AC/DC - Black Ice (2008)

Nee tuurlijk niet Verwacht ik ook helemaal niet

toch heeft men nogal wat platen gemaakt die gewoon erg tot steengoed waren, serieus genomen of niet

deze hoort daar niet bij, vanaf de jaren 90 niet meer serieus nemen, akkoord

Dat vind ik ook een beetje overdreven. The Razor's Edge, Ballbreaker en Stiff Upper Lip zijn nog erg goede platen vind ik.

Ik vind persoonlijk de 2 laatste jaren 80 albums gewoon ronduit slecht, en die zijn eerder niet serieus te nemen.

Met met name het nummer Thunderstruck uit 1990 kwam er zelfs een heuse AC/DC opleving vind ik.

Dit album is ook wel erg goed nog, te goed en te strak en te gelikt eigenlijk. Maar ben wel blij dat ik hem org heb, al is het alleen maar voor het nummer Stormy May Day.

Eindelijk eens goed in Black Ice gekomen, een goede plaat.

Waar ik vooral van kan genieten is het feit dat elk instrument goed aanwezig is en ook goed te horen is. Bij de gitaren is dit bij de meeste platen geen probleem maar de basgitaar schiet er soms nog wel eens in. Goed gedaan Brendan O'Brien die ook het blauwe Pearl Jam album zo goed had gedaan.

Best raar eigenlijk dat ik bij Black Ice net als het blauwe Pearl Jam album er rond de tijden van de release weinig aan vond maar het me nu veel meer kan pakken. Brendan O'Brien ik ga veel meer platen van u luisteren.

Work, work, money made is mijn favoriet.

Goede AC/DC plaat.
Vooral Rock N Roll Train en War Machine vind ik super.
Moet wel zeggen dat ik moeite heb de plaat ineen keer af te luisteren.
Daar is die net te lang en eentonig voor.
Net een patatje met eigenlijk. Altijd wel lekker maar niet echt een culinair hoogtepunt.

Een typische AC/DC-plaat die lekker in het gehoor ligt, maar die net even te lang duurt. Neemt niet weg dat hier wederom knallers van formaat de achterkant van de cover sieren, zoals de opener Rock N Roll Train, het zomerse Skies on Fire en het explosieve War Machine. Als de plaat tien tot twintig minuten korte duurde, had deze zeker een betere beoordeling gekregen. Nu wordt het op het eind wat eentonig en zelfs wat saai.

3 sterren.

AC/DC doet op "Black Ice" na een afwezigheid van acht jaar gewoon weer waar ze goed in zijn. No-nonsene rock gebaseerd op een beperkt aantal akkoorden. Dit lijkt gemakkelijk, maar consistent een dergelijke kwaliteit ten toon spreiden is gewoon knap. De gebroeders Young laten wederom horen wat een geweldige tandem ze eigenlijk zijn. Dat Angus de show steelt met zijn licks en solo's en daarmee altijd in de spotlight staat is één ding, daarentegen verdient Malcolm even zoveel respect met de heerlijke rhythm gitaarmelodieën. Ondanks dat ik vind dat Brian Johnson beter bij stem is op deze plaat, gaat mijn voorkeur nog steeds uit naar Bon Scott. Maar dat is weer een hele andere discussie. Geen hoogvlieger deze plaat, maar gewoon AC/DC.

Ik ben het helemaal eens met Ronald 5150. dat Angus in de spotlight staat heb ik ook daadwerkelijk gezien tijdens deze tour in de amsterdam arena. Daar heb ik heel wat concerten gezien en nog nooit heb ik daar een artiest/band gezien die het voor elkaar kreeg om de amsterdam arena om te toveren in 1 groot bruin cafe. Nou AC/DC lukte dat dus wel. In 1 woord fantastisch

"t is een beetje AC/DC-light dit album en Brian Johnson kan blijkbaar toch echt zingen (-:

Niet zo ruig als de meeste andere AC/DC albums, maar de nummer zitten goed in elkaar!

Zwakste Ac/dc album sinds Blow up your Video. Ik vind er niet veel aan.

Hadden best vier nummers minder mogen zijn.

Rock 'n' Train vond ik een goed nummer, de rest vond ik tamelijk oninteressant. Zoals de meeste albums na The Razor's Edge (die ik ook al niet bijster goed vond). meestal is alleen de single leuk. Rock Or Bust vond ik stukken beter in ieder geval.

De lange afwezigheid legt de band geen windeieren. Charts wise het best scorende album ooit (in Nederland, piek 3, 46 weken in de top 100) En ook hier trekt Black Ice veel bekijks. We hebben ze gemist klaarblijkelijk.De opvolger is een pak beter maar het nieuwtje is er af. Nou verwacht ik ook niet dat de hele discografie van een band als deze door eenieder doorgespit gaat worden maar opvallend is het wel.
In de meeste andere Euro landen een #1 notering.overigens.
Afijn, gaan we het ook nog over de muziek hebben? Nee.

Ergens is dit wel een mijlpaal in het verhaal van AC/DC, want Black Ice is het laatste album met stichtend lid Malcolm Young. In 2014 zou hij de band verlaten nadat men dementie had gediagnosticeerd bij hem. In 2017 zou hij helaas overlijden.

Tussen Stiff Upper Lip en dit album gaapt een kloof van zo'n 8 jaar, wat voorheen nooit gebeurd was bij AC/DC. Dit had verschillende redenen, waaronder een ernstige handblessure van bassist Cliff Williams. Het liet aan de andere kant de gebroeders Young wel toe het songmateriaal tot in de puntjes af te werken, wat een goeie plaat heeft opgeleverd, die - eerlijk is eerlijk - wel een kwartiertje korter had mogen duren. De grote inspiratie lijkt niet echt aanwezig (kijk maar 'ns naar de vele typische AC/DC-songtitels), maar zo ongeveer elke song heeft wel een aanstekelijke riff. Dit album scoorde dan ook erg goed in de hitlijsten.

De initieel geopperde albumtitel was overigens Runaway Train (wellicht ook de initiële titel van de openingssong?), maar omdat dit nogal afgezaagd klonk, is het Black Ice geworden, genoemd naar het gekende fenomeen dat vooral in noordelijke regio's wordt waargenomen en dat wij kennen als ijzel. Het refereert blijkbaar naar enkele shows die de band gaf in Schotland (het geboorteland van de gebroeders Young, overigens), en de herinnering aan waarschuwingen voor ijzel die op de radio werden uitgezonden (dat zullen ze wel in de tourbus hebben gehoord, vermoed ik).

Afijn, een fijne plaat dus, met wat meer soulvolle elementen, vind ik (Spoilin' for a Fight is daar een goed voorbeeld van). Alleen wat te lang.

3 sterren

Ik ben het wel eens met de review van bovenstaande post. Het is geen slecht album, maar het duurt wat te lang.

Leuke plaat, maar zet hem bijna nooit op. De nummers zijn best ok, maar voor een band als AC/DC vind ik dit bijna te gelikt en te glad klinken. De plaat die hierna kwam beviel mij dan weer beter.

Blijf het een heerlijke plaat vinden, wat lichter qua sound, maar in tegenstelling tot wat anderen vinden, vind ik dit juist wel een geïnspireerde plaat. Ook Johnson klinkt verrassend fris bij stem. Minder Donald Duck, meer zang. Kakt eigenlijk alleen in bij het tweede nummer, rare plaats om dat nummer daar op de cd te zetten.
"Big Jack", "Anything Goes", "War Machine", "Wheels", "Decibel" (heerlijk), "She Likes Rock N Roll", "Money Made" het is allemaal raak. Een frisse band hoor ik hier, razend catchy nummers. "Rock N Roll Dream" is ook een topper op de plaat, om af te sluiten met het zalige bluesy "Black Ice".
Beste plaat sinds Back In Black in mijn oren. Wat zegt U!? Yep...