Dead Can Dance - Spleen and Ideal (1985)

Assurancetourix...

Prachtig album. Het betere zweven!
Vaak geïmiteerd, zelden geëvenaard. Met name niet door Lisa Gerrard solo, inderdaad - hoewel haar "Mirror Pool" geweldig is!

Maar ook Perry's solo albums halen het niveau van DCD bij lange na niet imo. Ik stoor mij ook licht aan zijn hoogdravende teksten op zijn solo albums, komt misschien ook omdat de muziek minder spannend is geworden en je er meer op gaat letten.

Perry solo staat voor mij ongeveer op hetzelfde niveau als Lisa solo: absoluut erg goed, maar het haalt het gewoon niet bij Dead Can Dance. Daarom kan ik me af en toe ook nogal storen als mensen er een soort wedstrijdje van maken welke van de twee de 'de beste' is, of het meeste invloed had binnen DcD. Dead Can Dance is wat mij betreft gewoon een magische samenvloeiing van twee zéér getalenteerde muzikanten, waarbij het geheel voor mij meer is dan de som der delen.

Buitengewoon sfeervolle plaat.

De mystieke zang van Gerrard en de lage, verhalende stem van Perry vind ik goed bij elkaar passen.
Muzikaal doet het mij soms denken aan Hosianna Mantra, maar dan met een duisterder inslag. Ook hoor ik hier oosterse elementen in terug.

Interessant en genietbaar album!

Ik zal een lofzang maken voor deze speciale gelegenheid

Een interessante en voor mij superieure, vroege live versie van Avatar uit 1984, toen nog Eastern genoemd als werktitel.

Bij de baard van Perry ... die er nog niet is.



En Gerrard die haar vibrato aandikt met een soundeffect.

Ben echt wel benieuwd naar die nieuwe plaat die op stapel staat.

Ik heb dit album nooit op en top kunnen waarderen, maar volgens mij hebben we hier ook te maken met een ontoegankelijk werkje van de band. Daar had ik nooit mee moeten beginnen. Tracks als Summoning of the Muse zijn dan weer zeer indrukwekkend. Misschien maar eens aan dat album beginnen.

een overgangsplaat. op spleen and ideal komt het beter uit de verf.

ik bedoel natuurlijk the serpent's egg

Serpent's Egg is eerder een verwatering van wat ze hier doen dan andersom. Afgezien van hun mijlpaal Host of Seraphim natuurlijk dat als eenzame DCD hoogte kan worden beschouwt, maar deze plaat is over het geheel meesterlijk, Serpent's Egg heeft wat meer ups and downs in vergelijking. Maar bij DCD is dat een gevoelskwestie, kun je gelukkig niet aan het aantal akkoorden of soli afmeten.. en zo hoort het ook.

Op het Brendan Perry forum kun je de oorsprong van de hoesfoto vinden:
link

(btw. Perry schrijft op dit forum zelf onder de naam mr. Lovegrove)

Zelden zo een sprong van het debuut naar een vervolg geluisterd als bij Dead Can Dance. Swoit Radiohead heeft ook een aardige leap of faith gemaakt. Ook al was er bij het debuut al een bepaalde contour voor wat nog zou komen, verrassend is het allemaal wel. De combinatie Gerrard en Perry werkt uitstekend. Idd. het klaaglijke, sferische en etherische van een Gerrard a la Hildegard van Bingen en het lage, verhalende ietwat monotone timbre van Perry zijn prima op elkaar afgestemd en versterken elkander. Mooie muzikale lijnen, met een pakkende pas. Dit album duurt te kort, dus maar nog een keer opzetten denk ik zo. Het mooie hiervan is dat ik Dead Can Dane pas heb leren kennen met hun laatste album en ik nu met terugwerkende kracht het oeuvre eigen maak. Leuk is dan ook dat de gehele collectie opnieuw is uitgebracht op vinyl.

Het is duidelijk dat de sprong naar de platen hierna eerder een struikelpartijtje was vergeleken bij de evolutie van deze na het debuut ja Eigenlijk is dit album ook niet meer verbeterd door DCD, tuurlijk hebben de platen hierna de nodige parels opgeleverd, maar als geheel geen betere platen.

Mooie plaat: iets rythmischer en ook duisterder dan Within the realm of the dying sun. Het overweldigende, mystieke heb ik bij die plaat net iets sterker dan hier. Ruime 4*. Mijn gele sterretjes staan bij avatar & the cardinal Sin. Van dead can dance wil ik alle albums nog eens op CD hebben.

Eens in de zoveel tijd spit ik mijn collectie eens door en draai dan van een groep of artiest in een paar dagen tijd de hele collectie. Afgelopen week DCD de revue laten passeren. Aanleiding was eigenlijk het live album In Concert (twijfel nog steeds of ik 37 euro ga neerleggen voor de 3 delige vinyl box) Spleen and Ideal is toch wel het album wat kenmerkend is geworden voor de DCD sound. Prachtige bijna surrealistische muziek en arrangementen waarin beide artiesten elkaar aanvullen en versterken. Bijna geen concessies mogelijk...you love or you hate it. I love it.

engima of the absolute vond ik op 19 jarige leeftijd al een fantastisch nummer en nu eigenlijk nog beter, die cello die door het hele nummer loopt samen met de pauken.

De beste van ze naar mijn mening..een geheel en een mooie donkere sfeer..ze hebben nog zat andere mooie platen gemaakt.

Eens!

Ik vermoed, ik denk en ik weet het welhaast zeker dat "Spleen and Ideal" de beste plaat is van Dead Can Dance! Met op een gedeelde eerste plaats: het ook zeer fraaie "Within The Realm Of A Dying Sun".

"The Host Of Seraphim" van het album "The Serpent’s Egg" is inderdaad een van de allermooiste nummers van DCD tot nu toe.

Kortom... mooiere muziek kun je niet vinden om te beluisteren in deze tijd en natuurlijk alle tijden ervoor en erna.

Voor mij blijft hun debuut onovertroffen, en de EP Garden of the Arcane Delights.
Al vind ik de veelzijdigheid in hun latere werk ook mooi.
Ik hoor bij de kleine groep die meer met Perry heeft.
Dead Can Dance: "Children of the sun" - YouTube van hun laatste album is ook weer hemels.

Helemaal waar: "Children of the Sun" is ook hemels... ik blijf zodoende nog wel even zweven!
Ik vind zowel Perry als Lisa erg goed... hebben we een nieuwe groep?

Ken je dit album Alicia?
Piano Magic - Ovations (2009)
De Perry nummers zijn erg goed.

Nee, die ken ik nog niet... ga er achteraan! Bedankt voor de tip!

Ik onderteken deze petitie

Daarvoor komt geen kamermeerderheid. Ik vind het debuut een soort van vingeroefening, de 12" is een zevenmijlssprong voorwaarts en de 2 die erna komen zijn écht top, die wisselen bij mij stuiver - wel een gouden.

Vanaf Serpent zie je dat er qua productie(budget) en techniek meer mogelijk wordt, maar dat leidt niet tot verbetering - al breidt hun werk zich wel uit. Labyrinth en Spiritchaser hebben mij minder te bieden, al wordt daar nog steeds op zeer hoog niveau gemusiceerd. De laatste vind ik misschien wel beter dan de twee ervoor, al zou Lisa er goed aan doen wat meer afstand te nemen van dat zweverige/hogepriesteres-gedoe - af en toe werkt ze me knap op de zenuwen.

Het down-to-earth van Perry trekt me dan meer aan en van het laatste album vind ik zijn nummers gewoon beter.

Dit amendement steun ik ook. Ik stoor me vanaf The Serpent's Egg aan de maniertjes van Gerrard en het politiek-correcte van DCD valt me dan ook zwaarder

Gerrard heeft op den duur teveel aan de helium balonnen gezeten, waardoor ze bijna is gaan zweven, en het wel erg licht in haar hoofd werd.

Nouja, op Host Of Seraphim is ze natuurlijk wel onovertroffen, evenals de hele act op dat nummer onovertroffen is! Maar daarna zakt Serpent's Egg iets teveel af (misschien onverstandig de plaat met zo'n nummer beginnen?). Terwijl op Spleen and Ideal het niveau over het geheel gewoon hoog blijft. Vandaag weer ns geluisterd en de eerste twee nummers alleen al, de hemelpoort opent zich..

*wuift naar beneden*
Gewoon even genieten van het constant hoge niveau van dit album... én van Lisa én Perry. Bij de volgende platen zien we wel weer verder...