Sigur Rós - Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust (2008)

Dit album gisteren opgezet in de auto. Was her en der al wat bekend met Sigur Ros, maar kende dit album nog niet. Op het moment dat Ara Batur zijn climax naderde, zat ik strak van de kippenvel!
Wat prachtig zeg! Ik zit momenteel niet in de leukste privesituatie, maar ik merkte het zelf later pas..de tranen rolde over mijn wangen. Prachtig!

De Sigur Ros plaat die een meer poppy kant uitging, toch blijft het allemaal op hun manier.
Ze weten elk gevoel of het nu vreugde of verdriet is perfect over te brengen in hun songs.
Waar ( ) bijvoorbeeld de hele tijd triest was is deze plaat bij vlagen zeer vrolijk de opener bijvoorbeeld.

Songs zoals: Fljótavík bezorgen me de tranen in de ogen en van Gobbledigook word ik op slag vrolijk. Mijn drie favorieten zijn: Festival, Inní Mér Syngur Vitleysingur en Ára Bátur.
Een 4,5* voor Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust.

Ik heb precies dezelfde aangevinkt. En de andere twee nummers die je noemt zijn the best of the rest.

Wel jammer dat ik Heima er niet op heb staan. Ik heb deze wel op MP3 en ik vind dat een geweldig nummer. Jammer dat ik deze niet origineel heb...

Ik ben een witte raaf bij Sigur Ros maar lees hier zoveel complimenteuze verhalen dus ben nieuwsgierig geworden, wat is het voor een stijl, wat zijn de albums waar ik het beste kan beginnen, vergelijkmateriaal??
Alvast dank heren!

Sigur Ros is volgens mij te omschrijven als postrockmuziek, maar dat kan natuurlijk vaag in je oren klinken. Rustige opbouw wordt afgewisseld met briljante climaxen, een ongelofelijk breekbare stem van Jonsi, prachtige instrumentatie met als typisch kenmerk het gitaarspel door Jonsi met een strijkstok, wat allemaal samen tot ongelofelijk mooie muziek leidt.

Ik vind het moeilijk om te zeggen met wat je moet beginnen. () wordt als topper beschouwd, maar Agaetis Byrjun heeft die status min of meer ook. 1 van deze 2 kan je volgens mij niet echt misdoen. Ben je wat bang voor de trieste sound bijwijlen, het ongelofelijk emotionele, kan je misschien beter beginnen met het vrolijkere Go van Jónsi (solo). Al zou ik je dan Jonsi - Go Live aanraden, wonderbaarlijke climaxen.

Alleszins veel plezier en ik hoop dat je het de moeite vindt!

Bedankt joh maar gezien mijn top 10 kan ik emotie wel aan, is toch mijn pakkie an dus ik ga eens aan de slag, bedankt nogmaals vorr de quick service.

Das graag gedaan Van die typische progrock (genesis, marillion en fish) hoop ik dat de stap naar Sigur Ros vlot gaat
Laat Genesis en Marillion nu net op mijn verlanglijstje staan om me er wat meer in te verdiepen

Mooi man, tip: begin dan met Misplaced Childood met Fish, dan Seasons End, 1e album zonder Fish vervolgens soloalbum Fish, Vigil in a wilderness of mirrors, als je dit bevalt kun je bv Clutching at straws, Brave en Marbles pakken..
Genesis begin maar met Wind & Wuthering, Trick of the Tail en Selling England by the pound, indien ja pak dan de overige albums, ben je wel een jaartje zoet mee...succes!

Tussen mij en Sigur Ros gaat het niet worden. De stem van Jonsi ligt mij niet en de bombast spreekt mij niet aan.

Ga jij eens even snel de eerste twee albums luisteren, die zijn namelijk stukke stiller dan deze en Takk. En schep niet te snel conclusies over Jonsi. Dat heeft tijd nodig.

Inderdaad. En voor elk wat wils. Jonsi en co schuwen hun muzikale uitbreidingen niet. Er is genoeg variatie in de laatste 4 albums. Dan zou ik ook zeggen om hun eerdere werken te gaan ontdekken. Want die zijn zeker de moeite waard.

Toch wel een heel mooi album. Iets minder sterk dan zijn voorgangers, maar nog altijd heel mooi. Van Festival kan ik keer op keer weer genieten en de opbouw van het album is fijn; in het begin wat poppy-er dan we gewend zijn van Sigur Ros, maar op het eind toch weer een paar prachtige nummers. All Alright is een hele mooie afsluiter.

Twijfel nog tussen 4 en 4.5, maar vooralsnog 4!

Berichten verplaatst naar Sigur Rós

verplaats ze dan naar het nieuwe album...

Met het goede nieuws van Valtari zit ik gelijk weer in de Sigur Rós stemming en Med Sud I Eyrum... is perfect voor dit heerlijke lenteweer! Wat een geluk dat deze band bestaat!

Ik had toen nog niet gezien dat dat er al op stond.

Sigur Rós - Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust (2008)

Alweer een prachtige plaat van Sigur Ros.

Een album dat bij de eerste luisterbeurt al aansloeg. In tegenstelling tot Agaetis Byrjun en ( ) is dit een zomers en fris plaatje. De opener laat dat al duidelijk horen, een mooie melodie met de herkenbare stem van Jonsi.

Hierna volgt een viertal fantastische nummers, Inní Mér Syngur Vitleysingur en Við Spilum Endalaust hebben beiden een sterke melodie en zijn bijna mee te zingen. Góðan Daginn is weer een typisch Sigur Ros nummer.

De echte parel is Festival. Een nummer wat rustig opbouwt naar een fantastische climax. Nog altijd een van mijn favoriete nummers van Sigur Ros.

Með Suð í Eyrum en vooral Ára Bátur zijn weer kippenvelmomenten. En in Ára Bátur volgt weer een prachtig slot.

Illgresi is een makkelijker nummer. Alleen gitaar en de stem van Jonsi. Hier heeft de band genoeg aan want ook dit is een prachtig nummer.

Hierna volgt nog een favoriet van mij: Fljótavík. Ik ben dit nummer pas echt goed gaan vinden na de prachtige live-uitvoering op Inni, die ik nog steeds beter vind dan de studioversie.
De piano in dit nummer spreekt me erg aan, en de hoge noten van Jonsi sluiten daar mooi op aan.

Straumnes is een mooi rustpuntje, waarna het slot van het album volgt, All Alright. Weer een rustig nummer waarin de prachtige stem van Jonsi de hoofdrol heeft. Een heel mooi einde van Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust.

Na ( ) en Agaetis Byrjun mijn favoriet van Sigur Ros: 4,5*

Mooi stukje, ben het ook volledig met je eens!

Ara Batur Mijn favoriete Sigur Ros song, en dat wil héél wat zeggen met () in mijn top 10. Samskeyti, Popplagid en andere briljante SRsongs: maak plaats voor Ara Batur.
Ik zou werkelijk vereerd zijn mocht dit ooit op mijn begrafenis gespeeld worden, nog het liefst met filmpje (Abbey Road Studios) erbij! Pure emotie.

Nee man, dat is juist het enige nummer waar ze over de grens van kitschzooi gaan. Je hoord de band al denken: Kijk ons eens mooie muziek maken! Bah! Zo'n uitbarsting van vocalen is meer iets voor Marco Borsato.

Nop, dit voel ik allesbehalve zo aan. Voor mij persoonlijk een ontzettend mooi nummer, niet over the top. Marco Borsato erbijhalen bij een Sigur Ros-song is werkelijk heiligschennis!

Dat vraagt om nadere uitleg van mijn kant. De eerste drie albums waren een stuk minimalistischer dan dit wat mij veel meer deed. Met Takk ging de band wat geforceerder aan het werk door een bombastische sound te scheppen. Ze wisten dat ze mooie muziek maakte en met dat gegeven ging men een nieuw album maken. Dat denk ik teminste. Het is teveel geworden, en daardoor wordt de band soms wat melig klinkend in mijn oren. Natuurlijk blijft het een bijzondere band en af en toe krijg ik nog flink kippevel, maar zoals de vroeger wordt de band denk ik niet meer. Nu ze steeds meer aandacht krijgen kan je ze dat ook niet meer kwalijk nemen.

Ára bátur hoort ook bij mijn top 3 nummers van deze band maar ik sta er wel om bekend niet zo vies te zijn van wat theatralere muziek en bombast mag van mij. Als ik zeg dat Viðrar vel til loftárása en Olsen Olsen de andere 2 nummers uit mijn top 10 zijn zegt dat wel genoeg.
Hun nieuwe album Valtari bevalt mij dan ook een stuk minder. Ik heb juist wat minder met de minimalistische kant van Sigur Rós.

Termen als 'Marco Borsato' en 'melig' kan ik dan ook niet echt rijmen alhoewel ik de uitleg wel begrijp zoals ik ook wel snap dat mensen juist diverse meningen over de verschillende kanten van deze band hebben.
Enige nadeel: we kennen het onderhand allemaal wel. Ze verrassen niet meer. Des te opvallender dat ik Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust nog steeds enorm hoog waardeer.

Festival is toch wel hun slechtste nummer dat ze ooit gemaakt hebben. Zo ongelooflijk voorspelbaar dat het saai wordt. Ara Batur kan ik dan wel weer hebben. Zeer kitscherig maar dat koor is ontzettend mooi.

Ik vond die omslag naar het lange instrumentale stuk anders behoorlijk verassend.

Ja, maar de climax zelf doet mij niets. Heel recht toe recht aan, zonder enige subtiliteit. Dat hebben ze toch al veel beter uitgewerkt op andere nummers.

Ik heb Festival altijd een van de beste nummers op dit album gevonden

Toen men zei tegen mij dat Sigur Rós met deze plaat een stuk meliger zou klinken, stond ik dat vol ongeloof te lezen. Hoe kan een band als Sigur Rós nou melige muziek maken ? Ára Bátur klonk misschien wat meer dramatischer dan bijvoorbeeld een Samskeyti, maar om het dan als melig te bestempelen vond ik raar. Nu is dit album enkele seconden op zijn einde gelopen en ik moet toegeven dat ik die redenering wel kan begrijpen. Men gebruikt het woord commercieel tegenwoordig als scheldwoord, maar in dit geval klinkt het daadwerkelijk commerciëler, in de mate dat een band als Sigur Rós commercieel kan zijn.

In het begin vond ik Ára Bátur een geweldig nummer, maar na enkele luisterbeurten vervalt het succes een beetje en vind ik het ook een melige plaat die op sommige momenten te dramatisch wordt. De charme blijft wel, maar het is een charme geworden waar genoeg ook genoeg betekent.
Een ander opvallend nummer is Festival die in het begin eerst wat rustig voort kabbelt, maar op een gegeven moment een ontploffing kent à la Coldplay ten tijde van Viva La Vida. Nu is dit louter een vergelijking en bedoel ik nergens dat het heeft afgekeken van Coldplay of dat het helemaal klinkt als Coldplay. Het derde en laatste opvallend nummer is Gobbledigook die een tempo heeft die niet bekend is in andere Sigur Rós platen. Dit nummer klinkt een stuk commerciëler en zou eigenlijk wel passen op de radio.

Om eerlijk te zijn vind ik dit de minste Sigur Rós plaat die ik al gehoord heb. De nieuwe weg dat Sigur Rós genomen heeft op dit album, om waarschijnlijk metaalmoeheid te voorkomen, bevalt me niet zo. Nu klinkt het nog altijd bovenmaats, maar de melancholie die andere albums hadden wordt omgeruild voor te dramatische stukken, te euforische stukken en ontploffingen die ik liever zie doen door andere bands. De intentie van Sigur Rós was goed bedoelt, daar ben ik zeker van, maar het was beter geweest als het wat minder was. Eens kijken wat Valtari zal geven.

Ik had precies hetzelfde =)
Ik vind het nu maar een matig nummer, voor Sigur Ros standaarden teminste, ik dan ook erg benieuwd of Screenager na wat luisterbeurten er nog steeds zo enthiousast over is.

Dit is nou echt het tegenovergestelde van Valtari, eerste indruk geeft, Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust, dat het geweldige muziek is dat helaas snel minder wordt althans voor mij.
En Valtari begint als een minimalistisch saai album behalve nummer 3 Varúð en groeit voor mij tot een pracht album.

Dat zal ik je zeker laten weten Voorlopig ben ik er nog steeds enthousiast over, hoewel het natuurlijk een nummer is dat je niet al te vaak moet horen, dan gaat de magie er wel wat van af allicht.