Joni Mitchell - Blue (1971)

Hier begrijp ik minder goed wat maakt dat dit een klassiek album geworden is. Akkoord, River is een erg mooie en prikkelende song, maar de rest komt daar na enkele beluisteringen toch echt niet van in de buurt. Vrij kale nummers vaak met focus op de vocalen van Mitchell, waarvan ik niet elke hoge uithaal even geslaagd vind. Heeft wat weg van een trucje dat de eerste keer bewondering opwekt, maar daarna me minder in positieve zin nog opvalt.

Ik denk dat dit een hoogtepunt is in wat in het Engels zo mooi confessional songwriting heet. Blue is zo'n beetje de aftrap voor de hele singer-songwriterbeweging, die onverhuld over hun eigen leven begonnen te zingen. Natuurlijk werd zoiets al wel gedaan, maar Blue legde daarin wel de lat en Joni Mitchell werd door de hele Laurel Canyon scene op handen gedragen. Tot op de dag van vandaag noemt David Crosby haar de beste van hun allemaal.

Ik denk dat dit voor het eerst was dat een artiest van deze statuur zo open over persoonlijke omstandigheden zong. Woody Guthrie of Bob Dylan deden dat bijvoorbeeld niet, daar zat meer afstand tussen hun en de luisteraar. Dat zit 'm niet alleen in haar onderwerpen (o.a. haar stukgelopen relatie met Graham Nash) en woordkeuze, maar juist ook in de overgave waarmee ze zingt. Ik twijfel al een tijdje of ik niet moet verhogen naar 5*.

Fraai album, maar Hejira uit 1976 bevalt me toch nog net wat beter. Ik lees dat sommige MuMe gebruikers wat moeite hebben met haar stem. Hoewel ik dat begrijp, maakt die stem het juist uniek en extra bijzonder. Maar smaken verschillen nou eenmaal.
Het kost me moeite favorieten te benoemen. Blue is daar in elk geval bij.
Op plaats 4 in de 100 Greatest Albums of 1971 en momenteel op 6 in de Best Ever Albums lijst over dat jaar. Dat is hoger dan Carole King en dat verbaast me eigenlijk wel
Van mij een ruime voldoende: 3,5*

Zonder te zoeken kom ik al veel aandacht voor dit monumentale album tegen vanwege het 50 jarige jubileum. Vandaag dit Nieuwsuur artikel: Waarom Joni Mitchells' "eng kwetsbare" album Blue zó wordt gewaardeerd.

Blue was eerste kennismaking met Joni (ruim 20 jaar geleden denk ik), Court and Spark er achteraan, en ik was overdonderd. Er zijn pakweg zo'n 10 artiesten die ik bijna exclusief maanden lang draaide (de discografie doorspittend) na ontdekking, en Joni staat heel hoog in dat groepje.

Ik heb altijd gemengde gevoelens met dit album. Qua songs is Joni Mitchell alvast sterk met een verzameling mooie nummers. En vooral gevarieerd in opmaak van gitaarkampvuurnummers tot intieme songs achter de piano. En toch klinkt het album als een geheel. Dat komt vooral door de hoge stem van Mitchell als een extra instrument. En daar wringt voor mij het schoentje, want die hoge zweverige stem is niet zo voor mij weggelegd. Maar in zijn geheel is dit best een goed album.

River heeft vandaag voor het eerst een video gekregen: Joni Mitchell - River (Official Music Video) - YouTube

Kon niet beter met Kerst

Ook Joni Mitchell haalt muziek van Spotify | NOS

Het album staat er nu nog op maar wat zou dat jammer zijn als haar muziek eraf gaat

Er staat zoveel niet op. Blue is het sowieso waard te kopen.

Nee, na de afgelopen 45 jaar de aankopen van cassettebandjes, lp’s, cd’s, MP3’s enzo van steeds dezelfde albums ben ik meer dan tevreden met Spotify. Vooral op mijn mobiel is erg fijn bij wandelen, fietsen enzo. Maar dat is een andere discussie.

Gelukkig zijn er meer (en betere) streamingdiensten

een vrij zwaarmoedig en intens album en niet iets wat ik meteen kon omarmen, maar wel groeit met de jaren.

eigenlijk n.a.v. deze geweldig mooie cover river nog eens in dit album gedoken en toen kwam t wel binnen.

Ik ben hier niet zo kapot van, zoals ik van haar eerdere platen was. Ik vind het vrij tam. Maar dat is wat deze plaat ook moet zijn. Niet mijn ding*, dus helaas.

* excuses voor het cliché.