Queensrÿche - The Warning (1984)

Op deze eerste langspeler is pas echt te horen hoeveel talent de jonge band uit Seattle in huis heeft. Met knappe composities, een geluid vol detail, gelikt gitaarwerk en dan ook nog de schitterende zang van Geoff Tate. The Warning is een heuse klassieker en Queensrÿche een verrijking voor de metalwereld.

97/100

Jongens, wat was die Tate toch een klasbak in zijn vroege jaren.

Ben erg benieuwd naar de orginele productie. (De plaat die we allemaal kennen is een remix can de orginele door de band goedgekeurde mix, bron)

Interessant, dat laatste wist ik niet. Ik ben het met jullie eens dat de mix, hoewel lekker in het gehoor liggend, niet echt past bij een metalplaat. Het gitaarwerk had een stuk steviger in de mix kunnen/moeten staan.

Leuk, die achtergrond-info. Volgens de credits op de albumhoes is producer Val Garay verantwoordelijk voor de eindmix. Wat Geoff Tate daar zegt, klopt dus wel: die man had zijn sporen vooral verdiend in de soft rock. Een jaren tachtig-plaat van Santana is ongeveer het hardste wat hij ooit heeft vastgelegd.

Veelzeggend citaat uit het interview:

Does your mixing approach change according to musical style?

No, it’s not about style as much as I always wanted to make anything I did bigger, fatter and punchier than anything they had done before while still keeping it within the artist’s realm.

Ik ken wel wat werk van hem, en geluidstechnisch verstaat-ie zijn vak wel. Maar het was onverstandig van EMI-America om hem bij de eindmix te betrekken. Zeker zonder dat de band het eindresultaat mocht horen voordat de plaat in de winkels lag. Dat laatste is bijna niet voor te stellen, maar gebeurde in die dagen met een schrikbarend grote regelmaat...

Zou leuk zijn als die originele mix nog eens beschikbaar komt, bijvoorbeeld in een deluxe editie.

Ik ben geen voorstander van het knutselen aan klassieke albums maar in dit geval maak ik graag een uitzondering.

Haha, toevallig schreef ik vanmorgen ongeveer hetzelfde bij een album van de Frank Boeijen Groep, waar ze aan de trackvolgorde hadden zitten knutselen bij latere uitgaven. Maar daar vond ik het, bij wijze van uitzondering, een verbetering.
En ook in dit geval maak ik graag zo'n uitzondering. Al zou ik het dan wel mooi vinden als de originele versie verkrijgbaar blijft. Zo'n alternatieve mix is best leuk, maar ik moet zeggen dat ik inmiddels ook wel gewend en vertrouwd geraakt ben met de mix zoals we hem nu kennen...

Een uitgave als dubbel-cd, een beetje in de lijn van bijv. de eerste van Alan Parsons (de 1976 en de 1987 mix bij elkaar) of Black Sabbath's Eternal Idol, waarvan voltooide mixen bestonden met twee verschillende zangers. Deze zijn in de praktijk later bijeengebracht op een deluxe-editie. Dat lijkt me hier ook prachtig. Vooropgesteld dat die alternatieve mix wel significant verschilt. Maar daar ga ik eigenlijk zonder meer van uit...

De tracklist is zo te lezen hier en daar ook nog wat gewijzigd, dus verschillen genoeg lijkt me inderdaad.

Door de 'Greatest Hits' verkiezing in het forum weer eens helemaal in QR ondergedompeld. Wat een geweldig album is dit toch, ik roep altijd dat Rage for Order mijn favoriete album is maar The Warning is met 4 nummers in mijn top 10 vertegenwoordigd, dat zegt toch wel iets lijkt me. De eerste 3 albums van QR zijn magisch, magistraal, onovertroffen en gedreven. Ik ben duidelijk wel meer liefhebber van de 'metal' QR, de latere versie heeft ook pareltjes geproduceerd maar voor mij blijft de beginperiode favoriet.

Zag toen dat album net uit was hen in het voorprogramma van Dio. Was dus een echte top(!) avond ( Jaap Edenhal)

Met het songmateriaal is echt weinig mis, maar verdorie wat is de productie zwak tot op het niveau dat het album er daadwerkelijk onder lijdt. De EP was ook niet perfect, maar had in ieder geval nog wat energie in de sound, hier klinkt het geheel toch vrij uitgeblust. Als ze ooit een album nog opnieuw opnemen met huidige zanger, ben ik toch echt een voorstander van dit exemplaar. En nee, dit heeft geen noodzaak.

Goed, het materiaal bevat wel een paar van de beste pareltjes van de band. NM156 heeft die heerlijke jaren '80 technologie-angst, Roads To Madness is een episch meesterwerk en Take Hold Of The Flame is een van de beste ballads die de band ooit heeft uitgebracht. Het musiceren is prima, de sfeer van een meer duistere Judas Priest is fantastisch en Tate is op het beste van zijn kunnen. En toch had het gewoon zoveel vetter kunnen klinken.

Tussenstand:
1. Queensrÿche (ep)
2. The Warning

In addition, the band-approved final mix had the guitars more prevalent in the album’s sound. [...] The company [...] brought in Val Garay to remix The Warning before its release. (bron)

Maar een heropname van The Warning met Todd La Torre en het levenloze geluid van hun laatste albums lijkt me een verschrikking. Alleen al het idee doet me gruwelen. Afblijven van dit meesterwerk. De productie is niet typisch metal maar de subtiliteit ervan past de gevoeligheid van de muziek prima wat mij betreft.

Wat te denken van de Garmo....een top gitarist

Over de kwaliteiten van de muzikanten valt niet te twisten inderdaad. Dat deel staat als een huis.


Toch lukt het me niet om euforisch te worden van dit album. De productie is daar vooral schuldig aan. The Warning mist echt pit. De meeste songs missen net dat beetje extra om echt goed te zijn. Toch denk ik dat er ook wel wat beter gemusiceerd kon worden. Hier en daar hoor je wel hinten naar de route die de band later zal volgen, maar het is verder wel op en top heavy metal. Geen slecht album hoor. Bij vlagen is het wel echt genieten, maar ik blijf er bij dat het wel beter kon.


Tussenstand:
1. Queensryche EP
2. The Warning

Wat een fantastisch album is "The Warning" van Queensryche toch... Alweer uit 1984 (gekocht toen ie uitkwam) en nog steeds kippenvel als ie weer zijn rondje maakt door de speakers. Geen enkel zwak nummer te bekennen. Prachtig gitaar spel van Chris DeGarmo in combinatie met de stem van Tate...
"The Warning", "Enforcer", "Deliverance", "NM156", "Take Hold Of The Flame" en de afsluiter "Road To Madness" zijn toch juweeltjes.

Queensryche - The Warning

Dit album kreeg in de Aardschok een 7,5 van ik meen MetalMike.

Ik ben dit album gaan beluisteren in mijn platenwinkel en was niet meteen om. Naar het concert geweest in Amsterdam in de Jaap Edenhal ( Sjaak Swart achter de bar ) van Dio met Queenryche in het voorprogamma. Dio was goed, Queensryche geweldig.
Meteen de plaat aangeschaft en ik vind het nog steeds een geweldig album. Met als favoriet NM 156. 4 **** voor dit tijdloze album.

Jammer dat Queensryche vanaf de debuut EP Queen of the Ryche steeds minder metal is geworden.

Als ik dit album luister mis ik het songwriters duo Tate/DeGarmo enorm.

Echt waar? Ze waren toch al enthousiast over de debuut-EP?

Dit album klinkt wel minder metal dan de EP. Vandaar misschien.

Plus een gebrek aan vergelijkingsmateriaal misschien? Of een verkeerde reviewer voor dit metalgenre. Dat gebeurt wel vaker.

Zou dit in elk geval geen hardrock plaat noemen - klasse heavy metal met een mystiek randje. Is Metal Mike ooit van dat schandalige cijfer teruggekomen?

Ik ben niet echt fan van jaren 80 heavy metal met dit type vocalen. Het Is toch wel een gedateerde sound imo. MAAR Ik vind het ook absoluut niet verschrikkelijk en bij vlagen word ik zeker meegesleurd in de epische composities. Take Hold of the Flame is een ware klapper

Indrukwekkend muzikaal werk,concept-album,ingetogen geluid wat enorm bijdraagt aan de sfeer.
Deze draai ik nog geregeld met plezier.
Gewoon 5 dikke sterren.

Kan mij nog goed herinneren dat Metal-mike op zijn eigen aardschokfestival op een flink fluitconcert werd getrakteerd....Just sayin.

En waarom? ('k was 'r niet bij... ssst)

-edit- ben ook wel benieuwd welke concept hier gebezigd zou worden, daar had ik bij deze nog nooit van gehoord, enkel bij 'O:M'.

Euh....iets met apocalyps
Ik floot niet mee,dus geen idee.

Okay. Zal 's Goochelen naar dat concept. Kan er me op zich wel wat bij voorstellen, alles bevindt zich wel erg in eenzelfde vibe.

Hey Zap,de openingszin van Roads 2 madness verwijst naar het voorafgaande verhaal.Aan jou de uitdaging te ontdekken welk verhaal......en meer laat ik niet meer los.Enjoy.

Muzikaal prima in orde en Tate is niet eens zo'n vervelende zanger met duidelijk z'n eigen sound, maar dit is niet mijn kopje thee denk ik.
En als ik mensen hoor zeggen dat het vanaf hier minder metal gaat worden, houd ik m'n hart vast voor de latere albums. Al ga ik de absolute klassieker natuurlijk wel draaien.

Verdomd goede, epische metal met een bij vlagen majestueuze sfeer. Maar inderdaad verpest de productie de plaat enigszins. Daarom is te verkiezen de live versie van deze muziek, te vinden op de remastered version van de E.P. Daar hoor je hoe ontstellend goed deze muziek is. 4 sterren voor deze versie, 5 voor die E.P.

Als je een typische metalproductie verwacht wel. Maar dit zachtere geluid biedt wel ruimte aan veel subtiliteit die verloren gaat bij liveopnames.

Echt slecht was de recensie niet. In die tijd werden er ook nog geen cijfers gegeven. Metal Mike vond het vooral een rustig album, te veel ballades. "misschien is het album te goed voor mijn metalen oortjes", aldus Metal Mike. DNA 17/sept. 84.