeilijk van een valse start gesproken worden. Werkelijk een uitstekend nummer, waarbij ook The Bones of You en Mirrorball hier perfect op aansluiten. Helaas volgen dan een tweetal nummers die mij wat minder bevallen (Audience with the Pope en in mindere mate Grounds for Divorce). Samen met The Fix zijn deze drie nummers de mindere schakels op het album. Al snap ik wel dat deze nummers noodzakelijk waren voor de afwisseling. Voor de rest staan er wat mij betreft alleen maar parels op dit zeer geslaagde album.

avatar van Maartenn
4,5
Maartenn (crew)
In mijn optiek is dit zeker niet 'clean' geproduceerd, waaronder ook ik versta 'gelikt'. Ik zal het geluid van dit album eerder vol noemen. Dit is niet negatief, in tegendeel; de nummers krijgen extra kracht door het gebruik van een strijkorkestje hier en daar. Tel hierbij op de prachtige stem van Guy en je hebt een plaat om keer op keer van te genieten. Ik waardeer deze plaat sowieso al op een 4.5*.

avatar van RoyDeSmet
5,0
Prachtplaat!
4 sterren.

Hele mooie muziek die blijft hangen en ook heel kunstig in elkaar zit

avatar van pim556
3,5
Na twee luisterbeurten durf ik hier nog geen stem voor te geven.
Ik had hoge verwachtingen van Elbow, en ben dus met grote nieuwsgierigheid gaan luisteren.
En dan word je toch zomaar een keer teleurgesteld.
Dat was alweer een tijdje terug voor mij.
Met het hoge gemiddelde, de lovende woorden en vergelijkingen met andere m.i. goede bands kon het toch niet fout gaan, zo redeneerde ik.

Nu ben ik na twee luisterbeurten wel om hoor, daar niet van.
Ik had alleen verwacht dat ik vrij snel zou kunnen stemmen.
Uit principe stem ik alleen na een paar luisterbeurten als mijn stem boven het gemiddelde ligt.
Dit voor de liefhebbers, die normaal gesproken in de meerderheid zijn bij een album.

Op dit moment zou ik vier sterren gegeven hebben aan dit album.
Dat betekent dat ik dit een geweldig album vind.
Toch denk ik niet dat er een veel hogere beoordeling in zit in de toekomst.
Soms duren de liedjes net wat te lang, en/of wordt er net wat te veel herhaald (bijv. bij The Fix).
Ook vind ik de stem van Garvey niet altijd even overtuigend.

Voorlopig is dit mijn album van het moment, maar is het toch een tegenvallertje.

avatar van guitarwally
4,5
Er zijn soms van die albums die mij niet los willen laten. Hoewel ik al ze al lang beoordeelt heb, er al helemaal klaar mee ben en al compleet gek ben van iets nieuws. Op de meest random momenten popt er een liedje op in mijn hoofd, en vraag ik mij af of ik niet iets gemist heb, of ik de 50 minuten veel briljanter had kunnen interpreteren. Dit hoeven niet eens albums te zijn die ik heel erg goed vind, en ik probeer nog steeds een connectie tussen deze platen te vinden. Tot nu toe zonder resultaat.

The Seldom Seen Kid van Elbow is dus een plaat die mij in mijn slaap nog niet eens met rust laat. Met 3,5 ster (omgerekend dus een 7 voor een rapportcijfer) zou ik liever ook wel door willen met iets anders, maar ik heb geen keus. Tijdens een saaie les/college tik ik het ritme van The Bones Of You, tijdens een autoritje zweer ik dat de banden One Day Like This zingen en tijdens een etentje begon ik al bijna mee te zingen toen ik dacht dat mijn tafelgast Grounds For Divorce inzette. Heb ik dit album verkeerd beoordeeld en probeert het universum mij te zeggen dat ik het opnieuw moet proberen?

Nu geloof ik daar naar natuurlijk geen snars van, maar als ik dit album opnieuw moet beluisteren, zodat het album mij stopt met stalken, doe ik het met liefde. Om er zelfs helemaal vanaf te zijn zal ik een recensie schrijven, zodat ik zeker weet dat nu wel helemaal klaar ben met deze plaat.

Waarom krijgt dit album dan maar een 7 van mij? Als ik het album opzet ben ik het al gelijk oneens met mezelf. De eerste 4/5 nummers zijn namelijk echt van hoge kwaliteit. Meestal ben ik muziek gewend die het goed doet met avonden en eenzame momenten maar dit is juist muziek voor de vroege ochtenden. Je schoenen zijn nat van het ochtenddauw, de vroege zon probeert je hulpeloos te verwarmen en je bent voornamelijk bezig met het afvragen hoe je je voelt na die lading alcohol van gisteravond. Op wat vogels en vroege mensen met hoofden van 100 kilo na is het bijna stil. Je snakt naar koffie. Vervolgens glimlach je maar wat en hoewel je eigenlijk niet rookt, steek je maar een sigaret op terwijl je zingt: “Straight to my head like the first cigarette of the day”.

Ik weet niet precies wat er toen met Elbow gebeurde. Ik denk dat toen de kater toesloeg en ze het proces van liedjes schrijven hebben afgeraffeld. Weather To Fly, Some Riot en vooral The Loneliness of a Tower Crane Driver vind ik niet zozeer lelijk, maar wel ontzettend saai. Geen spannende arrangementen en geen huppelende melodielijn die benieuwd is naar de rest van de dag, zoals ik van de eerdere nummers gewend ben. Tussendoor komt nog wel One Day Like This langs, die weer een kater in zijn volle glorie beschrijft. Tevens dankzij de mooie zin “If you think I wink I did” en het mooie refrein blijft dit toch wel dé favoriet van dit album.

Nu wil ik er toch vanaf zijn! Een lelijk album is dit zeker niet, maar er zijn momenten geweest wanneer ik erover nadacht om een straatverbod aan te vragen. Laat mij met rust! Alhoewel... Er zullen altijd momenten zijn dat je wakker wordt met een droge mond en je aan de tandpasta in je gezicht merkt dat je gister je mond niet kon vinden. De weinige zonnestralen die je kamer binnenkomen lijken wel laserstralen en het geluid van je eigen ademhalen klinkt als het opstijgen van een straaljager. Je snakt naar koffie. Wat is er op dat moment fijner dan te denken “Blinking in the morning sun Shaking off the heavy one Heavy like a loaded gun” en (hoewel je eigenlijk niet rookt) tevreden een sigaret op te steken..?

avatar van Ronald5150
3,5
Ik heb ”The Seldom Seen Kid” ooit eens aangeschaft (digitaal weliswaar) naar aanleiding van een positieve recensie. Normaalgesproken is de muziek die Elbow produceert niet iets waar ik direct me door aangetrokken voel. Maar ik ben toch positief verrast door ”The Seldom Seen Kid”. Het is een album vol eigenzinnigheden, onverwachte wendingen en intrigerende tegendraadse melodieën. Alles is bijzonder smaakvol en over het algemeen erg subtiel. Het is niet de meest makkelijke luisterervaring en dat vind ik in mijn beleving af en toe best een drempel om overheen te stappen. Daarom draai ik dit album niet heel erg vaak, moet ik eerlijk bekennen. De keren dat ik het album toch opzet, en dan vooral op de momenten dat ik alleen ben en me goed kan concentreren, geniet ik toch behoorlijk van de muziek op ”The Seldom Seen Kid”. Een nummer als ”Grounds for Divorce” vind ik heerlijk en ”One Day Like This” is prachtig met die mooie koortjes en violen. ”The Seldom Seen Kid” is een eigenzinnig album van een band met een eigen aanpak en geluid. Met de nodige moeite van de luisteraar (en dan beredeneer ik vanuit jezelf) is het een album dat meer dan de moeite waard is.

avatar van tbouwh
4,0
Mooi album van Elbow. Die stem, die doet iets met je; alleen daarom is het beluisteren van Elbow's muziek de moeite waard. Diens songwriting en arrangementen zijn echter ook niet mis; zo is One Day Like This een van mijn favoriete nummers. Prachtige zang en prachtig gebruik van strijkers en het achtergrondkoor in de outro maken dit tot het ultieme feelgoodnummer om de dag mee te beginnen. One Day Like This is wat mij betreft verreweg het beste nummer van Seldom Seen Kid, maar de andere nummers mogen er ook zeker wezen. Zo vind ik Mirrorball en Weather to Fly erg mooi. The Fix is dan weer een leuke samenwerking met Richard Hawley, en met Grounds for Divorce bewijst Elbow ook iets stevigere nummers de baas te kunnen zijn. Wat volgt is een geheel dat erg fijn wegluistert. Het enige dat ik nog mis is het unieke gehalte van losse nummers; als album vind ik the Seldom Seen Kid prachtig, maar losstaand zet ik enkel One Day Like This regelmatig op. Dat is dan echter misschien ook wel weer de charme van dit album, en maakt dat ik deze nog regelmatige aan zal zetten.
Ruim 4*

avatar van lennon
5,0
Door rkdev heb ik deze plaat leren kennen. Toen dit album zo enorm populair was heb ik 'm links laten liggen, en pas een paar jaar later opgepikt. Waarom ik 'm destijds geen aandacht heb gegeven is me een groot raadsel. Het is zo'n enorm mooie plaat dat ik gewoon al die tijd wat gemist heb. De cd heb ik inmiddels al wel een tijdje, maar nu dan ook het vinyl. Tijd voor een review.

Starlings (5:20)
De opener start als een heel lief liedje. Fijn, een rustig begin. Het volume staat lekker hard open als ineens de synth wordt ingezet en er een luid stuk muziek door de kamer heen schalt. Dat is gaaf zeg! Vervolgens kabbelt het nummer samen met het prettige stemgeluid van Guy Garvey heerlijk verder. Een liefdesverhaal wat uit balans lijkt te zijn inspireert de band tot een fantastische opener!

The Bones of You (4:49)
Weer een nummer met als thema liefde die onbereikbaar blijkt. Dit nummer is wat steviger, de solo halverwege doet me wat denken aan Coldplay. (maar dan goed). De stem van Garvey werkt als betoverend.

Mirrorball (5:50)
De intro van track 3 belooft een rustige track. Mooie inleiding. De onevenwichtige balans tussen man en vrouw lijken verdwenen, en de verteller van het verhaal is volop verliefd! Het nummer geeft je bijna dat gevoel mee. So lift off love Hij is er helemaal klaar voor. Wat een extreem mooi lied is dit!

Grounds for Divorce (3:39)
Zo hoopvol als het vorige nummer was, zo triest is dit nummer. ik ben alweer beland in een song over scheiding. De man zit de hele tijd in de kroeg, en de vrouw vind dat niks. Grounds for divorce dus. De song komt nogal vrolijk over. Wellicht om de werking van alcohol mee te geven? Zodra de gitaar verschijnt na de inleiding naar het refrein gaat het nummer los. Ondanks de trieste inhoud is dit nummer een feest om naar te luisteren. Wederom is het vol in de roos.

An Audience with the Pope (4:28)
De verteller is weer smoorverliefd. Hij doet alles voor haar, zelfs als hij naar de Paus moet, dan wachten ze maar. Maar andersom werkt het helaas niet zo. Daar is weer de onbalans in een relatie. Ik ken de achtergrond van Guy niet, maar begin wel een idee te krijgen. Het nummer wordt vrij rustig gzongen en komt redelijk ontspannend over. En toch zit er een onheilspellend sausje overheen. Tekstueel erg interessant nummer, muzikaal wat minder spannend.

Weather to Fly (4:29)
Een hoog zingende Guy opent deze track, zodra het nummer echt op gang is, is de betovering ook weer in gang gezet. Wat een mooie stem heeft de man toch. Muzikaal is het heerlijk dromerig. Het nummer zet je even met beide benen op de grond. Geniet je wel van het leven zoals het op je afkomt? Is het allemaal goed zo, of kan je er meer uit halen? Erg mooie song.

The Loneliness of a Tower Crane Driver (5:15)
Een nummer speciaal voor Lee Towers geschreven? Bij die titel komt deze flauwe grap altijd weer naar boven. Een nummer over eenzaamheid. Het knappe van dit nummer is dat je de eenzaamheid gewoon kan voelen. Het langzame lome ritme geeft me een desperaat gevoel. Send up a prayer in my name, wat mooi gezongen...

The Fix (4:27)
Een "spooky" song. Het refrein zorgt voor dit gevoel. Een prettig laidback nummer met een tekst waar ik niet zo goed uitkom. Maar dat hoeft ook niet altijd. Feestjes, drinken, een soort wedstrijd? 'Til the end of our days 'cause it ain't left to chance that we win

Some Riot (5:23)
Een nummer over een vriend/familie (?) die verslaafd is aan alcohol (of ook drugs?) en de hele boel naar de klote helpt. Een goede vriend die steeds verder weg lijkt te drijven door zijn gedrag. Een gevoel van machteloosheid. En weer wordt dit op een fantastische manier muzikaal vorm gegeven. De drama zit zo mooi in de muziek verwerkt. Uitermate knap en mooi gedaan.

One Day Like This (6:50)
De zon schijnt, de vogels vliegen, de deuren naar de tuin staan open, je ruikt het net gemaaide gras, en je mooie vrouw staat in haar mooie korte zomerjurkje naast je mooi te zijn. Kortom: het leven is mooi. Dat is het gevoel wat dit nummer me geeft. Als ik een rot dag heb, is dit het ultieme nummer om me goed te laten voelen. De zanger is enorm verliefd: Cause holy cow, I love your eyes
And only now I see the light
Het orkest wat meespeelt op dit nummer is een geniale toevoeging. Wat mooi. Het geeft het zomerse gevoel mee.
Throw those curtains wide!
One day like this a year'd we'll sing it right

Dit is pure poëzie, zowel tekstueel als muzikaal. Wat een enorme klasse!

Friend of Ours (4:49)
Een ode aan Bryan Glancy (ook op de hoes wordt de lp aan hem opgedragen) Een mooi, ingetogen en integer nummer, met een zeer korte tekst, maar het zegt genoeg. De dood is rot, maar vier het leven zoals het is. We houden van je... we houden van je. Prachtig in zijn eenvoud.

Elbow blijken meesters in het weergeven van gevoel in muziek en tekst. Een erg knappe, en fijne combinatie. De plaat gaat nergens scheef, bevat geen één song die onder het niveau duikt. Alles klopt aan dit album. Ik kan niet anders dan rkdev met terugwerkende kracht alsnog gelijk te geven. Dit was de beste plaat van 2008. Dank voor 't aanraden

4,5
Afgelopen woensdag ben ik naar het concert geweest in Amsterdam. Er werden veel liedjes van deze plaat gespeeld en deze had ik (tot mijn grote schaamte) nog niet, best wel gek want dit is toch wel de bekendste Elbow plaat. Ik heb overigens wel een aantal andere albums van de band hier staan.
'The Seldom Seen Kid' bevat vele pareltjes, ik hoor hele mooie teksten en prachtige melodielijnen. De plaat ervaar ik als oprecht en puur, love it! Hoogtepunten: One Day like This, Grounds for Divorce en Mirrorball. Een top 10 plek? Wie weet...

Gast
geplaatst: vandaag om 18:08 uur

geplaatst: vandaag om 18:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.