Pink Floyd - Relics (1971)

En het is jammer, dat die nummers later op de cd Relics niet zijn opgenomen.
Dat zou toch een mooie gelegenheid zijn geweest.

Ik mis die nummers overigens nog steeds op cd.

Psies, maar daar heb ik het hier al genoeg over gehad geloof ik ........
.

Voldoende non-album tracks om deze in de collectie op te nemen voor mij. Niet dat ik persé alles van Pink Floyd wil, maar als je dan toch tot aan 1987 alle reguliere albums hebt kan deze er ook wel bij.

Fijne verzamelaar dit, en niet in de laatste plaats vanwege het werk met Syd Barrett, het ware genie achter Pink Floyd. De dwarse psychedelische pop van de vroege Floyd bevalt me het beste ('Cirrus Minor' vind ik overigens ook erg fraai, weliswaar zonder Barrett, maar toch). Mooie instrumentale accenten, licht bedwelmend geluid(en), fantasievol, ja, zo heb ik mijn psychedelica graag. Die prettig malle jams als 'Interstellar Overdrive' en 'Be Careful With that Axe, Eugene' gaan er bij mij ook prima in.

Er staan helaas wel twee flinke missers op het album. 'The Nile Song' is vreselijk platte hardrock, en detoneert hier ontzettend met de rest. Het is een banaal, misplaatst gedrocht van een nummer. Samen met 'Biding My Time' gaat er uiteindelijk daarom een halfje van de totale score af, want 'Biding My Time' is ook maar flauw. Een afgekloven bluesschemaatje na acht fraaie, creatieve nummers is toch jammer. Gelukkig volgt daarop nog 'Bike' uit, laten we wel zijn, de beste Pink Floyd-periode.

Aan de andere kant wel indrukwekkend hoe Gilmour hier zijn bek opentrekt. Als hij hierop had gegrunt was hij zijn tijd ver vooruit geweest..

Verder prima verzamelaar met essentiële non-album tracks uit de eerste bloeiperiode van Floyd met als hoogtepunten de singels Arnold & Emily, en de vroege space jam Careful With That Axe Eugene..

Rare, rare compilatie, met van alles en nog wat van hier en daar geplukt – enfin, iedereen heeft al z'n licht laten schijnen over de herkomsten van deze nummers. Merkwaardig genoeg bezit deze plaat voor mij toch een bijzondere eenheid die het geheel een onvergelijkelijk eigen karakter geeft; geen flauw idee waar die vandaan komt, tenzij het ligt aan het feit dat elk nummer wel z'n eigen kwaliteiten en z'n eigen uniciteit heeft, en dat is toch niet misselijk. Careful with that axe, Eugene springt er misschien uit omdat het zo absoluut nergens op lijkt (hoewel ik het vanwege de lugubere titel wel altijd heb geassocieerd met One of these days), maar de ware juweeltjes zijn voor mij Paintbox en Julia dream, de eerste vanwege de opgeruimde en zonnige sfeer (met dank aan de vriendelijke zang van Rick Wright) en de inventieve koortjes, de tweede vanwege die prachtige mellotron (daar ben ik nou eenmaal een sucker voor) en het sfeervolle (en toch ook wel tamelijk creepy) outro. Maar eigenlijk vind ik alles hierop even leuk, zelfs hoe het ruige The Nile song een leuk contrast vormt met z'n dromerige voorganger en z'n opvolger-op-jazzy-kalmeringsmiddelen (totdat ook dát nummer los gaat natuurlijk). Zelfs de nummers die ik al op andere platen heb voegen zich zonder morren in dit nieuwe geheel en geven daarbij allemaal andere facetten van hun pracht prijs, en daardoor staat deze verzameling voor mij eigenlijk op hetzelfde niveau als de reguliere studioalbums.