The Killers - Hot Fuss (2004)

De eerste vijf tracks zijn erg goed en catchy, daarna zijn het alleen maar skippers tot #12 en die staat waarschijnlijk niet eens op elke versie van dit album. Mr. Brightside en Somebody Told Me zijn de bangers.

Leuk album met goede pakkende songs. Goede sfeer ook. Niet te blij, ook niet te treurig. De jaren 80 zijn niet ver weg en dat is ook een pre wat mij betreft. Ik mis wat echte uitdaging maar voor zo onder het wegwerken van de administratie hapt het goed weg.

Aardig album, met enkele aanstekelijke nummers, met name in het 1e gedeelte ( tm On Top ).
Zang van Flowers vind ik niet altijd even boeiend, en sommige nummers doen me helemaal niets, maar over de breedte vind ik het toch een vermakelijk album. Mist een topnummer als Human, maar kwalitatief vind ik deze plaat wel ietsje beter dan Day & Age. 3,5*

Aangeschaft vanwege de opgeklopte verhalen.
Voor mij wordt het niet helemaal waargemaakt.
Ik vind het een aardig album, maar zeker geen topper.
Na de "hits"merk ik dat het album voor mij een beetje voortkabbelt.

Super!! En Mr. Brightside is voor mij het beste rocknummer ooit. ??

Wat een geweldige track is dat inderdaad!

Typisch een album waar de balans totaal zoek is, uitmuntende eerste helft met knaller na knaller en dan zakt het ver weg.

Als het niveau van de eerste 5 songs was doorgezet dan hadden we hier te maken met een killer album waar maar weinigen deze eeuw aan hadden kunnen tippen. Het verval is inderdaard ietje te groot op "kant B". Desalniettemin, alleen al de aanwezigheid van nummer 2 en 5 maken van dit album een klassieker.

Het is toch wel een opvallend patroon uit die periode: (grote) bands die debuteerden met een album dat nooit meer werd overtroffen (The Killers, Interpol, The Strokes, The Editors, The Bloc Party, Arcade Fire, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys)

Nou, in 3 van de 8 gevallen die je noemt ben ik het er niet mee eens: Sam's Town vind ik beter dan deze (alhoewel de eerste helft van deze beter is dan Sam's Town), het tweede album van Editors is beter, van Arcade Fire vind ik de albums na Funeral leuker. Dus misschien valt het wel mee qua patroon.

De opvolgers van Turn on the Bright Lights, Silent Alarm en Whatever People Say I Am, That's What I'm Not mogen ook niet onvernoemd blijven.

Hoewel dit album bijna uitsluitend Fun is, bevat het met Smile Like You Mean It ook een in ingetogen en licht atypisch Killers nummer. Wat mij betreft is dit de allermooiste song van deze band.

De perfecte combinatie van synth en gitaar werkt bijzonder evocatief, de derde strofe spreekt nog het meest tot de verbeelding

And someone is calling my name
From the back of the restaurant

Deze associatie is wellicht louter persoonlijk daar het me doet denken aan een scène uit de film 'Mulholland Drive'. Het feit dat ik de film ontdekte in dezelfde periode als release van Hot Fuss is hieraan niet vreemd.

And someone is playing a game
In the house that I grew up in
And someone will drive her around
Down the same streets that I did
On the same streets that I did

Ha, dit is niet langer persoonlijk maar uitzonderlijk universeel en krachtig, toch? Deze in nihilisme gedrenkte vers doet me denken aan mijn favoriete Cure song 'The Funeral Party'. Dat zelfde beeld van het verglijden van tijd, waarmee generatie na generatie wordt geconfronteerd.

Zo nu en dan gebeurt het wel eens dat ik een nummer (terug) hoor en de drang voel daaraan een kleine ode te brengen. Ook dat is iets universeels, toch?

Normaal had ik ze vandaag live gezien. Jammer

Ik in juli, erg jammer ja..
Hopelijk volgend jaar

Nooit een volledige plaat van The Killers beluisterd (of het moet dan Sawdust zijn), terwijl het een van de bands die ik aan de hand van de singles net heel erg kon smaken. De bekende singles steken er natuurlijk bovenuit, waarvan Mr. Brightside echt een anthem van mijn generatie geworden is. Maar daarnaast ook enkele andere leuke tracks ontdekt zoals Change Your Mind. Alles ligt lekker in het gehoor en is voldoende afwisselend om een gehele plaat te dragen. Sommige nummers zijn minder intrigerend waardoor ik voorlopig ook niet boven 4* neig, maar het is ook te goed om minder te geven dan dit. De afsluiter vat het nog eens allemaal samen: 'It's Indie Rock and Roll for me, it's all I need.'

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Zelf associeer ik The Killers eigenlijk vooral als een top-40 rockband. Daarom ook wel redelijk verbaast dat dit in de top250 staat op een toch meer alternatieve website als MusicMeter. Vrij korte nummers allemaal, maar ik vind het merendeel ook vrij vlak klinken. De zanger overschreeuwt zich nogal eens. Ik mis eigenlijk bij alle nummers wel een bepaalde punch, een bepaalde groove die het interessant maakt voor mij. Doordat het in mijn oren zo vlak blijft heb ik het ook lastiger gevonden de aandacht er altijd goed bij te houden. Misschien het enige nummer waar nog wel iets (aanstekelijks) in zit vind ik dan On Top.

Voor de eerste keer beluisterd, de hits ken ik niet, en de catchiness van die hits ontgaat me ook wel wat, maar qua flow en tempo zit het door de snelle post-punk achtige sound eigenlijk wel best goed. Dat maakt het album wel draagbaar, en qua geluid zou ik ze het dichtst bij The Strokes zetten, in mindere mate ook met Interpol, Arcade Fire, Editors en AM.

Ik snap de mythe ook niet rond de tweede kant die slechter is dan de eerste. Enige waar ik wel mee akkoord ben is dat het slotnummer een mislukt experiment is. Ik begrijp wat men probeert te doen, maar het is eigenlijk afgrijselijk om aan te horen en werkt niet. Het bonusnummer vind ik trouwens ook niet goed, en vind ik het tweede slechtste nummer v/h album.

Het is verder ook niet de type band waar ik mezelf vaak naar zie luisteren. Ik begrijp dat leeftijdsgenoten en vooral mensen die een tikkeltje ouder zijn dan mij (millennials) nostalgische gevoelens hebben voor deze periode, maar die heb ik niet. Ik heb nog net de laatste adem van deze rock scene bewust meegemaakt. Ik ben wellicht qua muziekgeneratie één van de eerste Gen Z early birds.

Desondanks vind ik het niet slecht, ik heb toch wel al wat slechters gehoord binnen het genre.

The Killers is al sinds 2009 mijn favoriete band. Ik ontdekte de heren ten tijde van Day & Age en kwam al vrij gauw na het grijsdraaien van dat album uit bij de singles van Hot Fuss. Het debuutalbum klonk (toen al) anders dan hun derde studioalbum, maar tegenwoordig is het eigenlijk nog veel moeilijker voor te stellen dat Hot Fuss afkomstig is van dezelfde band die twee jaar geleden een album als Pressure Machine uitbrengt.

Hot Fuss zorgde ervoor dat de band gelijk in een moordend (hehe) tempo aan populariteit won. Met name in Engeland kunnen bijna alle singles als hits worden beschouwd en Mr. Brightside is inmiddels praktisch een volkslied geworden aldaar. Dat nummer staat zelfs anno 2023 nog steeds(!) in de Singles Chart Top 100. Toch zorgde het album ook bij sommigen voor een bepaald verwachtingspatroon waar de band sindsdien niet meer aan heeft weten te voldoen. Ik heb meermaals gelezen dat mensen laaiend enthousiast waren over Hot Fuss, maar vinden dat de band daarna te zeer een andere richting is opgegaan. Aan de andere kant heb je enkele doorgewinterde Killers-fans die je dan weer hoort zeggen dat Hot Fuss tegenwoordig de vreemde eend in de bijt is en bijna beschamenswaardig als je het vergelijkt met het huidige songmateriaal, zeker in tekstueel opzicht of als het gaat om de autotune op de stem van Brandon Flowers.

Ik ben (delen van) het album altijd blijven luisteren door de jaren heen en heb de cd nu alweer een tijdje op rotatie staan in de auto. Als iemand die ook het nieuwe materiaal van deze band nog steeds nauwlettend in de gaten houdt en waardeert, kan ik zonder enige twijfel zeggen dat ik de ongeëvenaarde status van dit album wel kan begrijpen. Ondanks dat ik zelf nog altijd de voorkeur geef aan de drie albums die hierna zullen volgen, ís Hot Fuss misschien in een aantal opzichten ook wel hun beste album. Wat me vooral aanspreekt is de onbevangenheid. Het is vooral heel erg 'speels', in de meest letterlijke zin van het woord. Als je dit album beluistert, kun je je bijna de bandleden in Ronnie Vannucci's bloedhete garage - waar een groot deel van het album tot stand kwam - inbeelden. Je hoort vier muzikanten die vooral samen muziek willen maken en grootse nummers willen produceren.

En dat lukt hen dan ook heel goed op dit debuut. Die eerste helft is toch gewoon magnifiek?! Jenny Was a Friend of Mine is een opener waar je U tegen zegt. Mr. Brightside is overduidelijk de hitsingle, maar ook zó terecht. Iedereen die een liefdesbreuk heeft meegemaakt zou zich met dit nummer kunnen identificeren. Smile Like You Mean It heb ik altijd een wat mystiek nummer gevonden. Fantastische sfeer. Somebody Told Me is opnieuw een meezinger van jewelste en All These Things That I've Done behoort wat mij betreft tot één van de mooiste nummers die ze tot op de dag van vandaag gemaakt hebben; een nummer dat niet misstaan had op Sam's Town overigens. Het plezier spat er vanaf en je kan maar moeilijk blijven stilzitten bij deze liedjes.

De tweede helft van de plaat heeft wel altijd voor wat verdeeldheid gezorgd heb ik de indruk. Je leest het zelfs hier op de site: meerdere mensen haken hier af. Het was misschien ook wel wat veel gevraagd om de eerste helft te overtreffen. Ik ben het ermee eens dat dat niet meer gebeurt hier, maar ik vind het toch zeker nog steeds heel genietbaar. Iemand omschreef het als ''op adem komen'' van de eerste vijf nummers en dat vind ik eigenlijk nog wel de beste omschrijving. Andy, You're a Star heeft het misschien wat zwaar te verduren na diens voorganger, maar ik vind het nog steeds een lekker nummer. Vervolgens doen On Top en Change Your Mind nog een schepje daar bovenop. Believe Me Natalie en Midnight Show zijn dan wellicht weer een stapje terug, maar wederom: het luistert ontzettend lekker weg. Het zijn met name de kunsten van Dave Keuning (gitaar), Mark Stoermer (basgitaar) en Ronnie Vannucci Jr. (drums) die hier de boel weten recht te houden. Het ritme op deze nummers is gewoon lekker.

Tja... En dan heb je Everything Will Be Alright nog. Niet mijn nummer. Het album herhaaldelijk opnieuw beluisteren heeft er wel voor gezorgd dat ik het iets meer ben gaan waarderen dan de schurfthekel die ik er eerst aan had, maar ik vind het nog steeds met enige afstand het minste nummer op de plaat. Ongelofelijk langdradig en gewoon niet boeiend genoeg. Ik ben heel blij dat mijn versie nog Glamorous Indie Rock & Roll bevat om de boel een beetje fijn af te sluiten, want Everything Wil Be Alright als definitieve afsluiter kan ik niet waarderen. Sowieso is er genoeg songmateriaal uit die periode, zo blijkt uit hun allereerste demo's en wat op Sawdust is beland, dat mij een stuk beter bevalt. Replaceable, Under the Gun, The Ballad of Michael Valentine... Maar goed, ik ben me er ook van bewust dat die nummers qua tempo wellicht meer in het verlengde liggen van al het voorgaande. Everything Will Be Alright onderscheidt zich wel wat meer van die nummers; wat mij betreft alleen niet in positieve zin.

Afijn: ondanks dat de tweede helft van de plaat misschien een klein beetje verbleekt bij de eerste vijf nummers en het album wat mij betreft ook écht een flinke misser bevat, is Hot Fuss gewoon een erg fijne, dansbare plaat. De onbevangenheid is nooit meer in deze hoedanigheid teruggekeerd en dat is ergens wel jammer. Hoe mooi ik hun boodschappen over Las Vegas, hun jeugd(liefdes), de mensheid en PTSS soms ook vind, ik kan me goed voorstellen dat mensen soms een wat pretentieuze indruk van de band krijgen als je het vergelijkt met de nonchalance van Hot Fuss. Jawel, het gaat over smerige nachtclubs in tropische oorden, stukgelopen relaties en zelfs moord, maar tegelijkertijd is het allemaal met een knipoog en lijkt het vooral een feestje te moeten blijven.

Een tweede Hot Fuss zal er qua thematiek en stijl nooit komen en dat hoeft wat mij betreft ook niet. De mannen zitten in een andere fase van hun leven, dus ik vind die stijlwijziging niet onlogisch. Bovendien heeft het, naar mijn mening, ook genoeg materiaal opgeleverd dat (ver) boven Hot Fuss uitsteekt. Wel zou ik het mooi vinden als de band nog eens een keer voor wat meer eenvoud gaat: weg met zoveel mogelijk toeters en bellen en gewoon vier man in de studio. Hun meest recente single Boy getuigt er misschien wel van dat ze daar zelf ook een beetje naar snakken. De tijd zal het leren.

4,5*

Af en toe kies ik willekeurig een album uit onze top 250 om te beluisteren. Zo ben ik ook bij Hot Fuss van de The Killers uitgekomen. Hierboven wordt door enkele gebruikers beschreven dat de eerste nummers het beste gedeelte van het album vormen. Die mening deel ik. De eerste nummers klinken aardig en blijven hangen. Vanaf Andy, You're a Star, blijken ze weinig ijzers in het vuur over te hebben.
Op dit album wordt inhoudelijk verder weinig gemeld. Als het doel van de band was om vooral toegankelijke muziek te maken, is dat aardig gelukt. Beetje dertien in een dozijn verhaal voor mij. De band zal het vast goed doen op festivals, maar dat is ook niet echt mijn ding.

Prima plaat maar wat andere users ervaren ervaar ik ook, het eerste gedeelte van het album is sterk tot ijzersterk met Mr Brightside, Smile Like You Mean It & Andy You’re A Star als prijsnummers.
Vanaf track 9 wordt de kwaliteit dubieus en ga ik me ook wat storen aan Brandon Flowers zijn stemgeluid.

Geen grote fan van dit album of van The Killers, maar als ik "Somebody Told Me" hoor kan ik echt nooit stilzitten. Geweldige track is dat.