Dead Can Dance - Spleen and Ideal (1985)

geweldige muziek!

Wanneer je bands hun gehele discografie in rekening brengt is dit waarschijnlijk mijn favoriete band – we rekenen Coltrane even niet mee. Werkelijk ieder album weet me naar nieuwe hoogten te stuwen. Brandon Perry en Lisa Gerrard vullen elkaar ook telkens perfect aan. Beluister hun reguliere albums en je krijgt niet enkel het gevoel dat je een wereldreis maakt maar ook dat het verschrijden van de tijd zijn geheimen prijsgeeft. Van al die beeldschone albums laat ik het me het liefst door deze ontvoeren. Fantastische titel ook, alleen al over de betekenis van ‘Spleen and Ideal’ en hoe dit kan gelinkt worden aan de klanken (en woorden) die op dit album tentoon worden gespreid zou ik een scriptie kunnen schrijven. En dat meen ik. Adembenemend.

Voor mij hun beste
Over het openingsnummer alleen al kun je een hele scriptie of een heel leven schrijven

Prachtig album.
Wat een treffende sfeer en fraaie zwevende muzikaliteit.
Is het eerste wat ik hoor van Dead Can Dance.
Heel dwingende muziek die gemaakt is om het van binnen te voelen.
Het gaat inhoudelijk diep en het houdt je in de greep.
Een soort alternatieve dreampop die telkens wal raakt.
Mooie beladen zangpartijen en erg rake klanken.

Heel mooi album en voor mij de overtuiging dat er ongetwijfeld nog meer moois is van deze groep.

Fijn dat je deze band en dit album heb ontdekt, bikkel2. Dit is spirituele muziek dat je niet los laat.

Helemaal juist Luc!

Deze en de opvolger zijn de besten (in my humble opinion).

Thanx man

Ik ga het uitzoeken.

Dit album is een mooie binnenkomer voor je en een mooi startpunt voor een ontdekkingstocht! Je kan vanaf hier teruggrijpen op het debuut met gitaar, bas en drums of naar de opvolger waar de strakke bas- en drumlijnen zo goed als volledig zijn verdwenen en plaats hebben gemaakt voor serene "klassiek" aandoende klanken, zoals ook op dit album al te horen zijn. En op de opvolger van de opvolger komt er wereldmuziek bij. En daarna word je getrakteerd op middeleeuwse klanken. Enjoy!

Je zou natuurlijk ook kunnen overwegen in eerste instantie met Dead Can Dance - Anastasis (2012) verder te gaan omdat dat dichter bij het heden ligt. De solo-albums van Brendan Perry zijn natuurlijk een goed uitstapje, terwijl je met die van Lisa Gerrard moet uitkijken: hoe later, hoe zweveriger - al is het geluid altijd wel erg mooi.

Ik zou een beetje een tijdlijn aanhouden - kris-kras laveren kan leiden tot frustraties.

Gewoon vanaf hier album per album verder verkennen.
Elke plaat zetten ze een stap terug in de muzikale geschiedenis.
Vanaf Into the Labyrinth worden etnische invloeden nadrukkelijker.

En aan het einde terugkeren naar het debuut.

Goh wat druk ineens bij deze 1985 plaat

Dit is een fijne plaat die voor mij tegen de 4 aanschurkt, de opvolger is wat mij betreft nog wel een tandje beter

Deze en de opvolger schelen inderdaad weinig qua niveau, beiden geweldige platen met soortgelijke sfeer. De twee daarop zijn ook nog erg goed, maar die vertonen net wat meer dipjes, maar ook hun duidelijke uitschieter (Host!).

Host of the Seraphim is hun mooiste nummer overall id.

Prachtige sfeervolle plaat die welhaast pre-modern en mythologisch klinkt. Middeleeuws noemde iemand het volgens mij al eens. Er zit een soort verlangen naar het onbekende, het mysterieuze, in deze muziek. Dat staat mij wel aan.

Als het middeleeuwse je aanspreekt, verwijs ik je direct door naar het album Aion. Sla de twee opvolgers van dit album in eerste instantie dan maar over. Ook al is het in chronologische volgorde beluisteren van het oeuvre ook aan te bevelen.

Die komt vandaag ook nog langs, bedankt voor de tip.

De hoesfoto toont een gebouw in Salford (bij Manchester) dat werd gesloopt. Het was niet gelukt om het gebouw met explosieven neer te halen, waardoor het opzij was gezakt.

Voor een label als 4AD (Forward) waren de hoezen van Dead Can Dance aanvankelijk wel erg gericht op het thema vergankelijkheid. Later veranderde dat en werden de hoezen abstracter.
Het opvallende artwork en de styling was iconisch en oefende op velen een grote aantrekkingskracht uit, zie ook de hoezen van This Mortal Coil en Clan of Xymox.

Staat nu op, blijft hun beste, het openingstrio alleen al Hun 2e album, past wel bij dat 2e album van een andere groot fave Cocteau Twins: Head Over Heels, als ik er zo over nadenk. Een bepaalde warmte bv in The Cardinal Sin of Advent doet me denken aan When Mama Was Moth en The Tinderbox (of a Heart) bv.

Zo zou je ms ook het debuut van DCD kunnen koppelen aan Garlands, het debuut van CT. Beiden hun eerste album, beiden uniek en rauw en beiden totaal onvergelijkbaar met wat ze vervolgens maakten met hun 2e album en verder.

Als tiener kocht ik dit album in de jaren 80.
Album pakte mij meteen bij mijn strot en liet mij pas los bij de laatste noot. Dit album en het gehele oeuvre van DCD is mij altijd dierbaar gebleven en er gaat geen maand voorbij dat ik één van hun albums draai. Voor mij tijdloze muziek!