TV on the Radio - Dear Science (2008)

Het is ook niet echt weinig natuurlijk maar voor een album wat mij zo goed bevalt wil ik méér stemmen. Verder gewoon een representatief gemiddelde hoor.

Deze neigt naar 5*, misschien komen die binnenkort.

Dit is een plaat die ik niet vaak opzet. Maar elke keer als ik 'm luister met het idee 'hierna gooi ik 'm weg'... blijkt het een juweeltje te zijn. Moeilijk te definiëren hoe dat precies komt, warme stem met koude electronica, experimentele rock, waarom is dit toch goed?

Voor mij is Dear Science een programmeerplaat.

Hij begint gruwelijk sterk met Halfway Home: vol soul en passie gezongen, met een geweldige, gruizige climax.

'Crying' doet me dan weer weinig, met zijn voor de hand liggende funkgitaartjes, electrobeats en falsettostemmetjes. Al is het einde dan wel weer sterk.
Dan Dancing Choose: goed refrein, en het slimme gebruik van blaasinstrumenten is een echt pluspunt op dit album. Maar weer een hoop bliepjes, klapjes en kekke riffjes die me vooral vervelen.

Er bestaat duidelijk een kloof tussen de jongens van TV On The Radio en ik. Zie je, als het erop aankomt, zou ik zeggen: steek al je eclectische maniertjes en 'wat zijn we toch hip in New York'-trucjes maar waar de zon nooit schijnt, wat mij betreft. Ik kan tien keer zoveel met een of andere Texaanse alcoholist die niet kan zingen, twee akkoorden speelt op een oude gitaar, maar wel vanuit het hart speelt. Hell yeah!
De geliktheid van Dear Science staat soms bijna voor het tegenovergestelde. Een soort aangeleerde hipheid, waarbinnen over elk detail lijkt te zijn nagedacht.

Dear Science werd ontvangen als een vernieuwende plaat, maar zo bijzonder is het allemaal niet, vind ik. 'There's a Riot Going On' kwam veertig jaar geleden uit, 'Sign 'O' The Times' bijna 25 jaar geleden. Weinig reden lijkt me dus, om deze plaat te beschouwen als een revolutie, omdat er wat gestoeid wordt met elektronica en funk.

Ondanks al mijn kritiek staan er een paar echte krakers op deze plaat, vind ik: buiten de opener, is 'Golden Age' redelijk onweerstaanbaar. En 'Shout Me Out' is het meest simpele, en misschien daardoor het meest effectieve popliedje op de plaat. Met weer een waanzinnig einde. Allemaal nummers die nog wel een tijdje welkom zullen zijn op de playlist van mijn mp3.

Buiten dat valt er in elk nummer wel iets te genieten: de ingetogen sfeer op het door toetsen gedreven Family Tree, de chaotische blazers op Red Dress, het eentweetje van vocalen en onheilspellende elektronica op DLZ... Maar als album wil het me toch niet echt pakken. Hoewel ik me wel kan vinden in het commentaar van slagerkorrel hierboven, dat de plaat bij het afdraaien bijna altijd beter is dan ik me kon herinneren. Maar een reden om hem erg vaak te draaien heb ik nog niet gevonden.

Ik heb begrepen dat hun vorige platen minder gelikt zijn dan deze, nietwaar? Misschien goed om die dan eens een kans te geven. Talent heeft dit bandje zeker.

Top!

Heerlijke en superafwisselende plaat! Na vele luisterbeurten nog steeds geen nummer dat gaat vervelen voor mij, waarschijnlijk dankzij de gelaagdheid in de nummers, je blijft maar nieuwe dingen ontdekken!

2 jaar na dato blijf ik hem toch nog geregeld luisteren en elke keer bevalt die weer. Topplaat!

Weer een kleine stap uit de comfort zone, en het voelt er nogal kil aan. Moet 'funk' niet zwoel en sexy zijn? Nummers als 'Dancing Choose' klinken een beetje als een pseudo hip-hop nummer van Beck dat versneld wordt afgespeeld, en dat is al helemaal niet mijn favoriete kant van die muzikale duizendpoot. Soms hoor ik wel een leuke groove, maar die wordt dan helemaal ontkracht door de makke elektronische drums die compleet inspiratieloos voor geluidsvulling lijken door te gaan.

Een voorbeeld: 'Golden Age' heeft een leuk refrein - maar nu ook niet bijzonders, in de top 30 hoor je er zo wel meerdere - maar vooraleer je dat te horen krijgt moet je oersaaie strofes doorworstelen, die lijken op Prince met bloedarmoede. Meteen daarna is er een vreemde eend in de bijt met Family Tree, dat wat doet denken aan Coldplay. Indrukwekkend dat ze dit ook aankunnen, maar het valt wel helemaal uit de toon.

Dat dit zo'n hype heeft gekregen kan ik best begrijpen - beetje mengeling van genres, hippe geluidjes en combo van elektronische geluidjes met rockmuziek: het indiewalhalla. Ik laat dit echter liever aan me voorbijgaan.

Inderdaad veel hippe geluidjes, klappende handjes etc, maar ze passen wel perfect binnen de muzikale omlijsting - het is niet zomaar interessant-doenerig indiegeneuzel. Die Coldplay-associatie heb ik totaal niet, daar klinkt dit toch allemaal wat te geinspireerd voor.

De kracht van dit album zit hem voor mij vooral in hoe vol en helder de nummers klinken. De productie vind ik erg goed, maar je moet wel houden van het enigzins gelikte geluid. Maar iemand die Lateralus op 1 heeft staan, weet overproductie vast te waarderen

Om jouw voorbeeld Golden Age aan te dragen: heerlijk hoe vol het refrein klinkt met hand claps, koortje, blazers, electronische bas, en daarbovenop een geweldige stem. En zo valt er in elk nummer genoeg te ontdekken, door te letten op de verschillende melodielijnen van alle instrumenten die uit de (producers)kast getrokken worden.

Ik luister niet bijzonder vaak naar muziek van bands als TV on the Radio, maar de plaat "Dear Science" gaat na een aantal luisterbeurten onder je huid zitten. Het nestelt zich tussen je oren. Dat vind ik knap, zeker omdat "Dear Science" niet meteen het genre is waar ik warm voor loop. Toch is dit een intrigerende plaat.

Mooie plaat, maar bij herbeluistering toch niet zo magisch als in mijn geheugen zat opgeslagen. Het begin (de eerste vier nummers) is overweldigend en ook het slotstuk (vooral track 9 en 10) is prachtig. Maar daar tussenin zitten mooie songs, maar die missen net dat beetje extra. Ik zie het hier meer op de site dat de plaat in de loop van de tijd toch iets van zijn glans verliest. Maar het is nog steeds een meer dan aangename luisterervaring hoor.

Via Breaking Bad leerde ik DLZ kennen van TV on the Radio. Beetje mainstream muziek, maar wel goed hoor!

deze cd in het verleden gekocht omdat je kritieken zo goed waren. Nu in de afgelopen paar jaar vaak beluisterd, het eerste wat mij opviel dat ik nooit wist wat ik draaide. Na een paar nummers wist ik het weer. Nooit luisteren naar kritieken, gaat richting de bak : voor de 2 de hands

Klopt... Goeie plaat.
Ik blijf 'm gewoon lekker draaien ?

Valt me tegen voor een plaat met dergelijke reputatie. Hoezo wordt dit gerekend bij funk? Moest dit funky zijn, had mijn lichaam het wel geweten. Maar er gebeurt helemaal niets bij het beluisteren van deze routine junk.

Tv on the radio is wat in de vergetelheid aan het geraken, wat zonde is, want ze gaven een unieke draai aan het indie rock speelveld, met een fusie van electronica en funk. Een tegendraadse sound die ze zich eigen maakte en zo met deze plaat een energiek succesnummer afleveren. DLZ is een absolute heavy hitter die ik regelmatig nog draai, maar het hele album is een regelmatig herbezoek waard.

Ook veel te laat ontdekt deze band. Het wondere mooie opgebouwde Family Tree staat al 3 jaar aan een stuk in mijn top 5 meest beluisterde lijst van Spotify.