The Killers - Hot Fuss (2004)

De eerste vijf tracks zijn erg goed en catchy, daarna zijn het alleen maar skippers tot #12 en die staat waarschijnlijk niet eens op elke versie van dit album. Mr. Brightside en Somebody Told Me zijn de bangers.

Leuk album met goede pakkende songs. Goede sfeer ook. Niet te blij, ook niet te treurig. De jaren 80 zijn niet ver weg en dat is ook een pre wat mij betreft. Ik mis wat echte uitdaging maar voor zo onder het wegwerken van de administratie hapt het goed weg.

Aardig album, met enkele aanstekelijke nummers, met name in het 1e gedeelte ( tm On Top ).
Zang van Flowers vind ik niet altijd even boeiend, en sommige nummers doen me helemaal niets, maar over de breedte vind ik het toch een vermakelijk album. Mist een topnummer als Human, maar kwalitatief vind ik deze plaat wel ietsje beter dan Day & Age. 3,5*

Aangeschaft vanwege de opgeklopte verhalen.
Voor mij wordt het niet helemaal waargemaakt.
Ik vind het een aardig album, maar zeker geen topper.
Na de "hits"merk ik dat het album voor mij een beetje voortkabbelt.

Super!! En Mr. Brightside is voor mij het beste rocknummer ooit. ??

Wat een geweldige track is dat inderdaad!

Typisch een album waar de balans totaal zoek is, uitmuntende eerste helft met knaller na knaller en dan zakt het ver weg.

Als het niveau van de eerste 5 songs was doorgezet dan hadden we hier te maken met een killer album waar maar weinigen deze eeuw aan hadden kunnen tippen. Het verval is inderdaard ietje te groot op "kant B". Desalniettemin, alleen al de aanwezigheid van nummer 2 en 5 maken van dit album een klassieker.

Het is toch wel een opvallend patroon uit die periode: (grote) bands die debuteerden met een album dat nooit meer werd overtroffen (The Killers, Interpol, The Strokes, The Editors, The Bloc Party, Arcade Fire, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys)

Nou, in 3 van de 8 gevallen die je noemt ben ik het er niet mee eens: Sam's Town vind ik beter dan deze (alhoewel de eerste helft van deze beter is dan Sam's Town), het tweede album van Editors is beter, van Arcade Fire vind ik de albums na Funeral leuker. Dus misschien valt het wel mee qua patroon.

De opvolgers van Turn on the Bright Lights, Silent Alarm en Whatever People Say I Am, That's What I'm Not mogen ook niet onvernoemd blijven.

Hoewel dit album bijna uitsluitend Fun is, bevat het met Smile Like You Mean It ook een in ingetogen en licht atypisch Killers nummer. Wat mij betreft is dit de allermooiste song van deze band.

De perfecte combinatie van synth en gitaar werkt bijzonder evocatief, de derde strofe spreekt nog het meest tot de verbeelding

And someone is calling my name
From the back of the restaurant

Deze associatie is wellicht louter persoonlijk daar het me doet denken aan een scène uit de film 'Mulholland Drive'. Het feit dat ik de film ontdekte in dezelfde periode als release van Hot Fuss is hieraan niet vreemd.

And someone is playing a game
In the house that I grew up in
And someone will drive her around
Down the same streets that I did
On the same streets that I did

Ha, dit is niet langer persoonlijk maar uitzonderlijk universeel en krachtig, toch? Deze in nihilisme gedrenkte vers doet me denken aan mijn favoriete Cure song 'The Funeral Party'. Dat zelfde beeld van het verglijden van tijd, waarmee generatie na generatie wordt geconfronteerd.

Zo nu en dan gebeurt het wel eens dat ik een nummer (terug) hoor en de drang voel daaraan een kleine ode te brengen. Ook dat is iets universeels, toch?

Normaal had ik ze vandaag live gezien. Jammer

Ik in juli, erg jammer ja..
Hopelijk volgend jaar

Nooit een volledige plaat van The Killers beluisterd (of het moet dan Sawdust zijn), terwijl het een van de bands die ik aan de hand van de singles net heel erg kon smaken. De bekende singles steken er natuurlijk bovenuit, waarvan Mr. Brightside echt een anthem van mijn generatie geworden is. Maar daarnaast ook enkele andere leuke tracks ontdekt zoals Change Your Mind. Alles ligt lekker in het gehoor en is voldoende afwisselend om een gehele plaat te dragen. Sommige nummers zijn minder intrigerend waardoor ik voorlopig ook niet boven 4* neig, maar het is ook te goed om minder te geven dan dit. De afsluiter vat het nog eens allemaal samen: 'It's Indie Rock and Roll for me, it's all I need.'

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Zelf associeer ik The Killers eigenlijk vooral als een top-40 rockband. Daarom ook wel redelijk verbaast dat dit in de top250 staat op een toch meer alternatieve website als MusicMeter. Vrij korte nummers allemaal, maar ik vind het merendeel ook vrij vlak klinken. De zanger overschreeuwt zich nogal eens. Ik mis eigenlijk bij alle nummers wel een bepaalde punch, een bepaalde groove die het interessant maakt voor mij. Doordat het in mijn oren zo vlak blijft heb ik het ook lastiger gevonden de aandacht er altijd goed bij te houden. Misschien het enige nummer waar nog wel iets (aanstekelijks) in zit vind ik dan On Top.

Voor de eerste keer beluisterd, de hits ken ik niet, en de catchiness van die hits ontgaat me ook wel wat, maar qua flow en tempo zit het door de snelle post-punk achtige sound eigenlijk wel best goed. Dat maakt het album wel draagbaar, en qua geluid zou ik ze het dichtst bij The Strokes zetten, in mindere mate ook met Interpol, Arcade Fire, Editors en AM.

Ik snap de mythe ook niet rond de tweede kant die slechter is dan de eerste. Enige waar ik wel mee akkoord ben is dat het slotnummer een mislukt experiment is. Ik begrijp wat men probeert te doen, maar het is eigenlijk afgrijselijk om aan te horen en werkt niet. Het bonusnummer vind ik trouwens ook niet goed, en vind ik het tweede slechtste nummer v/h album.

Het is verder ook niet de type band waar ik mezelf vaak naar zie luisteren. Ik begrijp dat leeftijdsgenoten en vooral mensen die een tikkeltje ouder zijn dan mij (millennials) nostalgische gevoelens hebben voor deze periode, maar die heb ik niet. Ik heb nog net de laatste adem van deze rock scene bewust meegemaakt. Ik ben wellicht qua muziekgeneratie één van de eerste Gen Z early birds.

Desondanks vind ik het niet slecht, ik heb toch wel al wat slechters gehoord binnen het genre.