menu

Porcupine Tree - Signify (1996)

mijn stem
3,91 (251)
251 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Delerium

  1. Bornlivedie (1:46)
  2. Signify (3:26)
  3. The Sleep of No Dreaming (5:24)
  4. Pagan (1:39)
  5. Waiting Phase One (4:24)
  6. Waiting Phase Two (6:17)
  7. Sever (5:31)
  8. Idiot Prayer (7:37)
  9. Every Home Is Wired (5:09)
  10. Intermediate Jesus (7:29)
  11. "Light Mass Prayers" (4:29)
  12. Dark Matter (8:52)
  13. Wake as Gun I * (3:29)
  14. Hallogallo * (3:37)
  15. Signify * (3:27)
  16. Waiting * (3:49)
  17. Smiling Not Smiling * (3:49)
  18. Wake as Gun II * (2:06)
  19. Neural Rust * (5:53)
  20. Dark Origins * (6:54)
  21. Sever Tomorrow * (6:04)
  22. Nine Cats [Acoustic Version] * (4:08)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 1:02:03 (1:45:19)
zoeken in:
avatar van Mindscapes
4,0
kippenhok schreef:
Deze bevalt me beter dan z'n voorganger. Het is allemaal wat meer to-the-point. Wel nog steeds te lang. Net als TSMS zou deze plaat veel beter zijn met een speelduur onder de 40 minuten.
Ik ging je net zeggen om dan eens chronologisch vanaf Stupid Dream te beginnen, dan krijg je meer 'rechttoe rechtaan' (alhoewel, zeker niet altijd...) songs, vergeleken met de zweverigheid van TSMS, UtD, Voyage 34 en zo. Maar toen zag ik je recente toewijzing van sterren My job is done here... Extra appreciatie voor Motorpsycho in je top 10, zie je jammer genoeg ook niet vaak

avatar van dennisversteeg
Dark Matter werd nog gespeeld door Steven Wilson in 013 in tilburg eerder dit jaar. Dat was voor mij een reden om deze plaat weer eens op te zetten. Het is echt een overgangsplaat van de solo/spacy geluid van de eerste paar platen naar de latere band/heavy sound.

Daarom valt deze misschien wel tussen wal en schip wat van beide stijlen is het niet de eerste keus, maar het maakt het juist fascinerend. En een overgangsplaat betekent zeker niet dat het tweederangsnummers betreft. Zeker Signify, Sever en Dark Matter zijn supersongs met een aantal erg goede tracks er vlak achter.

avatar van namsaap
3,5
Signify markeert het kantelpunt waar Porcupine Tree van psychedelische muziek meer richting 'to-the-point' progressieve rock gaat. Het is gelijkertijd ook het eerste bandalbum onder de naam Porcupine Tree, ook al heeft de band tijdens de opnames van dit album nauwelijks samen in de studio gezeten.

Het album mist nog een beetje de focus van het latere werk van de band. Goede nummers worden afgewisseld met instrumentale fragmenten en soundscapes die de aandacht van de luisteraar doen verslappen. Met The Sleep Of No Dreaming en Sever staan er echter enkele parels op dit album.

Score: 79/100

1. The Sky Moves Sideways (80/100)
2. Up The Downstairs (78/100)
3. Signify (74/100)
4. On The Sunday Of Live (70/100)
5. Voyage 34 (65/100)

avatar van Aproxis
4,0
namsaap schreef:
Signify markeert het kantelpunt waar Porcupine Tree van psychedelische muziek meer richting 'to-the-point' progressieve rock gaat. Het is gelijkertijd ook het eerste bandalbum onder de naam Porcupine Tree, ook al heeft de band tijdens de opnames van dit album nauwelijks samen in de studio gezeten.

Het album mist nog een beetje de focus van het latere werk van de band. Goede nummers worden afgewisseld met instrumentale fragmenten en soundscapes die de aandacht van de luisteraar doen verslappen. Met The Sleep Of No Dreaming en Sever staan er echter enkele parels op dit album.


Enkele parels? Dan moet je het albums echt nog een paar keer luisteren hoor. Als je bovenstaande nummers noemt (terecht) mag je niet voorbij gaan aant waiting phase one, every home is wired, intermediate en zeker niet aan dark matter.

Daarentegen zijn er wel wat nummers die er niet op passen en ook enorm gedateerd klinken, idiot prayer is daar een voorbeeld van. Best een leuk nummer, maar past meer op the sky moves sideways.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik hou best van spacerock, sfeerimpressies en soundscapes, maar net als op de (andere) vroege PT's staan er hier voor mij teveel vrijblijvende instrumentale passages op waarop te weinig gebeurt en waarbij mijn aandacht dan ook constant afdwaalt. Het is al tekenend dat ik het plotseling invallen van Maitlands lekkere vierkwartsmaat (en Edwins vette bas) in Idiot prayer als een opluchting ervaar. Kennelijk spreekt de strakkere structuur die Wilson vanaf Stupid dream voor zijn muziek gebruikt mij toch meer aan; met zo'n eindeloos durend nummer als Intermediate Jesus inclusief fragmenten van radiobellers en audio-instructeurs kan ik in ieder geval helemaal niets. Sleep of no dreaming (fantastisch) en Waiting phase one zijn de enige nummers hier die me echt pakken.

avatar van Mindscapes
4,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Sleep of no dreaming (fantastisch) en Waiting phase one zijn de enige nummers hier die me echt pakken.
Zelfs Dark Matter niet?! Dat vind ik met een straatlengte voorsprong het absolute prijsbeest van dit album

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik zie Dark matter bij de Statistieken ook stijf bovenaan staan, maar nee, het doet me niet veel, en omdat de akkoorden geen pakkend "bedje" vormen vind ik de gitaarsolo ook niet bijzonder goed. Ik begrijp wat mensen mooi aan dat nummer kunnen vinden, maar mij persoonlijk raakt het niet.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik ben bij Porcupine Tree ingestapt met Stupid dream en In absentia, en via Fear of a blank planet en zijn soloplaten heb ik Steven Wilson daarna op zijn verdere pad gevolgd, maar van het werk vóór Stupid dream heb ik om de een of andere reden nooit een hoge pet op gehad. De laatste jaren kom ik die platen echter toch weer tegen, en na The sky moves sideways ben ik nu in Signify gedoken, en ik kan me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren waarom (of me voorstellen dát) ik dit indertijd niet goed vond. Nú klinkt het als een heel vanzelfsprekend en coherent geheel waarin ik de kortere nummers, de langere tracks en de instrumentale sfeerstukken allemaal goed op elkaar vind aansluiten en waarbij ik bovendien alles goed kan waarderen, of beter gezegd alles geweldig vind. "teveel vrijblijvende instrumentale passages waarop te weinig gebeurt en waarbij mijn aandacht dan ook constant afdwaalt", ik begrijp nu niet meer hoe ik dat ooit heb kunnen zeggen, want zó afwijkend van mijn muzikale smaak was het indertijd toch ook al niet. (En ja, Mindscapes, Dark matter heb ook ik inmiddels als favoriet aangekruist. )
        Ik heb naast de remaster uit 2011 nu ook de versie geleend met een tweede CD Insignificance met daarop een aantal demo's plus een paar (aanzetten tot) liedjes die het uiteindelijke album niet gehaald hebben, zoals reeds vermeld in de huidige tracklisting hierboven. Leuk, maar voor mij persoonlijk geen reden om mijn enkele CD te gaan vervangen. Opmerkelijk genoeg is op geen van beide uitgaves het oorspronkelijke jaar van release (1996) vermeld, noch op de buitenhoes noch op het boekje noch op het schijfje zelf.

avatar van Mssr Renard
3,0
BoyOnHeavenHill, de platen zijn ook opnieuw ingespeeld. Dus het kan zijn dat je oude versies minder vond (flauwere productie, minder muzikanten, etc.) en de nieuwe versies wel.

Ik ben op een gegeven moment gestopt met Porcupine Tree luisteren, omdat het een beetje overkill werd. Deze en Sky Moves Sideways ken ik al vanaf het moment van uitkomen, en vond ik een bijzondere benadering van het progrock-genre. Later werden die platen dus opnieuw uitgebracht met nieuw ingespeelde bas- en drumpartijen. Ik kan het ook mis hebben en het verkeerd herinneren.

Maar goed: deze plaat wordt gezien als Wilson's Krautrock-album en The Sky Moves Sideways als Wilson's Pink Floyd-album. Daarom ook mijn interesse in de vroege Porcupine Tree.

Vergeef me als ik bovenstaande fout heb herinnerd. Maar ik kan mij herinneren dat de geremasterde versies van zowel Sky Moves Sideways als Signify flink opgepoetst waren ná hun re-releases van rond 2004.

Volgens mij heb ik deze trouwens niet 'ontdekt' in 1996 maar iets later, rond 2000 ofzo, maar in elk geval de oude, niet remasterde versie.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Mssr Renard, ik vind op internet een enkele gebruiker die ook meent dat de partijen opnieuw zijn ingespeeld, maar alle andere sites maken daar geen vermelding van, hoogstens dat Chris Maitland de drumcomputers op Wilsons demo's heeft vervangen door echte drumpartijen. Het opnieuw inspelen van oude opnames zou ook helemaal tegen Wilsons principes ingaan, want in zijn autobiografie vertelt hij ook al dat hij bij het remixen van oude symfo/prog-klassiekers van King Crimson, Yes, Tull enz. altijd alleen maar het oude geluid béter wil laten klinken, maar niet moderner of "zwaarder" of zelfs opgeleukt met andere takes. En in mijn oren klinkt dit album nu ook niet anders dan ik me herinner (van jaren geleden weliswaar, dus dat zegt ook niet alles). (Alleen het nummer Radioactive toy is ooit opnieuw opgenomen, maar dat was op het PT-debuutalbum On the Sunday of life, en dat stond vol opnames die Wilson in zijn slaapkamer met 2- en 4-sporen-bandrecorders had gemaakt, letterlijke "home recordings" dus.)

avatar van Mssr Renard
3,0
Volgems mij bedoel ik met name drumpartijen, maat in feite zorgt een goede remix of remaster zorgt ook voor een andere beleving.

Vooral op streamimgplatforms staan de nieuwste versies van albums, waardoor ik soms ook verrast ben hoe gord een album is, terwijl ik iets anders herinnerde.

Maar goed, ik had het dus fout, en nu dwaal ik ook nog af.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik had van één van jouw foto's op de MusicMeter-fotoboek-pagina begrepen dat je een drummer bent, dus dan ben je misschien extra gespitst op hoe drums klinken, ergo het zij je vergeven!
        Nog een grappige anekdote uit Wilsons boek die Porcupine Tree, drums en een door jou èn mij geliefde band verbindt, over een track op die zelf in elkaar geknutselde debuutplaat: "One song, Third eye surfer, was literally a Soft Machine drum solo I stole from their 1973 album Six – with me playing my clumsy approximation of jazz keyboards over it. I couldn't play jazz, didn't know how to, but I ran the tape at half-speed so I could play slowly the very few 'jazz' chords I know, then added some psychedelic guitar echo-effects to it. // When I played it back at the proper speed, it sounded to me like it could almost be from a long-lost Soft Machine bootleg – perhaps if you overheard it from another room anyway. Years later I had to clear the use of the drum solo with Soft Machine drummer John Marshall and ended up giving him the royalties that were rightfully his."

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Mssr Renard, ik luister nu naar Up the downstair uit 1993, een album dat Steven Wilson (volgens zijn tekst in het bijbehorende boekje) opnam met de bedoeling dat de "programmed drum parts" zo naturel mogelijk zouden klinken, maar toen hij eenmaal met een èchte drummer (Chris Maitland) begon te spelen merkte hij hoe slecht de synthetische drums op deze plaat eigenlijk klonken. Dus bij de tweede remaster (2007) vroeg hij Gavin Harrison (op dat moment de drummer van dienst) om de partijen van de synthetische drums zo secuur mogelijk na te spelen, maar dan op een drumstel "van vlees en bloed". Wellicht heb jij je herinneringen aan Signify en Up the downstair door elkaar gehaald.

3,5
Bij vlagen sterk en als geheel interessant PT album. Heeft inderdaad nog niet de focus van later werk maar er valt hier wel een steeds coherenter geluid te horen, hetgeen zou uitmonden in het meesterwerk Stupid Dream. 3,5 ster voor deze worp, merkwaardige en uiterst memorabele hoes overigens.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:39 uur

geplaatst: vandaag om 00:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.