The Snow Goose, of beter gezegd; muziek die geïnspireerd is door The Snow Goose is Camel's bekendste werk en ook hun vroegste succesvolle werk, dat zelfs een hit werd. Zowel het debuut als Mirage deden weinig in de albumcharts maar The Snow Goose was zowel in het Verenigd Koninkrijk als in de Verenigde Staten een succes.
Het was niet een plaat dat zomaar even tot stand kwam. Ná Mirage besloot de band alle remmen los te gooien en een conceptalbum te gaan maken. Het was de tijd van conceptplaten, dus waarom niet. Nu moest de band nog een concept verzinnen of er eentje zoeken en van daaruit putten. Peter Bardens kwam in eerste instantie met 'Siddharta' van Hermann Hesse en Andy Latimer schreef zelfs het nummer 'Riverman', met een single-release in gedachten. Het project werd echter al snel verlaten en Peter Bardens opperde daarop 'Steppenwolf' (ook van Hesse), maar de band vond dat je niet een album kon maken, dat genoemd was naar een heavy rockband. Hierop kwam Doug Ferguson met het idee om 'The Snow Goose' van Paul Gallico op muziek te zetten. Het is een kort verhaal, dat ook nogal simpel is, dus perfect voor een conceptplaat.
Gallico werd benaderd en was niet echt enthousiast, sterker nog hij wilde met het project niets van doen te hebben. Dit kwam niet omdat hji tegen roken was (hij rookte zelf pijp) maar omdat hij de rechten van het verhaal al had gegeven aan Ed Welch die in 1976 met deze plaat kwam aanzetten:
Paul Gallico's - The Snow Goose, inclusief narratief van Spike Milligan en bijzonder genoeg het London Symphony Orchestra, die ook de band zou begeleiden bij het Royal Albert Hall-concert dat uitgegeven zou worden op Live Tapes. Ander leuk weetje over die andere 'Snow Goose': hardrockzanger Graham Bonnet (Rainbow, Michael Schenker Group) zingt op twee nummers mee.
Maar nu weer terug naar Music Inspired by the Snow Goose, zoals de plaat moest gaan heten. De plaat is in zijn geheel geschreven door Peter Bardens en Andy Latimer en is (bijna) volledig instrumentaal. Er zijn stukken waar de zang een rol speelt zoals het 'da-da-da'-stuk in 'Migration' (Latimer), het 'oeh-oeh-oeh'-stuk in 'Preparation' (Bardens) en de 'ah-ah-ah'-stukken in de 'Great Marsh'-thema's aan het begin en eind van het album.
Door het album zonder tekst op te nemen, wordt het verhaal van Rhyader, Fritha en de sneeuwgans verteld middels leidmotieven. Bepaalde thema's blijven terugkeren in licht veranderlijke vormen om gestalte te geven aan de drie protagonisten, wat de muziek eigenlijk een symfonische gedicht (of toongedicht), zoals Franz Liszt en Richard Strauss dat deden. Het maakt het wat hoogdravend, maar het werkt wonderwel.
De restricties van de geluid-studio anno 1975 zorgen er wel voor dat niet alle stukken erg lekker uit de verf komen. Met name de stukken met een enorm dynamisch bereik zoals het slotstuk van 'Dunkirk' waarbij (remasters en remixes ten spijt) wel een beetje erg volgepropt is. Reden waarom Latimer besloot in 2013 dit album opnieuw op te nemen met modernere studio-apparatuur. Ik moet wel zeggen dat het Steven Wilson op de 2023-remaster is gelukt om 'Dunkirk' wel echt goed te laten klinken.
De orkestrale stukken op dit album zijn gearrangeerd door David Bedford, een muzikant uit de Canterbury scene die al samenwerkte met Mike Oldfield en ook het London Symphony Orchestra dirigeerde voor het live-concert in de Royal Albert Hall dat op Live Tapes zou verschijnen. Op de studioplaat lijken de orkestrale stukken soms wat weg te vallen (zoals in het eerste 'Great Marsh'-stuk).
Dit geldt niet voor 'Friendship' waar de hobo en de fagot in counterpoint om elkaar heen dansen. Vergezeld door een electrische piano en dwarsfluit. Omdat de afzonderlijke orkestleden niet zijn genoemd in de credits van de plaat, is het nooit duidelijk geworden wie de spelers waren. Ik vermoed zelf dat Andy de fluit speelt. Het is wat mij betreft wel één van de mooiste stukken op de plaat.
Een ander prachtig stuk is 'Fritha Alone' welke het 'Fritha'-thema herhaald. Maar daar waar 'Fritha' in e-mineur was, is 'Fritha Alone' in a-mineur, en daardoor wat melancholischer. Het is gespeeld op de vleugel en het enige solopiano-stuk van Bardens wat ik ken.
'La Princesse Perdue' is een herbewerking van zowel het zowel het 'Snow Goose'-thema als het thema van 'The Flight of the Snow Goose'. Begeleid door een strijkers-sectie werkt het mengen van de rockband met klassieke instrumenten hier erg goed. Het is een melancholisch nummer dat de meer vrolijke kant van melancholie aanhaalt. Naast strijkers is er ook weer de hobo (en fagot?) die de gans uitbeeldt. Waarbij deze song eigenlijk zowel de gans als Fritha
Om de nummers afzonderlijk te bespreken kost teveel ruimte, en ben ik ook direct een boekverslag aan het schrijven. Het beste is om deze plaat te beluisteren en de novella van Paul Gallico intussen te lezen. Dit is al eerder op de site besproken. Verder zijn er al zeven pagina's volgeschreven door de anderen, dus ik laat jullie verder met rust met mijn enorme epistels.