Led Zeppelin - The Song Remains the Same (1976)

Ik neem aan dat dit album exact hetzelfde is als de gelijknamige film alleen dan zonder beeldmateriaal (Madison Sq Garden).
Als dit niet het geval is verwijder ik mijn stem meteen weer.

Zo zie je maar weer. De laatste jaren ben ik een steeds grotere liefhebber van Led Zeppelin geworden, maar dit album heb ik vanwege z'n slechte reputatie altijd links laten liggen (de film heb ik jaren geleden op DVD gezien, maar daaraan bewaar ik nog slechts vage –en matige– herinneringen). Laatst kwam ik de CD goedkoop tegen en heb ik 'm toch maar gekocht, en sindsdien is hij eigenlijk nauwelijks meer uit mijn speler weggeweest. Rauw en rafelig wanneer dat nodig is, maar ook breed en majestueus wanneer The rain song en No quarter op het programma staan, en bovenal uniek dwars door het middenrif scheurend.
        Uit de eerdere berichten hier kan ik al opmaken dat de twee voornaamste stenen des aanstoots qua repertoire op deze plaat Dazed and confused en Moby Dick zijn. Dazed duurt inderdaad te lang, maar tussen de melige en spanningsloze passages zitten toch ook weer zóveel spetterende solo's en grappige musical left turns dat de 26 minuten verbazingwekkend snel voorbij zijn en het nummer in ieder geval een stuk korter lijkt te duren. Met het commentaar op Moby Dick kan ik wel eens zijn, want die drumsolo van tien minuten kan mijn aandacht absoluut niet vasthouden, ook al zouden volgens Stephen Davis' Hammer of the gods : the Led Zeppelin saga bioscoopgangers na deze solo uit hun stoelen zijn opgestaan om te applaudiseren. (Op internet circuleren ook nog berichten over Bonzosolo's van 23 minuten, dus laat ik maar blij zijn dat ze niet een hele plaatkant aan zó'n versie van Moby Dick hebben opgeofferd.) En zelf vind ik het verder ook nog jammer dat het begin van de solo van Stairway to Heaven er door dat overschakelen van de ene gitaarhals naar de andere niet in één keer mooi invalt, maar gelukkig maakt de rest van de solo dat meer dan goed.
        Al met al is dit een prachtig album met grotendeels uitstekende uitvoeringen en een lekkere sound. Slechte reputatie of niet, de enige spijt die ik bij deze plaat heb is dat ik hem niet eerder heb leren kennen. Aangevinkte nummers: The rain song en Stairway (met No quarter vlak daarachter).

Geldt sowieso vrijwel altijd voor Zep live. Ik draai om die reden alleen studiomateriaal.

Zep heeft in ieder geval, zonder al te veel opsmuk, de nummers altijd zo natuurgetrouw mogeljjk neergezet. Ook in 2007 deden ze het gewoon met zijn vieren- terwijl veel classic rock bands live met een peleton sessiekrachten aan komen zettten.
Met studiotracks kun je altijd dingen toevoegen;
Overdubs, stemmen manipulatie, sound effects.
Met Zep kreeg je ( er waren nog geen samples) een livegig die puur muzikaal was.
Op goede avonden een band die ook te gek improviseerde en op mindere avonden wat op de automatische piloot hun ding deed.
Maar altijd goed genoeg.
Dit album heeft gerust zijn momenten, maar ook wel eens wat minder.

Made In Japan bijv.van Deep Purple was gewoon op het juiste moment vastgelegd. De band uitzonderlijk goed op dreef.
Die mazzel moet je ook wel eens hebben. Het is niet altijd raak. En toendertijd was de frequentie van concerten geven een stuk hoger en moordener dan nu.

Deep Purple mark II (70-73) vlamde altijd. Live wisten ze hun materiaal echt naar een nog hoger plan te tillen. Made In Japan was echt niet een toevalstreffer ofzo.

Die meerwaarde hoor ik bij Led Zeppelin live niet zo.

Persoonlijk beluister ik ook het liefst hun studio albums, maar How The West Was Won blijf ik gewoon een geweldig live album vinden, want daarop is juist prima te horen wat voor rockend monster Zep destijds live was. BBC sessions vind ik ook geweldig. Deze soundtrack vind ik toch stukken minder dan de 2 net genoemde live albums. En verder vind ik het ook van de nummers afhangen of ik ze liever live of studio hoor. No Quarter is volgens mij live moeilijk te spelen, en vooral om de sfeer van de studio versie te benaderen, en daarom beluister ik om die reden het liefste studio versie. Wat ik wel jammer vind is dat ze nooit een acoustisch live album hebben uitgebracht met b.v vooral nummers van Led Zeppelin III, want volgens mij was het daar de band ook wel naar, om intieme rustige nummers live te spelen. Hopelijk duikt er nog eens iets moois op uit de archiefkast, want kan me niet voorstellen dat ze nooit eens acoustisch live hebben gespeeld.

Er valt op bootlegs wel eens een blok van 4 rustige nummers achter elkaar te horen. Zoals The Battle of Evermore / Going to California / Black Country Woman / Bron-Y-Aur Stomp die in 1977 gespeeld werden en dan is er nog wel meer. That's the Way maar ook Tangerine hebben ze live wel gespeeld.

Ik vind het ook geen geweldig live-album. Uitvoering is wat vlak en meer dan 30% van de plaat gevuld met te lange uitvoeringen van 'Dazed And Confused' en 'Moby Dick', is wel wat veel van het goede. Geen meerwaarde t.o.v. de magistrale studio albums.

Dit album is inderdaad veel minder dan de BBC Sessions. Wel vind ik hierop Stairway to Heaven beter dan op de BBC Sessions. De bonus nummers die de originele releas niet hebben gehaald vind ik beter dan de nummers die ze toen hebben gekozen.

Nu weer een heruitgave met een nieuwe mastering. Iemand die al gehoord? Beter of anders dan de vorige zeer goede uitgave?

Ik vind de nieuwe mastering minder goed klinken (van cd) als mijn originele LP uit 1976. Wel zijn de bonustracks zeer de moeite waard. Daarom ben ik blij met de 2CD, maar koop ik 'm niet op de overigens veel te dure 4LP.

Ik kan overigens moeilijk de keus volgen om op de originele 2LP Moby Dick met de veel te lange drumsolo te zetten. Bijvoorbeeld Over the Hills and Far Away & Since I've Been Loving You zijn veel beter.

Bonham was een vakman en waarschijnlijk de beste rockdrummer ooit om meerdere redenen.
Maar zijn drumsolo's werden steeds langer op ten duur.
Maar zonder "visueel" werkt dat gewoon een stuk minder.
Toendertijd dacht men daar gewoon niet over na.
Ik vind het gefreak van Page tijdens Whole Lotta Love ook strontvervelend.
Zomaar wat irritatiepunten op deze plaat, die ik daarom niet heel hoog waardeer.
Verder is het best hecht en degelijk, maar niet op hun best.

Ik zou toch eens naar die 6 bonustracks luisteren. De eerste 4 alleen al zijn zeer de moeite waard en muzikaal stukken beter dan Moby Dick en Whole Lotta Love. Eigenlijk allemaal van het hoge niveau van de beste nummers van de 2LP, zoals No Quarter. Dat men die keuzes toen maakte zonder nadenken? Als dat zo zou zijn, vind ik het nog stommer. Je hoort nu dat bij keuzes voor kwaliteit de 2LP een stuk beter had kunnen zijn.

Wat wel opvalt is dat Jimmy Page dit album met bonustracks op 4 LP's heeft gezet voor teveel geld (nu rond de 100 Euro). De ruim 2 uur materiaal hadden prima op 3 LP's (dan 44 minuten per LP) gepast. Een instinker voor dat geld wat mij betreft. De How the West Was Won boxset op 4LP was/is goedkoper (rond de 80 Euro) en er staat 2,5 uur (38 minuten per LP) aan materiaal op. Vreemd.

Voor het complete concert, inclusief de uitstekende 6 'bonustracks', verhoog ik mijn stem naar 4.5* Er staat heel veel moois op, wat sterk gespeeld wordt. Alleen Dazed and Confused heeft een te lang tussenstuk, hoewel het daarvoor en daarna erg goed is. En Moby Dick is een te lange drumsolo. Verder: genieten.

Dat doe ik nu toch van 4LP, want de half speed remaster box uit 2008 kon ik een stuk goedkoper krijgen, door de uitgave van de recente boxset.