Queensrÿche - The Warning (1984)

Zeker. Je hoort hoe goed de strakke ritmesectie is en de stem van Tate is fabuleus. Maar juist het zo vernuftig gearrangeerde gitaarwerk van deGarmo is zo ontzettend goed en dat hoor je in de live versie in volle glorie!

Iedereen heeft het over een zwakke productie van The Warning en eerlijk, het klinkt niet heavy. Maar Queensrÿche wilde ook he-le-maal niet als heavy metal band gebrandmerkt worden volgens gitarist Michael Wilton. Na ruim 38 jaar vind ik dit hun beste werkstuk, ja beter zelfs dan Operation Mindcrime waar ik in 1988-1989 dusdanig ondersteboven was dat ik alle live optredens die ze in Nederland gaven heb gezien en hetzelfde album was jarenlang mijn persoonlijke favoriet, de beste album ever. The Warning ben ik altijd blijven beluisteren en het is zo'n geweldige album dat ik me opeens realiseer dat ik me helemaal niet stoor aan de productie/mix van James Guthrie/Val Garay. Nee, het zijn de ijzersterke songs, de ongehoord goede zang van Geoff Tate, het sublieme én subtiele gitaarspel van DeGarmo/Wilton en het doorwrochte drumwerk van Scott Rockenfield die van The Warning een klassieker maken. No Sanctuary, NM 156 en Roads To Madness zijn de hoogtepunten van dit magistrale album.

En ja, het optreden als hoofdact op de Aardschokdag op 29 april 1989 in de Rijnhal in Arnhem schaar ik in de top 3 van de beste optredens die ik heb gezien.

Even naar aanleiding van de discussie bij de EP heb ik deze nog even aangezet. En ik moet zeggen dat ik mij nooit heb gestoord aan het geluid behalve dat het dan misschien een beetje zacht is. Ik vraag mij ook af of er een originelere mix is dan deze. Want wat ik teruglees is dat de mix uit handen is gegeven aan een gast die wat voor Boston had mogen prutsen. Maar niet dat er een eigen mix klaarlag. Het is nu weer niet zo dat Queensryche op Rage For Order en Operation: Mindcrime voor een spijkerhard gitaargeluid koos waarvan je tanden zouden gaan klapperen. Laat staan Empire wat weer dichter bij Boston lag dan The Warning. In die zin vraag ik me dan wel af wat je had verwacht. Zelf zie vooral een artiestenclubje dat bij voorbaat niet tevreden is met het eindresultaat. Dat is een patroon dat ik vaker tegenkom. Zelf ben ik zo vertrouwd met het geluid dat ik eigenlijk niet anders wil. Het is onderdeel van de bijzondere en eigenzinnige atmosfeer.

Via Sky Channel maakte ik kennis met Queensrÿche, die groep met dat aparte geluid. Dat met de EP en vooral videoclip Queen of the Reich. En toen was daar The Warning. Ik leende 'm uit de bieb en draaide 'm eindeloos. De verwachtingen waren hoog geweest en de mannen déden het!

De open productie vond ik lekker; niet bereheavy maar de gitaren iets lager in de mix. Scheuren doet het echter wel degelijk, terwijl het toch ruimtelijk blijft. Daarbij kwam het ene na het andere heerlijke nummer voorbij, waarin tempowisselingen talrijk waren en bovendien prachtige gitaarsolo's zitten. Het begint al met het titelnummer dat aftrapt, waarbij de stem van Geoff Tate hoog boven de collega-muzikanten vliegt.

Hij voegde zich meteen bij de grote metalzangers: Ronnie James Dio en Rob Halford liepen al langer mee, sinds 1982 was daar Bruce Dickinson bijgekomen en nu was daar Tate, met een heel ander stemgeluid dan zijn concurrenten: hoog en krachtig tegelijk. In het slot van het uptempo En Force verstilt en vertraagt het, wordt er getokkeld op de gitaren en zakt zijn stem op prachtige wijze. Kip-pen-vel, zelfs zojuist werd ik erdoor verrast en hoe vaak heb ik dit album inmiddels gehoord?
Ook anders was het imago van de groep: niet denim and leather maar een luxere, intelligentere vorm van heavy metal, waar bovendien een science-fictionachtige sfeer vanuit ging, vergelijkbaar met die van de dystopische stripverhalen over de balling Hans waar ik zo van hield.

Ik kan verder gaan met het benoemen van allerlei hoogtepunten. Ga ik niet doen, al móet ik noteren dat ze zelfs durfden te fluiten in No Sanctuary en de overgang van het dreigende NM 156 naar het liefelijke en klassiek gezongen Take Hold of the Flame is perfect. Viel me pas op nadat ik het album op cassette afspeelde, waarbij de plaat hoefde te worden omgedraaid. Zelfs mijn broer, fan van Status Quo en Bon Jovi, vond dit goed. Hij zou later de opvolger kopen.
In 1982 tipte ik Virgin Steele als de nieuwe Amerikaanse metalsensatie bij mijn vrienden. Het werd Queensrÿche.

Eeeeeh... "waarbij de plaat NIET hoefde te worden omgedraaid" moest dat zijn.

Zag deze band in de Jaap Edenhal als voorprogramma van Dio. Dit album was net uit, maar wat een top concert was dat zeg. Ook Dio was top dus een wereldavond gehad.

Daar was ik ook bij. Ik kende toen heel Queensrÿche niet, kwam natuurlijk voor Dio. Maar ook ik werd omvergeblazen door het voorprogramma. Korte tijd later zowel de eerste E.P. als de langspeler aangeschaft. Ik vind het nog steeds een topplaat. Zeer onderscheidend ten opzichte van al het andere dat ik op dat moment kende in de hardrock en metalwereld. En inderdaad, Geoff Tate schaarde zich meteen in de categorie wereldzangers, op gelijker hoogte met mensen als Dio, Dickinson en Halford.

@ gaucho, toen gitarist De Garmo vetrok was het direct veel minder

Nou, Hear In The Now Frontier was toch ook al compleet ruk?

Nou inderdaad!

Kritiek op de productie…? Nieuws voor mij…