Ik ben bij Porcupine Tree ingestapt met
Stupid dream en
In absentia, en via
Fear of a blank planet en zijn soloplaten heb ik Steven Wilson daarna op zijn verdere pad gevolgd, maar van het werk vóór
Stupid dream heb ik om de een of andere reden nooit een hoge pet op gehad. De laatste jaren kom ik die platen echter toch weer tegen, en na
The sky moves sideways ben ik nu in
Signify gedoken, en ik kan me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren waarom (of me voorstellen dát) ik dit indertijd niet goed vond. Nú klinkt het als een heel vanzelfsprekend en coherent geheel waarin ik de kortere nummers, de langere tracks en de instrumentale sfeerstukken allemaal goed op elkaar vind aansluiten en waarbij ik bovendien alles goed kan waarderen, of beter gezegd alles geweldig vind. "teveel vrijblijvende instrumentale passages waarop te weinig gebeurt en waarbij mijn aandacht dan ook constant afdwaalt", ik begrijp nu niet meer hoe ik dat ooit heb kunnen zeggen, want zó afwijkend van mijn muzikale smaak was het indertijd toch ook al niet. (En ja,
Mindscapes,
Dark matter heb ook ik inmiddels als favoriet aangekruist.
)
Ik heb naast de remaster uit 2011 nu ook de versie geleend met een tweede CD
Insignificance met daarop een aantal demo's plus een paar (aanzetten tot) liedjes die het uiteindelijke album niet gehaald hebben, zoals reeds vermeld in de huidige tracklisting hierboven. Leuk, maar voor mij persoonlijk geen reden om mijn enkele CD te gaan vervangen. Opmerkelijk genoeg is op geen van beide uitgaves het oorspronkelijke jaar van release (1996) vermeld, noch op de buitenhoes noch op het boekje noch op het schijfje zelf.